Morgunblaðið - 03.04.1959, Side 20

20
MORCVNBLAÐ1Ð
Föstudagur 3. apríl 1959
„Ha&gan, hægan, Helen. Gleymið
eVki hver þér eruð. Morrison er á
leiðinni frá Palm Beach. Hann
▼eit ekki neitt. Við höfum á því
•em næst yfirnáttúrlegan hátt,
•igrazt á mestu erfiðleikunum í
•ögu blaða okkar. Nýtt hneyksli
myndi verða tortíming Morrison-
blaðanna".
Hún hneig aftur niður í stól-
Inn.
„Og tortíming Morrisons....“,
bætti hún við með titrandi vörum.
„Hver veit hvort slíkt áfall myndi
•kki. ...“
„Það er einmitt það. Hald'ð þér
*ð nokkur hafi þekkt yður á hótel-
Ú1U?“
„íig sagði yður áðan að ég hefði
•ikki verið á hótelinu".
„Jæja, í kaffistofunni þá“.
„Nei, áreiðanlega ekki“.
„Er nokkurt merki á hanzkan-
»m yðar?“
„Það veit ég ekki. Það er ekki
#ennilegt“. Hún hugsaði sig betur
nm. — „Annars er þetta ítalskur
hanzki. Ég keypti þá einu sinni
þegar ég var í Róm“.
„Þá er það ósennilegt að nokk-
»r komi^t á slóð yðar“.
Það var hljótt í herberginu. —
Fluga heyrðist suða. BiM beið eftir
svari, en þegar sú bið bar engan
árangur, sagði hann að lokum:
„Hafið þér hlustað á mig, Hel-
en?“
Hún kinkaði kolli: „Já, Bill. En
það getur bara ekki gengið. — í
fyrsta lagi, þá væri það aðeins
að gera mig tortryggilega, ef ég
þegði og menn kæmust svo að því
að ég væri ameríska konan sem
hitti Jan í veitingastofunni. Hitt
er þó mikilvægast, að ég er eina
manneskjan sem gæti komið lög-
reglunni á rétt spor. Jan ætti það
skilið af mér. Ég get ekki látið
morðsins á honum vera óhefnt".
„Og Morrison?"
„Að einu leyti hafið þér rétt
fyrÍT yður, Bill. Ég má ekkert
gera án hans. Hann kemur nú eft-
ir nökkrar klukkustundir. — Ég
ætla að segja honum allt. Svo för-
um við saman ti'l lögreglunnar".
„Eruð þér viss um að Morrison
muni fara með yður til lögreglunn
ar?“
Hún brosti.
„Já, alveg viss, BilT. Traust er
ekki neinn þunnur is. Traustið
brotnar ekki svo auðveldlega und-
ir fótum okkar“.
Bill gamli hristi höfuðið. Það
var bersýnilegt að hann skildi ekki
það, sem Helen sagð
19.
Hinn raki hiti júní-kvöldsins lá
yfir þökum skýjakljúfsins. Morri-
son stóð við dyrnar á salnum, sem
lágu út að þakgarðinum. Hann
þrýsti enninu að köldu glerinu. —-
Inni í herberginu heyrðist einung-
is létt suðið í loftkælivélinni.
Helen sat fyrir aftan hann á
íegubekknum.
Hún var búin að segja honum
allt. Hún hafði byrjað á degin-
um, þegar hún flaug til Berliín, til
þess að bjarga honum — til þess
að bjarga Jan úr höndunum á
Rússum. Hún hafði sagt honum
frá viðskiptum sínum við Tulpan-
in ofursta. Hún hafði sagt honum
frá efni „játningarinnar", sem
hún hafði undirritað. Hún hafði
sagt honum frá öllum fundum sín-
um og „Hr. Wagners" og frá
fyrstu og annarri heimsókn Jans
í New York.
Fyrst þegar hún virtist hafa
lokið frásögninni, sagði hún:
„En þetta er ekki allt, Richárd.
Þetta er ekki það versta".
„Ég veit það“, sagði hann.
„Hvað veiztu?"
„Þú hefur farið á bak við mig,
svikið mig“.
Hún þagði. Hann sneri sér
ekki við. Loftkælitækið hélt áfram
að suða.
„Hvenær var það?“ sagði hann
loks.
„Þegar hann var í fyrsta skipti
í New York“.
„Ekki í Berlín?"
„Nei“.
„Ekki í París?“
„Nei“.
Þetta voru efkki spurningar
ákæranda. Þetta voru spurningar
manns, sem kvaldist.
„Ekki meðan ég var veikur?"
„Nei auðvitað ekki“.
Hann hló nú í fyrsta skipti,
þurrum hlátri. — „Ekkert er auð-
vitað“.
„Það hefur aðeins einu sinni
komið fyrir, Richard", sagði hún
— „og ekki aftur. En ég veit að
það verður ekkert beti-a fyrir
það“.
Það var hræðilegt að hún skyldi
ekki getað séð andlit hans. Hún sá
aðeins hárlausa hnakkann, breiðu
herðarnar, þreklega líkamann við
gluggann.
„Og nú viltu fara til lögregl-
unnar?“ sagði hann eftir nýja
þögn.
„Má ég ekki til með það?“
„Þú mátt til með það, vegna
þess að þú elskar hann enn“.
„Hann er dáinn“.
„Það er líka hægt að elska þann
sem er dáinn“.
„Ég elska hann ekki. Ég héld
að ég hafi altfeei elskað hann“.
„Sem sagt. .. .“
„Morðingi leikur hér lausum
hala. Á morgun leitar hann sér
kannske að öðru fórnardýri".
„Og hvað myndi frásögn þin
hafa að segja? 1 New York eru
þúsundir manna með sama útlit
og maðurinn í „Café Union“.
„Og ef hann uppgötvaði nú, að
ég er konan sem var með Jan í
kaf fistofunni ?“
Nú sneri hann sér við. Hann
var náfölur. Hann virtist hafa
elzt um mörg ár á fáum Mukku-
stundum. Hann hafði djúpa bauga
í kringum augun.
„Bara ef ég gæti hjálpað hin-
um“, hugsaði hún með sér. — „Ef
ég gæti bara sannfært hann um
það að ég elski engan annan en
hann“. Hún hafði alltaf hjálpað
honum. Nú gat hún það ekki. Hún
óskaði einskis heitar en þess að
hún væri þriðja manneskja, þriðja
manneskja, sem gæti talað við
Morrison og hjálpað honum yfir
það, sem hún varð sjálf að þegja
um.
Hann kom yfir gólfið, til henn-
ar. Hann reyndi eftir megni að
ganga uppréttur en hann var mátt
Taus í hnjáliðunum. Hann fékk sér
sæti. Engin geðshræring var
merkjanleg á fölu andliti hans.
„Morðinginn verður að finnast",
sagði hann. „En lögreglan finnur
hann ekki — að m. k. ekki vegna
skýrslu þinnar. Við verðum sjálf
að finna hann“.
Hún leit undrandi á hann. —
Henni fannst það kynlegt að hann
skyldi ekki tala meira um skrifta-
mál hennar. Stóð honum raunveru
lega á sama um það, sem hann
hafði nú fyrst fengið að vita? —
Hún var aiveg hætt ;.ð skilja
hann.
„Menn Tulpanins ofursta virð-
ast hafa vitað að Jan Möller sveik
þá“, sagði hann. „Hins vegar telja
þeir að þe.ir geti framvegis kúgað
þi&' Ahugi þeirra á sbefnu blað-
anna minna er óbreyttur. Fylgistu
með því sem ég er að segja?“
„Já — auðvitað. .. .“
„Nú kemur tvennt til greina.
Menn Tulpanins álíta að þú hafir
ekki játað sansleikann fyrir mér.
Þeir halda sem sagt að þeir geti
kúgað þig með hótun um að segja
mér frá viðskiptum þínum og
Möllers. Þeir hafa líka af ásettu
ráði skilið hanzkann eftir í her-
bergi Möllers. Nú þykjast þeir
hafa þig algerlega i hendi sér, með
þvi að hóta að segja lögreglunni
frá hanzkanum".
Ósjálfrátt fór hún að hlusta
með vaxandi eftirvæntingu.
„Hr. Wagner mun láta tilkynna
þér komu sína. Og sennilega strax
í dag. I síðasta lagi á morgun.
Það er að segja: Hann gerir það,
ef þú ferð ekki til lögreglunnar.
Því að ef þú ferð til lögreglunnar,
þá hefurðu bersýnilega afráðið að
segja mér og yfirvöldunum sann-
BÓKAUPPBOÐ verður haldiðí Sjálftæðishúsinu laugardaginn
4. apríl kl. 5 e.h. — Bækurnar v erða til sýnis í dag frá kl. 2—5
og á morgun frá kl 10—4.
Listmunauppboð Sigurðar Benediktssonar
a
r
L
' 0
u
ó
l'M NOT k
TOO GOOt>
MR. WAL5H/
^ WELCOME TO
B6RNHARPT, SCOTTY
... CAN YOU HIT >
. DUCK6? r-xj,
^ Hl, MARK..,
GLAD TO 6EE YOU.
6000 TO
BE HERE, MR. 1
WALSH...THIS IS
MY FRIENP 9COTTY/
1) „Sæil, Markús, hvað það erlleiðis Róbert. Þetta er Siggi, vin- 2) „Velkominn til Bernharðs-
gaman að sjá þig!“ — „Sömu-1 ur minn“. staða, Siggi. Geturðu hitt end-
urnar?“. — „Ég er ekki sérlega
góð skytta“.
3) „Jæja, hún Stína mín get-
ur kennt þér. Þið hafið aldrei á
ævi ykkar séð aðra eins skyttu
og hana“.
Teikann. Þá vita þeir að kúgun
þeirra kemur ekki að haldi leng-
ur“.
„Ég skil. .. .“
Hún furðaði sig á skarpskyggni
hans, sem ekki brást honum nú
frekar en endranær.
,.Nei, þú skilur ekki“, sagði
hann. „Eða veiztu hvað ég hef
hugsað mér að gera?“
Hún hristi höfuðið.
„Ég ætla nú þegar að bala við
lögreglustjórann. Ég ætla að skýra
honum frá öllum málavöxtum. —
Jafnframt verð ég að biðja hann
að halda þér algerlega utan við
málið. Þegar hr. Wagner lætur tiJ
sín heyra, mæiir þú þér mót við
hann. Þú stefnir honum hingað. ef
þess verður nokkur kistur. Hvar
svo sem fundum ykkar kann að
bera saman — þá mun ég og lög-
reglan verða þar í ná’nd. Ef við
náum í hr. Wagner, þá verður þess
ekki langt að bíða að við höfum
líika hendur í hári morðingjans".
Hann stóð á fætur og gekk yfir
að vínskápnum, þar sem hann
fékk sér viskíglas.
Hún fylgdist með hverri hreyf-
ingu hans. Morrison varð henni
stöðugt torskildari og torskildari.
Hún stóð líka á fætur og gekk
til Morrisons. — „Ég er þér alveg
sammála. En....“
Hann sperrti þunnar augn-
brýrnar.
„En... . ?“
„Er þetta allt, Riehard?"
„Hvað er það sem þú viit
heyra?"
„Riöhard — ég sárbið þig, láttn
ekki eins og hér sé aðeins um upp-
ljóstrun glæpamáls að ræða. Hvað
með mig og þig? Það er mér þú*-
und sinnum mikilvægara".
Hann tæmdi glasið sitt í einum
teig. Svo lét hann það frá sér og
gekk skrefi nær henni.
„Þegar ég kom úr geðveikrahæl-
inu“, sagði hann með rödd sem
skalf af niðurbældri geðslhræringu
—• „virtust blöðin mín algerlega
gjaldþrota. Ég hef bjargað þeim
frá algerðu hi'uni. Ég hef ekki
þörf fyrir neitt hneyksli. HeiduT
ekki blaðaihneyksli".
Hún fölnaði og varir hennar titr
uðu þegar hún sagði: „Viltu
skilja við mig?“
ajtltvarpiö
Fösludagur 3. april:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
18,30 Bamatími: Afi talar við
litla; — fimmta sanital (Guðmund
ur M. Þorláksson kennari flytur).
18,55 Framburðarkennsla í
spænsku. 19,05 Þingfréttir. — Tón
leikar. 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.). 20,35
Kvöldvaka: a) Ragnar Jóhannes-
son kand. mag. heimsækir
kvennaskólann á Blönduósi og tal-
ar við Huldu Stefánsdóttur skóla-
stýru. b) Jón Jónsson Skagfirðing-
ur flytur frumort kvæði. c) Rímna
þáttur í umsjá Kjartans Hjálm-
arssonar og Valdimars Lárusson-
ar. d) Jóhann Hjaltason kennari
flytur frásöguþátt: „Svalt er enn
á seltu“. 22,10 Lög unga fólksins
(Haukur Hauksson). — 23,05
Dagskrárlok.
Laugardagur 4. april:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndí*
Sigurjónsdóttir). 14,00 ílþrótta-
fræðsla (Benedikt Jakotosson). —
14.15 Fyrir húsfreyjuna: Hendrik
Berndsen talar öðru sinni um með-
ferð á blómum. 14,30 „Laugardags
lögin“. 16,30 Miðdegisfónninn. —-
17.15 Skákþáttur (GuðmunduT
Arnlaugsson). 18,00 Tómstunda-
þáttur barna og unglinga (Jón
Pálsson). 18,30 Útvarpssaga bam
anna: „Flökkusveinninn“ eftir
Hektor Malot; VII. (Hannes J.
Magnússon skólastjóri). — 18,55
Tónleikar plötur). 20,20 Atlants-
hafsbandalagið 10 ára: a) Ávörp
flytja Emil Jónsson forsætisráð-
herra og alþingismennirnir
Bjarni Benediktsson og Eysteinn
Jónsson. b) Sigurður A. Magnús-
son blaðamaður flytur erindi um
sögu Atlanzhafsbandalagsins. —
21,20 Tónleikar af plötum. 22,10
Danslög plötur). — 24,00 Dag-
1 skrárlok.