Vísir - 24.12.1931, Qupperneq 13

V 1 SI R
Mamma tilkynnir.
Eftir A. D. Miller.
Kellie Chester kom snemma
'heim, eins og hún var vön aö gera
á laugardögum. í útliti var hún
■ eins og flest böm mundu óska, að
iimtug móöir væri. Hún var
•grannvaxin, vel búin, gráhærö, —
og ekki bar á því um of, aö hún
væri máluð. Þaö er ekki tiltöku-
mál, þó að hún notaði ofurlitinn
varalit — það þykir að eins til
bóta nú á dögum.
Hún nam staðar við borðið í
.anddyrinu og athugaði bréfin, sem
höfðu borist að um daginn það var
orðið lítið varið í að fá bréf nú
orðið — þau höfðu lítið og lélegt
,að færa. Var það af því, að hún
var orðin gömul ? — Hún valdi úr
eitt umslagið — gult og gljáandi
umslag. Hún reií það upp og las
,(— rithöndin var eins og kopar-
stunga) : „Oss veitist sá heiður að
tilkynna yður, að þér hafið verið
kjörin félagi í „Minjaverndarfé-
laginu“. — Hún varp öndinni
mæðilega og lagði af stað upp á
ioft. Hún ætlaði að snyrta sig, eða
3vo orðaði hún það, — en með því
átti hún í rauninni við það, að hún
ætlaði að fegra sig ofurlítið, áður
en bóndi liennar og börn kæmi
heitn. Það var laugardagur og þau
voru væntanleg snemma — á
hverri stundu. Feðgarnir komu
neðan úr bæ, en Kitty hafði borð-
að hádegisverð hjá vinstúlku sinni.
— Nellie vissi að hún mundi brátt
geta rifjað það upp fyrir sér, hjá
hverri vinstúlkunni Kitty hefði
verið. Hún mundi vel fyrirætlan-
ir heimilisfólksins — oft miklu
betur en það gerði sjálft.
Hún fór aftur ofan og inn í dag-
stofuna. Iiin fagra mynd, sem
Chase hafði málað af móður
Rogers, hallaðist á veggnum. Hún
lagaði myndina. Roger kunni því
illa, að sjá myndir hanga í ská-
horn eða skakt. Það hafði borið
við, þegar Nellie var að segja hon-
um frá einhverju áhugamáli sinu,
að hann hafði sprottiö upp, til
þess að iaga mynd, sem hallaðist
á veggnum. Það þurfti ekki meira
til. Henni féllust hendur og gat
ekki rætt áhugamálin í það sinn.
Hún settist við arineldinn —
það var komið fram í nóvember
og fremur kalt. — Raknaði hún
þá við sér og sá, að hún var enn
með ólesin bréfin í höndunum.
Hún opnaði þau hvert á fætur
öðru og fleygði þeim i eldinn, er
hún hafði lesið þau. Blómasali
bauð henni að senda henni blóm
eftir umtali. Hattabúð, sem hún
skifti við, tilkynti útsölu. — Er
húsið yðar hreint? — Það var ó-
svífin spurning.
Þá kom hún að nýju umslagi —
það var ekki mjög frábrugðið hin-
tim. Pappirinn var ofurlítið fín-
gerðari og nafnið í vinstri hand-
ar horni var smekklegt og vel
prentað. Hún opnaði bréfið tóm-
iega, en rétti þá alt i einu úr sér
og starði fram fyrir sig með hálf-
opnar varir. Sorg eða gleði var
ekki hægt að sjá í svip hennar.
ókunnur maður mundi hafa tal-
ið hana undrandi á svip.------
Þetta er ótrúlegt — hugsaði hún.
Það lá við að hún hefði hætt við
að opna bréfið — það kom svo
mikið af allskonar auglýsingum
og rusli með póstinum nú orðið.
Það hafði borið við, að hún hafði
iátið bréf liggja á skrifborði sínu
dögum saman — geymt þau þar
til er hún hafði næði til aö lesa
þau. Hún hefði getað látið hjá líða
að lesa þetta bréf. — Það gat líka •
hugsast, að hún hefði ekki lesiö
það rétt. — Þetta gat elcki verið
satt.....Hún las það aftur, og
komst að raun um, að hún hafði
lesið rétt i upphafi.
Iíún fór að hugsa um Roger,
ir.anninn sinn. Fyrst og fremst
þurfti hann að fá að vita þetta, —
breytingin mundi koma mest við
hann, og hann mundi verða að
gera þær ráðstafanir, sem nauð-
synlegar væri.
A vissum augnablikum, þegar
oitthvað sérstakt bar við, fann hún
það best, hversu nátengd þau voru
hvort öðru, hversu rammlega þau
voru bundin hvort ööru — eins og
t d. daginri sem þau héldu að Kitty
væri alvcg i dauðanum, — og dag-
inn scm Jack — þá fimm ára gam-
all — týndist í einum af trjágörð-
um borgarinnar, og daginn sem
]>að komst upp, að gjaldkeri
Rogers hefði stolið frá honum.
Tá. Hún varð að segja mannin-
um sínum frá þessu fyrst — hún
óskaði þess af hjarta, að hann
lzæmi fyrstur heim. Ilún var ekki
dul eða pukurgjöni að eðlisfari.
lTenni mundi reynast erfitt að
leyna þessu fyrir börnunum, —
sérstaklega fyrir Kittj'. Kitty
nmndi þegar sjá það á henni, að
eitthvað væri um að vera. —
„Mamma — hvað er nú á seiði ?
Manuna — þú leynir mig ein-
hverju.“
Hún leit á armbands-úrið sitt.
Roger hafði gefið henni það síð-
asta fæðingardag hennar — það
var síðasti afmælisdagurinn fyrir
fimtugt. Hún sá að feðgarnir
komu dálítið seinna en þeir voru
vanir. Það skyldi þó aldrei hafa
örðið neitt að þeim — og það ein-
mitt þenna dag! NelTie hafði það
stundum til, að búast við öllu illu,
— það var gott að vera viðbúin
áföllunum — og þó hafði líf henn-
ar runnið áfram slétt og snurðu-
laust.
Það voru engin svik við Roger,
þó að hún segði t. d. Kitty frá
þessu fyrst. Kittv var alveg eins
r,g hennar eigin sál í nýjum lik-
ama.
Nú heyrði hún að útidyrnar voru
opnaðar og rödd sagði: „Hæ !“
Nú — það var Jack. Hann sagði
„hæ“, eins og lítill hvoipur, sem
rekur upp „bofs“, þegar hann
kemur heim á hlaðið — eins og
hann vildi segja: Hér er eg, og eg
vonaað allir veiti því tilhlýðilega
athygli. Hún vissi þegar, að hún
varð að segja hönum frá þessu,
hvort sem það var að bregðast
Roger eða ekki. Hún varð að segja
Jaclc frá því — gat ekki þagað
yfir því. Það var líka gaman að
segja Tack frá ýmsu — hann var
altaf undrandi lengi á eftir.
Hann kom inn rjóður af göng-
unni og haustloftinu, kysti hana
og þaut að hátalaranum.
„Eg þarf að segja þér dálitið,
Jack —.“
„Eg hélt að þú ætlaðir að hlusta
á, hvenrig kappleikurinn gengi,
mamma."
„Er kappleikur núna?“
„Er kappleikur ? Það held eg nú
— og pabbi og eg höfum veðjað
io dollurum —. Þú veist að hon-
um er ekki um að við unga fólkiö
vinnum af honum. Hann er altaf
handviss utn, að hann hafi á réttu
að standa, hann pabbi.“
„Hann hefir líka ástæðu til þess,
að treysta sínu eigin áliti.“
„Já, Kristófer Kolumbus hefði
ekki haft meiri ástæðu til þess, að
treysta sjálfum sér, en hann pabbi
: minn.“
„Eg þarf að segja þér fréttir,
Jack.“
„Jæja, inamma."
Það var ekki á honum að heyra,
að hann áliti fréttirnar hennar
neitt merkilegar! Hafði hún þá
aldrei haft skemtilegar fréttir að
færa heimilinu ? Samviskan álas- j
aði henni: Hún hafði oft reynt að
gera litilvæ-ga hluti sögulega. Og ,
ef Jack héfði sagst hafa fréttir að j
færa henni, ]iá hefði hún reynt að
sýna einhvern áhuga. Hún mundi
haía sagt: „Er það satt, ljósið
nritt — hvað er það ?*“ Eins og
hann hefði aldrci á æfi sinni
brugðist henni, með því að segja
henni litilvægar eða Ieiðinlegar
íréttir. — Jæja — þessi fregn átti
nú að bæta fyrri frcgnir upp og
sýna drengnum, að hann hefði ekki
tekið þessu á réttan hátt.
„Jack, þú veist að hún Enrilía
móðursystir min —“
„Nei, mamma, eg hefi aldrei
hejTt hennar getið.“
„Víst hefurðu það —“
„Jæja, mamma. Það er líklega
rétt, fyrst þú segir það.“
Nú heyrðust undarleg hljóð og
liávaði úr hátalaranum. Jack var
tekiun að snúa knöppunum.
„Hvort setn þú hefir heyrt henn-
ar getið eða ekki, ]rá er sannleik-
urinn sá, að —“
Hún sagði að vísu það sem hún
íiafði ætlað að segja, en Jack
lieyrði ]tað ckki, og húu heyrði
það ekki eintt sinni sjálf, því að nú
gall við háværasta jazzorkestur.
Það yfirgnæfði algerlega hina
lágu rödd hennar.
„Hvar er dagblaðið ?“ spurði
Jack. Hann þaut frá útvarpstæk-
inu og skálmaði um alla stofuna.
,.Eg hlýt að hafa náð í skakka
stöð. ITvers vegna taka vinnukon-
urnar altaf dagblöðin?“
„Blaðið er uppi í dagstofunni
minni,“ svaraði rnóðir hans, dálit-
iö fálega. Henni fanst sér vera
heitnilt að skilja blaðið eftir hvar
sem henni sýndist. Sonur hennar
fór út úr herberginu orðalaust,
[■aut upp stigann og tók tvö þrep
í hverju spori.
Nellie varð ein eftir í stofunni.
Henni var svo innanbrjósts, sem
itún hefði orðið fyrir snuprum, og
fnnst kjánalegt af sér, að finnast
svo mikið til um þetta......Nei,
það var heldur ekki rétt hjá henni.
— Henni hafði fundist sér mis-
þoðið — já, það var virðulegra.
Hún mundi nú alt í einu eftir því,
hvað sér hefði reynst erfitt að til-
kynna ömmu sinni, að hún væri
trúíofuð. ITún hafði beðið þess
hálfan dag, að finna hentugt tæki-
færi í samtalinu, til þess að segja:
„Amma, eg er trúlofuð honum
Roger Chester......“ Amma henn-
ar hafði heyrt illa.....Og Jack
sonur hennar daufheyrðist við
öllu, scm ekki kom iþróttum við.
Áður en drengurinn kom aftur,
var gengið um útidyrahuröina á
ný. Roger! Ójá. Það var hann, sem
var að hengja upp hattinn sinn —
og nú lét hann hanskana sína í
borðskúffuna, ti! þess að Jack
viltist ekki á þeim — létist halda
að það væri sínir hanskar, eins og
Roger komst að orði.
Hann koin inn i stofuna. „Jæja,“
sagði haim. „Eg sé að hann son-
ur þinn er kominn heim. Hattur-
inn hans liggur á gólfinu og frakk-
inn breiðir úr sér á tveim stólum.“
Hann laut ofan að henni og kysti
haua. Hann var dökkur á hörund,
móevgur og bjarteygur, ennið hátt
og slétt; hann var tekinn að hær-
ast. Hún sá að honum var eitthvað
uiðri fyrir, hvort það var sntávægi-
legt eða mikilsvert — um það gat
hún ekki borið, því að hann var
stiltur vel.
Áður en hún gæti spurt hann,
bvað við hefði borið, kom Jack á
GLEÐILEG JÓLl
Ullarverksrniðjan „Framtiðin“
Bogi A. J. Þórðarson.
ífsareatföri!
GLEÐlLEGRA JÓLA
og farsælt nýtt ár óskum við öllum okk-
ar viðskiftavinum.
Verslunin Höfn, Vesturgötu 45.
GLEÐILEG JÓL!
MÁLARINN.
5fc£>
ltHSil!ii(i!l!tt!!IllliiII!!!ll!II!!IIIII!il!ÍNI!IIIHI!lliIli!il!!il!!!f!l!ii:iI!!l]]
UM I-™
íSbbsi ■S52
§ GEEÐILEGRA JÓLA OG NÝÁRS
óskar öllum
Verslun G. Zoegu.
l!i!ligIl!ll!Sil!IS!!lÍIÍSI!!lill!SSl!3!!ilfilll!liii!113S!lllIiS151!iÍKil!H!IE151BU

H
GLEÐILEG JÓL!
Smjörííkisgerðin Ásgarður.

GLEÐILEG J Ó L !
MANCHESTER. M
GLEÐILEG JÖL!
Halldór R. Gunnarsson.
GLEÐILEG JÓLl
Retðhjólaverksm. FÁLKINN. 88
æ
æ
4
liil!ilKIYfl!immHlif5!ISIIgnilfilfilllliifilUI»inili!IIIUIIi3IIIBIB3IlilUlftm!
GLEÐILEG JÓL!
SOFFÍUBÚÐ
S. Jóhannesdóttir.
HllliiHSBMVMiKKiMUillllllfiiSiyiiMKMillliHlliUlillillilllJIIIIIi1