Forvitin rauð - 08.03.1979, Síða 4

4
Þegar kreppa dynur yfir upphefst hið hjáróraa
væl um hið heilaga móóurhlutverk; hlutverk
sem þeir kæra sig kollótta um þegar þeir
hafa hag af útivinnu kvenna. Það eru hags-
munir þessarar stéttar að gera þegna fram-
tíóarinnar, börn okkar, gersamlega háð tveim-
ur fullorðnum, oft aðeins móðurinni, um alla
lífsbjörg slna. Þjððfélagiö neyðir móðurina
til að bera eina ábyrgó á uppvexti og þroska
nýrra einstaklinga. Til þess notar það lög
sín, kirkju sina og grátpresta og aðrar
stofnanir sem viðhalda hugmyndafræóilegu for-
ræöi borgarastéttarinnar.
Þjóðfélagið neitar að taka ábyrgð á upp-
vexti og þroska nýrra einstakinga. Börn eru
ekki arðbær fjárfesting út frá kapitallskiam
sjónarmiðum, sem jafnframt eru sjónarmið i
ríkjandi þjóóskipulags. Næg og qðð dagvist-
arrými eru ekki heppileg fjárfesting I þeirra
augum og skólar þar sem börnin læra að hugsa
sjálfstætt og IIta gagnrýnum augum á lifið I
kringum sig eru ekki einungis ðarðbærir
heldur einnig hættulegir yfirráðum borgara-
stéttarinnar. Þvl ef sllkir þroskaðir, sjálf
stæðir og gagnrýnir einstaklingar kæmu út úr
skólunum, þá gæti sú kúgarans stétt brátt
farið að biðja bænir sínar áður en hún heyrði
mannkynssögunni til.
Börn eru þeir þegnar þjóðfélagsins sem
réttlausastir eru. Þjóðfélagið lætur þau
af gefnu tilefnl ”í tllefni barnaárs”
Við lifum I þjóðfélagi sem byggir tilveru
slna á kúgun, misrétti og arðráni. Við lifum
I stéttaþjóðfélagi, þar sem ein stétt, borg-
arastéttin, er I aðstöðu til að ræna þorra
þegnanna arðinum af vinnu sinni. Hún fer
meö hin þjóðfélagslegu völd og öll gerð þjóð
félagsins er fyrst og fremst miðuð við hags-
muni þessarar stéttar.
Það eru hagsmunir þessarar stéttar sem
vióhalda hlutverkum fjölskyldunnar á einka-
grundvelli, sem einstaklingarnir taka alla
ábyrgð á. Það sem gerist þegar inn fyrir
fjðra veggi heimilisins er komið er einka-
mál þeirra sem þar búa. Þar gildir einka-
retturinn
eignaréttur hins kapltakllska þjóðfélags,
maðurinn á konuna og konan á börnin. Sú
kenning er þekkt, sem heldur þvl fram að öll
kúgun stéttaþjóófélagsins bitni að lokum á
börnum. Faðirinn, sem oftast er fyrirvinnan
er kúgaður á slnum vinnustað. Eftir erfið-
an dag kúgar hann kanski konu sína, sem aft-
ur fær útrás á börnum sínum. Börnin fá út-
rás á öörum börnum, bömum minni máttar, sem
einskis mega sln I þjóðfélagi ofbeldisins.
Það eru einnig hagsmunir borgarastéttar-
innar að skipa konum inn og út af atvinnu-
markaöinum eftir þörfum atvinnurekendanna.
eiga sig að mestu þangað til þau geta tekið
þátt I framleiðslunni. Á meðan mega þau dúsa
oft við mjög slæm uppvaxtarskilyröi, sækja
skólann sinn, sem á að kenna þeim að lúta
leikreglum hins borgaralega þjððfélags, og
sækja sitt andlega lifibrauð I sunnudaga-
skólana, sem nú aðhafast það helst að kenna
þeim að áfellast mæður sínar sem vinna utan
heimilis.
Barn sem ekki sættir sig við þessar leik-
reglur og gerir uppsteit gegn þeim er kallað
vandræðabarn. Barn sem lifir við mjög erfið-
ar aðstæður er beitt ofbeldi á heimili slnu,
hefur engan valkost. Það er neytt til að
vera I umhverfi sem það kýs sér ekki sjálft.
Þeir valkostir sem til eru(s.s. upptökuheim-
ili) eru fyrst og fremst miðaðir við hags-
muni foreldranna og dómsvaldsins. Böm sem
eru enn of ung til að afla sér llfsviðurværis
með þvl að selja vinnuafl sitt, hafa engan
valkost utan fjölskyldunnar.
Arið 1979 er ár barnsins, þess þjóðfélags-
þegns sem er kúgaðastur og valdaminnstur
allra, þess einstaklings sem á allt sitt und-
ir öðrum og er fullkomlega undirorpinn um-
hverfi slnu og framfærendum. Eins og á
kvennaárinu má búast við þvl að öll þau öfl I
þjóðfélaginu, sem telja sig einhvers megnug,
innar. Verður þá tilvalið tækifæri fyriB
þá sem ekki náóu að komast á tónleikana i
að hlýóa á kórinn.
Margt gott á kórinn örugglega eftir ;
að leiða af sér I framtíóinni en óvlst j
er aó hann hefði nokkurn tímann komist
til þroska, ef ekki hefði notið hins
ástsæla manns, Ásgeirs Ingvarssonar.
leidari: