Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 27

JÖLABLAÐ VlSlS
27
unverðinn, mætti hún Bern-
hard. Hann nani staðar
aut'yablik, og lcit út fyrir að
hann hefði í hyggju að segja
eitthvað. En hann hætti við
|>að, enda flýtti Elsa sér. Hún
varð því fegin að hann sagði
ekkert. I huganum hafði liún
oft yfir þessa setningu:
„Segðu það ekki, segðu það
aldrei.“
Allan daginn þóttist Elsa
verða vör við það, að félagar
hennar veittu henni nieh-i
athygli en venjulega, og töl-
uðu um veru hennar á skrif-
stofunni þeiina dag. Og
hörund. En nú var andlit
hans veðurbitið og harðlegra.
Og hún sá nokkur hvít hár
í ljósa hárinu hans.
„Frank,“ sagði Elsa og var
mikið niðri fyrir. „Mér þykir
það leiðinlegt að eg var ekki
heinia þegar þú komst.“
„Mér j>ótti vænt um j>að,“
svaraði hann þegar. „Eg var
svo hræddur, Elsa, hræddur
við að sjá j>ig auglitis til aug-
litis. Eg vissi ekki hvort eg
myndi þekkja j>ig eftir öll
j>essi ár.. Mér virtist sem cg
væri búhin að týna þér.“
Elsa veitti því athygli að
BUD HIJTTON:
loksins var vinnutiminn lið- dauft bros lék um varir hans
inn. Hún flýtti sér út úr
skrifstofurmi og hljóp út að
sporvagninimi
Þetta er dularfull saga, sem fjallar um furðulega
siglingu „Hollendingsins fljúgandi“, draugaskipsins,
sem að þessu sinni hefir innanborðs alla frægustu flota-
foringja og skipstjórnendur liðinna alda. 1 lokahöfn-
inni bcður þeirra örlaganornin sjálf.
„Hollendingurinn fljúg-1 j>ögn í hópnum. Þctta var í
andi“ hafði hreppt ofsaveð- sannleika undarlegt.
ur fyrir Horn, hvínandi
xyðja úr sér hagfræðilegum
staðreyndum og reyna að
hér væri um að ræða mikinn
sigur fyrir Þýzkaland, nicht
wahr? En nú leit Jellicoe
aðeins stuttaralega upp og
sagði: „Góðan daginn, Graf,“
vegna þess, að lionum liafði
Hinum megin á þilfarinu jafnan gefizt bezt að kalla
norðanátt, en síðan komujvar sama máli að gegna. þessa þýzku náunga Graf, og
hagstæðir viníiar, sem fylltu I Nokkrir rómverskir aðmírál- }ien áfiam að stara tómum
og dálítið hlýja kom í augun. hvert sc8f cr skiPið stefndi ar voru að rílast við tvo cða 1 augUm út yfir hafflötinn.
„Eg var óttasleginn þar til imi á a«ðnir Kyrrahafsins. þrjá lvarþagómenn, hvort |
------ ,e§ hafði gengið um íbúðina, Nú gekk allt vel. Þetta var það borgaði sig að bæta við ^ skotruðu jJ aimaS
En Bernhard náði henni séð bækurnar þínar og fötin. hressileg gola og stefnan var, roðrarþræhim a funmræð- aueunum að káetu-
£jsa |_____“ I í áttina til hinnar hnígandi ingnum upp á hraðann að . .......... „
Það voru ekki endurminn- sólar. Þó andaði heldur kalt, gera, slíkt myndi þyngja
samt
,EIsa,“ sagði hann.
,Eg
dyrum flotaforingjans. En
þær voru lokaðar nú, eins og
allt frá þvi er þessi kynlega
feið liófst. Stundum máttí
bý aðeins í fimm minútna ingarnar, sem hituðu Elsu enn SC111 komið var, af ís- skipið um of, cn von Spee,
gangs fjarlægð frá þér, og eg1 nm hjartarræturnar, komu ceki undan Horni. En svo að sem stóð þarna rétt hjá,
hefi síma.“ ' henni ti lað roðna og sendi scgJa a cimnn sólarliring sagði heldur hæðnislega, að
, Já," svara® Hsa í orviSa. atraunvum albr taugar henn- gjöArayttiat «8riö og l>aS þcssir MiSjarSarhaf™, ^ ^ Qg ^
„Eg veit þaS.“ | ar. ÞaS var ekki endurminn- var* ™ og .komiS htSii 1 t, o guiu ioi liS. að m4nn færSi honum allar mS1_
„Eg meina aðeins j>að, að ingin um hinn unga, lífs- væi 1 1 hitabeltið. Allir, scm þeim væn sama um allt. ' j tiðSxr og hann liafði aldrei
þii getur talað við mig, ef glnðá mann, er hún giftist, Satu» nndu sér uppi á þilj-| Nelson var á vakt á aftur- sezt á þiljum upp á leiðinni.
j>ú vilt. Eg verð heima allt sem kom henni til þess að uni> 111 l)ess að pdja séi’ við jálfari, og jafnvel hann, scml Meii’a að se"ja hinn oJeið-
kvöldið.*
hlaupa til lians
og leggja solargeislana. Þeir soí nuðust var ým5u vanur, kunni ekki gosalegi Drake var ekki ei
onum.Hún 1 smahopa iramnn a oS avið sig. Ef að venju léti,1 og hann átti að sél% homi
ems
Elsa tók í hönd hans, og' hendur um háls honum., Hún 1 smaliopa lramnu á og a „lð Slg að Venju léti,1 og jiauil atti að sér> ]lomuu
Iiann þrýsti fast hönd henn- ' elskaði Frank eins og hann áfturþiljum, og eí eðlilegt, myn(ii Nelson gamli hafa Jikaði ekki óvissan og ógnun-
ar. jvar á þessari stund. Hún hetði verið, myndu þcir (jrijið ajJan mannskapinn hl> sem virtist hvija yjir
,Lg j>akka þér, Bernhai’d.“ ( mælti: „Eg bjóst við að þú icSnil' haia geipið tækifærið. Upp á þiljur til þess að skúra, þessari ferð. Dewey og
„Tilhamingju,“ sagðihann værir svo breyttur. Já, þú td,J)ess 1,ð binda endi á hið bæta segl og dytta að ýmsu. fransld aðmírállinn de
“ En nn sneri hann hlinda aug- Grassc, sáu hann koma íra
anu að þiltarinu, þar scm borðstokknum og nálgast.
hann gekk fram og aftur hjá1 „Hefir þú heyrt nokkuð,
þeim, sem við stýrið var. Frank?“ spurði Dewey.
Annað veifið gaut hann aug-, Drake hristi höfuðið. „Þáð
anu yíir öxl mannsins á er eins og enginn vitj neitt,“
lágt. | ert breyttur, en ekki á þann eilífa Þref sitt i káteunni, en
I sama bili og Elsa sá að hátt að við fjarlægðumst svo var llð ekki.
kveikt hafði verið ljós i ibúð hvort annað. Eg elskaði þig Um thna reyndu aðmírál-
hennar, vissi hún að Frank eins og þú varst, og eg elska arnir Dewey, er barðist í
var kominn heim. Umsjónar- þig engu minna. eins og þú styrjöldinni gegn Sj>ánverj-
maður hússins hafði vafa- ei't. Og eg var svo- heimsk 11111 1898 og Simms, er var
laust opnað fyrir Frank. J að eg var farin að trúa J>vi tyrir Bandaríkjaflota 1918, áttavitann, til j>ess að sjá, anzaði hann
Nú var hann kominn. Hann að eS væri orðin ástfangin að skeggræða við J>á John hvort liann héldi réttri stefnu
hafði, að likindum, skoðað í öðrum.“ j Paul Jones og Lawrencc, sem nær beint í vestur, aðeins þenna náunga þarna, — ég
bækur hennar og dót, farið „Ástfangin í öðrum? sagði voru kunnir bandariskir sæ- norðar, og hristi svo höfuðið man aldrei hvað hann heitir
um ibúðina og atliugað hana.' Frank. . garpar úr frelsisstríðinu við forviða
Farið fram í eldhús og inn1 „Nei, nei Frank, eg hefi Brcta, um það, hversu bag-
í svefnherbergið. En í þvi aldrei elskað annan en J>ig. kvæmara væri að nota gufu-
hafði hún sofið ein margar Ekki svo mikið sem í hugan- afl C11 segl og sumir hlýddu
»Eg
scgja að
reyndi
spyrja
Hann er útlendingur, Japani,
I Jellicoe og Bcatty sátu báð- sem fór illa með Rússa í
ir á hlera á afturþilfarinu og Tsusimasundi. En hann
reyndu um stund að fá ein- horfði bara kurteislega á mig
nætur eftir að hann fór. — 11111, hvað þá i raunveruleik- a» til þess að vita, hvort ]lveni til jlcss að spiIa við og jlvæsti eitthvað út i loft-
Fyi’st gratandi og örvænt- anum. •—Eg varð jafn mikið nokkrar nýjar röksemdir - - ■ ■ -- ---- -- -
ingafull, en siðar róleg og
þroskuð. Hún hafði breytzt. | eftir
Hún hikaði augnablik áð-. fyrsta sinn sem eg sá þig.“
ur en hún stakk lyklinum ‘í
skráagatið og opnaði íbiið-
ina.
ið.“ Drakc hleypti brúniun
skotm i þer nu er eg sa þig hefðn frani komið i þessu llljög spennandi spil. En og horfði aftur á Japanann
ir sex ár, eins og eg vár í viðkvæma deilumáli. Aðcins engillll vijdi vera með. Þýzk-' Við borðstokkinn. „Skrítinn
Hann stóð i dagstofunni.
„EIsa!“
Það var ókunn rödd, sem
heyrðist. Rödd án gleði og dmiig. Og við munum ætíð
galsa. Röddm var þreytuleg, verða hamingjusöm. Við
óróleg og áhyggjufull. sáumst ekki í sex ár, en ást
Nú fyrst varð lienni það okkar er jafn heit og er við
Ijóst, að honum myndi finn- skildum.“
ast þetta augnablik, er þau
súust eftir svo langan thna,
örlagaþrungið og erfitt. Hún
sá eftir þvi að hafa ekki farið
að í’áðum Pamelu viðvikjandi
J>ví að snyrta sig. Elsu fannst
kjái’kurinn vera að bresta.
Hún hefði átt að reyna að
gera sig sem likasta þvi, er
hún var J>egar hann fór. Það
hryggði liana að hafa ekki
rcynt til þess að gleðja hann
á þenna hátt.
Bláu augun hans, sem ver-
ið höfðu hýr og fjörleg, voru
nú alvarleg. Það var eitthvað
reikult við látbragð hans.
Hann hafði haft svo Ijúst
sig „kórónuna og akkerið
. E
enginn vhdi vcra með. Þýzk
ur aðmiráll horfði kuldalegh fugl! Skilur ekki einu sinni
á „kórónuna og akkei’ið“: ensku.“ Hann settist hjá
gegnum cinglyrmð* sitt. Ef .‘Ðewéy óg franska aðmíráln-
öðru vísi hefði staðið á, um og hoifði á bláar öldurn-
myndu j>eir Jellicoe og ar byltast undan kinnungum
Beatty -hafa ncfnt sjóorust- skijisins.
sinni að ræða málið neitt una við Jótland, til j>ess aðl „Þetta er skrítnasta för
lank mælti: „Það er cg nanar og brátt varð aftur fá Þjóðverjann til þess að okkar til J>essa,“ sagði hann
emu sinni yar þetta eins og
„Ertu viss um þetta, l venja var til, er Dewey sagði
Elsa?“ hvislaði hann með hnitmiðaða setningu og
kinnina við hár hennar. „Við Lawrence öskraði: „Ekki
erum hvort öðru ókunn.“
Hún hló hljóðlega og sagði:
„Eg er svo sæl!“
gefast upp, Paul!“
En Joncs nennti ekki einu
Hér standa saman í lyfiing’u á hinu dularfulla skipi, hetjur og sægarpar frá ýmsum
löndum: Nelson lávarður, Jellico flotaforingi, sigurvegarinn í Jótlandsorustunni í fyrri
heimsstyrjöld, Eiríkur rauði og John Paul Jones, er gat sér mikið orð í frelsisstríði
Bandaríkjanna.