Morgunblaðið - 15.09.1962, Blaðsíða 20

20
''ncrwrtr aðið
I/augarðagur 15. sept. 1562
HOWARD SPRING:
31
RAKEL ROSiNG
Hann hafði strít.t yfirskegg og var
geðgóður á svipinn. Og það var
engin blekking, því að hann var
jafnlyndur geðspektarmaður. Og
þetta jafnlyndi hans hafði jafn-
an verið aðaltromp hans í lífinu.
Hann var, hið innra sem ytra,
líkastur efnuðum svínaslátrara,
en geðró og sæmileg greind
nægði honum til þess að þurfa
ekki á að halda neinum glæsileg-
um gáfum. Digur og glaðleg rödd
in og brosið, sem hann var svo
örlátur á, féll vel í geð leigu-
liðum hans á hinum geysivíð-
lendu landeignum hans og svo
félögum hans í viðskiptaheimin-
um. Hann var sem sagt vingjarn
legur Englendingur, með engar
bölvaðar tiktúrur, og það kom
jafnan í ijós, af því að það var
engin tilgerð. Hann var sem sagt
hinn geðgóði, forríki Upavon
lávarður.
Elzti sonur hans og aðalerfingi
Hktist honum mjög, en hann var
nú í hernum í Indlandi og gætti
þar venjulegra liðsforingjastarfa
með samvizkusemi og skyldu-
rækni. En allt hugmyndaflug
fjölskyldunnar virtist saman-
komið í Wilhelminu, sem var vel
gefin en óþæg og laust í rásinni.
Allt nema það litla, sem hafði
fallið í hlut Julians, sem var
iaglegur en að flestu leyti ósköp
alvanalegur. Það var rétt svo, að
hann hafði nægilegt hugmynda-
flug til þess að vilja ekki sitja
kyrr heima, eða taka við ein
hverju gervistarfi, sem faðir
hans var að ota að honum. fmynd
unarafl hans kom fram eins og
sérvizka — þetta að vilja ekki
vera heima, heldur lifa sjálf-
stæðu lífi, og þessi sérvizka hans
studdist ekki hvað sízt við þá
staðreynd, að hann gæti alltaf
leitað til föðurhúsanna, ef um
allt þryti, og étið heila alikálfa-
hjörð ef svo vildi verkast.
Wilhelmina var ekkert að súta
það þó að hún væri á framfæri
föður síns. Einstöku sinnum
hafði hún unnið vel fyrir sér
sjálf en þá hafði þessi veiki
hlekkur í skapgerð hennar hrokk
ið, og hún leitaði aftur til föður-
húsanna og stundaði þar iðju-
leysi. Um eitt skeið leit svo út,
sem hún ætti fram undan glæsi-
legan feril sem leikkona. Hún
hafði leikið við mikinn orðstír
hlutverk í einu leikriti, sem
hafði sett Lundúnaborg á annan
endann. Þegar því var lokið, var
henni tafarlaust boðið betra hlut-
verk í öðru leikriti, en þá sagð-
ist hún vera orðin þreytt á Lond
on og fór heim til Markhams. —
Sagðist ekki geta hugsað sér að
vera annarsstaðar meðan kirsi-
berjablómin væru að springa út.
Ef hægt væri að fresta æfingum
á meðan, sagðist hún skyldu taka
við hlutverkinu. En þeim var
ekki frestað, Mina naut kirsiberja
blómanna og nú gremjunnar yfir
þvi, að leikritið var enn í fullum
gangi, og að hún var talin óáreið
anleg persóna, sem leikhússtjórar
gátu tæplega farið að haga sér
eftir, eða elta duttlunga hennar.
Upavon lávarður var algjör-
lega skilningslaus á þeta einkenni
lega samsetta innræti dóttur sinn
ar, en hann var feginn þegar hún
kom heim og settist að um kyrrt.
Hann vildi gjarna hafa hana
heima. Hún var hvort sem var
það eina, sem hann átti eftir, þeg-
ar Colin var í Indlandi og Julian
að spóka sig í London. Og hún
virtist líka kunna vel við sig.
Hún reið út eins og strákur, mál-
aði klessuverk úti í hlöðu, tók
þátt í góðgjörðastarfi með prest-
inum, en lét þess jafnframt getið
við hvern, sem heyra vildi, að
ræðurnar hans væru ekki annað
en bull og vitleysa.
Hún hefði átt að giftast — það
væri lausnin á öllum þessum
vanda, hugsaði Upavon lávarður
með sjálfum sér, þar sem hann
stóð við arineldinn. Hann var
mjög formfastur á svipinn. —
Ekkert gæti fengið hann til þess
að vera í smókingfötum og með
svart bindi. í kjólfötum og með
glæsilegt hvítt bindi, stóð hann
þarna og leit út eins og hann
vantaði eitthvað. Þá mundi hann
eftir, að það var einmitt blái
fetillinn, sem tilheyrði sokka-
bandsorðunni. Hann var alveg
eins og sniðinn fyrir bláa fetil-
inn.
Mina kom nú inn. Það hefði
getað orðið erfitt að þekkja hans
fyrir sömu stúlkuna, sem þarna
hafði verið um morguninn. Hún
var í grænum kjól, með ein-
hverju grísku mynstri á faldin-
um, gullsaumuðu. Hún var enn í
gylltum ilskóm, en þessir voru
nýir. Kauða hárið var enn úfið
og ótamið. Það var ein af uppá-
halds-skemmtisögum lávarðarins,
að þegar Mina var lítil, hefði hún
kveykt í hárinu á skrípadúkku,
sem hún átti og síðan hefði hún
í refsingarskyni verið dæmd til
að bera hár, sem leit út eins og
eldsvoði. Hann greip báðum hönd
um blíðlega undir olnbogana á
henni, er hún kom til hans. Hvað
er þetta? Hvað er þetta allt sam-
an? Eg hef aldrei séð þig í þessu
áður.
Hann vissi, að karlmaður var
alltaf skyldugur til að taka eftir
hverri nýjung í klæðáburði konu
og látast hafa áhuga á henni.
O, það er bara nokkuð, sem
mér datt í hug og bjó svo til,
sagði Wilhelmina.
Bjóst til, bjóst til, sagði lávarð-
urinn, sem hafði þann ávana að
endurtaka orð sín. Hvers vegna
bjóstu það til? Höfum við ekki
nóg af saumakonum hérna?
O, ég gerði það bara að gamni
mínu. Og svo gæti engin sauma
kona búið þetta svona til — ekki
alveg svona að minnsta kosti.
Ertu þreyttur, pabbi. Hefurðu
átt erfiðan dag?
Já, og hvað um það, hvað um
það. Eg þarf að minnsta kosti
ekki að kvarta yfir því. Það verð
ur að vinna verkin.
Lávarðurinn hafði ekið í
skrautbíl til London, hafði setið
stjórnarfund, sem tók klukku-
stund, borðað í klúbbnum með
kunningja sínum, lit.ið í blöðin og
síðan lagt sig til klukkan fjögur.
Þá hafði hann fengið sér tebolla
og síðan kallað eftir bílnum til
að komast heim aftur. Nei, ég
má ekki kvarta, þó að þetta sé
nú dálítill þrældómur, dálítill
þrædómur, ha?
Síðasta upphrópunin var í til-
efni af því, að Curle, brytinn,
sem var álíka vel í skinn komið
Og húsbóndanum, kom inn og til-
kynnti, að maturinn væri tilbú-
inn.
Mina gat aldrei gleymt þessum
skrípaleik, sem kvöldverðurinn í
Markham var, þegar þau feðgin-
in borðuðu ein saman. Það var
rétt eins og hind og naut væru
að leika sér saman. Upavon var
— Nei, er litli snáðinn farinn að ganga. Getur hann þá ekki farið
og keypt fyrir mig sígarettur?
atkvæða matmaður og hafði gott
vit á vínum. Mina hefði getað
keypt sinn mat fyrir fáeina aura,
og hún drakk aldrei annað en
vatn. Samt þurfti faðir hennar
að leita álits hennar um hvern
rétt, sem hún kannske aðeins
nartaði í og gat haldið langar
ræður um vínin, sem hún bragð
aði aldrei.
Og hvað hefurðu svo verið að
gera — verið að gera? sagði hann
og lét súpuna doka ofurlítið við
á tungu sinni.
Ekkert sérstakt, pabbi, sagði
Mina, sem vildi ógjarna minnast
leikfimitímans og frú Harrison.
Julian kom í mat um hádegið.
Hann mætti koma oftar. Koma
þegar ég er heima. Hvernig finnst
iþér þessi lauksúpa?
Hún er ágæt.
Mér er sagt, að maður fái
ágæta lauksúpu í Café Royal. —
Hún er alveg sérgrein hjá þeim
þar. En ég hef aldrei komið þang
að. Mér þætti nú samt gaman
að vita, hvort þessi er eins góð.
Hefur þú komið þangað? Þekk-
irðu súpuna þeirra? Er hún eins
góð og þessi? Það þætti mér
ólíklegt.
Eg hef smakkað hana þar, en
ég man ekkert hvernig hún er.
Ha. Svo að Julian kom. Hvað
skyldi hann hafa verið að vilja?
Þessi súpa er ágæt, Curle. Segðu
eldabuskunni, að ég hafi sagt
það. Eg get varla trúað, að þetta
gutl í Royal sé öllu betra. Mina
litla, þú ættir að prófa þetta rauð
vín.
Nei þakka þér fyrir, pabbi.
Það er létt vín og alveg yndis-
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov E3
„Ég hef ekki séð þig áður“,
sagði hann. „Hvernig hefurðu
getað farið fram hjá mér alla
ævi mína?“
„Hún hló. „Ég var lasin“,
sagði hún.
„Komdu hérna út fyrir“ sagði
hann. „Ég ætla að taka mynd af
þér“.
Hún hristi höfuðið. Sagði, að
hinar konurnar í „eitrinu"
myndu gera uppsteit, ef hún
færi að „stinga af“. Hann yrði
að fá leyfi fyrir hana hjá verk-
stjóranum. Að því fengnu, fór
hún út og lét taka mynd af sér
í samfestingnum. Hann tók heila
rúllu í gráum lit, en spurði síð-
an: „Hefurðu ekki peysu? ..
Ég á við inni í skáp“.
„Víst hef ég það. Ég hef alltaf
peysu með mér“.
„Heldurðu, að þú vildir fara
í hana?“.
Hún fór í peysuna. Svo tók
hann af henni litmyndir, þar
sem hún var að gæða sér á sam-
loku eða sprauta varahlutina,
eða stimpla klukkuna. Hún
spurði, hvenær myndirnar kæmu
fram og hann sagði, að þær
kæmu í blöðum hersins, en vissi
ekki hvenær. Hann bað um
símanúmerið hennar og fékk það.
Myndirnar af Marilyn frá 1945
sýna hana oftast beint framan
frá, en stundum horfir hún um
vinstri öxl. Hárið er dökkt og
óþægt. Hún virðist vera lagleg
og heilbrigð stúlka. En eitthvað
fleira kemur líka fram á mynd-
unum.
Hér um bil tveim vikum
seinna hringdi Conover og sagð-
ist hafa fengið litmyndirnar úr
framköllun. Hann sagði, að mað-
urinn hjá East Kodak hefði
spurt sig hver þessi stúlka væri,
og bætt því við, að hún ætti að
gerast fyrirsæta. Sjálfur væri
hann á förum úr landi á vegum
Douglierty við kofann þar sem þau bjuggu 10 árum áður.
hersins, en hann hefði sýnt mynd
irnar Porter Hueth, sem væri
atvinnuljósmyndari og stakk upp
á, að hún hefði samband við
hann. Hún gæti fengið 5 dali á
klukkustund með því að sitja
fyrir. Það var hér um bil það
sama, sem hún fékk á dag fyrir
að sprauta „eitri“. Norma Jean
náði svo sambandi við Hueth.
Hann sagði, að hún væri dá-
samleg á myndunum frá Conov-
er, og kvað vera eftirspurn eftir
fallegum stúlkum sem litu eðli-
lega út, eins og hún — aðallega
frá tímaritum. Þetta var upp-
gangstími hjá fallegum stúlkum,
því að tímaritin sóttust mjög
eftir þeim á kápur sínar, og sum
þeirra sóttust aðallega eftir
lostavekjandi stúlkum í sem
allra minnstum fatnaði.
„Venjulega kaupið er fimm og
stundum tíu dalir á klukku-
stund“, sagði Hueth. ,,En það get
ég ekki borgað strax. Vilduð þér
vinna hjá mér upp á hlut? Ef
myndirnar seljast, fáið þér borg-
un fyrir þær“.
Næstu vikurnar fór hún í
myndastofu Hueths og sat fyrir,
í hinum margvíslegustu mynd-
um, ýmist ein saman eða með
öðrum. Loks sýndi Hueth mynd-
irnar Emmeline Snivelly, for-
stöðukonu ráðningarstofunnar
áðurnefndu og hún náði sam-
bandi við Normu Jean.
Klukkan á mínútunni ellefu
þennan morgun, herti Norma
Jean upp hugann og gekk inn í
móttökustofu skrifstofunnar. Með
an hún beið leit hún á myndirn-
ar, sem þarna voru á veggjunum,
af uppstroknum konum, örugg-
um á svipinn, sem voru í aug-
lýsingamyndum eða á kápum
tímarita. Ungfrú Snivelly réð
allskonar fyrirsætur, bæði fyrir
listamenn og tízkuhús og allt þar
á milli. Árið 1925 hafði John
Powers hafið svona atvinnurekst-
ur og síðan hafði hann þróazt
upp í það að velta 150 milljón
dölum á ári. Kaupsýslumenn
höfðu komizt að því, að fegurðina
mátti nota sem vöru til að selja
aðrar vörur.
Normu Jean var nú vísað inn
til forstjórans. Ungfrú Snivelly
er smávaxin, fjörleg kona,
Norma Jean ætlaði að fara að
setjast niður, en þá sagði hinj
„Gangið þér fram að dyrum og
svo til baka“. Norma Jean gekk
ekki vel — göngulagið var of
ójafnt. Hárið var ekki heppilegt,
Hún var „Kaliforníu-ljóshærð",
þ. e. hárið var ljóst efst en dökkt
undir. Hún þurfti að fá góða
hárgreiðslu. Ætti að klippa það
stutt og lýsa það. En brosið var
vingjarnlegt og fæturnir dá-
samlegir, brjóstin ágæt og heild-
arsvipurinn „sætur“. í hvítum
klæðum mundi hún líta út eins
og „engill í kirkjukór".
„Potter Hueth hefur látið mik-
ið af yður“ sagði ungfrú Sniv-
elly. „Og ég sé á öllu, að hann
hefur rétt að mæla. Langar yður
til að verða fyrirsæta?"
Norma Jean kunni vel að vera
hógvær og auðmjúk, þar sem
það átti við. „Ég veit ekki.... ég
hélt mig langaði til þess, en svo
.... ég á við þegar ég sé allar
þessar dásamlegu myndir, þá
veit ég ekki, hvort ég sé nógu
falleg. En ef þér vilduð gefa mér
tækifæri, þá langar mig til að
reyna“.
„Það var rétt, góða mín. Ef
iþér bara hafið viljakraftinn og
nennið að leggja á yður erfiði,
þá hljótið þér að verða góð, þvf
að þér hafið einn eiginleika, góða
mín, og hann sjaldgæfan, og það
er töfrar, já töfrar er einmitt
það, sem þér hafið“.