Morgunn - 01.12.1941, Síða 44

142
MORGUNN
þótti gott og var gott þá, því að það kom Ijós, þótt dauft
væri og ég vildi ekki lesa við það nú fyrir fólkið í baðstof-
unni. En nú styðjum við á hnapp um leið og við göngum
inn og þá er komið bjart ljós. — En gleymum því síður
ljósinu, sem sálarrannsóknirnar hafa brugðið upp, að
sanna, að þegar maðurinn deyr, þá lifnar hann aftur. Vér
eigum nú það ljós, þótt bak við það standi dulræn öfl,
sem vér þekkjum ekki fremur en sjálft rafmagnið, þótt
dr. Garton o. fl. reyni að finna skiljanlega skýringu. Og
aldrei hefir þess ljóss verið meiri þörf en nú, þegar orðið
„harmur" er líklega rótgrónasta orðið, sem til er á mann-
legri tungu á þessum tímum.
Og er ekki munurinn hér aftur mikill — ef ég mætti
svo segja — að róta með kvíðafullum huga í glæðum
ósannaðra og véfengdra kenninga eða hafa óvéfengjan-
lega vissu. Þær geta verið góðar í sjálfu sér líkt og glæð-
ur hlóðanna. Þær hafa óneitanlega veitt mörgum hugg-
un, glætt vonir, sem þó brustu svo oft þegar mest á reyndi
og hafa sýnilega ekki náð tökum á mönnunum til að sýna
þeim „ljómann dýrðar bak við hel“. — En ef kirkjan og trú-
arbrögðin vildu styrðja á hnapp sálarrannsóknanna, þá
mundi — í líkingu við Ijóskúlu rafmagnsins — renna upp
ljós, sem dreifa mundi miklu sorgarmyrkri og það er trú
spíritista, að fyrir því ljósi muni um síðir hverfa einnig
hinir niðdimmu myrkursmökkvar styrjaldanna og upp-
fyllast svo hið mikla jólafyrirheit og fagnaðarboðskap-
ur: Friður á jörðu.
Kr. D.