Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 34

34

7
JÖLABLAÐ VlSIS
an
I frít> .-■hw. nu$.mi 'r.-;-: .nnhj* >. m -

>if jj-'i:'-:' ;!ei>
. frciriui* þ'feytulega' bíl' Íafít;
• í herrans nafni þá, cí< gevi
fj'étta. Það Vérður ekki á‘alít
kosið.
-— Nei, þaö er salt, Finn-
' ur, hún rís úr sæti sínu og
gcnguf til lians. — Gæfan
fylgi þér, vinur! Svo leggur
húii handleggihá um háls
lionum og kyssir hann.
Og i sama bili finnur
presturinn að hann cr aftur
kominn inn í sína göihlu,
góðu, hlýju og björtu stofu.
Myrkrið hefir tckið á móti
Ijósinu.
8.
Undir kvöld keraur pró-
fasturinn séra Sæmuudur
Eiríksson akandi í græna
jeppanum sínum. Hann cr
einn, ekur sjálfur og fcr
hægt. Dagurinn hefif vérið
óþægilegur og óskenuntileg-
ur, þrált fyrir fagurt haust-
. veður. Löng og leið saihtöl
við fólk í Firðinum um Ijrot-
legan og breyzkan embættis-
bróður, bróður, sem hefir
gert heilögu máli vansa og
minnkun, óneitanlega stór-
lega brotið i bág við vel-
sæmi og hver veit livað. Því
margar voru sögurnar aldr-
ei nema hálfsagðar. Sögu-
fólkið lokaði þá bæði munni
og augum, hristi höfuð, nei,
það vildi helzt ekki um þetta
tala. Enda þótt séra Sæ-
xnundur vissi það vcl, að þá
var allt sagt, scm vitað var
um séra Finn méð vissu, og
stuilduhvlíigt út á vefsta ve$
og' enda þótt það vaéri sofg-.
légt' óg álVcg" ósamboðið
presti að Iiaga sér eins óg
séra Finriur bafði áreiðan-
lega gert, þá fann pófastur-
in enn þá til samúðar með
honuni, og sérstaklcga þó
meö frú Herdísi. En sár-
gramur var hinn aldraði
heiðursmaður, ekki sízt
vegna sjál'fs sín, kominn eins
og milli steins og sleggju, út
af þessum manni, sem ekki
kunni fótum né tungu for-
ráð!
Gæðamaðurinn séra .lón
vildi sem allra minnst úr
jjessu gera. Hann hafði jieg-
ar, af hjarta, fvrirgefið bróð-
ur sínum og j)á auðvitað, um
leið gleyml þciin óþægind-
um, sem liann háfði orðið
fyrir. I5að Iiann prófastinn,
i Guðs bænum, að reyna að
miðla inálum og sætta menn,
tala um fyrir séra Finni og
fá hann fil að snúa frá villu
sins vegar. Séra Finnur væri
á re i ðan 1 ega s ann t r úað u u r
og góður maður, sagði séra
Jón. —- Já, betur að þú liefð
ir rétt fyrir þér, sagði pró-
faslurinn, — en varla má
víst tæpara standa, en að
liann kenni samkvæmt
grundvallaratriðum okkar
evangelisku lúthersku
kirkju. Já, þar cr aðalmein-
ið, sagði séra Jón og stundi.
við þungan, — en séra Finn-
ur er ungur og hann hefir
orðið fyrir óhollum álirif-
hm eiaáéihdámáhna. '-Þú
ert eihnig ungur, sagði þró-
fastúrinn, en ert' samt trúr
o’Hum kennihguín heilagrar
ritningár cins og kirkjan
túlkar þær og túlka ber.
Fjarri fer því, sagði séra
Jön, eg er syndugur nxaður,
sem ávallt þarf fyrirgefn-
ingar. — Það þurfum við að
visu öll, sagði séra Sæmund-
ur, en mikinn mun tel ég á
ykkur séra Finni sem kenni-
mönnum og fræðurum. —
Séra Jón þagði um stund, svo
sagði hann: Séra Finnur cr
bjartahreinu, þrátt fyrir allt,
hann er fjölhæfur maður en
óstýrilátur, það er satt ....
Verra var mcð kennarann.
Iíann var ekki sáttfús, sá
góði maður! enda lia'fði harin
orðið ójxægilega fyrir barð-
inu á séra Finni i margra
manna áheyrn. Kennarihn
var ekki vinsæll maður, þrátt
fyrir ]>að, að liann var jafn-
an innslur i kirkju og fremst
ur á öllum kristilegum sam-
Ikomum, talaði oft sjálfur
þar, æðsti templar var hann
og geklc meðal manna og
safnaði til heiðingjatrúboðs.
— Þcjtl hann veldi mér Iiin
verstu orð persónulega, sagði
hann við séra Sæmund, og
það i margra votta viðurvist,
]>á læt cg mér það i léttu
rúmi liggja og get fyrirgef-
ið það, ef af einlægni er um
beðið af manninum sjálfum,
cn að sá maður sem á að
heita guðs þjónn skuli láta
sér slik orð unrhiiurim fai’a
um heilög inál, slíkl vcrður
tæplcga viðunað já, alls
ekki þolað. Og það slag í
slag, svo að cg þorði varla
að láta sjá mig úti allan
þcnna tíma sem hann var
hér, hneykslandi þessa smæl
irigja.
— Þetta var sarinarlega
erfiður dagur fyrir séra Sæ-
mund.
Frú Hcrdís tók ljúflega á
giaðlega á móti Iionum og
leiddi hann til stofu: — Því
miður cr maðurinn minn
ekki heima, en liann kemur
i kvöld. Eg veit að honum
þykir, eins og mér, vænt um
að sjá þig, séra Sæmundur!
Þú hringdir ekki og lofaðir
okkur að vita að von væri á
þér i dag.
— Ætlan mín er, sagði
hann, að fá að vera hér í
nólt, get eg' þá lolcið erind-
um mínum við séra Finn á
morgun, ef hann kemur seint
heim. Eg er dálitið þreytturu
eftir erilsaman og leiðinleg-
an dag.
— Já, cg skil það, en hefir
nokkuð komið fyrir? Frúin
liorfir á prófastinn, stóruin,
skærum, spyrjandi augum.
— Ójá, lifið er nú þannig,
kæra frú Herdís, að það fær-
ir manni margt og misjafní,
margt ótrúlegt og næsta erf-
itt.
— Guð hjálpi mér, hef-
ir nokkúð koniið fyrir, er
nokkuð að?
r? ''úH 7;;,: , e'-öf;;,
!Þer vrrðist líða vel;
kæra vinkóna, segir prófast-
uéirin og horfiri'á ffúna. Svo
brösir haiín sinu fagia,
milda brosi og nýr saman
sínuin livítu, fallegu hönd-
um: Nei, eg er ekki hingað
kominn lil þ^ss að boða ykk-
ur dauðsfall eða slys, Guði sé
lof. En þó veit eg ekki livort
koma mín verður til þess að
glcðja þig og þina — eða
hryggja.
— Eg get ekki liugsað mér
að koma þín geti hvvggt
riéinn, kæri prófaslur. En þú
vildir kannskc þvo þér inni
i gestalierberginu á meðan
eg næ i matinn, þvi eg geri
ráð fyrir að þú hafir ekki
borðað kveldverð? Þú af-
sakar að eg verð að lála þig
vera einan á meðan ....
Það var enginn hversdags-
matiir sem frú Herdís á
Skriðunúpi bar á borð fyrir
séra Sæmund þetta haust-
kvöld. Hún borðaði með
honum, en ung stúlka gekk
um beina. Ljós voru tendr-
uð, bæði rafljós í lofti og
kerti á borði, allt mjög há-
tíðlegt og vistlegt. Hlýtt var
inni í stofunni og frúin lék
við hvern sinn fingur, óveð-
ursský þau cr hangið höfðu
yfir prófasti viðruðust
burtu og hann komst, smátt
og smátt í bezta skap, hánn
eins og yngdist upp i riávist
þessarar indælu konu. Hann
var, í fyrslu, úndrandi, ]jví
engu var líkara en luin hefði
Ö#I Étjjjmisknjíeitim
kleeiHst fatmaöi
ALMENNINGUR
tryggir hjá
Allar tegundir trygginga með
beztu íáanlegum kjörum
Munið að
'íitYGGIiW ER I^ÆUHSYW I
o