Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 9

t
JÓLABLAÐ ylSIS
9
SINCLAIR smurningsolítir á sjó og landi
SINCLAIR
Motor Oil
Premium ?rade
er sérstaklega eínabætt bif-
reiðaolia til að haida véiinni
hreinni, verja oliuna sýringu og
varna tæringu í hinum við-
kvæmusta máimum.
Biíreiðasijórar!
Þegar þér skiptið um olíu, þá
biðjið um fullkomnustu bif-
reiðaolíuna, sem völ er á:
Sinclair Opaline
Motor Oil
— Premium grade. —
Emkaumboð:
í;
9
8
g
Siensi mjög vel hita og mikið
álag.
Þolir mjög iágt kuldastig og
verður vélin því auðveldari í
gangsetningu.
Olíusalan h.f.
Hafnarstræti 10—12
Sími 6439.
ceoíscotsxxœeíxxssoocaoooccMXXíSsocooooaooaoaXnSJooíXxsoOvOftoOvOCOCOOOöooöcscooeöí

oocooooöocGcotiCCoaoaoncacno.
,,Mv;tð se,mð þér, brenn-
ttr kirkjan?“ spurði liann.
„Er kviknað í Fellskirkju?“
„Já, flytið þér yður, það
vcrður að slökkva cldinn,“
sagði stúlkan og ætlaði að
ganga út sajustundis, en Clf-
héðinn Vallen stöðvaði ha.na.
„Nei, liinkrið þér við!“
kallaði liann liann og stökk
fram á gólfið í nærklæðun-
uni. „Jæja, — jú, þér getið
annars farið og — nei, scgið
þér mér fyrst, Elín, hvar
er ráðsmannsdjöfullinn, þessi
Síinon? Vitið þér hvað, ég
fór að athuga kirkjui'æfiliim
í kvöld umgengnina og
þess háttar, og komst alla
leio upp í turn með, eitt
altariskertið í höndunum - -
Jjrælvígt, hvað Iialdið þér, og
það á turninn víst líka að
heita; en ef þér hafið nokk-
urn líma séð hræfuglshveiður
eftir að unganiir eru flpgnir
og dritklessurnar orðnar
lirúðraðar og sóðaskapurinn
allur farinn að skorpna nú
þá vitið þér hvexuig umhorfs
var í klukkuturnimim. Eg
setli svo Ivertið frá mér á
In-osshársmcis, fór niður og
skipaði kai’lhelvítinu að
hreinsa Jjctta bæJi sitt tafax*-
laust og hafa sig á hurt það-
an með hroðanu —- því að
kirkja er þó alllaf kjrkja, en
auðvitað Iiefir haun sviki/.t
uin þetta. Jæja, farið þér nú
og gei*ið fantinum íúimxisk;
eg kcm ef tir audartak.“
IJeir komust inn í kórinn,
eina eða í cu .** fe"ðir hver, og
náðu því hckta sen. geymt
var í altarinu: messuhöklin-
um, tveini Ijósastikum, ein-
unx kaleik, oflátudiski og fá-
einum guðsorðabókum, enn
fremur nokkrum stólum úr
framkirkjunni. Þessum grip-
um var til bráðabirgða
hunkað novðan undii* suður-
vegg kirkjugarðsins, í skjóli.
Elín Torfadóttir hafði
sti*ax verið sendi niður í kot-
in lil að hiðja hjáleigubænd-
unia að slökkva cldinn í
Fellskirkju. Nú voru þeir
koninir. Þeir komu nógu
sncmma til jiess að sjá turn-
inn falla og Símon ráðsmann
skvetta úr vatnsskjólu inn í
reykjarsvaduna. Um leið og
turninn hrundi, hringdu
klukkurnar. Það var kannske
eöhlegt, en óhugnanlegt var
það engu að síður að heyra
klukkurnar hringja sjálf-
krafa i eidinum, víst var
að Síinoni hnykkti við. Mik-
ið undraðist hjáleigubóndinn
Eirikur í Byrgi, hvað sá mað-
ur Iiætti sér annars nálægt
voðaniun; ósérhíifinn maður,
Símon, og meira en það.
Hann vann á við alla hma,
tók við liveri*i vantsföíu, sem
fyllt víu* í brunuinum, og óð
ir.eð h.ana Jiví sem næst inn i
þálið. Hann var orðinn al-
svartur af sóti og lagði af
honum megna hrunalykt, —
eins og ára nýkomuum að
neðan, eins og djöflinum
sjálfum.
Og Jiað er enn ckki tekið
að daga, en grá þoka sezt í
fjöllin og byrjað að rigna í
láglendinu. Heimilisfólkið á
Felli cr allt gcngið til húsa,
jafnvel ráðsmaðurinn, horfið
Jireytt inn undir sín Jiök,
kannske lagzt fyrir í von um
enduriiærandi dúr undir
moi’gunsárið. Hjáleigubænd-
urnii’ úr kotunum eru gcngn-
ir á brott líka, niður í mýr-
ina, Jiangað sepi regngolan
sönglar óyndisljóð sín út yfir
víðáttuna, að einum und-
anteknum. Einn Jieirra hefir
orðið eftir, eins og fyrir
vangá, og gleymdur af öllum
heldur hann áfram að rölta
kringum svartan sóthyuginn,
j>ar sem gúðshús hafði staðið
í gær. grennlulegur maður
uni fimmtugt, með langt
andlit cg neita af von í
augnaráðinu, eins og hann
trúi Jní cnn hájfvegis, að
upp úr rjúkandi öskudyngj-
unni fljúgi gullvængjaður
fugl, dúfan. lífsfuglinn, cða
hvað hann nú hét sá fugl, sem
séra Tómas hafði stundum
verið að minnast á í huggun-
arræðum sínum til fátækra
vesaMnga Jiessarar sóknar.
En ekkert gerist, og að lok-
um verður manninum reikað
út í liorn kirkjugarðsins,
Jiangað sem altarisgi'ipirnii*
og stúlarnir úr framkirkj-
unni liggja í grasinu undir
brekáni. Ct undan röndótt-
um brekánsjaðrinuin sér á
hókarkjöl, breiðan, dálítið
sprunginn skinnkjöl, sem nú
er óðum að hlotna upp, því
það rigiiir 4 liann.
„Biblian!" dettur mannin-
um skyudilega í hug, og liann
beygir sig niður og tekur
báðum liöndum utan um hina
Jmngu svörtu bók, réttir sig
upp með haua. Nú skjálfa
hcndur Eiríks í Byrgi. Þelta
cr í fyrsta sinn sem Jjær
snerta hók bókanna, þá hók
sem ritiið er með fingri sjálfs
Guðs, mannkyninu til sálu-
hjálpar, Djöflinum til meins.
Eiríkur opnar bókina, festii’
augun á stórletraðri Jyrii'-
sögn ei'st á blaði í Iiægri
hönd, finnui' að lokum sinn
upiihafsstaf í línunni, hók-
stafinn E. En það verður ekki
úr Iestri, smált um hókarlær-
dóminu hjá Eiríki, það var
ekki öllum gefið að kunna
allt af sjálfu sér, eins og
Frjðscmd. Já, nú ætti Frið-
semd að vera komin til að
lcsa Lesa l’yrir Eirík í
BibMunni, hérna í garðinum,
sem bráðum yrði hústaðui’
þeirra heggja um langan ald-
ur, lil efsta dags, til há-
súnudagsins, Jiegar frelsarinn
kæmi úr skýjunum og hryti
innsigli dauðans.
Það hvessli enn og rign-
iiigin ágerðist, opnan í
heilagri ritningu var orðin
rennandi vot, allt í eiini sleit
vindurinn blað úr hókinni.
Eii-íkur fiýtli sér að loka
Bihliunni, stakk henni í
handarkrikann undir úlpunni
og þaut ti eftir lilaðinu. Það
flaksaðist norður yfir leiðin,
eins og þar færi örva'ntingar-
liill sál, seni leitaði líktuna
síns, — og festist loks á rafti,
sem stóð út úr hi'unarústimii.
Þar náði Eiríkur í það.
„Eg verð að biðja Frið-
semd að Jjvo Jiað og festa
það aftur imi i heilaga ritn-
ingu,‘ sagði Eiríkui' við sjálf-
an sig, og víst leit lianii svo
á, aðl það mætti ckki úr
höjnlu dragast, þvi nú lirað-
aði liann sér út um sálulilið-
ið og tók stefnuna Jivcrt
suður yfir Fcllstúnið, liljój/
meira að segja við fót amiað
slagið; hann létti ekki fyrr
cn hann stóð iiuii á baðstofu-
góli'inu í Byrgi.
Friðsemd lá vakandi i rúm-
inu hálfklædd. Hún liafði
verið á fótum og staðið iiti
á hlaði langa stund, beðið
fyrii’ sinni brennandi kirkju
og ekki dregið sig í bæinu
fyrr en hún sá að guðsliús
hrundi til grunna. Nii liafði
hún vcrið farin að óttast
um Eirík, ekki skilið hvað
gæti tafið hann svo lengi
eftir að öllu var lokið.
„Það er von þú spyrjir,
kona,“ sagði hann. „En held-
urðu ekki að sýslumaðuriim
hafi dregið mig inn í stofu
og.látið laga henda mér kaffí
fyrii' hjálpina. Þetta var
mannhættuverk og mikið aðí
eg skyldi komast óskaddaður,
frá því. Mér tókst þó
Frh. á bls. 48,