Morgunblaðið - 08.08.1962, Side 16

16
MORG11NBLAÐIB
Miðvikudagur 8. ágúst 1962.
Bryrtja Þuríður
Guðmundsdóttir
Fædd 26. maí 1922.
Dáin 30. júlí 1962.
IN MEMOBIAM
„Á bleikum jó, sem
ber sitt höfuð reist
hóf brúður dalsins
för til himinsala.
En móðir Guðs lét móti
henni fara
sinn mikla, hvíta flokk,
sinn englaskara.“
D. St.
Rétt um tveir tugir ára eru
liðnir siðan mér hlotnaðist sú
mikla gæfa að kynnast Brynju
og Skarphéðni og fjölskyldum
þeirra. Slíkt fólk fer ekki ham-
förum hversdagslega, en þeim
mun meina koma mannikostiir
þess í ljós, sem maður kynnist
því betur. Lífsiþráður þess er
hnökralaus, hreinskilið, einlaegt,
trölltryggt, gjafmilt og gott geng
ur það lífsleiðina og vill hverj-
um manni vel.
Mér er enn í fersku minni er
ég mætti Brynju fyrst. Það var
óvenjuleg reisn yfir hinni ungu
og þróttmiklu stúlku. Og ég
fann þegar í stað að í Brynju
átti unnusta mín ekki aðeins
óvenjulega vinkonu, heldur
miklu fremur góða og ástríka
systur, svo sterk og einlæg voru
bönd þau, er tengdu þær sam-
an. Aldrei hefur heldur slaknað
á strengjum þessum, heldur hafa
þeir styrkzt með árunum og orð-
ið að öflugum og sterkum
hlekkjum, sem bundið hafa fjöl-
skyldur okkar saman. — Slíkum
verðmætum, er byggjast á
manngildi og gullinu í mann-
inum sjálfum, fá hvorki mölur
né ryð grandað og heldur ekki
bústaðaskipti né samfundaslit.
Minningarnar verða þá meira en
gulls ígyldi, eilíf eign, sem
aldrei glatast.
Nú er þessi rismikla ágætis
kona horfin sjónum okkar. Lífs-
fákur hennar fór á óvenjulega
miklum og góðum kostum. Hinn
bleiki jór hefur borið hana á
brott frá okkur. í hófförunum
sindrar á gullið, og þar gneistar
atf skfeiandi perlum í hverjtu
spori, perlum minninganna um
vináttu og traust, ástríka eigin-
konu og móður. Á móti henni
fara hinir miklu skarar engl-
arna, hinn stóri hvíti flokkur.
„Með fórn og elsku vann
hún vegsemd þá,
er veitir þeim, sem gefa
líf og huga.
Hún fann, hvað þegn og
þjóðir mestu varðar,
var þerna guðs, en dóttir
sinnar jarðar".
D. St.
Við hlið manns síns, Skarp-
héðins Árnasonar, forstj. Flug-
félags fslands í Hamborg, stóð
Brynja, traust og sterk, ástrík
og skilningsgóð og hún bar ein-
læga og djúpa virðingu fyrir
honum og þeim vandasömu trún
aðarstörfum, er hlóðust á hann,
hvert af öðru, en margháttuð og
ólík, á lífsleið þeirra.
Það var sérstök og mikil un-
un og yndi að sjá hið einlæga
og fagra samspil þessara góðu
og göfugu hjóna, þennan djúp-
stæða gagnkvæma skilning og
einlægu ást. Því verður ekki
lýst á neinn hátt til hlítar með
fátæklegum orðum. Það urðu all
ir að betri og bættari mönnum
í návist þeirra Brynju og Skarp-
héðins, svo miklu höfðu þau af
að taka af kostum og gæðum til
að miðla og gefa öðrum.
Enginn fann þetta þó betur en
Helga litla, dóttir þeirra hjón-
anna, enda varpaði sú Ijúfa litla
mær miklu Ijósi og björtu sól-
skini inn í líf þeirra.
Heimili Brynju og Skarphéð-
ins erlendis í Danmörku, Noregi
oe Þýzkalandi var annálað. Það
að senda skeyti til að samfagna
vinum okkar og samgleðjast
vegna fæðingar dótturinnar, þeg-
ar barið var að dyrum: Brynja
er dáin. Aldrei fyrr hafði ég fund
ið jafn átakanlega til þess, hve
skammt er á milli gleði og sorg-
ar. Aldrei fundið eins hve lífið
í sjálfu sér, er miklar andstæður,
og hvernig allt hvílir í einhverri
ómælilegri óvissu. Og aldrei skil-
ið eins vel, hve orðin í danska
sálminum „Kun en dag, et öje-
blik ad gangen“ eru sönn. Kveðj-
an, sem sírnuð var þetta kvöld,
varð samúðarkveðja í stað ham-
ingjuóska, og gleðin snerist í
sorg.
Leiðir okkar Brynju lágu fyrst
saman í Kaupmannahöfn fyrir
um það bil 7 árum. Ég man enn
var f'gurt og smekklegt. Næmir
listrænir hæfileikar Brynju
settu svip sinn á allt og hið hlýja
þel og samstiltir hugir hjónanna
fylltu andrúmsloftið aðlaðandi
yl og hita. Þar stóðu jafnan opn-
ar dyr vandamönnum, vinum og
gestum. Þar var auðlegð ís-
lenzkrar gestrisni á íslenzku
heim,. á erlendri grund, is-,
lenzkir ,,sendiherrar“ með opna
arma og fangið fullt af hispurs-
lausri t'.eði og umhyggju í bezta
og einlægasta skilningi. Þau
skildu svo vel, Brynja og Skarp- .
h-hnn, „hvað þegn og þjóð varð kvoldið, sem við hittumst fyrst,
handtakið hennar fasta og inm-
lega, hið skemmtilega viðimót og
fallegu framikomu. Þau hjónin
voru þá nýkomin til borgarinn-
ar, en maður hennar, Skarphéð-
inn Árnason hafði þá tekið við
starfi hjá Flugfélagi íslands þar
í borg. Á næstu árum áttum við
eftir að kynnast vel, og þau
kynni urðu upphaf vináttu, sem
hélzt æ síðan og aldrei bar
skugga á. Nokkrum árum síðar
fluttust þau hjónin til Oslóborg-
ar, en þar veitti Skarphéðinn
forstöðu skrifstofu Flugfélagsins
um nokkurra ára skeið, og það-
an fluttu þau síðan til Hamiborg-
ar sömu erinda. Hún kom oft
heim á þessum árum til þess að
vera með ættingjum og vinum,
sem hún var bundin miklum og
sterkum kærleiksböndum, og til
þess að sjá landið, sem hún unni
og anda að sér hreina fjalla-
loftinu íslenzka. Nú er hún kom-
in heim, síðustu ferðina sína, og
í dag fylgjum við henni tii
hinztu .hvíldar.
ar“ og því voru trúnaðarstörfin
rækt af þeim báðum í senn.
F ’.mtíðin brosti við sjónum
þeirra, draumum og vonum.
Mikill fögnuöur, mikil hátíðar-
stund var í vændum. Lítil dóttir
fæddist og leit Ijós þessa heims.
Allt var umvafið birtu, gleði,
fegurð og ást. En svo kom hið
þunga högg svo skyndilega og
óvænt. Samvist móður og litlu
dótturinnar varð aðeins sem
m gunstund og næturvaka. Hin
góða og göfuga móðir gaf líf af
sínu lífi — gaf — til að hugga.
Hin trúaða þerna guðs varð um
Ieið trú og einlæg dóttir sinnar
jarðar. Hún gaf hinum hedtt
elskaða eiginmanni sínum það
mesta og bezta, sem kona getur
manni gefið.
Yfir harmleiknum mikla skín
birta lífsins, birta trúaTÍnnar,
birta ástarinnar og kærleikans.
t
f dag er kveðjustund, stund
saknaðar og sorgar.
Eftir er myndin og minning-
arr. ’.r um óvenjulega afbragðs
konu. Slíkur fjársjóður fellur
ekki né gleymist. Hann stækk-
ar, miklast og styrkist í vitund,
ást og kæ 'eika Skarphéðins og
litlu dætranna til eiginkonu og
móður. Hann varðveitist hjá
aldraðri móður og móðursystr-
um, sem unnu Brynju svo heitt.
Hann geymist hjá syAur og
mági, dætrum beirra og bróður-
dóttur, en böndin bundust órjúf-
andi á milli heimila þeirra.
Hann glatast aldrei hjá vanda-
mönnum og hinum óteljandi vin-
um, sem urðu svo lánsamir að
kynnast Brynju.
Megi almáttugur góður' guð
styrkja sorgþrungin eiginmann,
dætur og ættingja og gefa þeim
öllum trúartraust og huggun
sárum harmi.
Og megi móðir guðs láta á
móti Brvnju fara „sinn mikla,
hvíta flokk, sinn englaskara“. —
J. Y. Hafstein.
f. 26. 5. 1922 d. 30. 7. 1962.
BRYNJA er dáin. Þessi orð
hljóma enn í eyrum mér og enn
á ég bágt með að trúa, að þau
séu sönn. Það varð dimmt og
kalt í stofunni minni þetta
fallega júlíkvöld, þegar sorgar-
fregnin barst okkur til eyrna.
Fáum mínútum áður hafði ég
fengið gleðifregn frá Hamiborg —
lítil stúlka fædd, og bæði móður
og dóttur leið vel. Ég hafði rétt
Brynja Guðmundsdóttir var
að mörgu leyti óvenjuleg kona.
Hún var ágætlega gefin og vel
menntuð, og hún var ein þeirra
sem alltaf var að mennta sig,
alltaf að bæta við fróðlei'k sinn,
og áhugamál hennar voru mörg.
Brynja var heilsteyptur persónu-
leiki, drenglunduð og hispurs-
laus og fram úr hófi traust og
góðhjörtuð. Hún var framúrskar-
andi smekkleg kona og allt, sem
hún kom nálægt, bar þess glöggt
vitni. Ég held ég hafi enga konu
þekkt, sem allir þættir húsmóður
starfsins léku eins í höndunum
á, eins og Brynju. Þar var aldrei
kastað höndium að neinu, en allt
gert af kostgæfni, kærleika og
frábærum smekk. Fáa hefi ég
þekkt, sem höfðu eins gott lag
á börnum,, og kannske ekki síður
unglingum, og oft hefi ég hugs-
að um það, að hún hefði sómt
sér sérstaklega vel sem skóla-
stýra húsmæðraskóla. Hún skildi
ungmenni afar vel og hafði lag
á að laða það góða fram, og
kennari held ég að hún hafi verið
af guðs náð. En ævistarf hennar
varð innan veggja heimilisins og
þar var hún sannkölluð drottning
í ríki sínu. Hún var frábær eigin
kona og mikil stoð manns síns í
erilsömu starfi og mikil og góð
móðir, og er nú sárt að hugsa
til litlu dætranna móðurlausu,
Helgu tæpra 5 ára, sem var auga
steinn og yndi móður sinnar og
litlu stúlkunnar, sem fæddist dag
inn áður en móðirin var kölluð
brott. Heimili þeirra hjóna,
Skarphéðins og Brynju, var með
miklum myndar- og glæsibrag,
og þar nutu hinir mikiu og góðu
hæfileikar hennar sín í fyllsta
máta. Nú hnýpir þetta fallega
heimili í sorg. Sú, sem var lífið
og sálin innan veggja þess og
lagði allt sitt starf og kærleika
í að gera það að unaðslegum
griðarstað fyrir eiginmann og
börn og eftirsóknarvert heim að
sækja fyrir vini og venzlamenn,
er skyndilega horfin.
Hann. er stór, vinahópurinn,
sem saknar Brynju, þessarar
út hendina að símanum til þess glæsilegu og góðu konu. Hún
Fegurð c heímiluu
í heimahúsum
FORMICA Plastplötur gera öll herbergi helmilisln*
fallegri. Þér getið valið úr 100 mismunandi litum, mynstr-
um og fallegum litasamsetningum. FORMICA er ódýrt
þegar tillit er tekið til endingar. Það er endingarbetra
en nokkuð annað efni af líkri gerð. Til að halda FORMICA
hreinu þarf aðeins að strjúka yfir það með rökum klút,
þá er það aftur sem nýtt.
Biðjið um lita-sýnishorn.
Forðist ódýrari eftirlíkingar. Látið ekki
bjóða yður önnur efni í stað FORMICA,
þótt stælingin líti sæmiiega út. — Ath.
að nafnið FORMICA er á hverri plötu.
G. Þorsleidsson & Johnson hf«
Grjótagötu 7 — Sími 24250
var að eðlisfari glaðlynd og
bjartsýn og það var alltaf gott
að vera með henni — alltaf dá-
samlega hressandi að hitta hana
aftur, þegar leiðir höfðu skilið
um stund. Hún lagði alltaf gott
til allra mála, var jákvæð og
góðviljuð og vildi greiða götur
allra, sem á vegi hennar urðu.
Hún var mikill aðdóandi útilífs
og íþrótta og stundaði sjálf íþrótt
ir á unglingsárunum. Oft talaði
hún við mig um skíðaferðir, en
af þeim hafði hún mikið yndi.
Allt, sem var heilbrigt, fallegt
og hreiAt, var að hennar Skapi.
Hún var manna kátust og
skemmitilagust í góðum hópi með
vinum sínum, og minnist ég
margra gleðistunda með henni
og gestrisni heimilis hennar, sem
aldrei verður þökkuð.
Brynja var mjög listhneigð
kona og vafalítið hefir búið í
henni töluverður listamaður, þótt
hún færi aldrei neitt inn á þær
brautir, að öðru leyti en því, að
listhneigð hennar kom alls stað-
ar fram í öllu, sem hún gerði.
Vinir hennar munu seint gleyma,
hvernig hún tók á mó-ti gestum,
hvernig hún skreytti borðin eða
hagræddi rós í vasa. Þeir munu
líka áreiðanlega lengi muna
gjafmildi hennar og höfðings-
skap og með hvílíkri kostgæfni
hún valdi fallegan grip eða út-
bjó eitthvað sjálf til að gleðja
vini sína. Hið ytra útlit bögg-
ulsins var venjulega með þeim
hætti, að viðtakanda hlýnaði um
hjartaræturnar — það var brot
af henni sjálfri, sem fylgdi með.
Þannig var Brynja, sönn og heil-
steypt.
* *
Brynja mín. Það var erfitt að
svara litla syni mínum, þegar
hann spurði: Hvers vegna er
Binna dáin? Ég hefi lflta spurt:
Hvers vegna? Hvers vegna núna,
þegar lífið brosti sínu fegursta
brosi við yfekur? En erum við
ekki eins og lítil börn á slíik-
um stundum? Við spyrjum, viS
sjáum svo skammt og við skilj-
um ekki. Bg er þakiklát fyrir ár*
in, sem ég þekkti þig, og mér
finnst lífið stórum fátækara eftir
að þú ert farin. Ég er þakklát
fyrir að ég fékk að fyligja þér
fyrsta spölinn á hinni hinstu
ferð —• frá flugvelli að Fossvogs
kapellu. Kvöldið var undurfag-
urt. Borgin, sem þú unnir, var
böðuð í skini miðnætursó'lar og
það var kyrrð og friður ylir
öllu. Minningin um þá stund
mun fylgja mér til æviloka.
Með þessum fátæklegu línum
er góð kona kvödd, eiginmanni.
dætrum, aldraðri móður, einka-
systur og öðrum ástvinum vott-
uð einlæg og djúp samúð og
þökikuð af alhug margra ára vin-
átta og tryggð.
Góða vinkona. Nú hafa leiðir
skilið um stund. Ég kveð þig með
harm í hjarta og bið þér bless-
unar Guðs í nýjum heimkynn-
um. „— Far þú í friði, friður
Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir
allt og allt.“
Anna Snorradóttir.
Túnþökur
úr Lágafellstúnl.
Gróðrastöðin við Miklatorg.
Sími 22-8-22 og 19776.