Morgunblaðið - 17.10.1961, Side 13

Þriðjudagur 17. okt. 1961
MORGVNBLAÐtÐ
13
óðir farþegar
Flugfélag I.Jiinds býður yður velkonm
ÉG LYFTI munnvikunum rétt
hæfilega svo að sæist á tennurnar,
en ekki þó svo mikið að áber-
andi væri hve þær eru skakkar.
Eg þóttist vita nákvæmlega hvern
ig á að framleiða mitt fegursta
bros, enda hafði ég æft mig lengi
fyrir framan spegilinn kvöldið
áður. Eg var sem sagt á leiðinni
út á flugvöll, þar sem ég ætlaði
að vera flugfreyja á Skýfaxa
Flugfélags íslands eina ferð til
iLondon. Þarna um morguninn
trúði ég því, að ef mér bara tæk-
ist að brosa eins fallega og hin-
ar flugfreyjurnar væri vandinn
leystur. Um kvöldið var ég bú-
inn að komast að raun um að
flugfreyjur þurfa að vera búnar
ýmsu fleiru, t. d. fótum á við
meðal hlaupagarp, beini í nefi,
engils þolinmæði o. fl. En þarna
var ég ekki komin lengra en
að lokaæfingunni að brosa.
Allt í einu sá ég að leigubílstjór-
inn var allur farinn að iða í sæt-
inu og gjóa til mín augunum.
Hann hefur víst séð þessa æfingu
með andlitsvöðvana í speglinum
eínum og hálfvegis búist við að
þá og þegar mundi farþeginn
grípa fyrir kverkar honum.
Klukkutíma fyrir brottfarar-
tíma var ég komin í eftirlitsferð
með Hólmfríði Gunnlaugsdóttur,
yfirflugfreyju hjá Flugfélaginu.
Allt verður að vera um borð, sem
hugsanlegt er að þörf verði fyr-
ir. Það er víst ekki gott ef eitt-
hvað vantar, þegar á að fara að
hera fram mat og drykk uppi
í himingeimnum. Framtakssamir
„buisnessmenn" eru ekki enn
■búnir að finna ráð til að koma
upp sjoppu við alfaraleiðir í há-
loftunum, þó undarlegt megi
virðast. Þess vegna verður að
taka allan mat, tilbúinn í hita-
dunkum, í eldhúsinu sem Flug-
íélagið hefur rekið á Reykjavík-
urflugvelli í tvö ár. Þar hefur ver
ið unnið frá kl. 7 þennan morg-
un undir stjórn Helga Jónssonar.
Þá þarf að taka pelana hjá Inga
Jónssyni. Þeir hafa verið taldir
Ofan í kassa og innsiglaðir af
toilinum. Það þarf talsvert magn
af vökvanum, geta farið allt upp
í 140 pelar í ferð. Og ekki er hægt
að bæta á í London, því flug-
freyjan má ekki eiga eftir nema
innan við 10 pela, til að fá leyfi til
að bæta við 15 þar. Það er mikið
að gera hjá vínstjóranum. Hann
hefur orðið að bíða eftir flug-
vél til kl.' 1,30 um nóttina og af-
henda í aðra kl. 7. — Það er
mesta furða hvað hann er skap-
góður þessi elska, segir Hólm-
fi'íður.
Mjólkurbilakvabb
Og við höldum áfram undir-
búningnum. Dagblöðin þurfa að
fara um borð, eyðublöð fyrir flug
stjórann að útfylla áður en lent
er í London, um að engin eitur-
lyf séu um borð, engir sjúkdóm-
ar o. s. frv., skipsskjölin fyrir
flugvélina, líta þarf í sjúkrakass-
ann, athuga hvort vatn er í flug-
vélinni, hvort allt sé í lagi á
ealernum o. s. frv.
Nú fannst mér tími til köminn
að fara að setja upp fallega bros-
ið. Hólmfríður þurfti líka sann-
arlega á sínu að halda. Til henn-
ar kemur kona: — Það er nefni-
lega svoleiðis að hún dóttir mín
kemur með ykkur heim og hefur
enga íslenzka peninga. Þér vild-
uð víst ekki fá henni þetta um-
slag, þegar hún kemur um borð?
-— Sjálfsagt, segir Hólmfríður. —
Svo er það annað, bara taka þetta
hangikjötslæri með út. Það er
handa fólkinu, sem hún hefur
verið hjá. Það þarf aðeins að láta
afgreiðslumanninn taka það með
inn í bæ og láta skrifstofustúlk-
una bara hringja og þá verður
það áreiðanlega sótt. Hólmfríður
heldur brosinu- og segist reyna
þetta, ef brezku tollverðirnir taki
ekki lærið af henni. Það sé ekki
alltaf svo gott að koma hangi-
kjöti inn í Bretland.
Mjólkurbílakvabbið nær sýni-
lega líka til þessara nútíma far-
ártækja, flugvélanna. Fyrir jólin
streyma mæður út á flugvöll með
heila kökukassa, sem þær ætla
bara að biðja flugfreyjurnar að
taka með til barna sinna út um
heim. Það hlýtur að vera dálítið
erfitt að vera flugfreyja með
stafla af kökukössum í fanginu,
því í vélunum er hvergi smuga
ætluð fyrir slíkar sendingar.
Farþegarnir eru komnir í sæti
sín. Flugfreyjurnar fullvissa sig
um að hurðir séu vel læstar. Það
Hólmfríður yfirflugfreyja athugar hvort allur matur sé í
hitakössunum, áður en þeir fara út í flugvélina.
Eg geri eins Og hinar flugfreyj-
urnar, hún Rúna Birna Sigtryggs-
dóttir og Jóna Friðfinnsdóttir og
tipla fram eftir flugvélinni með
litla kókett svuntu Og sparibros-
ið á sínum stað. Farþegunum og
flugfreyjunum finnst víst vélin
ekki hreyfast, en reynið þið bara
að tipla á háum hælum með
mOrgunverðarbakka handa að-
stoðarflugmanninum Bjarna Jens
má sjá gegnum gler við læsing- syni í annarri hendi og sóda-
Fjölbreytilegar samræður
Eg hefi alltaf haldið að einn
skemmtilegasti þátturinn í starfi
fiugfreyjanna væri að hitta margt
fólk og eiga uppbyggilegar sam-
ræður við það. Eg byrjaði á
yngstu farþegunum, 1% ára göml
um strák og 2% árs gamalli syst-
ur hans, sem fram að þessu
höfðu helzt haft það sér til dund-
urs að skríða fyrir fætur flug-
freyjanna á mjóa ganginum milli
sætanna, er þær komu með bakk
ana. Eg brosti, spurði hvað þau
hétu, hvað þau væru gömul Og
lagði fyrir þau aðrar álíka gáfu-
legar spurningar. Þau horfðu á
mig stórum augum, stungu upp í
sig puttunum og sögðu A-a-a!
Það kom í ljós að þau voru
kanadísk að þjóðerni og að auki
ekki talandi á nokkurt mál.

Engin stórslys urðu á leiðlmri fram eftir flugvélinni með
bakkana.
arnar. Flugstjórinn, Aðalbjörn
Kristbjarnarson bíður eftir merki
frá þeim um að allt sé í lagi. Þá
fyrst er hægt að leggja af stað.
Flugfreyjurnar ganga um og taka
þunga handfarangurinn ofan úr
netunum, svo að ekki hrökkvi
þungir hlutir ofan á kollinn á far-
þegunum, þó hnykkur komi á
vélina. Svo taka þær sér líka
sæti. Flugvélin er ekki full, svo
þær fá sæti. Annars er tveimur
ætlað sæti á salerninu í flugtaki
og lendingu og einni á aukastól.
Góðir farþegar! Flugfélag ís-
lands býður yður velkomna um
borð í Skýfaxa . . . Ladies and
gentlemen . . . Mine damer og
herrer.... Gg svo vilja farþeg-
arnir fara að fá morgundrykk-
inn sinn. Það er ekki á hverjum
degi sem þeir fá tvöfaldan sjúss
fyrir 10 kr. Ef ég væri útlending-
ur og ferðaðist með íslenzkri flug-
vél, mundi ég vafalaust draga
þá ályktun að mestur hluti ís-
lendinga byrjaði daginn með
nokkrum sjússum. Þetta hljóti að
vera mestu berserkir.
vajt Stórslysalaust
Þá eru það skyldustörfin. Mat-
ardunkunum er stungið í sam-
band í heilu lagi og maturinn
skammtaður snyrtilega á bakka.
vatnsflösku, morgunverð flug-
stjórans, í hinni. Það var mesta
mildi að einn farþeginn fékk
ekki allt saman Ofan á kollinn á
sér, þegar smáhnykkur kom á
vélina. Þetta gekk þó allt stór-
slysalaust, nema hvað mjaðmirn-
ar á mér voru svolítið aumar eftir
snögga viðkomu við sætabökin og
líklega hefur sparibrosið mitt ver
ið orðið að samanbitnum tönnum.
Mér er sagt að flugfreyjur séu
mjög eftirsóttar á hjónabands-
markaðnum. Eg er ekki hissa á
því. Ekki af því þær séu svo
miklu glæsilegri en aðrar stúlk-
ur, heldur af því hvers konar
þjálfun þær fá. Haldið þið að það
sé munur að fá snyrtilegan morg-
unverðarbakka og bros í ofaná-
lag á heimilinu á morgnana, og
að auki „Sjálfsagt“ við hverri
beiðni. Að vera búin að venja
sig á að vera rösk, aðlaðandi á
hverju sem gengur og snyrti-
mennskan sjálf hlýtur að vera
fullt eins gott fyrir hverja hús-
móður eins Og að kunna að brod-
era og laga flókna rétti. En þarna
er einn hængur á. Flugfreyjurn-
ar hafa vanizt því að geta dembt
matarleifum og óhreinum ílátum
inn í skáp og komið að öllu hreinu
aítur.
Eftir þessar hrakfarir, gaf ég
mig á tal við Axel Einarsson,
stjórnarmeðlim Knattspyrnu-
sambandsins og Unni Óskarsdótt-
ur konu hans. — Þið eruð auð-
vitað á leið til London, til að sjá
landsleikinn milli íslendinga og
Breta. — Nei, svaraði frúin. —
Ja, sko, fyrst er það sumarfrí,
en eftir að Unnur er farin heim,
þá sit ég fund Alþjóðaknatt-
spyrnusambandsins, segir Axel
til skýringar. — Nú, já Og auð-
vitað lofað frúnni fríi frá allri
knattspyrnu fyrst um sinn! —
Já, einmitt, sögðu bæði. Frúin
hafði alla mína samúð. En mér
finnst eins og ég hafi síðan les-
ið einhver viðtöl við íslenzku
knattspyrnumennina í Mbl., undir
rituð Axel. Það getur þó auð-
vitað verið misminni.
Nú sá ég að hæstvirtur fjár-
málaráðherra, Gunnar Thorodd-
sen, og frú Vala, höfðu opnað
augun eftir væran blund. Fjár-
málaráðherra kvaðst vera á leið
á aðalfund Álþjóðabankans í Vín-
arborg. Nú sé útlit fyrir að við
getum aftur farið að fá lán hjá
bankanum eftir 8 ára hlé vegna
ótrausts fjármálaástands í land-
inu, fáum 2 millj. kr. lán til hita-
veituframkvæmda í haust. Þess-
vegna eigi íslenzkur fjármálaráð-
herra ennþá brýnna erindi á fund
inn en undanfarin ár.
Flugfreyjurnar dra <a nú fram
koníaks og wiskypela, sígarettur,
súkkulaði og ilmvötn og fara að
selja. Þetta virðist í fljótu bragði
einfalt verk. En þegar borga má
whiskypelann með 80 ísl. krón-
um, 11 sænskum, 15 dönskum, 15
enskum shillingum, 8 mörkum
og 50 eða tveim dollurum og pund
ið er reiknað á 106 kr„ dollarinn
á 40 krónur, markið 10 kr.,
sænska krónan á 7,50 o. s. frv. og
umreikna þarf í huganum í hvell-
inum og gefa til baka, ja, þð
getur nú farið að vandast málið.
Og svo þarf að fá kassann til að
stemma, telja allar birgðir sem
eftir eru handa enska tollinum
að innsigla meðan staðið er við í
London, telja hverja sígarettu
sem áhöfnin hefur í vasanum í
land, til að geta gefið það upp,
Og ganga frá ýmsum pappírum.
Það er sem sagt nóg að gera.
í útlandinu
Farþegarnir fara í land, þakka
fyrir góða ferð. Tollvörðurinn
kemur og rífst yfir hangikjöts-
pakkanum Og gerir ýmsar athuga
semdir í krafti valds síns. Þá er
að fara í eldhúsið á flugstöðinni,
til að panta það sem þarf til
ferðarinnar heim. Hólmfríður
ílugfreyja hefur sínar skoðanir
á því hvernig þetta eigi að vera,
brezki kokkurinn skilur ekki að
það megi ekki bara vera ein-
hvern veginn, og virðist ekki hafa
hugmynd um hvernig hitaútbún-
aði og bökkum er fyrirkomið í
flugvélinni. Að hálftíma liðnum
fer Hólmfríður aftur í eldhúsið
til að sjá hvað gerzt hefur. Auð-
vitað er það ekki eins Og það á
að vera, og ég sé að auk annarra
kosta þurfa flugfreyjur sannar-
lega að hafa bein í nefinu. Loks
á allt að vera í lagi.
Flugvélin á að snúa við eftir
3 tíma. Það er ekki nægur tími
til að fara inn í borgina. Hvað er
þá hægt að gera? Áhöfnin finnur
biðsalinn fyrir áhafnir erlendra
fiugvéla á Lundúnaflugvelli og
flugstjórinn lítur ekki við sér-
stökum dvalarstað fyrir flug-
stjóra. í þessari nýju glæsilegu
flugstöð er áhöfnum ætlaður
skuggalegur kjallarasalur með
borðum og stólum, þar sem eng-
in þjónusta er, en maður getur
skemmt sér við að hlusta á
glamrið í peningum á borðunum.
Ekki svo að skilja að flugáhafn-
irnar, sem þarna éru, spili pen-
ingaspil. Nei, sænskar ísraelskar
og hollenzkar flugfreyjur sitja
kófsveittar yfir smámyntarhrúgu
og eru í örvæntingu að gera upp
söluna í ferðinni hjá sér.
Þannig líður tíminn. Eina til-
breytingin er að fara upp og
kaupa svolítið súkkulaði og te-
Framhald á bls. 15.
Axel og Unnur: Algert frí frá. knattspyrnu um sinn.