Vísir - 24.12.1949, Qupperneq 41

JÓLABLAÐ VÍSIS
4?
— €fáp tfiatjcpie HiHhcm (ZautmqA.
Lilli snáðinn — sem hét
Robert — átti vin og vinur
hans-var lögregluþjónn. Þeir
höí'ðu orðið vinir af hreinni
tilviljun. Litli drengurinn
hafði vcrið að hlaupa út úr
skólaportinu á leið heim til
að fá sér í svanginn um há-
<legið, þegar hann hrasaði um
steinvölu og datt svo hart á
magann, að hann gat ekki
náð andanum nokkur augna-
hlik. Þá vildi svo til, að lög-
regluþjónninn var að ganga
lramhjá. Robert litli fann,
að einhver tók hann upp og
klappaði á Ijakið á honum.
Hann fann til, þegar liann
dró andann fyrst eftir bylt-
una og varð undrandi, því
að hann hafði haldið, að
hann mundi aldrei geta and-
að aftur. Það var ekki fyrr
cn Iiann dró að sér andann í
þriðja sinn, scm hann veitti
því eftirtekt, að hann fann
til í hnjánum og þegar hann
lcit niður sá hann, að liann
hafði hruflað sig og að það
blæddi úr þeim. Svo tók hann
eftir því, að það var lögreglu-
þjónn, sem stóð hjá honum
og þá kom honum ekki lil
hugar að gráta.
Hann var ckld hræddur,
eins og stærri strákarnir, sem
voru stundum að gorta al'
því sem þeir hefðu gert eða
ælluðu að gera við lögregl-
una. Pabbi hans hafði ol't
sagt honum, að lögreglan
væri vinur barnanna og ef
hann villtist einhvcrn tíma,
þá ætti hann að spyrja lög-
regluþjón til vegar og segja
Iivar hann ætti heima. Ilon-
um fannst rétt að gera það
nú.
Hann sagði: „Eg heiti Ro-
bert Wilkiuson og á heima
við Newtonstræti. Eg man
ekki húsnúmerið.“
Lögregluþjónninn kinkaði
koUi alvarlegur í bragði. „Eg
kannast við hann pabba
þinn,“ sagði hann. „Áttu ekki
heima i stóra húsinu hvíta
og græna ?“
„Jú, og það er stórt epla-
tré í garðinum.“
Lögregluþjónninn kinkaði
kolli aftur. „Eg á einmitt
leið þangað, Rohert. Við
skulum verða samferða."
Litli drengurinn varð him-
in lifandi af fögnuði. Hönum
fannst það skemmtilegt, hvað
lögregluþjónninn var alvar-
legur, alveg eins og hann
væri fullorðinn maður.
„Þelta var slæm bylta,
vinur minn. Kcnnir þú til í
hnjánum?“
„Já, eg nreiddi mig voða-
lega mikið.“
„Er ekki einhver hehna,
sem getur bundið um sárin?"
„Jú, liún manuna er alltaf
heima, þegar eg kem að
borða.“
„Þú ert heppinn, Robert.
Eg átti cnga mömmu, þegar
eg var á þínum aldn. Eg
býst við því, að þú sért orð-
inn átta ára?“
„Nei, eg er sex ára. Eg var
næstum of ungur lil að byx-ja
í skólanum.“ Robert ljómaði
af ánægju yfir að lögreglu-
þjónninn skyldi halda, að
hann væri orðinn átta ára.
„Eg hélt að allir ættu
mömmu.“
„Allir eiga mörninu til að
byrja með.“
„Líka kettlingar, hvolpar
og litlir fuglar'?4
„Já, og folar og kálfar og
fílsungar," sagði lögreglu-
þjónninn og bi’osti. „En
stuiKÍum missa þeir mömmu
sína.“
Robert varð undrandi. „Eg
hélt, að cnginn missti
mönimu sína nema þegar
hann villtist að heirnan.44
mér, ef þú villist. Eg lieiti
Masters lögregluþjónn.44
„Já, pabbi sagði mér ein-
mitt aðfara til lögregluþjóns,
ef eg rataði ekki heim. En eg
nían aldrei númerið á hús-
inu okkax-.44
„Aðalatriðið er að vita
hvað maður heitir og svo
götunafnið. Pabbi þinn er
vel þekktur Iiér um slóðir.44
Robert skildi ekki almenni-
lega, en honum þólti gaman
að tala við lögregluþjóninn
eins og lullorðinn maður og
svo þótti honum líka ganx-
an, að pabbi sinn slcyldi vera
vel þekktur. Ilann andvarp-
aði af sælu og þegar þeir
fóru yfir götuna, tók lög-
í’egluþjónninn um litlu hönd-'
ina og Ieiddi liaixn. Þá voru j
ánægju hans engin takmörk:
sett og hann í’eyndi ekki að;
losa urn höndina. Þeir gengu j
þegjandi dálítinn spöl.
Svo spurði hann: „Attu
lítinn dreng?44
„Nei, Robert. Eg hefði
vil jað eiga tólf drcngi, cn eg
cignast aldrei neinn.44
„Hvernig veiztu það?“
„Stundum veit maður slíka
hluti,44 sagði lögrcgluþjónn-
inn.
Lögi’egluþjónninn varð nú
einn af hinum þremur alvilru
verum lxeimsins, næst á eftir
Guði og pahha, en Robert
datt í liug, að lögregluþjónn-
inn vissi kannske nxest af
þeim öllum. Ilönum fannst
það eitt að honum, að hann
hafði ckki skipt sér neitt af
því, þótt Róbert gréti ekki,
þegar hann var búinn að
nxeiðá sig. Þcir komu nú að
garðshliðinu heima hjá hon-
um. Mamma Roberts stóð á
tiöppunum og svipaðist uni
cftir honunx, af því að hanxi
hafði tafizt við óhappið. —
Hann veifaði til hennar og
hún veifaði á móti.
Lögregluþjónninn sagði:
„Þú ættir að segja henní
mömmu þinni, að cg í’áðleggi
hcnni til að þvo fleiði’in úr •
lieitu vatni, en sótthreinsa
þau svo og hinda um þau.“"
Hann ræskti sig. „Þú ert
mjög Iiugprúður piltui’.
Margir drengir lxefðu farið að *
gi’áta. Eg geng venjulega
i'ramhjá skólanum þínum unr >.
hádegið og eg vona, að við ;
getunx orðið samferða seinna,..
ef við hittumst aftur.“
„Það vona eg líka,44 sagðí
Robert og þakkaði honuni»
fyi’ir hjálpina.
„Þú ert líka kurteis dreng- -
„Þú skalt bara spyrja eftir
wr
I
«
o
o
o
a
li
r,
c
ó
o
B
o
o
8
B
ö
c;
o
B
Sí
c;
8
c;
c;
c;
B
c;
c;
c;
c;
c;
c;
g
B
c;
c;
%
»»
c;
c;
c;
c;
c;
o
B
E
^ er "afnio á fuHkomnnstu bvottavélinns, sem framleidd er í híéim-
initm, og ávalll veriS fyrsfc með nýjimgar til að létta síörf Iiús-
rnóðórinnar.
¥ þvottavélin er algjörlega sjálfvirk og skilar jjwotónum hálfþanum.
er íramSeidd bœSí í Bretland: og Bandaríkinntim og útvcgum vcr
þær með slufctuni fyrirvara gegn nauðsynlegmn leyfum.
Heildverziuiiiti Hekia h.f.
Reykjavík
incSÍÍCXiOöCCSUCtíCJCSClCCUCOOöCXÍCÍCCttOÖCSOCiCíCOCXXXSÍ SCCSCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCSCCCCCCOCCCCCCCCCSCíCCSCCCCCCSCCCOCCCCCCSCCGCCCCCCCCCCCSCttaOOCVXSS