Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 21

JÖLABLAÐ VISIS
21]
Leyndardómar andaheima rannsakaðir.
Fyrir rúmum 60 árum var
stofnað sálarrannsóknafélag
í Brellandi og segir i stofn-
skrá þcss, að þetta sé vísinda-
legur félagsskapur, cr cigi að
stunda hlutlausar rannsóknir
á yfirnáttúrulegum viðburð-
um. Hefir félag þctta síðan
framkvæmt viðtækar rann-
sóknir á ýmsum lyrirbærum,
sem virðast mannlegum
skilningi ofar — svo sem
skyggni, fjarskynjan, rcim-
leikuni og andatrú.
Félag þctta hcfir aldrei
haft hátt um sig og fá ckki
aðrir ársskýrslur þcss í
hcmlur cn fastir meðlimir
og á skýrslunum er áletrun,
scm segir að ckkcrt megi
I)irta um starfscmina nema
með sérstöku leyfi félags-
stjórnar. Flest fyrirbæri, scm
vakið hafa sérstaka cftirtekt
manna, eru fyrr cða síðar
rannsökuð af sérfræðingum
félagsins. — Aðalbækistöðv-
ar þess eru i þrílyftri stein-
byggirigu við Tavistock torg-
ið i hjarta Lundúna, Félagið
hcfir ávallt forðazt alla aug-
Félagið á í fórum sínum
lýsingar á mörgum cinkenni-
legum málum eða a IburCum
og' vcrður nú grcint lyrst frá
sem
Miðillinn Blanchc Cooper
var í dálciðslu í dimmu íicr-
bcrginu, þar scm andatrúar-
fundurinn fór fram, cn dreg-
ið liafði verið fyrir alla
glugga. Nú talaði miðíllinn
með dimmri, karlmannlcgri
röddu.
í lögun . . speglar á veggjun-
um .. og sjávarmyndirnar
cru dásamlegar .... fjöll og
haf ..!. “
Dr. Soal, scm var mjög ná-
kvæm.ur maður í eðli sínu,
skrifaði allt, scm hann hcyrði
nákvicmlcga niður í formi
eiðfcstrar skýrslu ög ákvað
að leita uppi ckkjuna og af-
hcnda henni skýrsluna. Hann
aflaði scr stáðfestingar ann-
arra, sem sátu miðilsfund-
inn á því að þeir liefðu Iieyrt
nákvæmlega það •samá og
hann reit niður. Síðan hóf
Sálarrannsóknafélagið tirezka heíir álclrei haft hátt
um starfsemi sína, en í byrjun bessa ávs levfði það ein-
um af starfmiinnum United I’ress — Robert Musel —
að skyggnast í skilríki sín og starfsskýrslur. Að því loknu
samdi hann grein þá, er hér fer á eftir. — Féíagið —
eða hann — leggur engan dóm á það, sem frá er sagt,
en atriðin, er fara hér á eftir, vekja þá spurningu, hvort
lífið eða heimurinn sé allur, þar sem hann er séður.
„Sæll So‘al,“ var sagt.
„Þctta cr cinkcnnilegur lieim-
ur. Eg bjóst ckki við að eiga
að tala við þig á þennan
lýsingastarfsemi, en nú, eftir hátt.“
60 ára starf, hefir það gefið, s. G. Soal, prófcssor við
út hógværan 16 síðu pésa um stærðfræðidcild Lundúnahá-
starfsemina og skorar á alla1 skóla, varð undrandi. Hann
vísindamcnn að aðstoða við var af tilviljun staddur á
rannsóknir til skilningsauka andartrúarfundinum, Iiafði
á „yfirnát túrulcgum“ fyrir-Skomið þangað aðcins af for-
bærum. Þrátt fyrir að margrjvitni og hafði eiginlega ekk-
ir heimskunnir menn hafa crt markmið með hcimsókn
verið í félagiuu svo sem Bal- sinni þangað.
four lávarður, Sir Oliverj „Er verið að ávarpa mig?“
Lodge, Gilbert Murray pró- spurði liann.
fessor, Camille Flammarion „Já,“ sagði miðillinn, scm
próf. og margir aðrir, telur mi talaði með cðlilegri rödd
íelagið að starfsemi þess sinni. „Andinn cr of sterk-
hafi ekki fengið „hljómgrunn ur eg ræð ckki við hann.
meðal vísindamanna vegna Fljótur aðspyrja!"
þcss, að yfirnáttúruleg fyrir-| „llvcr crt þú?“ spurði
bæri virðast vera í andstöðu Soal.
við staðreyndir vísindanna.“
Scm dæmi nefnir bæklingur-
inn fjarsýni, sem „virðist
„Það cr Gofdon Davis,
.hinn gamli skólafélagi þinn.
Manstu, hvc vcl við skemmt-
sturidum á óskiljanlegan hátt úm okkur í Öld Rochford.
geta orðið óháð tímauum." | Manstu, hvernig eg hrjáði
I bæklingnum er skýrt frá Histcdgamla, sögukennararin
j)ví að félagið hafi ljölda okkar?“
sannana fyrir fjarsýni. - | Miðilsfundur jicssi var
„Fjarsýni sannar, að menn haldinn 7. janúar 1022. Söal
gcta verið í andlegu sam- hafði verið í skóla með Davis
bandi hvcr við annan án þess á árunum 1808 - 1901. Hann
að um líkamlega nálægð sé hafði ekki talað við hann
að ræða,“ Skýrt cr frá einu síðan nokkru eftir að j)eir
litlu da'mi í hæklingnum: luku skólagöngunni.
„Móðir sér í huganum barn „Já, sannarlega undarlegur
sitt gangahdi úti í rigningu hcimur“ hélt röddin áfram,
rétt við járnbrautarteina og „þú hlýtur aðmuna eftir mér
sér [>að bíða bana, er lest i skóla. Nú er eg hérna og
fer af stað. Móðirin lítur út hcfi aðeins áhyggjur af kou-
um gluggann og sér að það unni og börnunum." Röddin
rigriir, síðan svipast hún um íjaraði út.
cftir barninu og sér, að það „Eg cr búiun að tapa lion-
hefir farið út. Hún jiýtur út um,“ sagði miðillinn, „en eg
og riær því við brautartein- sé hcrbergið. Þarna er liús
ana og ber jmð í burt um mcð jarðgöngum, síðan her-
leíð bg lestin fer áf stað.“ j licrgi með sjávarmyndum á
Þannig, segir félagið, fékk veggjunum. Það er fugl á
móðirin fyrirfram vitneskju píanpinu og einkcnnilegir
um raunverulegan a tburð,
en gat gripið fram í rás við-
burðanna og breytt henni.
kertastjakar úr látuni á
liillu .. nokkrir vasar ....
mjög stórir og sérkennilegir
bann leit að ekkjunni og þá
kom óvæul atvik fyrir.
Davis var á lífi!
En jiað var ekki fyrr cn
árið 1925, að Soal komst að
því, að Davis væri lifandi,
en það var jircm árum cl'tir
þenna miðilsfund. Soal safn-
aði svo skýrslunni af mið-
ilsfimdinum og ciðfestum
yfirlýsingunum og fór á fund
Davis, sem þá var orðinn
auðugur fasteignasali. Hanii
skýrði Davis frá hinu ein-
kcnnilega samtali, er hann
kvaðst hafa átt við hann
gcgnum miðilinn.
Davis var jafn-midrandi á
j>ví. hvernig skýra bæri sam-
tal lians við Soal frá auda-
hcimum, þvi dagbók lians
sýndi honum, að 7. jan. 1922,
cr miðilsfimdurinn fór fram,
hafi hann vcrið önnum kaf-
inn við að leigja út íbúðir.
Hann var ekki sérstaklcga
trúaður á dulspeki, en mið-
I illinn Iiafði greiut frá atburð-
um, scm jieir tvcir gátu að-
eins vitað um.
j Soal minntist jæss jjá, að
miðilliim hafði notað óvcnju-
legt orð í lýsingu sinni.
„Nú er eg undrandi,“ sagði
j)á Davis, „Það var liugðar-
, efni miít, scm cg Iiélt, að
enginn vissi um.“
1 Soal litaðist um í hcrbcrg-
inu og leit síðan á skýrslu
sína:
„Þctta cr að miimsta kosti
herbergið, cr miðillinn lýsti.
Þarna cru myndirnar, kcrta-
stjakarnir, fuglshamurinn
á píanóiuu, stóru vasarnir
og göngin fyrir utan glugg-
ann....“
„Þetta cr sannarlcga meira
en skrítið,“ mælti Davis. „Þú
segir, að miðiííinn liafi lýst
herbcrginu fyrir þrcm árum
og þó cr ekki nema vika sið-
ari eg flutti hingað.“
Heimleikar í
Exmiscorthy.
Frásagnirnar af rcimlcik-
unum í Enniscorthy og
Derrygonnclly ciga það sam-
eiginlegt, að hvor tveggja
fyrirbærin gerðust á Irlandi
og að draugurinn lék listir
sínar fyrir augum nianna,
sem komu beinlínis til að sjá
aðfarirnar.
Frpsagnir eru til af báðum
reimleikunum í skjölum Sál-
arrannsóknafél. brezka. I
hvorugt skiptið komst rann-
sóknarmaðurinn að nokkurri
niðurstöðu og fóru Jiví þær
rannsóknir á annan vcg cn
eftir reimleika, scm nýlega
varð vart í London, cn þeim
lauk mcð því, að fulltrúi le-
lagsins fann bréfmiða, sem
á var skrifað: „Gefið Villa
harmoníku í jólagjöf." Villi
var flengdur og éftir það var
allt kvrrt.
Það er aimars einkennilegt,
að slíkir reimleikar cru oft
mcð mjög svipuðiun hætti,
gcrast á afskckktum stöðum,
þar scm ó.scimilegt er, að fólk
hafi lesið um slík fyrirbæri.
„Draugarnir“ kippa sængur-
fötum ol'an af mönnum, færa
til luismuni, brjóta Icirtau,
lyfta borðum og því um líkt.
Nú gerðist jiað árið 1910 í
horginni Enniscorthy í Wcx-
ford á Irlandi, að Nichol-
as Redmond, verkamaður, og
kona hans höfðu þar grciða->
söluhús. Hjá þéim var vinnu-
stúlka, scm hét Bridget
Thorpc og cinn leigjandmn
hét Jolm Randall, piltur,
átjári ára gamall. Kveld eitt
heyrðist Randall reka upp
skelfingaróp og Bridget, scm
hljóp til herbergis hans,
hörfaði þaðan skclfingu lost-
in og hrópaði:
„Rúmið er á lilaupum um
gólfið!“
Ekki var annað sýnilegt.
Ilvílan var ákaflcga þungur
gripur og hefði ekki verið
ncinn leikur að ýta henni um
gólfið, jafnvel fyrir mann
með krafta i kögglum. Samt
þevttist hún frarn og aftur
um gólfið, en Randall lá á
hcnni og lirópaði á hjálp.
Þegar hann var búinn að
drekka sterkt tc og enn
sterkara whisky og jafna sig,
sagðist hann hafa hcyrt „ægi-
lcgan skruðning“ um allt her-
bei'gið. Svo var farið að
draga sængurfötm ofan af
homim, hann reyndi að halda
í jiau, cn tókst það ckki.
Næst tók hvilnn að jiej’tast
um herbergið og virtust ofur-
mannlegir kraftar vera þar
að vcrki.
Þekktur blaðamaður, N. J.
Murphy að nafni, frétti uin
þetta og hanu og kaupsýslu-
maður nokkur, scm hét Owcn
Dévereux, gerðu sér ferð á
staðinn til að raunsnka málið.
Aðfaranótt 30. júli 1910
Ellefti nóvember er víða um heim haldinn hátíðlegur í
minningu um þá, sem féllu í báðum heimsstyrjöldunum.
Hér sést lítill snáði, sem er að reka niður minningarkrosg
um afá sinn í minningarreit við kirkju í Lundúnum. Afi
hans féll í Antwerpen.