Morgunblaðið - 17.10.1961, Qupperneq 3

Þriðjudagur 17. okt. 1961
MORCUISBL 4 ÐIÐ
3
TolJeringarnar í Mennxaskól
anum í Reykjavik eru exns
konar inntökupróf, sem bus-
arnir verða áð taka hjá efri-
bekkingum. En það falla eng-
ir á því profi, nema hvað sum-
ir falla niður á jörðina, eftir
að hafa verið hent upp í loftið.
f>að sást líka greinilega í gær,
að sumir voru hálf-smeykir og
þeirri stundu fegnastir, þegar
þeir voru búnir að taka inn-
tökuprófið hjá efribekkingum
og komnir heilu og höldnu nið
ur aftur.
Mikill fjöldi unglinga var
saman komin á lóð Mennta-
skólans á fjórða tímanum í
gær ekki aðeins nemendur
skólans, heldur margir aðrir,
sem langaði til að horfa á að-
farirnar. Meira að segja var
krökkt af áhorfendum vestan
megin á Lækjargötunni.
Það var mikil eftirvænting
Tolleringar í Menntaskólanum
í loftinu, áður en tolleringarn
ar byrjuðu. Nær tuttugu efri-
bekkingar stóðu á grasflötinni
fyrir framan skólann, á skyrt
unni og með uppbrettar erm-
ar og biðu þess að skólabjall-
an hringdi, svo þeir gætu góm
að fórnarlömbin. Þetta var
harðsnúið lið og ekki líklegt
til að láta nokkurn sleppa úr
greipum sér. Einn skar sig úr
hópnum, því hann hafði farið
í gallabuxur og þykka peysu,
sennilega til að skitna ekki út.
Kannski hefur hann verið á
togara í sumar og lært þar að
taka í nefið, því hann tók upp
stóran klút og snýtti sér hressi
lega. Stúlku-busarnir horfðu á
hann með forvitni og hrolli í
senn.
Allt í einu gullu við heróp
inni í skólanum og skömmu
síðar hringdi bjallan. Það var
þá annar hópur efribekkinga
inni í húsinu, sem tók nú að
handlanga busana út. Flestir
börðust um á hæli og hnakka,
en nokkrir voru leiddir út eins
og þæg lömb til slátrunar.
Einn, tveir. þrír og ......
svo sáu busarnir andartak yfir
hópinn, þeir sem ekki lokuðu
augunum, og lentu svo aftur
í höndunum á efribekkingum,
sem reyndu að gæta þess vel,
að þeir lentu ekki harkalega
niður. Skrækir og handapat,
svo voru þeir búnir, einn af
öðrum.
Þegar einhverjum var hent
mjög hátt upp í loftið, gullu
við hrifningaróp frá nemend-
um. Einn busanna tók upp
prógram og þóttist vera niður
sokkinn í að lesa það, á meðan
hann var tolleraður. Það var
eins og hann væri flötum bein
um uppi í rúmi að lesa. Þetta
vakti mikla kátínu, ekki síst
þegar bíómiðar duttu úr vasa
hans.
Stúlkurnar höfðu flestar
klæðst síðbuxum af skiljanleg
um ástæðum. Þeim var yfir-
leitt kastað hærra upp en
strákunum, því efribekking-
um var auðvitað í mun að
sýna manndóm sinn gagnvart
þeim, svo voru sumar nokkuð
léttar. Þær voru yfirleitt óþæg
ar, en það borgaði sig illa,
því handtök piltanna voru
þeim mun ómjúkari, og skyrt-
an eða peysan fór upp úr bux-
unurn og upp undir brjósthöld.
' — Guð. ekki tollera mig á
stéttinni, hrópaði ein. Hún
týndi báðum skónum í ösinni,
en einum busanna tókst að
finna annan þeirra og færði
henni hann auðmjúkur á svip.
Það mætti búa til þjóðsögu
um þetta: Ef þú finnur báða
skóna mína, busi, þá máttu
eiga mig.
Ein stúlka var svo skelkuð,
að henni lá við gráti, enda var
hún smávöxnust. Piitarnir
sýndu henni sérstaka nær-
gætni, sem var þó blandin fyr
irlitningu, en það er ekki
óeðlilegt á þessum aldri. Flest
um stúikunum var þó ekki
eins leitt og þær létu.
Ein og ein eftirlegukind var
alltaf að finnast. Einhverir
höfðu læst sig inni, en urðu
fyrr eða síðar að koma fram
í dagsljósið og taka sitt inn-
tökupróf. Einn piltur var svo
erfiður, að taka varð á honum
fantatök, unz hann var eins
og í spennitreyju. Nokkrir
hlupu undan, alla leið 'að
Kron við Bankastræti, en
voru eltir uppi og dregnir til
baka. Efribekkingar blésu eins
og stórhveli, en enga bilgirni
var að sjá í svip þeirra.
Það var hressandi og gam-
an að fylgjast með ærslunum.
Þetta var glöð og heilbrigð
æska, sem ekki er líkleg til
að láta innisetuna í vetur
veikla sig á sál og líkama.
Aðeins eitt skyggði á ánægj
una: Einhverjir ófrómir ná-
ungar notuðu tækifærið, með-
an nemendur Menntaskólans
voru önnum kafnir við toller-
ingarnar, að læðast inn í Iþöku
og stela þar tveim peninga-
veskjum úr jökkum. sem
héngu þar í fatahengi. I veskj
unum voru samtals um 500 kr.
Þrír efribekkingar týndu
svo úrum sínum í hamagangn
um. Ef einhverjir hafa fundið
þau, eru þeir góðfúslega beðn
ir að skila þeim í Menntaskól-
ann.
Eltingaleikurinn barst niður á Lækjargötuna.
Bæjarstjóri hraktist
i 4 klst. á Djúpinu
„Book-a-month-
Club“
MR. DONALD Brander, M.A.,
sendikennari við Háskóla íslands
og Snæbjörn Jónsson & Co. h.f.,
The English Bookshop hafa í
hyggju að stofna í Reykjavík
bókaklúbb til þess að kynna ensk
ar bókmenntir. Meðlimir klúbbs
ins kaupa eina ákveðna bók í
byrjun hvers mánaðar, lesa hana
og hittast svo í lok mánaðarins
og ræða innihald hennar. í vet
ur yrðu lesnar 3 vasabrotsbækur
og 3 nýjar bækur og umræðu-
kaffifundir haldnir sex sinnum,
en bækurnar munu meðlimir
klúbbsins fá með 10% afslætti
hjá Bókaverzlun Snæbjarnar. —
Nóvember-bók klúbbsins verður
„Eating People is Wrong“ eftir
Malcolm Brandbury. Gert er ráð
fyrir. að 20 manns verði í flokki
og mun Mr. Brander verða for
maður klúbbsins og stjórna um
ræðu-kaffifundunum og fara um
ræður fram á ensku. Þeir, sem
áhuga hefðu á að gerast með-
limir, eru beðnir að skrifa sig
á lista, sem liggur frammi í Bóka
verzlun Snæbjarnar, Hafnar-
stræti 9, og er siðasti innritunar-
dagur, laugardagurinn 21. októ-
ber.
Isafiröi, 16. óktóber.
BÆJARSTJÓRINN á ísa-
firði, Jón Guðjónsson, lenti í
hrakningum á laugardags-
kvöldið og var útlitið orðið
æði tvísýnt, þegar lijálpin
barsí.
o—★—o
Jón á jörð handan Djúpsins,
Sandeyri á Snæfjallaströnd. —
Þangað hélt hann síðdegis á
laugardag í opnum báti, göml-
um nótabáti, sem hann notar
til að komast á milli. Með hon-
um var eiginkona hans og Guð-
mundur Maríassón frá Isafirði.
o—★—o
I ljósaskiptunum var bátur
þeirra undan Arnarnesi. Þá
stöðvaðist vélin skyndilega og
tókst ekki að koma henni í gang
aftur. Rak bátinn fyrir sjó og
vindi út Djúpið, en með kvöld-
inu fór veður versnandi og þá
tók að rigna. Loks tókst bæjar-
stjóra og Guðmundi að búa til
kyndil, því það var hið eina,
sem þeir gátu gert til þess að
vekja athygli á sér. Laust fyrir
miðnætti varð skipstjórinn á mb.
Valdís, Óskar Þórarinsson, sem
Frh. á bls. 23
stakstMar
„Auðmýkiandi ^etli-
styrkir“
Eins og áður hefur verið getið
um hér í blaðinu, birtast nú dag-
lega í Þjóðviljanum fullkomnar
taugaveiklunargrein. i sunnu-
dagsblaðinu er geggjunargreinin
undirrituð G.J.G. og er þessi
málsgrein einna skemmtilegast
vitlaus:
„Auðvaldsherrarnir hafa ekki
áhuga á því að bæta kjör þess
fólks, því að þeirra börn eru
ekki annað en „pabbakrútt", sem
eiga hægan aðgang að arðsráns-
sjóðum foreldranna og auðmýkj-
andi betlistyrkjum Atlantshafs-
bandalagsinis!“
Að stóryrðunum fráskildum er
uppistaðan sú, að nú sé lifað á
„auðmýkjandi betlistyrkjum
Atlantshafsbanidalagsins“. Menn
minnast þess væntanlega, að í
tímum vinstri stjórnarinnar var
beinlínis leitað eftir samskotum
hjá Atlantshafsbandalaginu. Sam
skotaféð fékkst og framlengdi
lífdaga vinistri stjórnarinnar nokk
uð. Þá var einskis svifizt til að
afla fjár og þá gleymdust þau
orð að „betra væri að vanta brauð
en hafa her í Iandi“. Viðreisnar-
ráðstafanirnar miða aftur á móti
að þvi, að íslendingar standi á
eigin fótum, afli sér gjaldeyris-
varasjóða og tryggi fjárhagslegt
sjálfstæði sitt. Það m. a. skilur
algjörlega á milli stefnu vinstri
stjórnarinnar og viðreisnarstjórn
arinnar. Hefði þvi mátt ætla, að
kommúnistar minntu ekki á
hina fjárhagslegu niðurlægingu
Iþeirrar stjórnar, sem þeir í upp-
liafi fögnuðu mest.
Stalin off Þorvaldur
Þorvaldur Þórarinsson, lög-
fræðingur, mininti á tilvist sína
með ritun geggjunargreinar Þjóð-
viljans fyrir nokkrum dögum. Að
því tilefni er gaman að rifja upp
hvað sá goði maður sagði á prenti
vorið 1953. Þá birtist eftir hann
grein í Nýja stúdentablaðinu, þar
sem m. a. sagði:
„Þó að söknuð
ur hafi vætt ná-
lega hverja brá
við hinn svip-
lega dauða Stal-
ins, skal ekki
refcja hér harm-
tölur, heldur
minnast hins,
Fyrirmyndin“ hvílik «æfa hað
er að hafa verið
samtímis þvílíkum manni, að
hafa átt þess kost að virða fyrir
sér verk hans, kynnast ritum
hans, sjá sköpun hanis ná þroska“.
„Slíka fyrirmynd eiga ungir
menntamenn að kjósa sér.“
Þorvaldur Þórarinsson er sýni-
lega enn með grátstafinn í kverk
unmrn yfir því að Stalin skyldi
falla frá. Hitt finnst honum vafa-
Iaust Iítilræði, þótt hann myrti
nokkrar milljónir manna, eftir
þeim upplýsingum, sem Krúsjeff
hefur gefið.
Fé innlánsdeildanna
Timinn er enn farinni að ympra
á því, að Seðlabankinn „frysti"
fé innlánsdeilda Kaupfélaganna.
Þessar fullyrðingar voru ein
megirauppistaðan í áróðri Fram-
sóknarflokksins fyrst eftir að við-
reisnarráöstafanir voru gerðar.
Var þá sagt, að með þessum ráð-
stöfunum ætti að flytja allt fjár-
magn úr hinum dreifðari byggð-
um og skapa þar neyðarástand.
Morgunblaðið spurði þá, hversu
mikilli upphæð það fé næmi,
sem kaupfélögin hefðu greitt til
Seðlabankans. Við því fékkst
aldrei svar frá Tímanum, og var
það að vonium, því að innláns-
deildirnar höfðu ekkert eða lítið
sem ekfcert greitt. Má því gjarn-
an spyrja að því enn einu sinni,
hversu mikil þessi upphæð sé.