Morgunblaðið - 16.09.1961, Blaðsíða 3
Laugardagur 16. sept. 1961
MORGVNBLAÐIÐ
3
[nu~LnA lt ju. • —
,Á þetta nú aö
koma upp líka“
■
Við Ásmundarsalinn rís Vindharpa
INNI í Ásmundarsalnum við
Freyjug-ötu getur að líta hina
furðulegustu hluti. Þar er brot
úr Völuspá í rúnaletri felldu
í abstraktmálverk, fuglar gerð
ir úr sjóreknum eldhússkrúbb
um, samansoðnar skrúfur,
naglrekin borð á veggjum með
teygjusnúrum strengdum á
milli naglanna, og þar getur
hver skapað sitt listaverk með
því að flytja teygjur á milli
nagla. Fyrir dyrum úti hefur
tjörusvartur símastaur verið
rekinn niður í jörðina og
kranabíll frá Héðni halar
hvern furðuhlutinn af öðrum
hörpuna?
— Það er sagt svo, en ég
hefi ekki sagt hvað það heitir.
Það á eftir að laga þetta til.
— Hvenær verður búið að
koma þessu fyrir?
— Vonandi í kvöld. Það á að
setja hljóm í þetta. Við ætlum
að koma fyrir míkrófón í vír-
unum þarna og svo verður út-
varpað úr hátalara þegar vír-
arnir slást saman.
— Þetta verður sem sagt
tónverk líka?
— Eg vona það, en það er
ekki víst að þetta gangi. Efni
og peningar eru ekki fyrir
upp i staurlnn. Hér er að rísa
vindharpa, því Myndlistarskól
inn í Reykjavík á fimmtán ára
ingu af því tilefni.
Nokkrir blaðamenn og ljós-
myndarar standa og fylgjast
með framkvæmdum, og meðal
þess, sem fram kemur í um-
ræðum, er að listaverkið er
gert úr brotajárni frá Sindra.
Út við staurinn stendur
skapari listaverksins, Dieter
Rot.
Ingimundur kranastjóri. — Hélt að hann ætti að taka
staurinn. —
hendi. Við verðum að skila
járninu aftur til Sindra.
Á þetta nú að koma upp
líka!
Uppi á kranabílnum frá
Héðni stendur stjómandinn,
Ingimundur Bjarnason og virð
ir fyrir sér Vindhörpuna með
stóískri ró.
— Hvað heldurðu að þetta
eigi að verða?, spyrjum við.
— Hefi ekki hugmynd um
Tónverk líka
— Hvemig fékkstu hug-
myndina að þessu verki?
— Eg veit það ekki. Fyrst
ætlaði ég að hafa þetta eins
og glermyndirnar mínar inni,
en það var ekki hægt að fá
efni til þess. En þetta á að
vera eitthvað svipað.
— Þeir kalla þetta Vind-
það.
— Ert þú kannski listfræð-
ingur Héðins?
— Nei, ég kem ekki nálægt
slíku.
— Hvernig líst þér á þetta?
— Eg skil bara ekkert í því.
— Þetta er brotajárn, upp-
lýsum við kranameistarann.
— Já einmitt! Eg held þeir
hefðu átt að senda það út.
Dieter Rot við Vindhörpuna. — Vonandi tónverk líka.
Hlutar úr listaverkinu eru
nú bornir að staurnum.
— Á þetta nú að koma upp
líka, segir kranastjórinn og
dæsir.
— Þú ert sem sagt ekkert
impóneraður?
— Af þessu? Eg skil það
ekki.
Hélt ég ætti að taka
staurinn
— Þetta er Vindharpa, segj-
um við.
— Er það já. Þetta getur þá
oi'ðið listaverk með tímanum.
— Hvað hélztu að þú ættir
að gera hér?
— Hafði ekki hugmynd um
það. Hélt að ég ætti að hífa
eitthvað. Mér var sagt að fara
út að staurnum og þá spurði
ég þá hvort ég ætti að hífa
hann upp.
— Hefurðu sett upp lista-
verk áður?
— Nei.
—; Hvað finnst þér að ætti
að kalla þetta?
— Ja, það voru settir upp
vindhanar á staura svona hing
að og þangað í gamla daga.
— Finnst þér hanalag á
hörpunni?
— Það er ekki þar með sagt.
Það var ekki hanalag á vin-
hönunum. Það voru settir vind
hanar á hús og staura, en að
gefa þessu nafn, ja það er
annað mál.
Má ekki þvinga hugmynda-
lífið '
Inni á sýningunni sjálfri
hittum við fyrir Ásmupd
Sveinsson myndhöggvara, sem
verið hefur kennari við Myn-
listarskólann frá stofnun hans. 1
— Hvað finnst þér um sýn-
inguna?
— Eg hefi gaman að henni.
Eg álít að listin og eðli henn- ,
ar sé fyrst og fremst fólgin í ‘
því að þvinga aldrei hug-
myndalíf mannsins, þannig að
menn hafi frjálsar hendur, en
hægt sé að kenna þeim samt. .
Þetta hefur verið mín stefna
frá því að ég byrjaði að kenna .
hér fyrir 15 árum.
— Hvað finnst þér bezt hér?
— Eg get ekki sagt um það. '
Þegar ég er spurður um mín-
ar eigin myndir, þá er erfitt að '
svara. Það er eins hér. En ég
vildi segja, að það eina, sem ,
ég vildi óska í framtíðinni, er '
að þessi skóli fái meira fé til
umráða.
— Hvað finnst þér t.d. urn
þetta? spyrjum við, og bend- '
Framhald á bls. 15. ’
Ásmundur Sveinsson við eitt verkanna á sýningunni. — Það
má ekki þvinga hugmyndalífið. (Myndirnar tók K.M.)
STAKSTEINAR
Jafn réttur meðlimanna
Undanfarna mánuði hafa þær
raddir gerzt æ háværari, sem
krefjast breytinga á núgildandi
vinnulöggjöf. — Vesturland,
blað vestfirzkra sjálfstæðis-
manna, birtir nýlega forystu-
grein um þessi mál, og segir þar
m.a.:
„Þar sem stéttarfélögunum
hefur ekki tekizt að koma á þvi
skipulagi hjá sér, sem tryggi með
limunum sem jafnastarr rétt, verð
ur ríkisvaldið að taka til sinna
ráða og setja þeim fastari reglur
en nú gilda og tryggja þannig,
að réttur minnihlutans sé ekki
aigjörlega fyrir borð borinn. Það
verður að setja skýr ákvæði um
það, hverjir eigi rétt á að vera
meðlimir stéttarfélaga og hverjir
séu þar kjörgengir. Þá þarf og
að setja reglur um hlutfallskosn
ingar í þessum félögum, en ekki
hafa þann hátt, sem irú ríkir, og
samrýmist ekki þeim lýðræðis-
reglum, sem almennt eru viður-
kenndar í okkar þjóðfélagi. Þó
má segja, að mesta þörfin
sé á því að endurskoða ákvæðin
um boðun verkfalla. Þær reglur,
sem nú gilda, að fámennur hópur
manna úr einu stéttarfélagi geti
boðað til verkfalls fyrir mörg
hundruð félagsmarma, er fyrir
neðan allar hellur. Allir sjá,
hvert þetta getur Ieitt þjóðina.
Það virðist ekki óeðlilegt, þó að
það verði lögfest, að viðhafa alls
herjaratkvæðagreiðslu á undan
boðun verkfalls, og þá sé sett það
skilyrði, að á.kveðinn meirihluti
félagsmanna þurfi að taka þátt í
atkvæðagreiðslunni og sam-
þykkja vinnustöðvun áður en til
slíkra ráðstafana komi“.
Yonin, sem brást
Kjarnorkutilraunir Ráðstjórn-
arríkjanna eru að vonum
mjög á dagskrá þessa dagana.
Menn spyrja sem svo: Hverjar
ástæður eru til þess, að þau hafa
nú tekið upp þessar tilraunir að
nýju?
Leiðtogar þeirra svara þeirri
spurningu svo, að festa lýðræðis-
þjóðanna í Berlínarmálinu hafi
neytt þá til þess. Það er út af
fyrir sig athyglisverð yfirlýsing,
að Ráðstjórrrarríkin skuli telja
sér sérstaklega ógnað með vernd
frelsis og lýðræðis en hinar raun
verulegu á.stæður eru þó aðrar.
Ráðstjórnarríkin standa Banda
ríkjunum að baki í gerð kjarn-
orku- og vetnisvopna, bæði • að
styrkleika þeirra og magni. Og
þau hafa fullan hug á að brúa
þetta bil. Veigamesta ástæðan er
þó sú, að ráðamennimir við
Rauða torgið hafa gert sér í hug-
arlund, að þeir gætu knúið lýð-
ræðisþjóðirnar til undanhalds,
bæði í Berlínardeilunni og öðr-
um deilumálum, með því að sýna
þeim klærnar. Þessi tálvon hefur
brugðizt.
I.ýðræðisþjóðirnar eiga aðeins
eitt svar við ógnunum Ráðstjórn-
arríkjanna: að efla varnir sínar
og samheldrri út á við og stór-
auka samstarf sitt innbyrðis.