Vísir - 24.12.1949, Blaðsíða 15

3ÓLABLAÐ \TS1S
15
ingjaliöndum í þínu jjresta-
kalli. —
— Eg vona, að svo sé ekki
svaraði séra Jón, — en þú
þekkir nú séra Finn.
Dálítið, svarar frúin,
séra Finuur kemur, þegar
Iiann er búinn að fá nóg af
ykkur i Firðinum. Kæri séra
Jón, þakka þér fyrir, en
lieldurðu ekki að þeir séu
'nú búnir að blusta nóg og
skemmta sér, blessaðir kunn-
ingjarnir á línunni?
Svo fór bún að tala um
önnur efni og talaði lengi.
Þrátt fyrir allt var séra Jóni
miklu hughægra eftir sam-
talið. Bæði liafði hann gert
skyldu sína og auk þess var
það undarlega hressandi að
lala við frúna á Skriðunupi.
4.
Séra Finnur Hjartarson
kom heim, en ekki fyrr cn
Iiann var íullsaddur af öllu,
einnig al' þeim Fjarðarbú-
um. Loks var bann orðinn
léiður á þessu, sérstaklega
sínu eigin óstýriláta skapi;
nú var, einu sinni enn, kom-
ið að þvi, að liann skildi
ckki sjálfan sig'.
Messufall lirtfði orðið einn
sunnudag, meðan hann var
fjarverandi og honum bafði
gleymzt að boða messúfallið.
Allmargir komu til kirkju
og þótt undarlegt væri var
það fólk, flestallt, ekki
kirkjurækið venjulega, sem
kom að Skriðunúpi þeuna
helga dag. Alþingismaður-
inn, Árni á Brún kom, meðal
annarra og ýmsir eldri menn
og konur, sem venju frcmur
virtust nú þui'fandi fvrir
kenningu séra Finns. Frú
Ilerdis tók vel á móti öllu
þessu fólki, bauð því inn og
gaf þvi kaffi og kökur, hnn
var glöð og hress í viðmóli,
alveg tiltakanlega alúðleg og
ánægð, fannst því. En prest-
ur fyrirl'annst enginn og eng-
— gÍ3utJt{ jba muTpfnjij mn
Svo koniu þrír menn i bíl,
utan úr Firði, barnakennar-
inn og tveir menn aðrir. Þeir
staðnæmdust fyrir utan
garð, á grundinni, margir
liópuðust utan um þá, þcir
voru að segja einhverjar
sögur. — Frú Herdís sendi
son sinn, Hjört litla, tíu ára
snáða og' lét hann spyrja þá
Fjarðarbúa, hvort þeir vildu
ekki koma heim og þigg.ja
eitthvað. — Nei, takk! Þeir
stigu upp i bilinn og óku út-
eftir aftur.
Fólk þakkaði fyrir sig,
kvaddi og fór.
— Því miðiir sóttirðu hing-
að ekki neina prestlega bless
un í dag, sagði frú Herdís,
er hún kvaddi Árna á Brún,
— né andleg heilræði. Ef til
vill hafa það ekki verið þér
tilfinnanleg vonbrigði ?
.. ~ ■ ■ (,i
5. sérstaklega -^ úfáú kirleju,^
Prófastur héraðsins, séra -- hitt gerir minna til, hvað
r
Sænrundur Eiríksson, gekk
hægt um gólf í skrifstofunni
sinni. í sófanum sat alþing-
ismaðurinn, Árni á Brún og
reykti vindil. Úti i horni sit-
ur Önundur á Klettholti,
hreppsnefndaroddviti og
meðhjálpari á Skriðunúpi,
merkur maður. Hann hallar
sér áfram og horfir niður á
gólfið.
—- Nei, prófastur góður,
satt að segja verður þetta
naumast þolað lengur, segir
”B ■ • •
y>- ■ 51 1 €S síl1 € P
scm meðaúmkúnáf þarin-
ast og stuðnings. —
— Já, segir Önundur og
lítur ckki upp, þau geta ver-
ið þung, skyldusporin, en
svo má brýna deigt járn að
biti og einhverntíma vcrður
að taka i taumana, eða svo
virðist mér, frá rninum bæj-
ardyrum séð.
— Það sem eg ætla að fara
fram á við ykluir, kæru vin-
ir mínir, segir prófastur, er,
að þið skrifið ekki kæruna
eða afhendið mér hana ekki
Árni á Brún leit á hana og. athuga það
Ámi, þegar á allt er lilið, cr
það óþolandi. Þetla liáttar-
lag spillir út frá sér, eitrar
umhvcrfið, ruglar og gref-
ur undan öllu velsæmi, sem
sagt, það er óþolandi.
— Eg mun taka málið i
minar
hjálp,
hann segir úr stólnum, —!
meðan það er ekki bcinl
hneykslanlcgt og í beinni
andstöðu við kenningar
hinnar evangelisku lúth-
ersku kirkju. Prófastur hef-
ir alltaf verið að vona, að
séra Finnur mundi slillast
og spekjast með aldrinum.!
ög svo ber hann hlýjan hug
til frú Herdísar, virðir hana
og' dáist að henni. Það cr
engin synd, þótt menn dáist
að lcvenlegu yndi og þokka, formlega, fyrr en cg hefi
glotti við:
— Varla get eg sagl það,
frú Herdís!
— En það þykir mér miður,
sagði lnin, ef þú ferð liéðan
verri maður en þú komst.
— Ekki geri eg ráð fyrir
þvi, heldur, svaraði hann.
Þáð þýkir mér vænt um
og eg vonast eftir að fá að
sjá þig bráðum aftur.
- Eg er ckki viss um að
þú talir af heilum huga
núna, Heidís, hann skaut til
hcnnar hvössum augum.
— Jú, sannarlega! hún
brosti til hans...
Svo kom séra Finnur heim
á þriðjudagskvöld. llann ók
i hlað í leigubifreið úr Firð-
inum.
Eg var orðin hálfhrædd
um þig, sagði Hcrdís. Hesi-
arnir þínir komu heim á
su nnud agsk völ d.
Þeim var farið að Ieið-
ast, svaraði séra Finnur.
— Þeir hafa kannske mun-
fegurð og gkesilcik, jafnvel
fimmtugir prófastar geta, ó-
hræddir, leyft sér það.
Árni á Brún veit, að séra Sæ-
mundur fylgir lionum að
málum, prófastur fer ekki
dult með það, og þótt pró-
hendur, með guðs fasturinn komi aldrei fram,
svarar prófasturinn, opinberlega, a lundum í
þeim málum, þá er fyígi
hans bak við tjöldin, mikils-
virði. Hann er lúmskur, sá
iþrjótur, bugsar Árni, og
, . , , , . , „ , 'honum er vel til séra Finns,
Arm þekkir sera Sæmund.
grandgæfilega
frá öllum bliðum, og taka
þær ákvarðanir sem eg tel
réttar.
Vcit að hann cr góðviljaður
maður og mildur, en beggja
lianda járn, siglir oft milli
skers og báru. Ekki allur:
þar sem hann er séður en
vel metinn.
a!f einhverjum óskiljanleg-
um ástæðum. Vorkennir lík-
lega Herdisi og drengnum.
— í fyrra vetur fékk séra
Sæmundur s ló r rid d ar a -
krossinn og þótt hann, i allri
auðmýkt, fyndi vel, að hann
Prófasturinn er fríður átti þetta skilið, þá vissi
maður. vel meðahnaður ■á'ihájm lika vel, að Árni á
j hæð. rúmlcga fimmlugur, p,-ún átti nokkurn þátt í þvi,
enginn gáfumaður, en séður nieð því að gcfa viðeigandi
og gætinn, sællegur, nauðrak Gg j éttar upplýsingar á rétt-
,aður, orðinn sköllóttur aftur uin vettvangi.
I eftir höfði en þó unglegur,
augun grá, mild. Ekkjumað-
ur. reyndur í skóla lifsins en
gæfumaður þar eð Iiann er
ánægður með sjálfan sig og
veit að hann cr á réttri leið
til fullkomnunar. Honum er
i illa við jjetta séra Finns mál.
j Fvrst og
:hann fær
fremst af þvi að
ekki að hafa frið
jfvrir því. Auk jíess er hon-
um vel við séra Finn enda
að að það álti að messa hérna i Jjótt langt sé frá því, að hann
á sunnudaginn, prestur ánægður með framkomu
þessa undirmanns
minn, svaraði hún.
Svo gengu þau i bæinn.
sms
Ihvorki utan kirkju né innan.
Það óhapp varð við uppskerustörf á búgarði einum á Jótlandi í haust, að héraungi
meiddist, þegaar hann varð fyrir einni af upphann, til þess að hjúkra honum og áður e
skeruvélunum. Bóndinn fór þá heim meðn varði var kptturinn á heimilinu búinn að
taka að sér hjúkrun hans og uppeldi. Hér sést kisa með fósturbarnið.
— Viltu gera cilt fyrir
mig, Arni, segir prófastiir,
staðnæmist á gólfinu.frammi
fyrir jiingmanninum, bros
andi aftur, mildur á svip,
nýr saman sínum velform
uðu livítu höndum, eg er í
nokkrum vanda sladdur,
þarf að biðja þig bónar!
Árni ræskir sig: Jú, það er
ekki nema sjálfsagt og sann-
gjarnt að fara cftir góðum
og velviljuðum ráðum, pró-
fastui’! Arni horfir á séra
Sæmund, frcmur kuldaleg-
ur-á svipinn, — en eg fæ
ekki séð, hvernig maður
getur hummað jietta fram
al' sér lengur. Eg hcld að eg
hrtfi farið rétta lcið, að leita
fyrst til þin, eða er ekki svo?
-— Alveg vafalaust, kæri
vinur, svarar prófastur, mér
ber að taka málið í minar
hendur, sem embættismað-
ur og yfirboðari presísins,
hvort scm mér er jrað Ijiift
eða leitt, og cg skorast ekki
undan skyldunni.
— Það getur aldrei vcrið
nema ljúft tfyrir neiun að
gcra skyldu sina, segir Arni.
Jæja, clcki get cg verið
þér alveg sammála um það,
—- skyldan getur oft lagl á
menn þungar kvaðir. Eg
geri, lil dæmis, ekki ráð fyr-
ir að öðrum eins gæðamanni
og þú ert, sé það ljúft að
verða að rekast í þessu leið-
indamáli. Eða jiá ýður, Ön-
undur minn! Slíkt valmeuni
sem þér eruð og gæddur
sannri saniúð með öllu því,
'fengið tima og ta'kifæri til
Jiess að tala við séra Finn..
Á morgun gct i'g jiað ekki,
þvi cg á j)á að jarðsyngja
kerlinguna gömlu kon-
una frá Þröm, en á föstudag-
inn mun eg, ef Guð lofar,
koma fram cftir og tala við
prestinn, eftir að eg hefi
hitt séra Jón og fleiri menn
í Firðinum. Þvi, enda þótt
cg vcrði að gera ráð fyrir að
lalsverður fólur sé fynr þvi,
sem um séra Finn hefir
verið sagt, hlýt eg, sein em-
bættismaður að i'annsaka
málið sjálfur áður en eg
hefst handa um juer ráðstaf-
anir, sem eg tel mér bera
skylda til að taka i málinu.
— Eg vona að prófastur-
inn haldi ekki að eg sé, af
persónulegum ástæðum, að
a'ð fara með órökstuddar
slúðursögur, segir Árni á
Brún og roðnar liti'ð eitt i
kinnum.
Þú hlýlui' að skilja að-
stöðu mína, segir prófast-
ur, og er nú ekki lit of eins
mildur í máli og eg fæ
ekki séð, að dráttur málsins
i tvo cða ju’já daga geti að
nokkru levti hefl hinn rétta
framgang jiess þvert á
móli. Ilvað jivi viðvikur, að
eg ætli þér nokkuð illt, Arni,
]>á veizt j)ú, að eg þekki ])ig
svo vel, að slíkt getur ekki
komið lil mála og mér þýk-
ir leiðinlegt að þú skulir
láta þér það um munn fara.
Eg sagði aðeins, að ekki
væri ómögulegt, að sögu-
menn vkkar hefðu farið með
— nci, eg sagði það ekki, en
eg liygg', að margt geti
brenglazl i sögum, j)ogar
þannig er ástatt. Og jiar sem
Jietla varðar miklu, ekki að-
eins fyrir séra Finn og hans
fólk, heldur og fyrir mig,
sem yfirmann lians, ])á nær
J)að, vitaskuld, engri átt, að
cg kynni mér elcki málið á
allan liátt og grandgæfilcga
áður cn eg hefst handa og
leifast við að koma j)essu i
lag eftir minni bezlu gelu ('g
samvizku.
Önundur litnr nú loks
upp: Eg get ekki betur séð
en að við getum frestað að
athenda scra Sæmundi kær-
una jiar til hann liefir atliug-
að málið frá öllum hliðum,
mér finnst eg vel skilja að-
| stöðu hans, segir liann.
Árni j)egir litla stund, lygg-
j'ul- vindilinn: Jú, eg get fall-
Jizl á það, scg’ir liann svo, en