Forvitin rauð - 01.01.1974, Qupperneq 6

EG UNDRAST SIÐGÆÐISHROKA
reirra MANNA
Ymsir óttast, að einhverjar konur muni nota rétt-
inn til fóstureyðingar af léttúð, og það má svo
sem vel vera, en þar sem ákvörðunarvaldið yfir
þessum rétti er i fárra manna höndum, hefur
þvi oft verið beitt af engu minni siðferðislegri
léttúð þótt hun kunni að hafa verið annars háttar
Og hitt er ég sannfærður um, að allur þorri
íslenskra kvenna mundi beita þessum rétti af
mikilli siðferðislegri alvöru og eftir það
hugarstrið , sem ævinlega er aðdragandi örðugra
ákvarðana. Það eitt er í samræmi við hugmyndir
mínar um frelsi einstaklingsins, að persónu-
bundnar ákvarðanir eins og þessar verði að
vera hja einstaklingnum sjálfum. Eg hef heyrt
(Teikning Klaus úr "Information")
lækna og presta bjóða sig fram sem yfirdómara
um slík mál, menn sem vilja velja, leyfa og
banna, og ég undrast siðgæðishroka þeirra manna,
sem telja sig þess umkomna að fara með þvilikt
vald.
UTANFERÐIR TIL FÓSTUREYÐINGA
Ég hef hér tilgreint ýmsar almennar hugmyndir
mínar um grundvallarviðhorf í þessum efnum.
Hægt væri að tíunda mörg rök önnur, en ég tel
ekki ástæðu til að endurtaka þau viðhorf, sem
felast í greinargerðinni sjalfri, i riti
nefndarinnar, sem frumvarpið samdi, eða i þeim
almennu umræðum, sem fram hafa farið hérlendis.
Þó vil ég minna á eitt atriði, sem ymsir aðrir
hafa bent á. I löndunum umhverfis okkur hefur
réttur kvenna í þessu efni víðast hvar verið
tryggður með löggjöf á siðustu árum. NÚ
er ég ekki að halda því fram, að við getum ekki
haft sérstöðu um löggjöf í samræmi við aðstæður
okkar og viðhorf. En hver yrði afleiðingin, ef
löggjöf okkar yrði þrengri á þessu sviði en i
nágrannalöndunum? Hún yrði sú, að konur mundu
fara utan til fóstureyðinga i miklu rikara mæli
en nú tíðkast, það yrði komið upp sérstökum fyrir-
tækjum til að skipuleggja siikar ferðir i gröða-
skyni, eins og raunln var á i Svíþjóð árum saman
meðan löggjöf þar var þrengri en t.a.m. I Póllandi
Þessa aðstöðu gætu þær konur hagnýtt sér, sem
hefðu fjárráð og sambönd. Hinar yrðu eftir, sem
fátækastar væru og umkomulausastar í þjóðfélaginu.
þær sem öðrum fremur þyrftu á hjálp að halda.
Og við stæðum uppi í þjóðfélagi, sem einkenndist
af tvöföldu siðgæði, hræsnisfullum varajátningum,
en ai lt annarri framkvæmd í verki. Eg held að
við þurfum á flestu öðru frekar að halda en að
siðgæðishugmyndir okkar sýkist meir en orðið er.
r t68tureyðingari6g
isturriki ''‘^Snvarp® samþykW
ókratar ia a enn þeirra g „
6