Forvitin rauð - 01.01.1974, Qupperneq 14

Þegar "óhappið" skeði hjá raér, var ég búsett á
einu NorðurXandanna. Hettan brást. Ég var fyrirvinna
eiginmanns við nára og áttura við fyrir tveggja
ára barn. Það var nógu erfitt samt, þó að börnin
yrðu ekki tvö. Hvað var nú til ráða.
Fara til Póllands? útilokað. Mæðrahjálpin?
Ég reyndi þá leið, en skilningurinn var ekki
meiri hjá þeirri stofnun en að ég var spurð
hvort maðurinn minn væri ekki fullfrískur.
Ég sagði að svo vaeri. NÚ þá er ekki annað að
gera fyrir hann en að fara að vinna fyrir
sinni fjölskyldu. Afar einfalt, ekki satt?
Ég ákvað að fara heim um jólin. Hafði hálft í
hvoru verið að íhuga það og foreldrar mínir
voru fúsir að hlaupa undir bagga með fargjaldið
heim. En einn var sá ljóður á, að þá yrði ég
komin rúraa fjóra mánuði á leið. Einnig var eg
bundin í starfi mínu og ekki gat ég fengið
mig lausa fyrr, nema segja upp strax. Hugar-
ástand mitt var vægast sagt bágborið.
Þegar heim var komið leitaði ég strax til
vinkonu minnar, sem ég vlssi að hafði "samböndin
í lagi." Fékk nafn og heimilisfang læknisins
og mætti þar sama dag. Veittist mér síður en
svo erfitt að telja honum trú um að ég væri ekki
komin lengra á leið en þrjá mánuði, og aðstæður
mínar væru allar hinar erfiðustu. Malaði sem se
fjandann á vegginn. Hann spurði hvað ég gæti
borgað mikið og ég nefndi 5.000,00 kr. en
mér skildist að það væri nú kannski heldur
undir taxta, en hann sló til. Þá var næst að
útvega peningana. Ég fór í banka og sló minn
fyrsta víxil. Þóttist þurfa að borga skuld
eða eitthvað þessháttar. Þessar eilífu smá-
lygar og ég átti eftir að ljúga meir og að mér
nákomnari en læknum og bankastjórum.
Læknirinn hafði sagt mér að koma ákveðinn
dag eftir viðtalstíma og nú var stundin runnin
upp. Paufaðist égí myrkri upp stiga bakdyra
megin eins og fyrir mig hafði verið lagt . Þegar
inn á stofuna var komið spurði hann mig hvort ég
hefði peningana meðferðis. Afhenti ég honum þá.
Aðgerðin hófst.
Ræstingarkona var við vinnu sína í næsta herbergi
Fötugiamur og kústaskark og fannst mér einhverra
hluta vegna að hún væri í slæmu skapi og hefndi
sín á tólunum. Ég lokaði augunum og beit á jaxl-
inn spennt föst á þennan viðurstyggilega
skoðunarbekk. Nístandi sársauki og síðan Xjúfsár
sviði. Allt var búið. Dugleg stúlka, sagði
læknirinn og gaf mér "gott" í æð, "svona fyrir
heimferðinaHann sagði að þetta kæmi af sjálfu
sér einhvern næsta dag. Ég sveif í sæluvímu
heim á leið og sjaidan eða aldrei hefur mér liðið
jafn vel. Hvílíkur léttir og hvað ég skyldi verða
góð við barnið mitt, mér fannst einhvernveginn
að ég hefði vanrækt það undanfarið og nú sæi ég
allt í nýju ljósi, allar leiðir opnar á ný.
Ég fór beint í bólið þegar heim kom og allt í
einu fór að blæða og það all ískyggilega. Hætti
ég við að fara framúr heldur hrópaði á hjálp.
Ég missti meðvitund skömmu síðar og rankaði við
mér á sjúkrahúsi. Þá byrjuðu lygarnar á ný.
Læknirinn sem annaðist mig sagðisttvona að
það gengi betur næst.
Eg hélt satt að segja að þetta myndi aldrei
koma fyrir mig. En það halda sjálfsagt allar
áður en ógæfan dynur yfir. Eg hafði nokkru
áður meira eða minna verið að reyna að verða
barnshafandi um langt skeið, en ekkert hafði
gerst. Ummæli lækna höfðu einnig gefið mér
ástæðu til að ætla að ég væri ekki sérlega
frjðsöm. Afleiðingin af bessu varð kæruleysi
og áður en ég vissi átti ég von á barni og
var ekki viss hver væri faðirinn. Þrir komu
til greina. Og þótt einn þeirra væri líkleg-
astur, hvernig gat ég verið viss? Mér hafði
verið sagt að konur i minum sporum létu ekki
uppi óvissu sína við neinn. Og færu að lokum
sjálfar statt og stöðugt að trúa þvi að sá
sem þær nefndu til væri rétti faðirinn. Mig
langaði i sjálfu sér til að eignast barnið,
en tilhugsunin um að horfast i augu við það
að geta ekki sagt því hver væri faðir þess,
var mér óbærileg. Og ekki var betra að komast
að raun um bað þegar barnið væri nokkurra ára
að það liktist alls ekki þeim sem sagður væri
faðir þess heldur öðrum hvorum af hinum tveim.
Læknir hér í borginni kom mér til hjálpar.
Hann gerði ekki fóstureyðingu, hefldur kom af
stað fósturláti. Nokkrum dögum seinna veikt-
ist ég og vissi ekki hvað gera skyldi. Atti
ég að kalla á lækni eða ekki? Það varð úr
eftir að ég var orðin mjög veik að ég var
flutt á sjúkrahús. Þar tók enn við óvissa.
Hafði ég gert skyssu? Yrði betta til að ég
héldi fóstrinu, en hefði ef til vill gert
þvl skaða? Blæðingarnar jukust. Og eftir
tvo daga fékk ég staðfestingu á að fóstrið
væri farið.
Allt fór vel, en mér hefði verið hlíft við
miklu hugarstriði ef fóstureyðing hefði feng-
ist löglega.
14