Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 83

MORGUNN
181
vorrar ungu ævi, ástvinur, sem ljúft var að lifa með en
sárt að sakna, dóttirin, sem tók með sér margar yndisleg-
ar vonir, og drengurinn litli, sem dó, hversu ljós lifandi
eru ekki myndir yðar allra, sem hugurinn sér í kvöld, og
hann faðmar þær allar, með djúpsettri ástúð og bæn:
góður Guð gleðji yður, fögnuður himnaríkis sé með yður
og Guðs eilífa ljós lýsi yður að eilífu.
Á minningardegi látinna vina erum vér jafnframt á
það minnt, að einnig oss ber að vera til hinnar hinnstu far-
ar af jörðunni búin. Vitum vér ekki það, að dauðinn kem-
ur stundum sviplega, og því þá ekki eins til vor sjálfra og
annarra? Hverjir af oss munu koma hér saman í kirkj-
unni að ári liðnu? Kem ég þá hingað til að minnast vina
minna, eða koma þeir, þögulir og alvarlegir til að minn-
ast mín? Þessar spurningar vakna í hug vorum, og vér
svörum þeim ekki. En þegar vér minnumst allra þeirra,
sem fóru, og heyrum um leið hljómfall tímans niða með
alvarlegum þunga fyrir eyrum vorum, vitum vér, að stund-
in kann að vera nálæg og að oss ber að vera til hinnar
hinnstu ferðar búin.
Hvers vegna leggja svo margir kvíðnir upp til þeirrar
ferðar? E. t. v. frekar kvíðnir fyrir andlátsaugnablikinu
sjálfu en því, sem á eftir fer. Menn nefna það „hið mikla
óþekkta“ og óttast það mest vegna þess. Börnin óttast
ævinlega mest það, sem þeim er óljóst og hulið.
Vissulega hvílir yfir mörgu í þessum efnum þoka þekk-
ingarleysisins og hula óvissunnar, en þó hefir tjaldinu
verið lyft svo til hliðar, að vér höfum a. m. k. fengið
skyndisýn inn fyrir hlið hinna miklu leyndardóma.
Tvö hundruð árum fyrir fæðingu Krists varð til aust-
ur á Gyðingalandi það helgirit Gl.tm., sem nefndist Pré-
dikarinn. tlr honum tók ég texta minn í dag. Þar eru ýms
merkileg ummæli um dauðann, en einkum eru það tvö orð
textans, sem mig langar til að beina athygli yðar, að og
orðin eru þessi „silfurþráðurinn slitnar“.
13