Morgunblaðið - 24.10.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 24. OKTÓBER 2011
Faðir minn og vinur. Ég var
rétt í þessu að taka upp símann til
að hringja í besta pabba og vin í
heimi. Þú svaraðir ekki. Ég er enn
í afneitun þrátt fyrir að hafa verið
viðstaddur þegar þú kvaddir
þennan heim og hvarfst á fund
pabba þíns sem lést þegar þú
varst 13 ára. Ég fékk þó að njóta
þín í 47 ár en af eigingirni hefði ég
viljað hafa þau fleiri. Það er engin
fyrirmynd betri en þú. Mann-
gæsku og virðingu lærði ég af þér.
Ég hef á minni lífsleið reynt að
fylgja þinni sýn á náungann, bera
virðingu fyrir öllum og sýna sam-
hug. Ég vona að mér hafi tekist
það að nokkru leyti. Þú mótaðir
mig og ég er stoltur sonur þinn.
Sem kennari og leiðsögumaður
varstu elskaður og ekki furða því
þolinmæði þín og innsæi lét öllum
líða vel. Þú varst og ert æði. Ég
mun aldrei sleppa minningunni
um þig.
Það er af mörgu að taka á
minningavegi okkar feðga. Þær
eru nær allar góðar. Það væri
óvirðing við þig að skjalla okkur
feðgana í sífellu en við erum þó
nokkuð góðir þrátt fyrir nokkra
smágalla. Hér eru þrír litlir sögu-
útdrættir sem eru byggðir á sönn-
um atburðum. Þú og ég í aðalhlut-
verkum; mæður, bræður,
frændur, félagar, Benny Good-
man og túristar almennt í auka-
hlutverkum.
Bumbutrampólínið: Einu sinni
var lítill strákur sem gat ekki
borðað kókosbolluna sína því hon-
um var flökurt eftir að hafa heyrt
riflildi á milli foreldranna. Hann
kom að svefnherberginu og bað
um að fá að sofa á milli þeirra,
biðja til guðs og nota bumbu
pabba síns sem trampólín fyrir
puttana sína. Þau brostu öll og
fóru að sofa á meðan puttarnir
fóru þrefalda skrúfu, flikkflakk og
heljarstökk á bumbunni hans
pabba.
Rauðu klossarnir: Litli strák-
urinn á rauðu klossunum var
óvenju hamingjusamur þennan
dag. Pabbi var að koma heim eftir
langa ferð með túrista um hálend-
ið. Strákurinn var svo heppinn að
búa í Laugarnesinu og því gat
hann hlaupið á klossunum niður á
tjaldsvæðið í Laugardal og séð
þegar pabbi hans kom útitekinn
og skælbrosandi til byggða. Eftir
að hafa kvatt ánægða ferðalanga
með ljósmyndum og knúsi var far-
ið á Hressó og keyptur sjeik til að
fagna heimkomunni.
Súkkulaðiplatan: Við bræðurn-
ir vorum allir sendir í sveit og
ánægðir með það, enda eðalfólk og
frændmenni sem þar var að finna.
Sumar eitt var ákveðið að fara
hringferð. Með í för var átta rása
kassetta, súkkulaðiplata Chicago-
sveitarinnar og spiluð í viður-
kenndu kassettutæki. Eftir að
hafa keyrt frá Flókadal í átt að
Akureyri fauk kassettan með stæl
út um gluggann í Vatnsdal, rétt
eins og fiðrildi, og lenti nánast á
höfði Benny Goodman sem var
þar við veiðar.
Þannig rótast upp minningarn-
ar pabbi minn, en ekki hafa
áhyggjur af okkur systkinunum.
Við stöndum saman og heiðrum
minningu þína alltaf. Við höfum
þjappað okkur saman í sorginni
undir þínum formerkjum sem eru
þau fallegustu í heimi – góð-
mennska með smáskvettu af húm-
or.
Allt það góða sem er til í mér
kemur frá þér.
Halldór Bjarnason
✝ HalldórBjarnason
fæddist í Freder-
ikshavn á Jótlandi
15. nóvember 1940.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 7. októ-
ber 2011.
Útför Halldórs
fór fram frá Dóm-
kirkjunni 19. októ-
ber 2011.
Ég mun hringja
aftur og aftur elsku
pabbi. Kannski er ég
með vitlaust númer
en það skiptir ekki
öllu.
Ég elska þig.
Þinn sonur,
Lárus (Lalli).
Þau verða ekki
fleiri hlýju faðmlögin
hans Dóra frænda að sinni.
Ég kynntist Dóra frænda þeg-
ar hann kenndi mér í Hagaskóla.
Hann var mér alltaf afar góður og
hlýr, vissi að frænka hans var
sjúklingur og trúlega hef ég grætt
á því.
Seinna kynntist ég Dóra þegar
við vorum bæði starfandi í ferða-
geiranum, þá var hann kominn
með sama sjúkdóm og ég. Þegar
ég kom til kennslu í Hagaskóla tók
hann á móti mér og að sjálfsögðu
með opinn faðminn. Við gátum tal-
að um okkar kynni af þeim erfiða
sjúkdómi sem við bæði gerðum
allt til að sættast við. Það var oft á
tíðum erfitt þó svo að við vissum
að við gætum ekkert annað.
Við ræddum oft um líðanina, og
aðstæður í kring um okkur. Það
eru nefnilega svo margir sem vita
allt um okkar förunaut, jafnvel
miklu meira en við vissum. Þótt
fáir átti sig á því drepur sykursýki
okkur hægt og rólega og það er
alls ekki fylgikvillalaust þótt orðin
séu ekki mörg sem um það eru
höfð.
Mig langar að kveðja hann
Dóra frænda með orðum séra Pét-
urs Þórarinssonar, sem sjúkdóm-
urinn herjaði einnig á:
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Guðrún Þóra Hjaltadóttir.
Þegar Dóri elsku föðurbróðir
minn er fallinn frá er erfitt að
meðtaka að hann, sem var svo full-
ur af lífi og kærleik, sé farinn. Ég
kveð hann með miklum söknuði.
Það er sárt að fá ekki að hafa hann
lengur með okkur, en samt ber að
þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast honum. Hann var ein-
stakur maður.
Í Dóra sannaðist boðskapurinn
að „kærleikurinn fellur aldrei úr
gildi“. Kærleiksríkari mann hef ég
ekki hitt. Dóri hafði alveg einstak-
an húmor sem gat verið alveg kol-
svartur. Það var því aldrei langt í
hláturinn þegar hann var nálægt
eða notalegheitin hvort sem hann
stoppaði til að fá spjall, kaffi og
ristað brauð eða kom í léttan reið-
túr með okkur pabba.
Stundirnar í hesthúsinu voru
óteljandi og allar dásamlega
skemmtilegar í minningunni.
Skemmtilegast fannst mér þegar
við Dóri gerðum góðlátlegt grín að
pabba þegar hann sá ekki til eða
gáfum hvort öðru auga þegar okk-
ur fannst pabbi vera eitthvað að
fara fram úr sér. Sem var auðvitað
alloft! Yfirleitt reið pabbi töluvert
á undan og ræddum við Dóri þá
allt milli himins og jarðar.
Alltaf fann ég hlýjuna og vel-
viljann frá Dóra og ég fann að
honum þótti vænt um mig. Ég
vona að hann hafi vitað hvað mér
þótti vænt um hann og þykir enn.
Ég mun geyma minningarnar um
Dóra í hjarta mínu á meðan ég lifi.
Minningu Dóra er ábyggilega
best haldið uppi með því að til-
einka sér boðskap kærleikans og
umfram allt að hafa húmor fyrir
þessu blessaða lífi sem er svo
hverfult.
Marín Hergils
Valdimarsdóttir.
Bilið milli lífs og dauða er
stundum stutt. Skyndilegt fráfall
Dóra frænda var mikið áfall og
það er erfitt að sætta sig við þá
napurlegu staðreynd. Það verður
ekki fyllt í það skarð sem Dóri
skilur eftir sig en eftir stendur
minning um kæran frænda og
góðan vin.
Ég naut þeirra forréttinda að
vera í miklum samskiptum við
Dóra í gegnum Valdimar (Lúkka)
föður minn og uppeldisbróður
Dóra. Þrátt fyrir að vera ekki
blóðskyldir voru pabbi og Dóri
ákaflega nánir og góðir vinir í lífi
og leik – ekki síst í gegnum hesta-
mennskuna sem var sameiginlegt
áhugamál þeirra.
Hestar voru stór hluti af lífi
Dóra. Minnisstæðar eru hesta-
ferðir í Borgarfjörðinn og alltaf
var Dóri jafn léttur og skemmti-
legur ferðafélagi. Hann ræktaði
hross undan uppáhaldshryssun-
um sínum um tíma og spáði mikið
og spekúleraði í ættum hrossa út
frá geðslagi og ganghæfileikum.
Dóri var ávallt vel ríðandi og átti
mikla gæðinga í gegnum tíðina.
Winston, Fífa, Dreyri og fleiri
snillingar koma upp í hugann.
Eftirminnilegur hestur úr
ræktun Dóra var leirljós, stór og
fasmikill foli undan Fífu. Ekki
vildi betur til en svo að Dóri datt
eitt sinn af þessum glæsilega leir-
ljósa hesti og lærleggsbrotnaði.
Það er dæmigert fyrir húmor
Dóra fyrir sjálfum sér og lífinu að
hesturinn gekk eftir það undir
nafninu Leggjabrjótur.
Hin síðari ár einkenndist hesta-
mennska Dóra meira af kaffi-
stofuspjalli í hesthúsinu. Hann
hafði mikla ánægju af því að koma
í hesthúsið og snudda í kringum
hrossin og spjalla við þau. Stund-
um voru barnabörnin með í för og
ekki leyndi sér að hann var ákaf-
lega stoltur af öllum sínum flottu
afkomendum.
Persónutöfrar Dóra áttu sér
engin takmörk. Frábær húmor,
ljúfmennska og hlýlegt viðmót
gerðu það að verkum að hann
hafði einstaklega þægilega nær-
veru. Það var ávallt gaman að
hitta Dóra og alltaf var mikið
hlegið í æðruleysi að öllu og engu
sérstöku. Guð blessi minninguna
um dásamlega Dóra.
Guðrún Hergils
Valdimarsdóttir.
Elsku afi okkar.
Elsku hjartans gullið mitt,
sagðir þú alltaf við okkur þegar þú
knúsaðir okkur. Að þú sért farinn
og að við munum aldrei heyra þig
segja þetta við okkur aftur er svo
sárt.
Þú kenndir mörgum af okkur
vinum og kunningjum í Hagaskóla
og fengum við oft að heyra frá
þeim hvað þú varst frábær. Vor-
um við stolt að segja þeim að þú
værir afi okkar. Þú ert án efa besti
maður sem við höfum kynnst.
Margar góðar minningar eig-
um við um þig en við erum ein-
staklega þakklát fyrir ferðina sem
við fórum í fyrra á 70 ára afmæl-
inu þínu. Þá hittust öll börnin þín
og barnabörn uppi í sveit og hrúg-
uðum við okkur inn í herbergi til
þess að koma þér á óvart. Þegar
þú opnaðir dyrnar og sást okkur
kom ómetanlegur svipur á þig og
þú varst svo glaður að við værum
öll komin saman til þess að hafa
gaman með þér. Þetta var frábær
helgi og munum við aldrei gleyma
þessari ferð.
Þú fórst svo skyndilega og það
er svo margt sem okkur langar að
segja þér. Við erum samt svo
rosalega ánægð að hafa verið
partur af lífinu þínu og munt þú
alltaf eiga stóran og góðan stað í
hjarta okkar.
Elskum þig af öllu hjarta og þín
verður sárt saknað.
Ylfa, Antonía og Viktor.
✝ Guðrún Gunn-arsdóttir (Lilla)
fæddist í Hofgörð-
um í Staðarsveit,
Snæfellsnesi 13.
september 1937.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarhlíð 23.
september 2011.
Foreldrar hennar
voru Gunnar Ás-
geirsson, f. 6. októ-
ber 1910 á Ytri-Tungu í Stað-
arsveit, Snæfellsnesi, d. 25. apríl
1987 og Laufey Karlsdóttir, f. 9.
júní 1912 í Hafnarfirði, d. 16.
ágúst 2006. Systkini hennar
voru: 1) Karl Svanhólm Þórð-
arson, f. 23. janúar 1934, maki
Ingibjörg Sölvadóttir, 2)
Bjarndís Gunnarsdóttir, f. 30.
mars 1943 og 3) Sigvaldi Gunn-
arsson, f. 10. júní 1945, maki
Sigurlaug Garðarsdóttir.
Guðrún giftist 5. apríl 1961
Stefáni Kjartanssyni, f. 1. nóv-
ember 1934 í Bjólu, Ásahreppi,
Rangárvallasýslu. Foreldrar
hans voru Kjartan Jóhannsson
janúar 1996 og d) Stefán Hauk-
ur, f. 6. maí 2004. 4) Hilmar, f. 8.
sept. 1967, maki Íris Dóra Unn-
steinsdóttir, f. 26. mars 1966.
Börn þeirra eru: a) Hildur, f. 1.
júlí 1991, b) Andri Steinn, f. 13.
júlí 1993 og c) Freyja Rún, f. 8.
mars 2000.
Guðrún og Stefán bjuggu
lengi á Akranesi þar sem Guð-
rún var uppalin. Guðrún var á
þeim tíma heimavinnandi og sá
um börnin fjögur ásamt því að
taka að sér matráðskonustörf
hjá Vegagerðinni á sumrin. Síð-
ar eftir að Stefán tók að sér
stöðu umdæmisstjóra Vega-
gerðarinnar í Rangárvallasýslu
flutti fjölskyldan til Hvolsvallar
og vann Guðrún þar við almenn
verslunarstörf hjá Kaupfélagi
Rangæinga. Guðrún og Stefán
bjuggu á Hvolsvelli til ársins
1998 en þá fluttu þau í Kópalind
í Kópavogi og vann Guðrún síð-
ustu starfsárin í mötuneyti
áhaldahúss Kópavogsbæjar.
Guðrún var jarðsungin frá
Digraneskirkju 30. september
2011.
og Guðfinna Stef-
ánsdóttir. Börn
Guðrúnar og Stef-
áns eru: 1) Gunnar
Leifur, f. 28. júní
1956, maki Þórunn
Ásgeirsdóttir, f. 6.
október 1958. Börn
þeirra eru: a) Sam-
úel Jón, f. 11 maí
1975, maki Re-
bekka Helen Karls-
dóttir, b) Rakel
Björk, f. 5. mars 1980, maki Sig-
urbjörn Guðmundsson og c)
Guðrún, f. 5. maí 1985. Barna-
börn Gunnars og Þórunnar eru
sex. 2) Guðfinna, f. 31. október
1957, maki Helgi Harðarson, f.
18. mars 1957. Börn þeirra eru:
a) Stefán Davíð, f. 7. apríl 1977
og b) Dröfn, f. 22. mars 1984,
maki Sigurður Valsson. Guð-
finna og Helgi eiga eitt barna-
barn. 3) Hreinn, f. 18. júní 1964,
maki Sveinbjörg Pálmarsdóttir,
f. 3. nóvember 1962. Börn þeirra
eru: a) Hinrik Már, f. 6. janúar
1989, b) Aðalheiður, f. 16. mars
1990, c) Harpa Guðrún, f. 21.
Með miklu þakklæti í huga vil
ég minnast Lillu tengdamóður
minnar með nokkrum orðum.
Hjól lífsins snúast hratt og að
mörgu er að huga í dagsins önn.
Að eiga gott bakland í lífshlaupinu
er mikilvægt og til Lillu var svo
sannarlega alltaf gott að koma.
Þegar á fyrstu dögum í búskap
nutum við góðs af hugulsemi Lillu
sem saumaði og prjónaði á frum-
burð okkar og sá til þess að
óreyndir foreldrar hefðu það sem
til þurfti. Henni var umhugað um
að vel færi um nýju fjölskylduna
og færði okkur góða hluti í búið.
Síðar á námsárum í Svíþjóð
glöddu svo pakkarnir frá Lillu
sem oft innihéldu falleg föt á
ömmubörnin og íslenskt góðgæti.
Í heimsóknum okkar til Íslands
var Hvolsvöllur endastöðin og þar
stóð hús Lillu og Stebba alltaf op-
ið. Lilla sá þá um að vel færi um
gestina og var ekkert til sparað. Í
hugum eldri barna okkar voru jól-
in á Hvolsvelli ævintýri líkust.
Góði jólamaturinn hennar ömmu,
stórfjölskyldan saman komin og
mikil jólastemning. Meira að
segja „alvöru“ jólasveinar vapp-
andi á milli húsa. Margar góðar
minningar koma einnig upp í hug-
ann frá heimsóknum ömmu og afa
til Svíþjóðar. Þá var flækst um til
næstu bæja og landa og hvers-
dagstilveran brotin upp. Seinna
þegar heim til Íslands var komið
sameinuðu svo kaffiboðin hjá
Lillu stórfjölskylduna. Þar hittust
frændur og frænkur og spjölluðu
yfir krásunum hennar. Enginn
bakaði eins góðar kleinur og
amma Lilla og sumarbústaðaferð-
inni var alltaf borgið hjá börnun-
um ef kleinubox frá ömmu var
með í ferðinni.
Fyrir allt þetta viljum við
þakka Lillu sem lagði ekki mikið
upp úr því að standa í sviðsljósinu
en gaf sig alla í að styðja við sitt
fólk. Við minnumst Lillu sem
glæsilegrar konu sem alltaf var
vel tilhöfð. Hún var rösk og iðin
og alltaf var stutt í glettnina hjá
henni. Lilla hafði gaman af því að
hafa fínt í kringum sig og fallegu
útskornu húsgögnin hennar og
glæsilegi borðbúnaðurinn mun
alltaf minna okkur á hana. Lilla
hafði áhuga á list og listmunum og
sótti námskeið í teikningu og
vatnslitun sér til ánægju á efri ár-
um. Fallegar myndir sem hún
málaði prýða nú veggi afkom-
enda.
Ég kveð Lillu með söknuði en
eftir standa minningar um góða
tengdamömmu og ömmu sem
áfram lifa með okkur. Hugur
minn á þessum erfiðu tímum er
ekki síst hjá tengdaföður mínum
sem misst hefur elskulegan lífs-
förunaut.
Hvíl þú í friði, elsku Lilla. Takk
fyrir mig og mína.
Þín tengdadóttir,
Sveinbjörg.
Elsku Lilla amma. Nú er komið
að kveðjustund eftir löng og erfið
veikindi. Margar góðar minningar
koma í hugann þegar við hugsum
til baka um allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Þú varst
alltaf svo yndisleg, góð og hvetj-
andi á allan hátt. Við þökkum fyr-
ir alla frábæru tímana sem við átt-
um saman og kveðjum þig með
söknuði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín barnabörn,
Hildur, Andri Steinn
og Freyja Rún.
Nú hefur mín kæra vinkona
kvatt þetta jarðlíf og langar mig
að minnast hennar með nokkrum
orðum. Hún var trygg og ljúf,
sönn vinkona. Margar góðar
minningar á ég um hana sem
munu geymast mér í huga. Við
áttum margar skemmtilegar og
ljúfar stundir saman, bæði sem
vinnufélagar og vinkonur. Mikið
sem við gátum oft hlegið saman.
Margt spaugilegt gerðist í ferðum
okkar saman, t.d. eru Selfossferð-
irnar mér ofarlega í huga, eða
Akranesferðirnar, ekki voru þær
síðri. Sérstaklega ferðin sem við
fórum og ætluðum að heimsækja
nöfnu mína í sumarbústaðinn
hennar. Festum bílinn og þú
varðst að labba að næsta bæ og fá
aðstoð. Varst ekki í réttum skó-
fatnaði og fékkst gönguskóna
mína sem voru auðvitað allt of litl-
ir. Við vorum nú ekki hressar yfir
þessu meðan á því stóð, en þegar
við komust að því að enginn var í
bústaðnum gátum við ekki á okk-
ur setið og hlógum vel og lengi.
Og oft var glatt á hjalla hjá
okkur í vinnunni. Þegar þú varst
að kenna mér að vigta upp græn-
metið og allt fór út um allt hjá
mér. Það eru ótal minningar sem
eru í huga mér og munu ávallt
verða þar. Það var gott að leita til
þín bæði í leiða og til upplífgunar.
Við gátum alltaf talað saman um
ýmis málefni. Höfðingi varstu
heim að sækja og alltaf var okkur
vel tekið hjá ykkur hjónunum. Þó
við höfum ekki getað hist mikið nú
síðustu ár, út af þínum veikindum,
ertu ætíð mér ofarlega í huga. Það
er ekki öllum gefið að geta gefið af
sér sanna vináttu. Mínar þakkir
ávallt áttu, elsku Lilla mín.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest,
að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki
auga sem glaðlega hlær,
hlýju í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálar sjóði
sakleysi, fegurð og yl.
Sigríður K. Þorsteinsdóttir,
Hvolsvelli.
Guðrún Gunnarsdóttir
Ætli það hafi ekki verið
snemma í 4. bekk í MA, sem leiðir
okkar Rósu lágu saman. Ég vissi
að mæður okkar höfðu talað sam-
an og lagt á ráðin – mér til heilla –
því það varð til þess að ég eign-
aðist Rósu að vinkonu og að við
lærðum saman árin sem eftir
voru í MA. Við tókum okkur hlé
og fórum í molakaffi á Hótel
KEA, þar sem oftast var hægt að
Rósa Margrét
Steingrímsdóttir
✝ Rósa MargrétSteingrímsdóttir
fæddist á Siglufirði
7. desember 1930.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Grund 3. október
2011.
Útför Rósu fór
fram frá Dómkirkj-
unni 12. október
2011.
hitta bekkjarsystkin-
in. Þar var rabbað um
allt mögulegt og sum-
ir reyndu að leysa
lífgátuna. – Góð sam-
kunda! Aldrei urðum
við vinkonurnar
ósáttar á lífsleið okk-
ar sem var eðlilega á
ýmsan veg.
Ég heimsótti Rósu
í sumar þar sem hún
var komin á Grund.
Fór með myndir frá okkar gömlu
góðu dögum. Þar var ennþá sama
ljúfa stúlkan eins og forðum.
Nú er hún horfin úr þessum
jarðlífi – en ég mun ætíð minnast
hennar sem minnar kæru mann-
kostaríku vinkonu, sem ég var
svo lánsöm að eiga að í mörg ár –
eða öllu heldur áratugi.
Blessuð sé hennar minning.
Vilhelmína Þorvaldsdóttir.