Morgunblaðið - 02.10.1963, Blaðsíða 6

6
MORCUN BLAÐIÐ
Miðvikudagur 2. okt. 1963
Lífsgleði njóttu
Eftir Krisfinu Ólafsdóttur frá Sumarliðabæ
E K KI alls fyrir löngu var ég
sem þetta rita, stödd þar, sem
rætt var um lundarfar fólks frá
almennu sjónarmiði, og fannst
mér þá, að þessu svokallaða glað-
lyndi væri meira en lítið mis-
munað: „Glaðlynt fólk væri
þreytandi, símasandi, hviklynt
og ótraustara en þeir, sem
þyngra hafa sinnið“. Ekki ætla
ég að skilgreina þetta nú, en full
yrði þó, að þessu er ekki þannig
varið.
Ofsakæti, sem grípur fólk öðru
hverju, er ekki skemmtileg, og á
ekki skylt við sanna lífsgleði.
Gamall, enskur málsháttur segir:
„Gleðin er þakkargjörð til guðs“.
Að hafa létta og lipra lund held
ég sé ein hin bezta gjöf skapar-
ans okkur mönnunum til handa,
og það sinnislag mun oft búa yfir
traustu eðlisfari og djúpum hugs
unum. Sá sem hefur létta og lipra
lund, á hægara með að lifa líf-
inu en hinn, sem stirður er og
stirðlundaður. — Lífið leggst
þyngra á hann, og það nær til
þeirra, sem hann umgengst dag-
lega, en það er því erfiðara sem
einmitt daglega lífið skiptir oss
svo miklu máli.
Ég heyrði einu sinni gáfaðan
bónda spyrja sóknarprest smn og
prófast: „Hvað er lífið?“
Líklega er þessu ekki auðsvar-
að, en þó svaraði presturinn nær
samstundis:
Mér finnst lífið myndbreytingar
frá miðstöð himins runnar.
Af minnstu verum myndast
hringar,
á marflöt tilverunnar.
Vissulega myndast mörg við-
horf og margvíslegar hugsana-
verur í huga og sálum vorum,
sem ýmist lifa eða deyja á „mar-
fleti“ vilja, vits og tilfinninga,
innra og ytra með oss. En það er
víst, að gleði vor á að vera þakk-
argjörð til guðs hins hæsta. Vér
eigum að taka góðu dögunum
með þakklæti til gjafarans allra
góðra hluta, og umbera mótlætið
möglunarlaust, sé það lagt á oss.
Víst er að bæði meðlæti og mót
læti taka enda í heimi hér. Sagt
er og að léttlynt fólk risti oftast
grunnt, sem kallað er. En stund-
um geta atvik lífsins horft þann-
ig við oss, að meira andlegt þrek
þurfi til þess að segja „nei“ en
„já“. Ef vér lifum reglubundnu
lífi, og skynsömu, verða von-
brigði og áföll daglega lífsins
færri, en það styrkir taugar vor-
ar, veitir hugarrósemi, eykur
andlegan og líkamlegan þrótt.
Nægjusemi í daglegu lífi voru,
samfara orku, sem treystir for-
sjón guðs, er harla dýrmæt eign,
og ein hin áhrifamesta til þess að
gjöra oss lífið léttbært og ljúft.
Heilbrigð, arðbær vinna er
varanlegasta gleði hvers manns.
Það er mesti misskilningur að
halda, að menn geti ekki lifað
glöðu og innihaldsríku lífi, þótt
um auð og völd sé ekki að ræða.
Auðugir menn og valdamiklir
hafa miklar áhyggjur og útslit
andlegra og líkamlegra krafta,
sem við, sem utan við það stönd-
um, höfum ekkert af að segja.
Að vísu - geta auðmenn látið
meira eftir sér — eins og það er
orðað — en þeir, sem minni pen-
inga eiga.
Þó er margt til í veröldinni
sem peningar geta ekki veitt, og
þarf ekki slíkt upp að telja. Af-
farasæld og hamingja manna
byggist fremur á góðri heilsu,
arðbærri, heilbrigðri vinnu,
nægjusemi og skynsamlegu mati
þess, sem gjörist í kringum oss,
en samandreginni peningahrúgu.
Það er ekki víst, að sá, sem
komizt hefur yfir mikla fjármuni
sé „sannauðugur" eða lifi „sæl-
astur und sólu“.
Mörgum finnast að nú gangi
peningasýkis- og drykkjuskapar-
alda yfir á landi hér. Ekki gæti
það „góðri lukku stýrt“ fyrir
land og lýð, ef svo væri. Víst
mundu unglingarnir hafa betra
af því að komast snemma að
raun um það, að það eru þeir
sjálfir, en ekki peningar foreldra
þeirra, sem eiga að ryðja þeim
braut í lífinu. Það mundi auka
þeim orku, sjálfstraust og heil-
brigða lífsgleði, en við það yrðu
þeir nýtari þegnar þjóðfélagsins.
Peningar eru góðir og nauðsyn
legir, en þeir skapa þó ekki allt
verðmæti lífsins. Það vissi kon-
an, sem svaraði bónda sínum með
neðanskráðri vísu:
Bóndinn segir:
Vera snauður, vont er það,
varla nauð fá bifað,
ætti ég sauði og grúaglað
gæti ég ótrauður lifað.
Konan svarar:
Þegar dauði að dyrum ber,
á döpru nauða kvöldi,
dugar enginn auður þér,
eða sauðafjöldi.
K. Ó.
Eva Cederström: Komposition
Tveir erlendir málarar
ÆT
sýna á Haustsýningu FIM
Alls sýna ncer 30 listamenn málverk.
og höggmyndir
í DAG verður opnuð í
Listamannaskálanum Haust
sýning Félags íslenzkra mynd
listannanna. Á sýningunni
eru að þessu sinni olíumál-
verk, vatnslitamyndir, teikn-
ingar og höggmyndir eftir
hartnær 30 listamenn.
Nú taka þátt í sýningunni
tveir erlendir listmálarar,
þau Eva Cederström frá Finn
landi og Boye Givskov frá
Danmörku. Er þe'tta í fyrsta
sinn, sem þessir listamenn
sýna verk sín hér, og í fyrsta
skipti, sem erlendir málarar
taka þátt í Haustsýningu
FÍM.
Hér er um að ræða tilraun
til þess að koma á gagnkvæm-
um listaverkaskiptum ýmissa
sýningaraðila á Norðurlöndum
annars vegar og Islandi hins
vegar. Með tilstyrk góðra manna
hefur nú fyrsta skrefið í þessa
átt verið stigið, og vill FÍM
færa danska málaranum Kai
Mottlau þakklæti fyrir skiln
Framhald á bls. 23.
...með kvöldkaffinu
ÞEGAR ÞÉR gistiíi í Kaup-
mannahöfn, getiS hér lesið
Morgiinbiaðið samdægurs, —
með kvöldkaffinu í stórborg-
inni.
FAXAR Flugféiags íslands
flytja blaðið daglega cg það
er komið samdægurs i blaða-
söluturninn i aðaljámbrautar-
stöðinni við Ráðhústorgið —
Ilovedbanegardens Aviskiosk.
FÁTT er ánægjulegra en að
lesa nýtt Morgunblað, þegar
< verið er á ferðalagi vtra eða
dvalizt þar.
• Low látinn.
London, 20. sept. (AP).
HINN þekkti blaðateiknan sir
David Low lézt i London á
fimmtudagskvöld 72 ára að
aldri. Hann teiknaði um
margra ára skeið skopmyndir
fyrir íhaldsblaðið Evening
Standard, en starfaði síðustu
árin við Gurdian í Manchest-
er.
• „Vísað til vegar“ —
fljótt yfir sögu
„Ferðalangur“ sendir Vel-
vakanda eftirfarandi:
„Ég get ekki stillt mig um
að senda Hauki Þorleifssyni,
bankaritara, stutta kveðju
vegna erindis hans í útvarps-
þættinum „Vísað til vegar“,
um Austur-Skaftafellssýslu.
Svo sem þeim er kunnugt
um, sem farið hafa um þessa
sýslu, er hún ein hinna feg-
urstu á landinu og um margt
mjög markverð. . Haukur hóf
ferð sína í austustu sveit sýsl-
unnar, Lóninu. Það reyndist
vera augljóst af því, sem eftir
fylgdi, að Haukur er langkunn-
ugastur í þeirri sveit. Hann
lýsti henni prýðilega, bæði
fjallasýn og sögu.
Síðan hélt Haukur áfram vest
ur á bóginn með stuttu stoppi
í Almannaskarði. Hann fór
nokkrum orðum um sveitina
austan fljótanna, Nesin, rauk
í fússi yfir Mýrarnar; sagðist
enda lítið hafa farið þar um á
ævinni. Þegar hann kom í Suð-
ursveit hitti hann frændur
sína, þá Halabræður, Þórberg
og Steinþór, sem sýndu hon-
um helli nokkurn. Haukur fór
hjá garði í Kvískerjum, svo og
öðrum bæjum í Öræfasveit,
nam andartak staðar í Skafta-
felli, en flýtti sér síðan fyrir
Skeiðarársand á jökli að því
er virtist, guðslifandi feginn að
komast nú aftur heim í sjóð-
fullan bankann sinn. Nafn þátt
arins, „Vísað til vegar“, var
rangnefni, hann hefði betur
heitað „Fljótt yfir sögu“.
— Ferðalangur“.
Velvakanda finnst fyrirlesar-
inn hafa þá afsökun, að í stuttu
erindi er ekki gott að gera
stóru landsvæði fullkomin skil,
einhverju verður að sleppa.
Hins vegar hefði e.t.v. verið
betra að lýsa Lóninu eingöngu,
en sleppa skreppitúrunum í
sveitirnar þar fyrir vestan.
• Hundarnir
á Akureyri
Enn dynja bréf frá hunda-
vinum og hundafjendum yfir
Velvakanda. Hér birtist eitt frá
„Einum, sem enn er ekki far-
inn í hundana":
„Hundsvinur („Vinur bezta
vinarins") skrifar Velvakanda
nýlega og kvartar undan hunda
leysinu í Reykjavík. Vill hann
fara að dæmi Akureyringa, sem
hann segir að leyfi takmarkað
hundahald.
Sá, er þetta ritar, var tvo
daga á Akureyri fyrir nokkr-
um vikum. Veður var gott og
skemmtilegt að ganga um bæ-
inn, einkum nýju hverfin. Einn
skaga bar þó á, og það er þeg-
ar undirritaður varð fyrir árás
hundkvikindis, sem auðsjáan-
lega átti heima í fallegu húsi
við Kringlumýri þar í bæ.
Væri ekki ánægjulegt að
þurfa oft að hörfa undan glefs-
andi ferfætlingum, þegar far-
ið er um göturnar? Og svo all-
ur sóðaskapurinn af hundun-
um, bæði á götunum, og eins
þegar börn eru að faðma þessa
sóða að sér. Annað mál er í
sveitinni, þar seih hundar gera
gagn og hlaupa um tún en ekki
rennusteina.
— Einn, sem enn er ekki
farinn í hundana“.
— Satt er það, að ekki er
hundabald til þrifa, og hefur
Velvakandi séð þá leggja sér
ótrúlegustu fæðu til munns,
jafnvel saur undan útikömrum.
— Erlendis er hundahald óvin-
sælt í borgum, ekki aðeins
vegna óþrifanna, heldur aðal-
lega vegna grimmdah Þar fá
menn sér oft grimma varð-
hunda til varnar gegn þjófum,
en sá er hængur á, að hund-
arnir þekkja ekki þjófana frá
saklausu fólki. Eru þeir t.d.
ófáir póstmennirnir, mjólkur-
sendlarnir, viðgerðarmennirn-
ir, sölumennirnir o.s.frv., sem
bitnir eru í úthverfum stór-
borganna. Hér á landi er hins
vegar oftast um tiltölulega
meinlausa kjölturakka að ræða
í borg og bæ.
ÞURRHLÖÐUR
ERC ENDINGARBEZTAR
BRÆÐVRNIR ORMSSON hí.
Vestv.rgötu 3.
Simi 11467.