Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 42

42
JÖLABLAÐ MSIS
iir. Eg er viss um, að við
verðum vinir.“
Hann heilsaði móður Ró-|
ijerls og gekk Ieiðar sinnar.
Róbert kallaði til mömmu
sinnar: „Eg datt og meiddi
mig, sjáðu livað blæðir úr
linjánum á mér, og lögreglu-
þjónninn tók mig upp og
íylgdi mér lieiin.“
„Það var fallega gerl af
lionum. En ósköp er að sjá j
hnén á þér. Þú getur ekki
farið í skólann aftur í dag.“ j
„Jú, j ú, það gct eg. Eg er
liugprúður piltur.“
Mamma hans hló og faðm-
aði liann að sér og bjó um
sárin eins og lögregluþjónn-j
inn hafði ráðlagt, þótt Robert
gleymdi að segja henni frá
því. Hann var dálítið of seinn
i skólann cftir hádegið, en'
umbúðirnar um hnén voru
næg afsökun og kennslukon-
an sagði ekkert við hann.
Honum jiótti leiðinlegt, að
liún skyldi ekki spyrja hann
um þetta, svo að hann gæti
sagt frá vini sinum.
Um kveldið beið hann eftir
föður sínum með mikilli ó-
þreyju og sagði honum frá
slysinu og lögregluþjóninum.
Faðir hans lyfti brúnum og
sagði slriðnislega: „Jæja, svo
að lögreglan kom heim með
þig. Sennilega í járnum?
Hvaða prakkarastrik liafðir
þú gert?“
„Nei, pabbi,“ svaraði
Róbert, sem vissi, að faðir
lians var að gera að gamni
sínu. „Eg hafði ekkert gert
af mér.“
„Jæja, það getur kaimske
komið sér vel seinna, ef þú
gerir eitthvað ljótt af þér.“
Um kveldið borðaði Róbert
allt, sem mamma hans setti
á diskinn hans, án þess að
það þyrfti að reka á eftir
lionum.
En hann gat ekki að því
gcrt, þótt liann grobbaði af
þessu við liina strákana, því
að Masters lögreglujijónn
beið eftir honum næstum
daglega. StæiTÍ strákunum
þótti ekki mikið til þess.
koma. „Iívern langar til að
eiga lögreglujijón fyrir vin?“
sögðu þeir fyrirlitlega. „Hnú
mamma Jiín borgar honum
auðvitað fyrir að í'ara heim
ineð litla barnið hennar. Hah,
jni ert hræddúr um að við
lumbrum á þér. En við leggj-
umst ekki á smáböm. lhin
borgar honum áreiðanlega
krónu á viku,“
Þetta gat verið satt, því að
mömmu Róberts var svo ó-
sköp annt um hann. Hann
jiorði ekld að spyrja hana um
þetta, en einu sinni sagði
liann við lögregluþjóninn.
„Þekkir þú hana mömmu
mina?“
„Nei, mér hefir ekki veitzt
sú ánægja að kynnasl henni.
En eg kannast við liann
pabha jnnn, ems og eg liefi
sagt J)ér.“
Kannske pabbi hefði leigt
lög rcgluþ j ón inn. Ka nnske
pabbi ætti óvini, sem hefðu
hótað að ræna syni lians. Það
var æsandi tilhugsun, en J)á
var líka vinátta jjeirra orðin
að engu. Iiann hugsaði sig
vandlega um næstu spurn-
ingu. Hann þóttist mjög
klókur, J)egar hann lagði
hana fyrir lögregluþjóninn.
„Góður lögregluj)jónu tek-
ur ekki peninga fyrir að
ganga héim með börnum, er
það?“
I i)gregluj)jónninn nam
staðar og leit á liami. „Nú
hefir einhver A’eiið að
skrökva að þér, Robert. Nei,
gpður lögregluþjónn tckur
ekki jæninga fyrir að gera
neitf.“ Hami lagði stóin
höndina sína á öxl litla
drengsins. „Eg cr vinur þinn.
Mundu ævinlcga, að vinátta
cr göfugt hugtak.“.
Róbert lét huggast. Og svo
fóru cplin að detta af trénu.
þegar þau voru orðin jjrosk-
uð og vindurinn hristi grein-
arnar. A hverjum morgni
lágu nokkur í grasinu eins
og blóm. Robert átti öll
eplin, sem duttu þannig af,
trénu. Hann l)auð lögreglu-|
þjóninum daglega inn í
garðinn og vildi endilega fá|
að fylla alla vasa hans með
eplum.
Masters lögregluþjónn
sagði alltaf: „Þakka þér
fyrir, Róbert. Eg vildi óska,
að eg ætti lítinn dreng, sem
eg gæti gefið þau. En eg
ætla að hugsa lil þín, þegar
eg borða þau.“
Einn daginn liöfðu fáj
ej)li dottið af trénu og lög-
regluj)jónninn vildi j)á ckki
þiggja neitt, sagði, að Robcrt
ætti að borða þau sjálfur. A
hádegi næsta dag lá aðeins
eitt epli í grasinu. Það var
einkennilegt, svo að Robert
lagðist í leyni bak við gii’ð-
inguna um kveidið og þá sá
hann. að Jimmy Thomns og
systir hans læddust inn i
garðinn og tíndu upp eplin,
sem fallið höfðu um daginn.
Hann varð ákaflega reiður.
Hann átti þessi epli.. Hauu
vildo ekki aðeins geta gefið
vini sínum þau, en honum
fannst þau líka góð sjálfum.
Hann liljóp hcim að liús-
inu og ætlaði að segja pabba
sínum l'rá jjessu, en hætti svo
við það, því að hann var bú-
inn að finna ennþá betra ráð.
Til hvers var að eiga lög-
regluþjón fyrir vin, ef ekki
var hægt að nota liann til
að hefna sín?
i
j Uin hádegi næsta dag
óskaði hann þcss heitt, að
jekkert epli lægi í grasinu.
En þau voru því miður
Jmörg. |)ótt hann væri viss
mu, að' Jjau ættu að vera
j flciri. Hann snéri sér að
Masters lögregluþjóni.
| „Jæja,“ sagði hann,
„Thomas-krakkarnir hafa
enn verið að stela cplunum
j mínum. Eg vil að þú talcir
þau bæði föst, strax.“
. „Ilvaða börn eru það?“
„Það eru leiðinlegur strák-
! ur hinum megin við götuna
og syslir hans. Þau liafa
verið að stela eplum frá
mér.“
„Eg skil. Robert, eiga þau
ekki eplatré?“
„Nei, en þau mega samt
ckki taka eplhi mín.“
„Hefir J)ú aldrei gefið þeim'
ej)li?“ ' |
„Eg þarf Jiað ekki. Mér
jjykir |)au leiðinleg. Þú ertj
vinur minn, þú sagðir j>að
og þú verður að taka þau
föst.“
Masters lögregluþjónn tók
eplin, sem Robert hafði gcfið
honum, upp úr vasa sinmn
og lé't þau falla í grasið. „Þú
átt stórt eplatré, Robért,“
sagði liann svo, „en kannske
er bezt, að þú borðir eplhi
þín sjálfur.“
Robcrt starði á gjafaeplin,
sem lágu í grasinu, en leit
svo uj)p í andlit vinar sins.
Hann var dajnir og alvöru-
gefinn á svipinn. Hann gi*eip
andann á lofti og fann til
cnn meiri sársauka, en þeg-
ar hann andaði fyrst eftir að
liann datt og lögregluj)jónn-
inn tólc hann upj) og varð
vinur lians. Eftir andartak
nmndi Masters lögreglujjjónn
ganga út á götuna og þá
mundu þeir aldrei sjást
al tur. Hann greip mcð hand-
leggjunum utan um fætur
vhiar síns og grúfði andlitið
í buxunum lians.
Spörfugl settist á grcin á
trénu og söng glaðlega. Epli
datt af trénu. En svo dró
ský fyrir sólu og Robert
varð allt í einu kalt. Hann
nötraði, Lögreglujijónninn
klajipaði lionum á höfðuðið
og lagði síðan annan liand-
legginn utan um liann.
„Þctta gerir ekkert til,
Robert.“
Litli drengurimi fór að
háskæla, bæði af skömm og
gleði. Vinátta var göfug, en
líánri hafði ekki reynzt henn-
ar verður.
- Swriœtki — i
Franscis Wellman, þekkturi
lögfræðingur og rithöfundur'
ameriskur, segir |)essa sögu
um lögfræðing einn, sem
stöfnaði sér í lífshættu, til
að sanna sakleysi skjólstæð-
ings síns, konu, sem ákærð
var fyrir að liafa myrt mann
shm með því að gefa honum
eitraða köku.
„Herrar minir,“ mælti lög-
fræðingurinn við kviðdóm-
inn, „eg hætti ekki einungis
orðstír mínum heldur og lífi
mínu í þeirri bjargföslu tru,
að ákærða sé sýkn saka.“
Að svo mæltu greij) hann
kökuna, sem lögð hafði verið
fram sem sönnunargagn, tók
sér bita af lienni og át. Rétt
í sama bili færði sendiboði
honum miða, sem á var letr
að, að móðir hans væri liæltu-
Icga veik. Lögfræðingurinn
hað leyfis lil að skreppa í
síma, kom aftur að vörum
sj)ori og hélt varnarræðu
simii áfram, eins og ckkert
hel’ði í skorizt.
Konan var sýknuð, en
siðar skýrði lögfræðhigurhm
lrá því, að l)oðin um veikindi
móður hans liefði vcrið til-
búningur -r-r liann hefði að-
eins viljað fá tækifæri til þess
að losa sig við kökubitann!
Cerebos salt
er salft jarðar
Cerebos
borðsalt
er alltaf jafn hreint og fínt
og ekki fer eitt korn
til ónýtis.
Það fæst í öilum verzlanum