Morgunblaðið - 10.07.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. JÚLÍ 2004 35
Hver tónlistarmaður
hefur sinn takt. Sumir
liggja framarlega í bít-
inu, aðrir eru kannski
misstaðsettir eftir dög-
um og svo eru þeir sem „sitja“ vel og
eru stabílastir, þeir sem hinir geta
alltaf treyst á. Vinur minn Rafn
Ragnar Jónsson var þannig tónlist-
armaður. Hann var frumkvöðull á
sínum langa og farsæla tónlistarferli
og var upphafsmaður og drifkraftur í
mörgum þeirra hljómsveita sem
mest kvað að á landinu á síðustu
tveimur áratugum 20. aldarinnar.
Rabbi gerði meira en drífa menn
áfram, hann breytti mönnum. Með
jákvæðni og æðruleysi sínu fékk
hann menn til að sjá hluti í öðru ljósi
en áður og með trommuleik sínum
gerði hann menn að betri músíkönt-
um en þeir voru fyrir. Ég minnist oft
samtals sem við Rabbi áttum eftir vel
heppnaðan Grafíkur-konsert. Rabbi
hafði „setið“ sérlega vel og bandið
hafði eftir því spilað betur. Við vorum
að gamni okkar að reyna að skilja og
skilgreina og þá kom Rabbi með sína
upplifun sem hann reyndi að færa í
RAFN RAGNAR
JÓNSSON
✝ Rafn RagnarJónsson tónlist-
armaður fæddist á
Suðureyri við Súg-
andafjörð 8. desem-
ber 1954. Hann lést á
heimili sínu í Hafnar-
firði 27. júní síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Ísa-
fjarðarkirkju 8. júlí.
orð. Hann sagðist oft
skynja swingið eins og
teina í hjólgjörð sem fer
hraðar og hraðar. Á
ákveðnu augnabliki er
eins og teinarnir nái
jafnvægi og byrji að
snúast hægt í gagn-
stæða átt. Þetta birtist
honum þegar bandið
náði vel saman og allir
voru að spila í sömu
sveiflu. Og það átti ég
eftir að reyna oft í okk-
ar samstarfi. Hafði
reyndar upplifað þessa
einstæðu tilfinningu
nokkrum sinnum þegar hljómsveitin
var einhuga en ekki áður séð fyrir
mér þessa dásamlega jákvæðu mynd
sem Rabbi dró þarna upp. Mér
fannst stundum að spila með Rabba
vera eins og að sitja afslappaður í
rándýru og afar þægilegu leðursófa-
setti, aldrei rekið á eftir manni en öll-
um haldið mjög ákveðið við verkefn-
ið. Það fer enginn ósnortinn frá
slíkum unaði.
Nú hefur Rabbi fengið hvíld frá
þeim erfiða sjúkdómi sem hann
glímdi við. Eftir situr minningin um
brosmildan og jákvæðan dreng. Göf-
uga sál sem auðgaði alla þá sem voru
svo lánsamir að kynnast honum.
Ég votta þér Dedda og ykkur öll-
um, fjölskyldu Rafns Ragnars Jóns-
sonar, mína dýpstu samúð um leið og
ég þakka af einlægni þau forréttindi
að hafa kynnst ykkur og átt ykkur að
vinum öll þessi ár.
Hjörtur Howser.
Með því að minnast
Láru Ingu Lárusdóttur
í örfáum skrifuðum
orðum geri ég undan-
tekningu, þar sem
minningagreinaskrif hafa mér virst
fánýt.
Ekkert samhengi virðist vera milli
þess hvern mann sá eða sú hin fram-
liðna hefur haft að geyma í raun og
þess hvort mikið, lítið eða ekkert er
um skrifað í blöð af utanaðkomandi
fólki.
Ekki voru kynni mín af Láru Ingu
ýkja mikil. Hún var nágrannakona
og frá árinu 1966 var hún ásamt eig-
inmanni sínum skráð eigandi hússins
við Bergstaðastrætið í Reykjavík,
sem er samliggjandi við fjöleignar-
húsið, sem ég hef átt hlutdeild í frá
árinu 1971. Var ég mest erlendis til
ársins 1980, lengst af í stórborg, þar
sem ekki er mikið um afskipti af ná-
grönnum. En takmörkuð samskipti
mín við Láru Ingu voru þó eftir-
minnileg, sérstaklega vegna hins já-
kvæða stuðnings sem hún ein af öll-
um þáverandi nágrönnum hafði
hugrekki til að veita mér, þegar ég
lenti í erfiðum vandamálum í fjöl-
eignarhúsinu hjá mér á árabilinu ’84
til ’99 um það bil.
Sum af þeim þrem atvikum, sem
ég minnist að hún hafi komið að í
þessum deilum snertu hana að vísu
óbeint sjálfa, en hún hefði þó vel get-
að leitt þau hjá sér ef henni hefði
sýnst svo. Finnst mér því sanngjarnt
að segja frá því hve þakkarverð mér
þóttu og einnig vænt um þessi viðvik
Láru Ingu þó ekki hafi öll komið að
tilætluðu gagni. En viljinn til að
koma nágranna í nauðvörn til að-
stoðar og staðföst afstaða hennar á
móti tillits- og virðingarleysi sem
LÁRA INGA
LÁRUSDÓTTIR
✝ Lára Inga Lárus-dóttir fæddist á
Gilsá í Breiðdal 16.
febrúar 1924. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 30. júní
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni 7.
júlí.
henni sjálfri og öðrum
var sýnt kom vel í ljós
við þessi atvik og bar
þess merki að hún hafi
haft til að bera réttlæt-
iskennd og það mikið
bein í nefinu sem al-
mennilegum mann-
eskjum sæmir.
Fyrir svo sem einu
og hálfu ári mætti ég
Láru Ingu síðast, þar
sem hún gekk Berg-
staðastrætið í átt að
Landspítala. Þegar ég í
dag sá grilla í blómum
prýdda líkkistu hennar
í gegnum svalarimla, varð mér til
þess hugsað að lífið er hver líðandi
stund og áður en nokkurn varir fer
hver og einn í sínar síðustu göngu-
ferðir um strætin.
Líney Skúladóttir.
Hér hvílir væn og göfug grein
af gömlum, sterkum hlyni:
hún lokaði augum hugarhrein
með hvarm mót sólar skini.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel,
í vinskap, ætt og kynning.
Hún bar það hlýja, holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
Hún unni list í máli og mynd,
sú mennt var hennar stjarna;
þar heyrði hún tala tæra lind
á tungu engilbarna.
Ef blað hún tók og batt sín orð,
var blærinn hreinn og fagur;
en hógvær sat hún hússins borð,
því hátt skein æðri dagur.
Allt metur rétt hin mikla náð
um manna hug og vilja;
eitt hjartans orð um eilífð skráð
á orku, er himnar skilja.
Nú les hún herrans hulin ráð
um hlut og örlög þjóða,
þar sést í lífsbók sérhver dáð
hins sanna, fagra og góða.
(E. Ben.)
Elsku Lára mín. Hafðu þökk fyrir
allt og allt. Megi góður guð varðveita
þig.
Ásrún.
✝ Árni Ólafssonfæddist á Breiða-
bólstað í Miðdölum 4.
sept. 1932. Hann lést
28. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ólafur Árnason frá
Hólmi í Austur-Land-
eyjum, f. 20. ágúst
1892, d. 28. okt. 1975,
og Sigríður Ög-
mundsdóttir frá Fjós-
um í Búðardal. Hún
lést 35 ára að aldri.
Ætt hennar var frá
Dalasýslu og frá
Skagaströnd (Ytra-
Hóli). Fósturforeldrar Árna voru
Ólafía Jónsdóttir, f. 27. júlí 1903,
d. 20. des. 1988, og Gestur Jós-
efsson, f. 22. maí 1898, d. 11. des.
1983. Árni var tekinn í fóstur af
þeim hjónum undir tveggja ára
aldri, en þau bjuggu þá á Fremri-
Hrafnabjörgum á móti Magnúsi
bróður Gests og Halldóru móður
þeirra. Um fermingu Árna fluttist
fjölskyldan á næsta bæ, Hlíð. Tví-
burabróðir Árna var Snorri, d. 25.
maí 1982 tæplega fimmtugur að
aldri. Þeir bræður ólust ekki upp
saman. Snorri var
klæðskeri í S.Ó. búð-
inni við Laugalæk.
Hann var kvæntur
Ólöfu Óladóttur, f. 8.
okt. 1929.
Hinn 26.júní 1959
kvæntist Árni Ernu
R. Sigurgrímsdótt-
ur, f. 29. júní 1938 í
Reykjavík. Foreldr-
ar hennar voru Val-
gerður Bjarnadóttir,
f. 3. ágúst 1914, d. 8.
mars 1993, og Sigur-
grímur Grímsson
verkstjóri, f. 22. júlí
1912, d. 16. ágúst 1992. Sonur
þeirra er Sigurgrímur Ingi Árna-
son, f. 22. feb. 1965.
Árni var bóndi þar til hann brá
búi og fluttist til Reykjavíkur árið
1975 og gerðist starfsmaður í
ÍSAL. Fyrirtækið Kerfóðrun ehf.
var stofnað af Árna og nokkrum
samstarfsmönnum hjá ÍSAL þeg-
ar breytingar urðu hjá Álfélaginu.
Hafa þeir síðan unnið að kerfóðr-
un fyrir ALCOA í Straumsvík.
Útförin fór fram í kyrrþey 7.
júlí.
Eins og við vitum þá fæðumst við
öll með feigðaról um hálsinn því að
dauðinn er það sem bíður og enginn
getur umflúið. En það sem við vit-
um sem treystum á guðlega forsjá
og eilíft líf er að þegar sálin hverfur
úr líkamanum þá lifir hún þótt lík-
aminn deyi. Okkar bíður allra eilíft
líf í faðmi Föðurins í guðlegum
krafti í samfélagi engla. Einn dagur
líður í senn og andartakið getur
breyst í eilífðinni á svipstundu.
Þau höfðu rétt nýlega átt 45 ára
brúðkaupsafmæli, hjónakornin
Erna og Árni. Það var einmitt
tveimur dögum síðar sem hann
glaður í bragði lýsti ánægju sinni
við sinn elskulega lífsförunaut með
hversu vel hefði tekist til með veisl-
una á sunnudeginum. Allt hefði
gengið svo vel og hversu gaman
hann hefði haft af gestakomunni
þennan dag rétt eins og forðum á
því herrans ári 1959 þegar hann gaf
sér tíma frá bústörfum rétt sem
snöggvast og snaraðist suður til
Reykjavíkur. Tveimur dögum
seinna fóru þau nýgift með nánast
allt sem þurfti til heimilishalds og
meira að segja nýja dráttarvél og
útvarp sem unga frúin hafði önglað
saman fyrir. Þó svo að brúðkaups-
ferðinni hafi verið frestað til betri
tíma þá er það vissulega myndræn
tilhugsun að þau hafi snarast upp á
dráttarvélina og hossast alla leið
ung og ástfangin, hann við stýrið og
hún í fangi hans á íslenskum þjóð-
vegi til móts við ævintýri lífsins
sem beið þeirra í Hörðudalnum.
Árni fæddist á Breiðabólstað í
Miðdölum. Eftir að móðir þeirra
bræðra lést þegar þeir Snorri tví-
burabróðir hans voru aðeins 11
mánaða fékk hvor um sig nýtt
heimili og fósturforeldra. Fremri-
Hrafnabjörg urðu æskuheimili
Árna þar til fjölskyldan fluttist að
Hlíð í Hörðudal þegar hann var um
fermingu. Hinir ábúendurnir á
Fremri-Hrafnabjörgum voru
Magnús bróðir Gests og Ólafía
Hjartardóttir kona hans. Mjög
kært var með Árna og Magnúsi og
Halldóru móður Magnúsar og
Gests sem reyndist honum alltaf
sem besta amma. Magnús og Ólafía
lifa í hárri elli á Skjóli í Reykjavík.
Árni var ólatur til vinnu, var ið-
inn og samviskusamur, ósérhlífinn,
velviljaður og góðhjartaður en þó
nokkuð fastur fyrir. Hann var einn-
ig barngóður, dýravinur og með af-
brigðum skepnuglöggur. Enda tóku
þau Erna í fóstur mörg börn og
ungmenni sem hændust að þeim
eins og reyndar dýrin gerðu líka.
Það má til gamans geta um heim-
alning sem fylgdi þeim hvert fótmál
og þurfti ekki annað en að heyra
rödd Ernu í fjarska, þá var þotið af
stað, þó svo að það hafi aðeins einu
sinni gerst að ákafinn hafi verið svo
mikill að ferðinni var heitið rakleið-
is inn í eldhús til fóstru. Heimaln-
ingurinn leit í raun á Ernu sem sína
,,raunverulegu“ móður sem gaf
honum pelann og hann fór í göngu-
túra með ,,pabba“, gekk á túnið
með beljunum og hafði á þeim
stundum göngulag eins og kýrnar.
Var svo alinn á ýmsu góðgæti, s.s.
kremkexi og kringlum. Börnin á
bænum gaukuðu jafnvel súkkulaði
að heimalningnum á nammidögum.
Því taldi Árni það ekkert eftir sér
að fylgja blessuðu dýrinu í slátur-
hús og lét sér vel líka að standa aft-
an á vagninum sem flutti skepn-
urnar til slátrunar alla leið í
Borgarnes, en til að róa dýrið var
hann einmitt með kremkex og
kringlur í poka og gaukaði því að
lambinu á leiðinni. Þessi saga lýsir
Árna vel.
Árni hafði alla tíð mikið yndi af
hestum og kunni á þeim skil. Hann
þekkti úr langri fjarlægð hvaðan og
undan hvaða hrossum hver kom
þótt hann hefði aldrei séð hestinn
áður. Hann bað meira að segja
Ernu, deginum fyrir andlát sitt,
hvort hún myndi ekki keyra með
sig á hestamannamótið á Hellu því
hann taldi sig vera nógu hressan til
að treysta sér. Vitandi af ástríki
hans og áhuga var það ferð sem
hún hefði farið með mikilli gleði.
Lífið gekk sinn vanagang og þau
hjónin tóku bylgjum og boðaföllum
lífsins með stóískri ró. En eftir að
þau hættu búskap og fluttu á möl-
ina 1975 og Árni réðst til starfa hjá
ÍSAL, þá gafst þeim tími til að
ferðast og fóru margar eftirminni-
legar ferðir út fyrir landsteinana.
Þó svo að áhuginn á ferðalögum
hafi nú ef til vill verið meiri hjá
Ernu, hlakkaði Árna jafnan til að
fara með henni og var að planleggja
hvað gera skyldi í næstu ferð sem
reyndar verður ekki á dagskrá því
að ferðin í eilífðina reyndist sú
næsta hjá vini mínum Árna. En
hver veit nema að ,,ljósir lokkar, lít-
ill kjóll og stuttir sokkar, hittist fyr-
ir hinum megin,“ eins og skáldið
orti, þá ,,geta þau í gleði sinni geng-
ið suður Laufásveginn“.
Þau Erna og Árni hittust fyrst
þegar hún var aðeins 10 ára og
hann 16, þegar Bjarni bróðir Ernu
fékk vist í sveit í Hlíð, en meiri not
voru fyrir stelpuna í Reykjavík við
að passa Imbu litlu systur sem
dvaldi síðar um tíma í Hlíð vegna
veikinda móður þeirra. Fram að
brúðkaupi laumuðust þau í bíó þeg-
ar Árni var í borginni og pósturinn
hafði oftar en ekki umslög í poka-
horninu sem ýmsir á heimili Ernu
þóttust bera kennsl á en létu kyrrt
liggja. En þó að ævintýri þeirra
verði ekki lengra í bili er ég þess
fullviss um að um fagnaðarfundi
verði að ræða á nýjan leik þegar
þar að kemur. Við vitum það sem
höfum elskað að þeir sem um tíma
hverfa frá okkur fara aldrei í raun
og veru. Því þeir lifa í huga okkar
og hjarta og eru í anda nálægir
okkur og umvefja okkur kærleika
sínum og auðvelda okkur að lifa í
jarðvistinni án þeirra. Það er þessi
vissa og vitund annars vegar um
hollustu náinna sem nær út yfir
gröf og dauða og svo hins vegar vit-
undin um að okkar allra bíður eilíft
líf í náðarfaðmi Drottins.
Ég vil að lokum senda ástvinum
Árna sem eiga um sárt að binda á
þessum erfiðu tímum, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.
Farinn ert á friðarströnd
frjáls af lífsins þrautum.
Styrkir Drottins helga hönd
hal á ljóssins brautum.
Englar bjartir lýsi leið
lúnum ferðalangi.
Hefst nú eilíft æviskeið
ofar sólargangi.
(Jóna Rúna Kvaran)
Blessuð sé minning Árna Ólafs-
sonar.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
ÁRNI
ÓLAFSSON
Elsku Veiga.
Mig langar að
kveðja þig með nokkr-
um orðum, þakka þér
og sonum þínum fyrir
árin sem ég dvaldi hjá þér. Þau
SIGURVEIG
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigurveig Jóns-dóttir fæddist í
Fossgerði á Beru-
fjarðarströnd 3.
október 1912. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 26. maí
síðastliðinn og var
útför Sigurveigar
gerð frá Bústaða-
kirkju 3. júní.
voru mér lærdómsrík;
þú kenndir mér svo
margt. Þú kenndir
mér bænirnar, þú
kenndir mér að vinna,
baka og öll almenn
heimilisstörf; vera góð
við dýrin og dugleg í
skólanum. Allt þetta á
ég þér og þínum að
þakka. Þú varst metn-
aðarfull, vildir að ég
lærði sem mest. Þú
kenndir mér ýmsa
handavinnu og leyfðir
mér að spreyta mig á
ýmsu sjálf. Þú varst
fljót að sjá að ég hafði mikinn
áhuga á verkfærum og fékk ég þau
lánuð að vild. Þú hlóst mikið að
borðinu sem ég smíðaði átta ára.
Ég var ekki ánægð með það því
það vaggaði svo mikið, en þér
fannst þetta stórkostlegt hjá mér.
Þú kenndir mér að brosa gegnum
tárin enda sjálf búin að ganga
gegnum mikla sorg og erfiðleika.
Ég man að þegar ég missti Smára
bróður sagðir þú að Guð hefði gert
hann að engli sem væri alltaf hjá
mér við rúmið og hlustaði á bænir
mínar.
Ég kveð þig með bæninni sem
við fórum með saman á hverju
kvöldi:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Edda Svavarsdóttir.