Vísir - 24.12.1929, Qupperneq 17

VlSIR
Marúska eldaði kveldmatinn
og' gegndi fjósverkum, en ekki
kom Helena og ekki kom stjúp-
an.
„Hvernig stendur á þessu, að
þœr eru svona voða lengi í
burtu?“ segir Marúska við
sjálfa sig, og sest við rokkinn
sinn. Þar kom, að hún var bú-
in að Spinna fulla snælduna
og farið að sjá til dagsskimu
i stofunni, en livorki kom Hel-
ena né stjúpan.
„Æ, guð lijálpi mér, livað
skyldi hafa hent þær?“ sagði
valkvendið og lauk upp glugga.
Himininn var stjörnubjartur
og jörðin skínandi hvít af fann-
Ijurði, en ekki sá til mæðgn-
anna; lét þá Marúska aftur
gluggann sorgbitin, las Faðir
vor og hað fyrir systur sinni
og móður. Daginn eftir heið
hún þeirra með morgunverð-
inn, heið þeirra með miðdegis-
matinn, en þær komu aldrei
framar. Þær liöfðu háðar fros-
ið i hel í skóginum. Öðlings-
stúlkan Marúska erfði húskof-
ann, kúna og dálitla jarðar-
spildu, og ekki varð ábýlið
lengi bóndalaust, því að Mar-
úska giftist góðum manni, og
lifðu þau farsæl i friði og ein-
ing langa æfi, hvort með öðru.
Stgr. Th. þýddi.
Bernskumiiiningar.
—o—
Ari prestur liinn fróði segir
svo frá um Hall i Haulcadal
fóstra sinn, að „hann mundi
sjálfur það, er hann var skirð-
ur, að Þangbrandur skírði hann
þrevetran“. — Mjkill er mun-
urinn á mér; eg hefi sjálfsagt
verið orðinn 5 ára eða eldri, er
eg man fyrst til mín. Vera má
|þó, að einstöku atburði muni eg
fyr, en fáir eru þeir áreiðanlega.
Eitthvað liið fyrsta, sem eg
man vel eftir, er það, er eg í
fyrsta sinn fór einn á milli bæja,
en hæjarleiðin sú var nú ekki
löng, aðeins túnlengd eða varla
það. Eg var þá hjá foreldrum
mínum í Hitarneslcoti, líklega á
5. ári. Átti að senda mig heim
að Hítarnesi, með eitthvað
smávegis, sem eg gat vel borið.
Mér þótti reyndar allmikil virð-
ing að því að fá að fara þessa
sendiför einn, en kveið þó mik-
ið fyrir að fara, þótt ekki væri
vegalengdin meiri en þetta, og
vel sæist „til beggja lancla“. Eg
held, að mér hafi verið innan-
brjósts þá lílct og kjarklitlum
manni, sem ætlar að leggja á
f jallveg í tvísýnu veðri. Þó vann
hugurinn sigur á hugleysinu, og'
eg fór ferðina. Faðir minn
lijálpaði mér yfir lítinn læk,
sem rennur rétt við kothæinn,
en síðan var vegurinn greiður
alla leið að Hitarnesi. Ferðalag-
ið gelck mér vel, en oft þurfti
eg að líta aftur, til þess að at-
liuga, hve mikið af leiðinni væri
farið og livað ófarið væri. Þeg-
ar eg var kominn alla leiðina,
þóttist eg lieldur en ekki mað-
ur með mönnum, að geta nú
hjálparlaust heimsótt afa og
ömmu og frændfólkið alt í Hít-
arnesi. Þarf eg varla að taka
það fram, að vel var mér fagn-
að af heimafólki á allan liált.
Stóð eg nokkuð lengi við, en
hljóp síðan aftur heim til for-
eldranna, léttur og glaður í
lund og leit nú aldrei við og
komst jafnvel hjálparlaust yfir
litla lækinn. Þóttist eg nú afrek
mikið unnið liafa. — Þetta var
á hjörtum og blíðum sumardegi.
GLEÐILEG JÖL!
SIG. Þ. JÓNSSON
GLEÐILEG JÓL!
Johs. Hansens Enke (H. Biering).
ææææææææææææææææææææææææ ^ææææææææææææææææææææææææ
æ
GLEÐILEG JÓL!
SKÓBÚÐ REYKJAVlKUR.
GLEÐILEG JÓL!
Ölgerdin Egill Skallagrímsson.
flftí
Zl
GLEÐILEG JÓL!
VERSLUNIN FOSS.

GLEÐILEG JÓL!
Skóverslun Stefáns Gunnarssonar.
Þá ætlaði eg að minnast á
fyrstu kirjuferðina, sem eg man
eftir að eg hafi farið, þótt minn-
ingin um þá ferð sé reyndar i
allmikilli þoku fyrir mér. Iiirkj-
an, sem farið var til, var í Kross-
liolti, cn Krossholt er næsti bær
við Hítarnes. — Það man eg úr
ferðalaginu, að margt var fólk-
ið, sem þá kom til Krossholts-
kirkju. Minnir mig, að þetta
væri á einhverri hátið og að ein-
liver annar prestur en afi minn
hafi þá stigið i stólinn. Líka
man eg það vel, er hringt var
kirkjuklukkunum og þótti mér
það merkilegur hljómur. Lítið
skildi eg af því, er presturinn
fór með á stólnum, en „faðir
vor“ kannaðist eg samt vel við,
því að þá hæn var eg búinn að
læra.
Eitt smá-óhapp vildi mér til i
þessari kirkjuferð rétt áður en
gengið væri í kirkju. Mann-
þröng mikil og troðningur var
í bæjargöngunum i Krossholti,
og liafði einliver stór maður
og fótstór stigið i ógáti ofan á
•fótinn á mér. Lá mér þá við að
hljóða hástöfum af sársauka, en
herti mig samt og bar mig karl-
mannlega, enda létti þrautinni
fljótt, þvi að sá, sem átti stóra
fótinn, hefir án efa hrátt kom-
ist að þvi, að hann stæði á öðru
en hann ætlaði sér að standa á.
Mikið hugsaði eg samt um
stóra fótinn, meðan eg var í
kirkjunni, og lengi á eftir, en
engum sagði eg frá þessu.
Þá ætla eg loks að minnast á
fyrstu jólin, sem eg man eftir.
— Það var kominn aðfangadag-
ur og móðir mín var citthvað
að húa undir jólin. Bar þá gest
að garði og var það stúlka sú,
sem Kristbjörg liét, og þektum
við hana vel. Móðir min hauð
henni mat og þáði Kristbjörg
hann; en á eftir þakkaði hún
fyrir sig með þessum orðum:
„Guðs á s t fyrir matinn, Marta
mín.“ Nú misheyrðist mér svo,
að eg hélt að Kristbjörg liefði
sagt „guðs o s t“ fyrir matinn,
og hugsaði eg að slíkur ostur
hlyti að vera mjög góður, og að
nú fengjum við hann á jólun-
um. Þó hafði eg ekki orð á
ÍÍÍttíÍGOCÍÍtSÍÍOÖtítíOÖÍÍÍiOKÍÍÍÍÍÍOíÍÖ
Gleðileg jól!
Tlieodór Sigurgeirsson.
tltitiíitsístititststitstststststititstitsístststst
þessu við neinn, en Kristbjörg
kvaddi og fór, og aldrei kom
osturinn frá henni.
Á aðfangadagskveldið var
okkur öllum úr kotinu boðið
heim að Hítarnesi, og las afi
minn þá jólahugvekju og jóla-
sálmar voru sungnir. Síðan
sagði afi mér margt fallegt um
jólin, um góða drenginn, sem
fæddist þá og um fallegu jóla-
englana. Allskonar góðgæti
fengum við síðan hjá ömmu áð-
ur en við færum heim. En er
við fórum heim, fylgdi okkur
vinnumaður úr Hítarnesi og bar
mikið af jólagjöfum, sem
arnrna mín gaf okkur bræðr-
unum. Um alt þetta þótti mér
mjög vænt, en vænst þótti mér
þó um jólakertin, sem eg fekk
undir eins að kveikja á, og svo
feklc eg ljómandi fallega nýja
skó með skinandi hvitum
bryddingum. Þá skó átti eg að
fá að setja upp næsta dag, sjálf-
an jóladaginn. Skemti eg mér
um slund við að horfa á þetta,
en svo varð eg að fara að liátta,
og er eg var háttaður, fór eg að
hugsa um það, livort Ijósin hjá
englunum væru fallegri en ljós-
in mín, hvort góðu englarnir
gætu verið betri en mér fanst
amma og mamma, pabbi og afi
vera, og loks livort skórnir cngl-
anna væru miklu fallegi'i en
nýju skórnir mínir frá ömmu.
Frá þessum hugleiðingum soín-
aði eg sæll og glaður og svaf
vært þá jólanótt. — Síðan hefi
eg lifað mörg góð og gleðileg
jól og liðið vel, en ekki minnist
eg þess, að nein jól hafi verið
mér ánægjulegri og bjartari en
þessi, sem hér er frá sagt.
Stefán Jónsson.
GLEÐILEG JÓL!
VERSLUNIN EDINBORG.
GLEÐILEG JÖL!
EINAR O. MAUIBERG.
GLEÐILEG JÖL!

Söluturninn (Einar Þorsteinsson)
GLEÐILEG JÓL!
Vélaverlsunin Fossberg G. J.
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Vegamót, Seltjarnarnesi.