Morgunblaðið - 30.03.1961, Blaðsíða 17

Fimmtudagur 30. marz 1961
MORCUNBLAfílÐ
17
um var einkaloftvarnabyrgi ráð-
herrans og einkatennisvöllur
ihans. Hvarvetna blöstu við rústir
fþekktra bygginga, skriðdrekar og
önnur hergögn sundurskotin lágu
eins og hráviðri um alia borgina.
Staður eins og Tiergarten, sem
ihafði verið allra reita fallegastur
d Berlín, þar sem sigursúlan gnæf
ir við himinn, var nú kartöflu-
igarður bæjarbúa. Öll té höfðu ver
ið felld vegna eldsneytisskorts og
meira að segja höfðu rætur
jþeirra vei'ið rifnar upp, til þess
að ná úr þeim eldsneyti. Ótal
byggingar, Ríkisþinghúsið, Keis-
arahöllin, Kanzlarahöllin, Brand
enburgarhliðið, Adlonhotel aðal-
stöðvar Gestapolögreglunnar og
fleiri og fleiri heimskunnar bygg
ingar voru meira sundurskotnar í
loftárásum og í bardögunum um
Berlín. Hestarnir ofan á Brand-
enburgahliðinu voru skakkir og
skældir, en yfir hliðinu blakti
rússneski fáninn. Flestar þessara
bygginga stóðu Rússa megin við
Brandenburgerhliðið, og munu
nú hafa verið jafnaðar viðjörðu
og horfnar. Við gengum út í garð
inn við Kanzlarahöllina, þar sem
öllu var umrótað eftir sprengjur
og komum þar að, sem Hitler og
'Eva Braun voru sögð hafa verið
brennd. f>ar var enn aska og sót.
•Við dyr loftvarnabyrgisins, sem
t>au munu tíðum hafa leitað til,
stóð nú rússneskur hermaður með
bríðskotariffil. Gegn smá-síga-
rettuskammti leyfði hann okkur
blaðamönnunum að skjótast nið
ur í loftvarnabyrgið.
H' öllum í blaðamannamiðstöð-
stöðinni var ráðlagt að vera ekki
einir á ferð á götum úti eftir að
dimmt var orðið. Það var líka
dimmt í Berlín, meira að segja
á Kurfúrstendamm loguðu engin
igötuljós. Berlínarbúar bjuggu
Iþúsundum saman í húsarústun-
um, í gluggalausum, sundurskotn
um húsum, — alls staðar þar
sem hægt var að koma sér fyrir.
Fólk bjó við ægilega þröngan
Ikost, sjálfsmorð voru afar tíð.
Bros sást tæpast á nokkru and-
liti, ekki einu sinni bros barna.
Þau voru full af tortryggni, enda
hlupu þau alltaf eins og fætur
toguðu , sennilega til þess að geta
ein notið molana, sem sigurveg-
arinn, er í allsnægtum lifði, hafði
látið falla af borði sínu.
☆
Allt eru þetta atburðir, sem eru
meira og minna tengdir sög-
unni órjúfanlegum böndum.
Þessar endurminningar og fleiri
vakna nú 1S árum síðar og
„þýzka ævintýrið" hefur gert
margar þeirra næstum ótrúleg-
ar.
Það er víst að engan þeirra
blaðamanna, sem ég hitti á þess-
ari ferð minni mun hafa grunað,
að Þjóðverjar myndu aftur á svo
skömmum tíma, sem raun ber
vitni, vera orðin meðal helztu for
ystuþjóða Vestur-Evrópu. Ekki
mun þessa menn heldur hafa órað
fyrir því, að borgir landsins ættu
eftir að risa svo skjótt úr rústum,
nýtízkulegri í byggingarstíl en
flestar aðrar Evrópulandaborgir.
Fyrir mig sem ungan nýbyrjað-
an blaðamann, var þessi fyrsta
blaðamennskuför mér til mikils
gagns, þegar fram liðu stundir.
Sv. Þ.
Veizluís
V a n i 1 I a
Súkkulaði
Jarðarberja
A n a n a s
Piparminta
★
Á páskaborðið.
I fermingarvei/.luna.
★
Bezti og ódýrasti
eftirmaturinn.
ISBORG Mjklalorgi
Dýfið boxinu í heitt vatn,
þá losnar um ísinn. Hvolf-
ið ísnum á fat og skreytið
með þeyttum rjóma og
á,vöxtum.
Vorið nálgast, nú er hver seinastur að panta bíl fyrir
sumarið.
Góður vörubíll þolir nákvæmi athugun. Kynnið yður
nákvæmlega uppbyggingu og efnisval í Scania-Vabis
vörubílnum.
Hagkvæmir greiðsluskilmálar.
SCAIVIA 8PARAR ALLT HEIVIAAFLIÐ
Söluumboð:
r ^ ^
Arní Arnason
Hamarsstíg 29, Akureyri
Sími 2292 — 1155.
Aðalumboð:
ÍSARN H.F.
Klapparstíg 27, Reykjavík
Sími 17270 — 13670.
4
LESBÓK BARNANNA
CRETTISSACA
137. Bar hann þær svo á
vinstri armlcgg sér, en hafði
lausa ina hægri hönd og óð
evo út á vaðið. Eigi þorðu
|>ær að æpa, svo voru þær
hræddar, en áin skall þegar
npp á brjósti honum. Þá rak
gið honum jaka mikinn, en
iiann skaut við hendi þeirri,
er laug var, og hratt frá sér.
Gerði þ& svo djúpt, að
gtraumurinn braut á öxlinni.
Óð hann sterklega, þar til er
hann kom að bakkanum
öðrum megin, og fleygir þeim
á land.
Húsfreyja kom til tíða og
undruðust menn ferðir hennar
yfir ána. Hún sagðist eigi
vita, hvort hana hefði yfir
flutt maður eða tröll.
138. Grettir sneri aftur til
Sandhauga og kallaði til mat-
ar. Og er hann var mettur
bað hann heimafólk fara inn-
ar í stofu. Hann tók þá borð
og lausa viðu og rak um
þvera stofuna og gerði bálk
mikinn, svo að enginn heima-
maður komst þa<r fram yfir.
Enginn þorði í móti honum
að mæla. Ekki fór Gestur af
klæðum. Ljós brann í stofunni
gegnt dyrum.
^ 139. Þá er dró að miðri
*»ótt, heyrði hann úti dunur
tniklar. Því næst kom inn í
Stofuna tröllkona mikil. Hún
liafði I hendi trog, en ann-
•trri skálm heldur mikla.
Hún litast um, er hún kom
tnn, og sá hvar Gestur lá, og
tiljóp að honum, en hann upp
C móti, eg réðust á grimmi-
lega og sóttust lengi í stof-
unnl. Hún var sterkari, en
hann fór undan kænlega.
Hún dró hann út úr bænum
og þæfði hann ofan til ár-
innar og allt fram að gljúfr-
um.
140. Þá var Gestur ákaf-
lega móður, en þó varð ann-
að hvort að gera, að herða
sig, ella myndi hún steypa
honum í gljúfrin. Alla nótt-
ina sóttust þau. Og er þau
komu fram á árgljúfrið,
bregður hann flagðkonunni
til sveiflu. í því varð honum
laus hægri höndin. Hann
þreif þá fljótt til saxins og
brfegður því, leggur þá á öxi
tröllinu, svo að af tók hönd-
ina hægri, og svo varð hann
laus, en hún steyptist í
;ljúfrin og svo í fossinn.
5. órg. ★ Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ★ 30. marz. 1961
Steíngrímur Thorsteinsson ;
Lórelei
(Heine)
Eg veit ekki, af hvers konar völdum
svo viknandi eg er.
Ein saga frá umliðnum öldum
fer ei úr huga mér.
Þaff húmar, og hljófflega rennur
í hægöum straumlygn Rin.
Hinn ljósgullni bjargtindur brennur,
þar blíffust kvöldsól skín.
Þar efst situr ungmey á gnúpi
meff andlit töfrafrítt
og greiffir í glitklæffahjúpi
sitt gulHiár furðu sítt.
Meff gullkamb hún kembir sér Iengi
og kveffur undrabrag.
Svo voldugt, aff viff stenzt engi
er vífsins töfralag.
Og farmaffur harmblíffu hrifinn
af hljómnum töfrast fer.
Hann lítur ei löffrandi rifin,
en ljúft til hæffa sér.
Um hann og fleyiff er haldiff.
Þeim hvolfdi bylgjan ströng.
Og því hefur Lórelei valdiff
með leiðslu töfrasöng.
Á Baha.i „miar, ná-
lægt St. Goar í Þýska-
landi, er hár, þverhnípt-
ur klettur, sem varpar
frá sér einkennilegu
bergmáli. Þessi staður
reyndist oft hættulegur
skipum, sem sigldu um
Rín. Sú þjóðsaga varð
til, að á klettinum sæti
undurfögur hafmey, —
Lórelei að nafni, sem
seiddi farmennina til sín
og léti þá farast með
skipum sínum. Sagan
sagði, að hún hefði eitt
sinn verið undur fríð
stúlka, sem kastaði sér í
Rín, af því að unnusti
hennar sveik hana. Þá
I varð hún að hafmeyju,
i sem sat á klettinum og