Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 26

26
JÖLABLAÐ VISIS
Þau Sáust Ekki í

Elsa bcit á vörina, þegar
henni ltomu ummæli Pamelu
i hug. Hún hafði verið svo
lirifin er hún sagði: „Ö, Elsa
ertu ekki alveg utan við þig
af gleði yfir því, að hann
skuli koma heim innan
skamms? Virðist þér þetta
ekki ótrúlegt?“
„Eg liefi vanið núg á að
vera róleg,“ sagði Elsa.
„Hefirðu ekki saumjið þér
bláan kjól? Hann clskaði
bláa htinn svo mikið,“ hafði
Panela spurt.
Það voru sex ár liðin frá
því að hún sá Frank. Það
fór hrollur um hana við þá
umhugsun.
Franlc og Elsa höfðu verið
mjög skotin hvort í öðru.
En var það hin mikla ást,
sem þar var um að ræða?
Var það ekki eðlilegast að
ástin yxi smám saman? Var
það ekki tryggara?
Þau Frank og Elsa höfðu
kynnzt í brúðkaupsveizlu.
Hún hafði verið í bláum kjól
úr góðu cfni. I hárinu hafði
aðir í lierinn. Frank varð
strax að mæta. Og að átta
dögum liðnum sigldi tundur-
spillir sá, er Franli var undir-
foringi á.
Það leið nokkur tímí þar
til Elsa skildi það, að Frank
væri farinn til langrar dval-
ar frá heimilinu. Flotadeild-
in, sem hann var í, var í
Miðjarðarhafiiru heilt ár. Og
allan þann tíma sá lnin hann
ekki.
'Svo komu skeyti frá hon-
um þess efnis að hann
borðinu svo hann sæi ekki sldlja það, að það er ekki
að þær titruðu. nóg að friðursé saminn? Þkð
’ „Já, Bernhard, fyrir tveim þarf svo margt að Ijréýítast
árum vaktir þú mig upp frá til batiiaðar. Þú ög eg skiíj-
dauðum. Þú gerðir mér um þetta. fin ætli Erank
skiljanlegt, að alltaf cr hægt skilji það?“
að lifa fyrh eitthvað. Eg varj „Hvað meinarðu?“ spurði
orðin gömul og þreytt, en liann með ákafa.
þii vaktir í mér nýjar vonir
og nýja trú.“
Bemhard sagði: „Góða
Elsa, eg hefi reyn t að koma
fram við þig sem vinur. Þú
skilur að mannlífið er ekki
Hún sat þegjandi uin
stund. Hún var Imedd um að
hún hefði verið of opinská.
Beriúiard reis á fætur þegj-
ancii, gekk til dyra án. þess
að líta við, og fór.
Elsa sat ltyrr og hafði það
,Eg á enga
einungis dans á rósum. í líf-
inu verða menn að þola von- ’ á tilfinningunni, að hann
brigði, sársauka og sorgir.' hefði ekki gert rétt í því að
En þeir njóta einnig gleði og fara þannig frá henni.
hamingju annað slagið.“ —J En er hún hugsaði betur
i Hann hafði talað rólega og um þetta, taldi hún það liið
j eina rétta, sem hann gat gert
svaraði Elsa.
„Þá verðiun við að útvega
þá handa þér,“ sagði Pamela.
Og hún lét ekki sitja við
orðin tóm. Hún fór til vina
fatareiti,“ hún haft borðalykkju. En það myiali fá leyfi. Þí\ varð Elsai' ÚJgjarnlega. i ““ý" ö
ofsa glóð. Hjartað hoppaði I F.to ma'Iti: „Já, cg veit að Itessum krmguntsteð-
svu íió segja i herrni Fu inn-[ lK-'tta er stilt, sem jni segir. uil';
En þú liefir kennt mér að Elsa
var tízka um þær mundir.
Þetta var árið sem síðari
heimsstyrjöldin skall á. Elsa 'an skamms koru sú fi-egn að
; hafði drukkið dálítið af j skip það^ sem Frank var á,
kampavíni, og fann lítið eitt ætti að fara eitthvað annað.
og kunningja og siúkti i'ata- á sér. Það var sumar, og Elsa Og Frank gat ekki komið
reiti þar til hægt var að *ann *nn hressandi áhrif þess. heim. Húu fékk bréf frá hon-
kaupa kjól handa Elsu I Blátt fór henni vel. llúðin 'iuu. En hann gat þess ekki
Flsa stóð upp l'rá skrif- v'ir-tist svo hvít er hún var að þcir hefðu verið sendir til
borðinu og gekk um skrif- 1 blaum kÍó1- Varir Elsu voru Austurlanda.
stofuna að skjalasafninu. —'rjóðar og heitar. Hún var
Hún þurfti að sækja eitthvað frið °S mtlæl stúlka.
þangað. Hún gekk fram hjáj Hún hafði re-vnt lil i,ess að
skéifborði Bernhard Field. 8ríPa Wómvönd brúðarhmar,
Ilún staðnæmdist þar og er vinkonur liennar fleygðu
.spurði um eitthvað smávægi- a milli sin- En var nærri
Jegt viðvíkjandi starfinu. En dottin við að na vendinum.
það var i raun og veru ekki lfun hefði doltið et brank
þess vegna að hún nam stað-Jhelði ekki 8rilnð 11111 hana
ar hjá borði Fields. Ilún °S forðað frá falli.
EFTIR
DILY
KIRK
mætti Pamelu. Hiin
l mælli: „Ertu búin að kaupa
E„ ,'git kjólinn?“ En áður en Elsa
svaraði vissi Pamela, að
hafði ekki verið
vænti uppörfunar og styrks Þegar er Frank greip um
hjá þessiun manni. Hann Elsu var sem hún kæmist i
hafði oft hughreyst Elsu hin nýjan heim. Hún hcyrði
síðaiá ár. J lúátur og glaðværð veizlu-
„Hlakkarðu ekki til morg- gestanna eins og væru þeir
undagsins?" spurði Field í mikilli fjarlægð. licnni virt-
með tvíi’æðu brosi. Hún ist eins og enginn væii þarna
kinkaði kolli. I annar en þau Franlc og hún.
Svo kom tilkynning frá
skilja lifið.“
Bernhard svaraði
að það sé of mikið sagt. En
mér þykir vænt um að heyra lvJollinn
þig segja þetta. Það er svo'kerf3tur’ Hnn sa8ði- »Elsal
margt, Élsa, sem eg hefi ekld l,u hefir ekki átt svo annríkt
sagt, en langaði til að segja.“, að Þér væri ðmögulegt að
Hann var dálítið liás er kauPa hann' °b' hárið á l,ér
hann hélt áfrarn máli sínu: helu ekki veiið liðað. Hvað
!„Þú varst barn, óþroskað á l)clta að l,}ðai> Þú gætir
barn, fyrir tveim árum, og lnS SNO að l)l1 sýndist
þér virtist þá lífið hafa verið fimm árum >ulSri en l,ú ert “
harðhent á þér. Nú ertu brðin1 Klsa svaraði ckki’ Fimm
þroskuð kona.“ | árum >'nPrL llún kærði si«
I „Já, það er eg orðinckki um l,á brevtinSn. Hún
vildi ytei'á eins og hún var.
:r.......C*r% í-■ mælti hun lágt Æg var bam VUU1 veia eujs 111111 vai
raðuneytmu um það, að skip ^jjst ou barn IIÚn Jiafði l)roskast- Hégóma
Franks liefði verið skotxð í .1 k k . ’ ý n. ’ cirndin hafði ininnkað
kaf með tuiulurskeyti í nánd
við „Holleuzkn A-Indíur“. —'
Sagt var að áhöfnin hefði
bjargast. En enginn vissi mn
það, hvar hún var niður
komin. j
EIsu leið illa um þessar
mundh'. Hún átti eng;m aðj
þegar maðurinn minn fór. girn(1in hafði rainnkað.
Við lækktumst litiö. Hugsaðu ’ DaSmn el tir er búist var
þér hjón, sem þekkjast ekk- ; við k rank’ tor Elsa a skrit"
crt teljandi. Eg, cg hefi aldrei, stolunavéins ceg venjidega.
átt von á að hann kæmi
aftur. Er það ekki einkenni-
legt, Bernhard?“
„Þetta er ótrúlcgt, Elsa.
Attirðu ekki von á að hann
Þegar Elsa fór frá borði Hann horfði á hana glað-| sem gæti hughreyst liana.
Fields var engin gleðitilfinn- ur og reifur, laut niður og Það liðu inargir mánuðir, kæmi ettir að þú fréttir að
ing í huga hennar. Hún kyssti hana.
I mörg ár. Smám saman varð hann var a líti og_i fanga
^log ást. Þan áttu enga ná-'gráta. Margar nætur hafði lonSu seiuna en hinir, þar simskeyti j „ær
voru því hún legið andvaka og látið sem hann var í sjúkrahúsi. Efsa roðnaði liti
| hugann reika. Henni virtist
voru þau það ótrúlegt, að þessi stutti har<k að vlð erum orðm o- hemj. athygli Henni virtist
ittugu og tínvi, sem þau Frank og hún kiumu8 hvort oðru Hanu hann þrcytulegur og jvján-
hlakkaði ekld til heimkomu
Franks, I
Síðari hluta dagsins sat komna ætting.ja, og
Elsa niði-i i matsal verzlunar- frjáls gerða sinna.
hússins og drakk te. | Að viku liðinni
Þá kom Bemhard og gift. Ilann var tuttugu
settist við hennar borð. Hann þriggja ára, cn hún nítján. fengu að njótast, yrði eini
mælti: „Elsa, eg hefi frétt „Nvi ert þú mín um tíma sólskinsbletlurinn í lifi hcnn-
að þú liafir ekki beðið um og eilífð“, hafði Frank sagt,1 ar. Sú Elsa, sem hafði haft
leyfi frá störfum á morgun, er þau gengu út úr kirkjunni lykkjuborða i rauð-brúna um okkar,
þó að maður þinn komi þá eftir hjónavígsluna. „Það hárinu var dáin.
heim. Mér virðist jretta var gott að enginn hafði Htrn hafðí frétt j>að fyrir
skrítið og óviðeigandi? Hvað komið á undan mér og tck- milligöngu Rauða krossins,
segir þú um það? Eg skal ið þig.“ ! að Frank hefði verið tekinn
1 Pamela varð mjög forviða
er hún ‘sá hana.
„Elsa! Ilefirðu ekld lesið
blöðin? Frank Jcemur í dítg
lil London. Þíið stendur
meira að segja á fyrstu síðu
i blöðunum.“
i,Eg veit það vcl,“ sagði
Þannig hófst vinátta þeirra Elsa rólegri og hætti að búðum- 'Vú kemur hann heim Ets.( þreytulega. „Eg féklc
„Skilurðu það ekki, Bern-
hún sá að
litið eilt er
Bernhard veitti
kemur, en eg veit ekki hvaða
áhrií’ það hefir á mig. Eg
háli’ kvíði fyrir endurfund-
Jrreytulcgur og J»ján-
ingarlegur. Hún fékk sting
i hjartað. Hún brostið litið
eitt til hans.
„Þú eiskaðir liann Jjegar’ Bernliard mælti: „Eg
hann fór?“ sendi þér boð i gærkveldi.
,já,“ svaraði luin. jFéklcstu þau ckki? Þú hefir
Hvaða sönnun hefir þú ten8ið fjórtán daga leyíi.
tala við forstjórann ef J»ú Hún liafði horft ásthrifin til fanga af Japönum. Þá var fyrir því að, þú ekki elskir ” a’ e8 L< 1,CSSJ. s a"
vilt komast hjá J»ví að gcra á hann og sagt: svo Iangt síðan hún liafði hann enn?“ ° ' n cg, eg \i c x c c-
J»að sjálf.“ | „Þér er kunnugt um J»að, séð Frank, að henni virtist, [. „l>að er ekki hægt að elskaj Ul
Flvað átti húu að segja? að um annan en þig gat ekki eins og sér kæmi þetta ekki ókunnan mann. Og Frankj Að svo mæltu flýtti lílsa
kannast ekki við mig eins sér að skrifborði sínu.
og eg er nú. Hvernlg getur
liann elskað ókunna konu?“
Tíminn leið hægt. Elsa átti
erfitt incð að einbeila hugan-
Bernhard sagði: „Hann' um við slarfið. Aftur og aft-
hefir líka Jiroskast þessi ár.lur reyndi hún til Jress að sjii
Þú mátt ekki gleyma því að mynd Franks í hugskoti sínu.
Myndi J»að ekki J»ykja ein- verið að ræða. Á sömu sek- við.
kennilegt ef liún segði að úndu og ]»ú snertir mig Síi Fr;tnk, er hún hatði bú-
sér væri engin J»ægð í því að faim eg það, að þú varst ið með, sæl c»g glöð stutta
fá fi'i þenna dag? Icini maðurinn í veröldinni, stund, var dáimi og myndi
Elsa horfði á Bernhard. scm eg vildi eiga.“ | ekki lifna aftur.
Hann hrærði í teinu og var ^ „Ertu viss mn J»að?“) Nú var Elsa orðiu luttugu
aivarlegur. Það var sem liún spurði liann. „Þú veizt að og fimm ára, lífsreynd og í hann hefir verið i stríðinu.“ Hún reyndi að mnna eftir
sæi liann í fyrsta sinn. Hannjfólk segir að við þekkjumst góðu áliti. Hún hafði fengið „Hann hefir setið í fanga- því hvernig rckld hans var,
hafði stórt og fallegt enni. saina og ekkert.“ | Iaunahækkanii’. vegna dugn- búðum hin síðustu ár. Það andlit, augu, tennur, bros o.
Nokkur grá hár hafði liann „Fólkið,“ sagði hún með aðar og trúnaennskir. , getur ekki verið Jjroskandi. s. frv. Hún mundi eftir Ijósn
við gagnaugun. Ilann þagði. liæðnishreim í röddinni. „Egj Elsa mælti: „Bcrnhard, eg Hann hel'ir bara beðið og bcð- hárinu Iians, hinu fágra
hefi ætíð vitað hvað eg vildi veit ekki hvernig eg get ið. Ætli að hann haii gcrt vaxtarlagi og glaðlega við-
fá cða ciga. Og cg fann strax Jxakkað J»ér fyrir veívild sér grein fyrir J»vl, að sá móti F2n þessa mynd vantaði
En að líkindum langaði liann
til Jxcss að létta á hjarta sínu.
■Elsa minntist Franks. Hann
var uhgur, augun hýr, vel-
vaxinn og fríður.
að þig vildi eg eiga.“
Þau gifhist í ágúst. En í
september vóru menn kall-
Jjína pg hjálpserai. Hjart-
sláttur hennar jókst dáiftið
og hún hélt höndunum undir
heimur, sem við lifðum i, er ■ líf og lit.
við giflum okkur er .gjald-
J»rota. Ælli hann hafi lært að
Þegar hún fór niðtir í horð-
salinn til þess að borða morg-