Morgunblaðið - 30.03.1961, Blaðsíða 2

2
MORGUNBTIÐIÐ
Fimmtudagur 30. marz 1961
Símamynd til íslands! — Það er útilokað sagði hann er hlátri hans linntL
Atli Steinarsson
„Dæmalaus frekja
hárfín kurteisi"
Áður en ég íór hafði okkur
I dottið í hug símamynd. Og frá
| Landssímans hálfu var allt sagt
góðu lagi. Það var við hinn
I endann — sem sagt
mannahöfn — sem
stóð.
í Kaup-
baráttan
eru boðorð blaðamannsins
ELLEFU ÁRA starf við blaða-
mennsku hefur kennt manni að
bezt er að hlýða þegar rit-
stjórarnir fá einhverjar flugur
f kollinn. Mennirnir sem eiga að
ráða, verða að fá að ráða. Og
á dögunum kom ein fyrirskip-
unin. — „Skrifið þið nú gott
páskablað. Skrifið þið nú eina
grein hvert ykkar um einhvert
persónulegt atvik bundið blaða-
mennskuferli ykkar“.
Þetta var óumflýjanleg dag-
skipan.
-K
Það var svo sem af nógu að
taka, hversu merkilegt lesend-
um finnst það svo. Minningar
eru alltaf persónulegar og ekki
víst að minningar eins blaða-
manns falli lesendum í geð. En
það eru hins vegar verstu laun,
sem blaðamaður getur fengið
fyrir grein sína, að lesendum
geðjast ekki að henni. Það er
sem sagt mótvægi í þessu —
eða jafnvægi, „eins og í byggð
land.sins".
Það mætti t- d. skrifa heila
grein og skemmtilega um
samstarfsfólkið. Hvort ekki
sendisveinninn, sem missti hand-
ritið að ritstjórnargreininni í
Tjörnina verður minnisstæður?
Já, ritstjórinn hafði skrifað „leið-
arann“ sinn heima og sendill-
inn kom að sækja greinina. A
leiðinni í prentsmiðjuna fór
hann fram hjá Tjöminni. Það
var rok, eða hált, eða einhver
önnur ástæða fyrir því að jafn-
vægi hans á hjólinu fór úr
skorðum — og blöðin fuku út
á Tjörn.
Sendlinum féllust hendur —
en aðeins í bili. Hann hjólaði
síðan heim til ritstjórans og
sagði sína sögu. Hefur búist við
að ekki væri mikill vandi að
skrifa annan „leiðara“.
— í Tjörnina! æpti ritstjór-
inn. — Þú verður bara að ná í
blöðin, vinur minn.
. . Sendillinn var mikið hörku-
tól. Þetta hafði honum bara
ekki dottið í hug. Hann hjól-
aði aftur að Tjörninni, óð út í
og sótti „leiðarann". Og þessi
sjóhrakti leiðari kom í blaðinu
„heill ár húfi“ og ekkert hafði
skolazt til. Varð ekki einu sinni
línubrengl, en blautur var send-
illinn.
Og þessi sami sendill var send
ur með próförk til einhvers ráð-
herra í stjórnarráðinu. Það var
vetur, myrkur og kalt úti. Send-
illinn gerði sér lítið fyrir og
kíkti á glugga ráðherrans áður
en hann ómakaði sig inn í húsið.
Hugsaði með sér að hann væri
ekki að tefja sig á því að fara
inn, ef ráðherrann væri ekki
við. En ráðherranum mun hafa
brugðið óþyrmilega við þessa
óvæntu heimókn á gluggana
hans. Og sendillinn „þurfti"
aldrei að fara í „ráðherraheim-
sókn“ aftur.
Svo mætti lengi telja.
*
En það eru þó aðrir og alvar-
Jegr-i atburðir sem munast bezt.
Atburðir sem kannski verða
sögulegir — og jafnvel frægir.
Og að einum slíkum ætla ég að
leiða hugann, því mikið sálar-
ðg hugarstríð háði ég í sam-
bandi við hann.
Miðvikudaginn 19. ágúst var
svohljóðandi klausa á forsíðu
Morgunblaðsins. Fylgdi hún
tveimur 4 dálka myndum sem
þöktu meginhluta forsíðunnar:
„í gær var tekið á móti tveim
ur ljósmyndum á símstöðinni
hér í Reykjavík, sem sendar
voru með loftskeytum frá Kaup-
mannahöfn, og er það í fyrsta
skipti, sem slíkum myndum er
veitt móttaka hér á landi. Héð-
an hafa hins vegar verið send-
ar fréttamyndir með loftskeyta-
tækjum og var það gert í fyrsta
skipti er sænsku konungshjónin
voru stödd hér á landi.
Landsímastöðin fékk vandað
móttökutæki í vor til að taka á
móti myndum símleiðis, en tæk-
ið sem fyrir var og stöðin hafði
að láni, gat aðeins sent mynd-
ir, en ekki tekið við þeim.
Loftskeytasamband var ekki
verulega gott fram eftir kvöldi
í gær og það var ekki fyrr en
laust fyrir miðnætti í nótt að
góð mynd kom í móttakarann,
eftir langt og strangt strit
þeirra, sem að móttökunni
unnu“. —
★
Ég hafði verið sendur til
Kaupmannahafnar og síðan var
för heitið til Ósló. Hlutverkið
var að segja frá leikum knatt-
spyrnulandsliðsins i undan-
keppni Olympíuleikanna. Sam-
tímis höfðu fréttamenn útvarps-
ins, Alþýðublaðsins og Tímans
verið sendir. Samkeppnin var
því fyrirsjáanlega hörð.
En samkeppnin er aðall blaða
mennskunnar og kannski það
sem framar öðru gerir hana
táúgáæsandí ög spennandi.
:-k
Daginn fyrir leikinn fékk ég
í lið með mér góðan vin minn,
íþróttaritstjóra Berlingske Tid-
ende. Hann vísaði mér á mynda
stofu eina og sagði hana geta
bjargað málinu — ef nokkur gæti
það. Hann kom líka á fundi
minum við yfirmann myndastof-
unnar.
Ég gekk hálf hikandi en þó
ákveðinn og staðráðinn í að gera
mitt bezta inn á skrifstofu hans.
Hinu megin við skrifborð sat
stórvaxinn maður, sköllóttur, en
með yfirskegg. Hann var mjög
feitlaginn, svo að yfir armana
á stól hans flóði á alla vegu.
Hann var jakkalaus, Því heitt
var úti og svitinn bogaði af enni
hans. Hann þerraði enni sitt af
og til.
Við kyntum okkur, og hann
afsakaði að hann var með hendi
í fatla. Hann hafði orðið fyrir
slysi .... og það tókst svona
slysalega til .... Ég hafði eng-
an áhuga á þessari sögu hans.
— Ég ætlaði að fá yður til að
annast um sendingu á einni eða
tveim símamyndum til íslands.
Ég sá augu mannsins stækka
og stara á mig og svo færðist
undrunarsvipur á hans sveitta
andlit.
Síðan rak hann upp ólýsanleg-
an hlátur.
Ég var felmtri slegíhn og hugs-
aðj andartak. Af hverju er mað
ur að taka að sér svona ferðir
og svo bregzt allt sem maður
ætlar að gera.
ætlar að gera. Það rann upp fyrir
mér íslenzkutimi frá skólaárun-
um, er rætt var um blöð og
blaðamennsku og kennari minn
Vilhjálmur Þ. Gíslason, sagði aS
beztur blaðamaður væri sá er
gæti bezt sameinað hárfína
kurteisi og dæmalausa frekju.
Ég hafði aldrei gleymt þessari
lýsingu á blaðamanni. „________^
Ég herti upp hugann.
— Til íslands, endurtók mað-
urinn. Það er hægt að fá myndb
imar hér, og það er hægt að
setja þær í senditækið á stöð-
inni. En þær komast aldrei til
íslands, því það hefur aldrei ver
ið send þangað símamynd og
það er ekki hægt að taka á móti
símamynd þar. Þetta er því úti-
lokað.
Ég tók að ræða um ágæti
Landsímans. Sagði m. a. að
einn af helztu yfirmönnum,
hans hefði sagt, að þeir hefðu
fullkomið móttökutæki og þetta
væri leikur. Ég bætti því við,
að þarna væri um sögulegan at-
burð að ræða og það væri gam
an fyrir myndastofuna alveg eins
og Morgunblaðið að eiga hlut að
þessari tilraun.
Og viti menn. Mér hafði tekizt
að vekja örlitinn áhuga hjá þessu
kjötfjalli, sem með hlátri og
furðu hafði komið mér úr jafn-
vægi áður.
Nafn yfirmannsins hjá Lands-
síma íslands og orð hans höfðu
ekki mikið að segja. Þó hann.
hringdi á símastöðina og sagði
nafn hans, hafði það ekki frekara
gildi þar en nafn einhvers sendi-
sveins hjá Landssíma íslands.
En þeir á símastöðinni ætluðu
að gera fyrisspurn til íslands.
At'huga hvort ég væri að fara
með eintóman uppspuna.
— Þér skulið koma aftur eftir
fjóra tíma, sagði maðurinn meS
fatlann. Ég skal þá hafa allar
upplýsingar. En ég hef enga trú
á að þetta takist.
~K
Það var ég sem þerraði svita
af enni mínu er ég kom út á
ganginn. Og næstu fjórir tímar
voru eins og heil eilífð.
Ég var mættur 5 eða 10 mínút
um fyrr en umtalað var, en fékk
strax inngöngu.
— Jú þeir hafa mótttökutæki
og það verður allt reynt til a<5
senda tvær símamyndir. Þér
skulið koma og velja þær strax
eftir lei'kinn.
Ég bað um, að ef dráttur yrði
á komu minni, þá sendu þeir
Framh. á bls. 21. .,
Lslenz^USinur^ Fyrsta símsenda myndin sem til íslands kom.
<