Morgunblaðið - 02.10.1963, Blaðsíða 20

MORGUNBLADID
Miðvikudagur 2. okt. 1963

BRJALADA HÚSID
ELIZABETH FERRARS
til að rekja úr honum garnirn-
ar um einhverja pumpu, sem
hann er að finna upp, en þá
hringdi hann til að segja mér, að
hann gæti ekki komið, af því
að konan sín hefði kíghósta. Nú,
hvaða gagn gæti hann svo sem
gert henni við kíghóstanum?
Jæja, ég hefði nú aldrei rekizt
á þessa ágætu glás, ef hann hefði
komið, heiaur hefði ég orðið að
fara með hann á einhvern fínan
stað og eyða stórfé i hann. Nú,
hversvegna . . . Og Max Potter
snerist að opnum garðdyrunum
um leið og hann spurði Toby, eða
máske alheiminn, til hvers mað-
ur ætti að eyða stórfé á óvið-
komandi mann, þegar maður
gæti fengið öndvegis glás hjá
Sandor í Grikkjastræti.
En í dyrunum mætti hann
Georg, sem stóð þar með mikinn
hrifningarsvip á andlitinu, höfuð
ið reigt ofurlítið á bak aftur og
nasirnar titrandi.
— Finnið þér málningarlykt?
spurði hann Max Potter.
Vísindamaðurinn stanzanði og
þefaði út í loftið.
— Já, svaraði hann einbeitt-
lega, eftir stundarkorn.
— J>að geri ég líka, sagði
Georg.
■— Það var einkennilegt, sagði
Max Potter. — En . . . nú . . .
bíðið ofurlítið við, ég er búinn
að finna það. Húsið hefur verið
málað.
— Rétt er það, sagði Georg.
Og svo litu þeir hvor á ann-
an, eins og þeir væru þarna einu
mennirnir með nokkru viti.
— En mér skildist, drafaði
Toby í eyrað á Max Potter, — að
þér væruð hér ailtíður gestur.
Og hefðuð þér þá ekki átt að
taka eftir því, að húsið hefði
verið málað?
— Jú, alveg rétt, það hefði
ég átt að gera. Vafalaust. Hann
leit kring um sig, eins og hann
væri að hugsa sig vandlega um.
— Og ég gerði það líka, sagði
hann.
■— Það var gott, sagði Toby. —
Og hvað er þá allt þetta veður
út úr svolítilli málningu Georg?
Hefur hún einhverja þýðingu?
Eða er þetta bara eins og þegar
þú stendur kyrr á einhverjum
stíg og spyrð: „Finnið þið ekki
fjóluilm?“ Og hvert fórstu ann-
ars í gærkvöldi?
En Max Potter sagði: — Vitan
lega tók ég eftir því. Eg skal
segja yður hvernig. Eg datt um
málningardollu. Það var fyrir
hálfum mánuði. Datt um hana og
eyðilagði heilar buxur. Ha, ha!
Eg var líka á því! Sá ekki dollu
skrattann og datt um hana. Ha,
ha! Og svo stikaði hann út, lík-
lega til að leita að Evu.
Þeir horfðu báðir á eftir hon-
um stundarkorn, og þá sagði
Georg. — Þetta er viðkunnan-
lega maður. Svarar þegar hann
er spurður.
— Það væri ekkert úr vegi, ef
þú vildir svara mér einni spurn-
ingu, sagði Toby. — Hvað gengur
á út af þessari málningu?
— O, það er bara dálítið, sem
ég tók eftir, sagði Georg.
— Lofaðu mér að sjá það líka.
— Allt í lagi, Tobbi.
— Georg!
— Ha?
— Þessi maður, sem þú varst
að hitta, — hann er þekktur vís-
indamaður . . . stórgáfaður mað
ur.
— Sannarlega. Það sá ég strax.
Og ég kann vel við slíka menn.
Komdu nú. í þessa átt-
6. KAFLI.
Georg fór með Toby upp stig-
ann og síðan eftir ganginum að
herbergi Lou Capell. í þetta sinn
var það, sem Georg hafði fundið
tvær rispur í málningunni
neðst á hurðinni.
— Hefurðu nokkurn tíma áður
séð eitthvað þessu líkt?
Toby blístraði ofurlítið.
— Já, vissulega hef ég það.
Þessari hurð hefur verið lokað
að innanverðu — en utan frá.
Atvikin, sem leiddu til afsagnar
fyrrv. hermálaráðherra,
J. D. Profumo.
1. kafli.
Höfuðpersónur málsins.
(I) Stephen Ward.
Sagan hefst með Stephen
Ward, 50 ára að aldri. Hann var
prestssonur, beinalæknir að at-
vinnu, og hafði lækningastofur
í Denvonshire
Street 38, W. 1.
Hann var tals-
vert fær í sinni
grein og meðal
sjúklinga hans
voru margir
þekktir menn.
Ennfremur var
hann góður and
litsmyndamál-
ari, og hafði málað mynd-
ir af mörgu fólki af hæstu
stigum. Hann hafði frjálslegan
og liðugan talanda, sem féll
sumum í geð en öðrum miður.
Hann hafði mikla ánægju af að
hitta fólk af háum stigum, en
— Það getur breytt talsverðu
. . . finnst þér ekki?
Toby kinkaði kolli með alvöru
svip. Svo laut hann niður og at
hugaði rispurnar nánar. Þær voru
með svo sem þumlungs millibili,
en um sex þumlunga frá dyra-
staf.
— Hér hlýtur að hafa verið not
aður vír, sagði Toby. — Auðvitað
hefði líka verið hægt að nota
seglgarn, en það hefði aldrei risp
að svona mikið.
— Jæja, málningin er nú svo
ný, að hún hefði líka getað risp
azt af seglgarni.
— En, Georg, ef þessari hurð
hefur verið lokað utan frá . . .
Toby þagnaði.
En svo hélt hann áfram: — Eí
þessari hurð hefur raunverulega
verið læst utan frá, þá hlýtur eitr
inu að hafa verið komið fyrir
meðan hún var í baðinu. Og þá
kemur það ekki lengur málinu
við, hvar hún hefur verið um eft
irmiddaginn eða með hverjum,
eða hvort hún hefur yfirleitt lagt
frá sér veskið. En aftur á móti
fer að vera forvitnilegt að vita
hvað hver einstakur hefur verið
að gera, rétt kringum klukkan
sjö. Einhver vill láta halda að hún
hafi lokað sjálf að sér, þegar hún
fór að afklæða sig. En þá er eft
hætti til að gera ofmikið úr kunn
ingsskap sínum við það. Hann
talaði oft um þetta fólk eins og
það væri beztu vinir hans, en
oftar en ekki hafði hann aðeins
átt viðskipti við það sem sjúkl-
inga eða þá málað andlitsmyndir
af því.
En jafnframt var hann
gjörsamlega siðlaus. Hann hafði
lítið hús eða íbúð í Wimpole
Mews 17, W. 1. og sumarbústað
á Clivedenlandareigninni við
Themsá. Hann náði í ungar
sítúlkur 16—-17 ára gamlar, oft-
ast í næturklúbbum, og fékk
þær til þess að vera hjá sér í
íbúðinni í London. Svo var hann
vanur að fara með þessar stúlk-
ur í sumarbústaðinn sinn um
helgar. Margar þessar stúlkur
dró hann sjálfur á tálar en einnig
útvegaði hann þær mörgum hátt
settum kunningjum sínum til
fylgilags. En hann takmarkaði
ekki starfsemi sína víð lauslæti,
heldur útvegaði hann einnig vin-
um sínum, sem voru kynvilltir og
á annan hátt afbrigðilegir. Það
ir að vita: Hefði hún raunveru-
lega lokað að sér sjálf? Fólk er
nú ekki vant að vera að loka að
sér í húsum vinafólks síns.
— Ekki nema hún hafi haft
einhverja sérstaka ástæðu til að
læsa að sér, sagði Georg.
Toby leit á hann.
— Hún var að gráta, sagði
Georg. Hún grét mikið áður en
hún fór í baðið. Þó maður læsi
ekki að sér áður en farið er í
bað, gæti maður viðhaft sérstak-
ar varúðarráðstafanir, ef maður
hefur verið að gráta.
— Það er sjálfsagt rétt. En
hvernig veiztu, að húri hafi ver
ið grátandi, og hvernig, að það
hefur vitnazt, að hann var reiðu
búinn að koma í kring hýðing-
um og öðru kvalara-athæfi. Safn
átti hann af klámmyndum, og
hann tók þátt í samkvæmum, þar
sem fram fóru kynferðislegar at-
hafnir af viðbjóðslegasta tagi. í
fjármálum var hann lítt forsjáll.
Hann hafði engan bankareikn-
ing, en fékk lögfræðingafirma
til að halda einskonar banka-
reikning fyrir sig, afhenti því
ávísanir öðru hverju og lét það
svo greiða húsaleiguna sína. Oft-
ar fékk hann þó þær ávísanir,
sem honum áskotnuðust, greidd-
ar fyrir milligöngu annarra —■
eða þá greiddi reikninga með
slíkum ávísunum. Mest voru pen
ingaviðskipti hans þó gegn stað-
greiðslu, og verða því ekki rak-
in.
Loks dáðist hann að Sovét-
ríkjunum og hallaðist að komm-
únistum. í viðtali við sjújdinga
sína var hann vanur að taka
svari þeirra, og það svo mjög, að
ýmsir þeirra tóku að gruna hann.
Við aðra var hann þagmælskari.
hafi verið áður en hún fór 1
baðið?
— Eg hef haft augun hjá mér,
sagði Georg.
— Og hvað fleira?
— Það eru einhverskonar blá-
ar bómullarbuxur hangandi I
fataskápnUm, og ég spurði eina
stúlkuna og hún sagði, að ungfrú
Capell hefði einmitt verið í þeim
seinnipartinn í gær. Nú, það eru.
þrír kruklaðir vasaklútar í vös-
unum á þessum buxur og þeir
eru ennþá rennandi votir. En
klúturinn í vasanum á sloppn-
um hennar er skraufþurr. Eg
geng því út frá, að hún hafi verið
að gráta meðan hún var enn í
þessum buxum.
Hann gerðist mikill vinur Rússa
eins, Eugene Ivanovs höfuðs-
manns. Sný ég mér nú að honum.
(II) Eugene Ivanov.
Eugene Ivanov höfuðsmað-
ur var aðstoðar-flotamálaráðu-
nautur við sendiráð Sovétríkj-
anna í London. Þannig var starf
hans eingöngu
diplómatiskt.
Hann kom hing-
að til lands 27.
marz 1960. En
öryggisþjónust-
an komst að því,
að hann var
einnig njósnar-
starfsmaður.
Hann hafði '
ýmsa eiginleika, sem ekki eru al-
gengir með rússneskum herfor-
ingjum hér í landi. Hann talaði
mjög sæmilega ensku og átti
hægt með að halda uppi sam-
ræðum. En hann drakk talsvert
og var nokkuð orðaður við kven
fólk. Hann hafði mikinn áhuga
á að kynnast fólki hér í landi.
Var mjög hrifinn af titluðu fólki,
einkum þó aðalsmönnum. Hann
sleppti engu tækifæri til að tala
fyrir málstað Rússa. Hann var —-
samkvæmt ummælum Stephena
Ward — „sanntrúaður kommún-
isti, en jafnframt viðkunnanleg-
ur maður“. Og hann fór ekki i
neina launkofa með stöðu sína.
Frá fyrstu byrjun var hann van-
ur að segja við áheyrendur sína:
„Hvað sem þið segið, fer beint
til Moskvu. Þið skuluð tala var-
lega“.
Stephen Ward og Ivanov
höfuðsmaður urðu miklir vinir.
Ivanov kom oft í sumarbústað-
inn í Cliveden um helgar. Hann
kom í heimsóknir í íbúð Wards
í London, og þeir hittust á veit-
ingastöðum, og spiluðu oft
brídge saman. Stephen Ward
kynnti hann kunningjum sínum,
bæði hátt settum mönnum og
stúlkunum. Og Ward sleppti
engu tækifæri til að greiða fyrir
honum, eins og síðar kom í ljós.
KALLI KUREKI
~>f>

Teiknari; FRED HARMAN
U££D amd l/ttle
ÞEAVEZ ZETueVTO
ÞAET BEOMLEY'S
£AA)CH.-~
HI.EéP.' AMYTROU6LE
OMTH’TEAIL? PID YOU
BE/MS-TH’CASH?
S0MEB0DY CUT LOOSE
AT US WITH A RIFLE' X
PEOPPED MYSAPDLE
BA&S FOE HIM, AM’ WE
&OT AWAY/
YOU MEAM MY MOMEY
WAS IM YOUE SADDLE
BA&5? AM’YOU LET
IT &0 WITHOUT PUTTIM’
1]
YOU FIOUEE I
SHOULD’VE LET
US &ET SHOT FOE '
A FEW DOLLARS ? ,
YOU’EE EESPOMSIBLE FOR^
MY SHARE ' YOU WAS TOO
YELLOW T’HAWe- OMTO IT'
YOU’EE GONfJA PAY ME * ,
Kalli og Litli Bjór snúa aftur til
búgarðs Bart Bromleys.
— Halló Kalli, urðu einhver vand-
ræði við lestina? Ertu með pening-
ana?
riffli. Ég fleygði hnakktöskunum
mínum til hans og við höfðum okkur
á brott.
— Áttu við að peningarnir mín-
ir hafi verið í hnakktöskunum þín-
— Þú telur að ég hafi átt að láta
skjóta okkur fyrir fá-eina dali?
— Þú ert ábyrgur fyrir mínum
hluta! Þú varst of mikil bleyða til
að halda peningunum. Þú verður að
Einhver skaut á okkur með um? Og þú aíhentir þá án þess að borga mér!
berjast?
Skýrsla Dennings um Profumo-málið
FYRSTI HLUTI.