Tíminn - 24.12.1955, Page 21

ÍÓLABLAÐ TÍMANS 1955
21
I
Myndir og frásögn
Vínarborg
mm
rauss, sem stendur í aðal skemmtigarði t
lómum og trjálundum.
Þrátt fyrir kalda stríðið virtist
þeim koma mjög vel saman og fyr-
ir utan lögreglustöðina stóðu þeir í
smáhópum og ræddust við. Rúss-
arnir kunnu slangur í ensku og
Englendingarnir og Ameríkanarnir
eitt og eitt orö. í frönsku og rússn-
esku, og svo voru Frakkarnir, meö
• sínar alkunnu handahreyfingar,
sem í mörgum tilfellum gera orð
óþörf. Þegar þeir voru beðnir að
stilla sér upp til myndatöku, var
ekkert sjálfsagðara. Nú eru öll her-
námsliðin á brott úr borginni með
allt sitt hafurtask og lögreglulið,
því að i dag er Vínarborg frjáls. Ár-
ið, sem er að líða, hefir fært þjóð-
a®'
inni friðarsamninga og fólkinu þar
með full yfirráð landsins. Hinir
fánum skreyttu bílar herlögregl-
unnar eru horfnir af götunum og
stórhýsin í hjarta borgarinnar, sem
í langan tíma voru aðalstöðvar her-
námsliðanna, verða nú aftur notuð
í þágu fólksins, sem hér býr, og víst
eru hér allir ánægðir með að losna
að lokum við sitt „ástand“.
icr
Skammt héðan er Vínaróperan,
sem nú er nýlega búið að opna við
mikla viðhöfn. í sumar stóð við-
gerðin enn yfir og vinnupallar iðn-
aöarmanna og listamanna fylltu
aðalsalinn. Það var mikil tilhlökk-
un vegna væntanlegrar opnunar
óperunnar og stolt yfir frægð
hennar að fornu og nýju. Vínarbú-
ar hafa löngum verið taldir söng-
elskir og léttlyndir og víst er létt
yfir fólkinu, sem á kvöldin gengur
á „Hringnum“, miðdepli skemmt-
analífsins í borginni. Vínarstúlkan
hefir orðið mörgu skáldinu yrkis-
efni og í dag ber hún með sér hinn
hressandi andblæ hins nýja tíma,
framtak uppbyggingarinnar, og
hún er frjálsleg og alúöleg, en
brosir dálítið íbyggin, þegar hún
verður þess allt í einu vör, að það
er einhver að stelast til að taka af
henni mynd, í miðri hringiðu um-
ferðarinnar.
Minnismerki valsakóngsins, Jó-
hamrs Strauss, stóð í aðallystigarði
borgarinnar í dásamlega fögru um-
hverfi. Hér var ótrúlegasta sam-
ansafn skrautblóma og runna, en
hljómsveitarpallar, skrauthýsi og
tjarnir á víð og dreif, og innan um
allt þetta gengu páfuglar með sín-
um meðfædda virðuleik, en þeim
var sýnilega ekkert um fólkið gef-
ið, sem stóð og horfði á þá. Þetta
var nú einu sinni þeirra garður og
hvaö var þá allt þetta fólk að gera
hér með þessa skrítnu, litlu kassa,
sem þaö bar upp að andlitinu ann-
smellur, síðan rólaði það burtu,
kannske að einhverju minnismerk-
inu, þar sem unga stúlkan stillti
sér upp og brosti, en ungi maður-
inn stóð álengdar, bar litla kass-
ann upp að andlitinu og aftur
heyrðist lítill smellur.
Já, hver botnaði í þessu mann-
fólki?
ir minnismefki urni
tiina, sem, féílu í
■gina í lok síöari
rjaldar.
Flestir ferðamenn, sem til Vínar
koma, leggja leið sína upp til Grin-
zig, en sá staður er uppi á fjalli,
sem gnæfir yfir borgina. Leiðin upp
liggur um skógi vaxnar hlíðar og
víðast sést ekkert út úr bílnum, en
á stöku stað grisjar gegn um skóg-
inn og að endingu erum við á leið-
arenda. Útsýnið frá Grinzig og
Kahlenberg, sem er annar útsýnis-
staður á sama fjalli, er stórkost-
legt. Vínarborg liggur fyrir fótum
okkar eins og útbreitt landabréf,
en svo nálægt, aö flest stórhýsin
þekkjast auöveldlega. Á hina hönd
Dóná, sem héðan aö sjá er björt og-
skínandi í sólskininu, þar sem hún
liðast eins og silfurdregill gegnum
hinn frjósama dal, gegnum borg-
ina og hverfur út í fjarskann og
blámóöuna fyrir handan. Á báðum
þessum stöðum, Grinzig og Kahl-
enberg, eru mjög fullkomin veit-
Þetia er einn eizti samkomustaönr í Vma-horg, er talinn urn 700 ára gamall.
Þarna er kyrrlátt og rólegt og á kvöídin er Ieíkið á harpsicord. Ungir elskendur
halda mjög upp á þennan stað til stefnumóta.
ingahús, encla eru þetta vinsælir
áfangar vegna þess dásamlega út-
sýnis, sem engum gleymist, er einu
sinni lítur.
•
Skammt frá Stefánskirkjunni er
staður, sem vert er að minnast og
sem Vínarbúar vilja gjarnan að ó-
kunnugir sjái, en það er Greinken-
berger-vínstofa. Þetta er eitt elzta
veitingahús borgarinnar, talið
fullra 700 ára gamalt. Það er uppá-
haldsstaður ungra elskenda og
reyntíar fólks á öllum aldri, sem
vill vera í næði. Það var margt fólk
inni, en samt var allt mjög kyrr-
látt og við að sitja hérna innan
um alla þessa elskenöur lagðist
einmanaleikinn yfir mann og hug-
urinn leitaði afturí altíir, hvernig
þá heíði verið umhorfs. Hér er sem
maður heyri nið aldanna, fótatök
þúsundanna, sem komu og fóru.
Fólks af öllum stéttum, sem skap-
aði örlög og laut þeim örlögum, sem
aðrir sköpuðu því. Veggir þessa
húss, sem útiloka jrs og þys götulífs-
ins, höíðu verið vitni að sjö hundr-
uð ára samtölum fóiks, sem vildi
vera út af fyrir sig eins og í tíag.
Hversu margir ur.gir elskendur
höfðu leitað hingað inn, setiö cg
byggt sínar skýjaborgir, horfzt í
augu, haltíizt í hentíur og látið ást-
hrifni unglingsáranna lyfta sér
upp á hið rósrauöa ský og svifið í
áfengri vímu fyrstu ástarinnar, alls
óvitandi þess, að einmitt á þeirri
stuntíu lifðu þeir dásamlegasta
tímabil lífs sins. Tímabil, sem kem-
ur aðeins einu sinni í sínu réman-
tíska andvaraleysi og áður en varir
er liðið. Og ekki er ólíklegt, ao ein-
hvsr bessara ástfangnu, ungu
2j}anna hafi látið sér að kenningu
verða málsháttinn, sem skrifaður er
hér á vegginn: „Án konu er gleðin
ekki fuIIkomin.“
Sú r6 og friður, sem hér ríkir, er
eitthvað óbekkt og gott. Eitthvað,
sem við á miori tuttugustu öldinni
erum að leita að og þráum innst
inni, þrátt fyrir allan hraðann og
skarkalann, sem einkennir okkar
tíma og hað gripur mann saknað-
arkennd við að hugsa um, að þetta
er liðið hjá og það hefir farið fyrir
okkur eins og prinsinum í ævintýr-
inu, sem ætlaði að losa sig við ill
örlög og grípa gullna fuglinn, en
náði aðeihs i fjöður úr stélinu. Það
er ekkert lát á endurminningum
þessa gamla húss, sem hefir séð
fjórtán mannsaldra hða hjá Tízka
og venjur breytast, en hér er allt
með sömu ummerkjum og bað var
fyrir sjö öltium og i eöli sínu er fólk-
iö lika það sama.
•
Þegar sólin sendir síðustu geisla
sína yfir skógi vaxnar hæðirnar í
vestri, mjakast lestin okkar hægt
út af stöðinni. Það er kvöld og bú-
io að kveikja á götuljósunum: Nótt-
in á næsta leiti. Prúðbúið fólk geng-
ur hér hjá og þó að klæðnaður þess
sé ekki eins íburðarmikill og á dög-
um keisaranna, ber Vínarbúinn hið
fágaða yíirbragð og kurteisi fyrri
tíma, og framkoma hans er ein-
keuni bess. manns. sem að afstöðn-
um mikium erfiðleikum ber höfuð-
iö hátt og horfir vonglaður mót
bjartri framtíð í borg hinnar sí-
gildu listar — Vinarborg.
Götumyvid frá Vínarborg. Skyldu þær vera til í einn Straussvals, þessar? j