Morgunblaðið - 08.02.1962, Side 20

20
MORGUTSBLAÐIÐ
Fimmtudagur 8. febr. 1962
Barbara James:
21
Fögur
og feig
Þér sögðuð hr. Wingrove og
ungfrú Lorraine, að þér hefðuð
ekki komið í íbúðina og reynduð
að leggja áherzlu á það. En þér
fóruð þangað nú samt.
Svo að hann hafði þá spurt
baeði Tony og Vandy.
Á hverju stendur það, hvort ég
hef farið þangað eða ekki?
Við komum að því bráðum.
Það vildi nú svo til, að þjónustu-
stúlkan í Axminsterhúsinu sá
yður, þegar þér voruð að fara
þangað inn, síðdegis á þriðjudag.
Hún tók alveg sérstaklega eftir
því, hvernig þér voruð klæ-dd og
var afskaplega hrifin af bláa
hattinum yðar.
Mér finnst það engum koma
við, hvort konan mín hefur farið
í íbúðina eða ekki, sagði Rory.
Hún er á engan hátt við þennan
hörmulega atburð riðin, hvort
sem er.
Vonandi ekki. En ég vona, að
þér játið, að þér hafið farið inn
í íbúðina milli hálffjögur og fjög-
ur á þriðjudaginn.
Já.
Viljið þér segja mér ástæðuna
tiíl þess, að þér sögðuð ósatt um
það. Nú var tónninn vingjarn-
legur.
Þú þarft ekki að svara þessu,
Rosaleen, sagði Leó og horfði á
mig rólegum augum
Það er rétt. En viljið þér leyfa
mér að segja yður nokkuð: Ung-
frú Hugo lét ekki eftir sig neitt
kveðjubréf. Það er dálítið óvenju
legt og við urðum hissa á því.
Hún var skotin hægra megin í
höfuðið — en ekki með kúlu.
Byssan var hlaðin með kúlulaus-
um skotum, eins og notuð eru í
leikhúsi. Og það fannst okkur
óvenjulegt. Hann þagnaði og beið
eftir áhrifunum af þessu. Og þau
létu ekki á sér standa.
En er hægt að drepa nokkurn
mann með kúlulausu skoti?
spurði Rory.
Það er hægt, ef því er skotið
á nógu stuttu færi. Og það átti
sér stað þama. Og læknarnir
drógu út úr heilanum ofurlítið
af einhverju efni, sem hlýtur að
hafa komið úr skothylkinu, og
hefði getað gert skotið enn ban-
vænna. Hinsvegar mundi sá, sem
ætlaði að ráða sér bana, aldrei
fara að nota skot heldur kúlu-
skot. Það var grunsamlega lítið
blóð á koddanum þó að mikið af
því væri í hárinu á henni. Svo
að ekki sé farið út í smáatriði,
þá var stelling hennar í rúminu
líka einkennileg, og fingraförin
á byssunni voru heldur ekki á
réttum stað. Ég segi ekki, að hún
hafi ekki getað haldið byssunni
þannig, en það er mjög ótrúlegt.
Hvað eruð þér eiginlega að fara
spurði Leó rólega.
Skiljið þér það ekki, hr. Gunt-
er? sagði Wood og leit sakleysis-
legu augunum á Leó. Það var
vafi um dánarstundina. Læknarn
ir halda því eindregið fram, að
hún hafi dáið fyrir klukkan fimm
á þriðjudag. Við vitum, að stúlk-
an hjá henni var þar í húsinu
klukkan hálfsjö, og líkið var þar
áreiðanlega ekki þá. Þetta bendir
allt til þess, að hún hafi dáið
annarsstaðar og síðan verið flutt
heim.
En það er alveg óhugsanlegt,
sagði Rory. Það er ekki auðvelt
að flytja þannig lík gegn um
þvera Lundúnaborg.
Það er ótrúlegt, en annað eins
hefur nú gerst. En svo að ég
haldi nú áfram. Við höfum
spurzt nákvæmlega fyrir, en eng-
an getað hitt, sem hefur séð ung-
frú Hugo eftir að þér yfirgáfuð
hana í íbúðinni á þriðjudag, hr.
Day. Og auðvitað leiðir það at-
hygli okkar að Axminsterhúsinu
og fólkinu, sem þar er. Ég talaði
við konuna, sem tekur til í íbúð-
inni yðar. Ég gerðist svo forvit-
inn að spyrja hana, hvort hún
saknaði nokkurs úr íbúðinni, ef
til vill úr línskápnum, og hún
sagði mér, að hún saknaði eins
kodda, eins koddavers og einnar
ábreiðu. Ennfremur hafði hún
tekið eftir, að stór fatapoki var
horfinn úr fataskápnum.
Ég lokaði augunum og fann að
blóðið hvarf úr andlitinu á mér.
Þarna mátti sjá. Það þýddi ekk-
ert lengur að vera að reyna að
leyna neinu.
Jæja, frú Day, kannske þér
segið mér nú frá því þegar þér
komuð í íbúðina á þriðjudaginn.
Þú þarft þess ekki, Rosaleen.
Leó gekk til mín og greip um
axlirnar á mér.
Það þýðir ekki neitt, Leó. Hann
kemst að þessu hvort sem er. Ég
sneri mér að lögreglumannin-
um. Já, hún var þarna — lá á
rúminu og hárið blóðugt, en
skammbyssan lá á gólfinu undir
hendinni á henni. Aftur gat ég
séð hana, eins og hún væri þarna
fyrir framan mig.
Rosaleen! Rory horfði á mig
með skelfingarsvip. Leó hélt enn
í öxlina á mér, en lögreglumað-
urinn lét eins og ekkert væri um
að vera. Þér vissuð, að hún var
dauð, frú Day?
Já.
Hversvegna kölluðuð þér þá
ekki á lögregl una?
Ég var farin til þess. Ég var
komin í símann, þegar dálítið
kom fyrir. Æ, hvernig gat ég út-
skýrt þetta
Jó, haldið þér áfram.
Hún var þarna um alla íbúð-
ina — ilmvatnið hennar — lyktin
af vindlingunum hennar — jakk-
inn og hanzkarnir. Og svo hún
sjálf dauð í rúminu. Ég varð al-
veg yfirkomin.... æ, ég veit, að
þér skiljið þetta ekki... .ég varð
að komast burt. Ég hafði engan
þátt átt í þessu og ég vissi, hvað
þetta gæti orðið manninum mín-
um skaðlegt. Ég vissi,' að hann
myndi lenda í stórfenglegu
hneyksli og það mundi aðeins
gera illt verra, ef ég sjálf fyndi
hana. En ég þoldi ekki við og
gat ekkert hugsað um annað en
komast burt. Svo fór ég bara án
þess að vita hvað ég gerði. Ég
varð að fara. Ég varð að fara,
endurtók ég. Ég horfði á andlitið
á Rory, sem var eins og þrumu
lostinn og vildi ekki trúa sínum
eigin eyrum.
Lögreglumaðurinn horfði á mig
eins og hugsandi.
Ég skil. Og svo fóruð þér heim?
Ekki alveg strax. Ég gekk án
þess að vita, hvert ég var að fara.
Og áður en ég vissi var ég komin
út í Charing Cross Road. Þar
hitti ég Tony.
Hr. Wingrove. Það er ein-
kennilegt, að hann skuli líka
vera við mál ungfrú Hugo riðinn,
þótt ekki sé nema óbeint.
Já, víst er það. Ég drakk svo
te með honum og konunni hans,
og fór síðan heim.
Við skulum hverfa aftur að
því, frú Day, þegar þér komuð
inn í íbúðina. Hvað var klukkan
þá?
Og þér funduð ungfrú Hugo
strax?
Nei, það leið dálítil stund áður
en ég fór inn í svefnherbergið.
Svo sagði ég honum allt, sem
ég gat munað. Frá jakkanum
hennar og hönzkunum og glösun-
um tveim, sem höfðu verið notuð.
Hvernig ég dokaði þarna nokkra
stund, opnaði útvarpið, þvoði
glösin. Ég lagði einnig áherzlu á
smellinn sem ég þóttist heyra í
hurðinni. En hann virtist ekki
hafa sérlegan áhuga á því.
Svo að klukkan hefur verið
næstum fjögur þegar þér fóruð
inn í svefnherbergið?
Já, það hlýtur hún að hafa
verið.
Hr. Day, þér yfirgáfuð ungfrú
Hugo í íbúð yðar klukkan tíu
mínútur yfir þrjú.
Já, því sem næst. Rory svaraði
eins og hann varðaði ekkert um
þetta.
Frú Day kom þangað tuttugu
til þrjátíu mínútum seinna. Á
þessari stuttu stundu hefur ung-
frú Hugo dáið — það er að segja
ef þér hafið þá skilið við hana
lifandi, hr. Day, bætti hann við,
eins og honum dytti það nú fyrst
í hug.
Vitanlega var hún lifandi.
Hvað eruð þér að gefa í skyn?
spurði Rory, höstuglegur.
Ekkert — ég vildi bara vera
viss. Hún var lifandi klukkan tíu
mínútur yfir þrjú. Eruð þér al-
veg viss um, að hún hafi verið
dáin þegar þér komuð þarna, frú
Day?
Vitanlega! Að sjálfsögðu hefði
ég heyrt ef hún hefði skotið sig
eftir að ég var komin inn.
Vitanlega. Ef hún þá hefur
skotið sig sjálf. Áherzlan í síð-
asta orðið var rétt aðeins heyran-
leg, en hún nægði samt. Loks
varð mér Ijóst, hvað hann var
að gefa í skyn.
Ég held ég verði að segja ykk-
ur, að byssan, sem notuð var —
lítil Webley-skammbyssa — var
ein af þremur, sem var notuð í
þessum söngleik, sem ég var bú-
inn að minnast á: „Gullársöngn-
um“. Eftir að hætt var að leika
hann, kom það í ljós, að byssan
var horfin. Hún fannst aldrei
framar. Leikflokkar eru stundum
kærulitlir um skotvopn, sem þeir
nota, þrátt fyrir allar reglurnar,
sem þar gilda.
Nú það er þá þessvegna sem
þér notuðuð kaffitímann til að
veiða upp úr okkur, að við stæð-
um í einhverju sambandi við
þann leik, sagði Leó ónotalega.
Það var engin gildra, ég reyndi
bara að fá hjálp ykkar.
Það hefði hver sem var getað
stolið byssunni, sagði Rory.
Þarna voru um fjörutíu á svið-
inu, auk starfsfólks. Hún hefði
getað gengið á milli tíu manna á
þeim tíma, sem síðan er liðinn.
Það er nú samt sýnilegt, að
hún hefur verið komin í hendur
Crystals, sagði Leó. Hún getur
hafa þekkt einhvern úr þessum
leikflokki.
Þér þurfið sjálfsagt oft að
hleypa úr byssu á leiksviðinu, hr.
Day, hélt Wood áfram.
Ekki kannske oft, en það kem-
ur fyrir.
En þér, frú Day?
Það er nú orðið langt síðan, en
það kom fyrir þegar ég var að-
stoðar-leiksviðsstjóri í leikflokki.
Aftur leit hann á mig eins og
forvitinn. Ég gat alveg séð, hvað
hann var að hugsa. Ég var af-
brýðisöm eiginkona. Ég hafði séð
myndina af Crystal og Rory í
blaðinu á þriðjudagsmorguninn.
Ég hafði komið til borgarinnar,
hitt Leó, farið í íbúðina, hitt
Crystal þar og skotið hana í
bræðikasti og síðan reynt að láta
svo sýnast sem þetta hefði verið
sjálfsmorð. Það v»r óskiljanlegt,
að honum skyldi geta dottið það
í hug — of ótrúlegt til þess að ég
gæti orðið hrædd. Það var næst-
um til að hlæja að því.
En nú komum við að þessarl
torráðnu gátu, hvernig líkið var
flutt. Wood leit af Rory og á Leó.
Hvor ykkar gerði það? spurði
hann hógværlega.
XI.
I sama bili kom Tim þjótandi
inn um dyrnar, rétt eins og hon-
um hefði verið gefið merki. Hann
var klæddur í búning sirkusfífls,
en það var afmælisgjöfin frá Leó.
ailltvarpiö
Fimmtudagur 8. febrúar.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-*
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón*
leikar. — 9.10 Veðurfregnir.
9.20 Tónleikar). (10.00
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.00 ,,A frívaktinni"; sjómannaþáttur
(Sigríður Hagalín).
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir og tilk.
— Tónleikar. — 16.00 Veður-
fregnir. — Tónleikar. — 17.00
Fréttir. — Tónleikar).
17.40 Framb ’rðarkennsla í frönsku og
þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Guð*
rú»*. Steingrímsdóttir).
18.20 Veðurfregnir. — 18.30 Þingfréttir,
— Tónleikar.
19.00 Tilkynningar. — 19.30 Fréttir.
20.00 Um erfðafræði; VII þáttur: Stökk
breytingar (Dr. Sturla Friðriks*
son).
20.15 Einsöngur: Heinz Hoppe syngur
óperuaríur.
20.30 Erindi: Um Svartadauða; síðari
hluti: Drepsóttin á Islandi (Páll
Sigurðsson læknir).
21.00 Utvarp frá Háskólabíói: Fyrrl
hluti tónleika Sinfóníuhljóm-
sveitar Islands. Stjómandi: Jind**
rich Rohan. Einleikari á píanó:
György Vasarhelyi.
a) Forleikur að „Brúðkaupi Fig-
arós“ eftir Mozart.
b) Píanókonsert nr. 4 í G-dúir
op. 58 eftir Beethoven.
21.45 Af blöðum náttúrufræðinna**
(Örnólfur Thorlacius fil. kand.)
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Orímuð ljóð eftir Comte de Laut-
rémont og Arthur Rimbaud.
þýtt hefur Jón Öskar (Svala
Hannesdóttir les).
22.30 Djassþáttur (Jón Múli Arnason),
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 9. febrúar.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón-
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar). (10.00
12.00 Hádegisútvarp (Tónletkar. —
12.25 Fréttir og ..tilkynningar),
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir, tilk. —
Tónl. — 16.00 Veðurfregnir.
— Tónleikar — 17.00 Fréttir.
Endurtekið tónlistarefni).
17.40 Framburðarkennsla í esperanto
g spænsku.
18.00 ,,I»á riðu hetjur um héruð“j
Ingimar Jóhannesson segir aftur
frá Njáli á Bergþórshvoli og
sonum hans.
18.20 Veðurtfregnir. — 18.30 Þingtfrétt-
ir. — Tónleikar.
19.o0 Tilkynningar. — 19.30 Fréttlr.
20.00 Daglegt mál (Bjarni Einarssoit
cand. nuj.).
20.05 Efst á baugi (Tómas Karlsson og
Björgvin Guðmundsson).
20.35 Frægir söngvarar; XIII: Kristen
Flagstad syngur.
21.00 Ljóðaþáttur: Snorri Sigtfússon
fyrrum námsstjóri les kvæði
etftir Bólu-Hjálmar.
21.10 Tónleikar: Prelúdía, kóral og
fúga eftir César Franok (Witold
Malcuzynski leikur á píanó).
21.30 Útvarpssagan: „Seiður Satúm-
usar'* eftir J. B. Priestiey; XI.
(Guðjón Guðjónsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Erindi: Upptök Islandsglímunn-
ar og áhrif hennar (Helgi Hjöirv-
ar rithöfundur).
22.30 A 9íðkvöldi: Létt-klassásk tón-
list.
a) Atriði úr „Töfratflautunni**
eftir Mozart (Wilma Lipp#
Irmgard Seetfried, Anton Der-
mota, Erich Kunz, Ludwig
Weber og kór syngja með
Fílharmoníusveit Vínarborg-
ar; Herbert von Karajan stj.)
b) Ungverskir dansar efltir Bra-
hms (Konunglega fílharmon-
íusveitin í Lundúnum leiikurj
Rafael Kubelik stj.),
23.20 Dagskrárlok.
— Það er sonur okkar, sem er að fá heimsókn, ekki við!
>f X- X-
GEISLI GEIMFARI
X- X- >f
•— Verið öll róleg. Það er ekkert
dularfullt lengur við Mystikus. Gar
læknir og starfsfólk hans fékk upp-
lýsingar um ykkur eins og allir aðr-
ir spámenn. Síðan lék Pétur það fyr-
ir ykkur úr Mystikusi, er hann not-
aði sem felustað þegar hann þurfti
að „hverfa“ og þegar hann skaut á
mig úr geislabyssunni!