Morgunn - 01.12.1941, Síða 63

MORGUNN
161
tilbeiðsluverðari vegna þess, að hún var ósýnileg í sinni
heilögu ást og náð, úthellandi blessun yfir allt, sem hún
hafði skapað. Nú var ég baðaður þessu ljósi og umhverf-
is mig stóðu þeir, sem ég hafði áður syrgt og harmað.
Ein veran, og hana hafði ég aldrei þekkt í lifanda lífi,
dróst að mér og sagði: „Vilt þú koma með mér, Daníel?“
En þar sem ég fann ekki að ég hefði vald yfir þessum
nýja, andlega líkama mínum, gat ég að eins svarað því,
að mér væri ómögulegt að hreyfa mig.
Þá var svifið með mig upp, unz ég sá jörðina eins og í
fjarska, langt, langt fyrir neðan mig. En bráðlega vai’ð
ég þess var, að við höfðum aftur dregizt nær henni, og
að við svifum nú lágt yfir litlu húsi, sem ég hafði aldrei
áður séð. Ég sá nú íbúa hússins, en þeir voru mér með
öllu ókunnir. Veggirnir veittu sjón minni enga hindrun,
mér virtust þeir gerðir eins og úr hálf-dimmu, en þó
gegnsæu efni, og sama var að segja um húsgögnin. Ég
sá, að allir íbúarnir í húsinu sváfu, og að ýmsir andar
vöktu yfir þeim í svefninum. Ég var sokkinn niður í að
virða þetta allt fyrir mér, þegar leiðsagnarandi minn
sagði: ,,Nú verðum við að snúa aftur“. Þegar ég varð
þess var, að ég var kominn að jarðneska líkamanum aft-
ur, sagði ég við veruna, sem ég hefi áður minnst á, og
hafði beðið við rúm mitt: „Hvers vegna varð ég að koma
svona fljótt til baka?“ Hún svaraði mér, að ég hefði verið
í burtu margar klukkustundir, en að í heimi andans misstu
menn hæfileikann til að greina tímann eftir jarðneskum
mælikvarða.
Ég heyrði ekkert meir. Mér fannst eins og ég hnigi í
ómegin og sú tilfinning greip mig, að nú lægi jörðin,
með reynslu sinni og margháttuðum erfiðleikum fyrir
framan mig, og að þar yrði ég, eins og allar aðrar mann-
legar verur, að bera minn kross.
Þegar augu mín lukust aftur upp fyrir mínu jarðneska
umhverfi, sá ég að litla stjarnan, sem ég hafði verið að