Morgunblaðið - 12.04.1964, Qupperneq 22

Skápur No. 13
Skápur mo, /6
bkap^r i«o. /2
Skrifborðsskápar
Borðstofuborð
í HAIMSA-SAMSTÆÐI) MA
Skápur No. 3 A
Rennihurðaskápur
Glerhurðaskápur
Skápur No. 3
Laugavegi 176
Sími 35252.

Sunnudagur 12. apiúl 1984
íW! intpí .jJI "t'íiBdufírtiio
*
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
S
©g frá og rak niður nefið
€ins og hann vseri að
leita að einhverju.
„Bí, bí, bí,“, sagði hann.
„Aumingja litli fugl-
inn“ sagði Ðóra, „hann
er ag leita að einhverju
til að borða“ .
„Mamma, mamma“,
kallaði Dóra.
Þegar mamma hennar
kom inn sagði Dóra:
„Sjáðu, mamma, það sit-
ur lítill, fugl á g'ugga-
sillunni og hann langax
í eitíhvað að borða“.
Mamma hennar sá fugl
inn. Já, hann er svang-
ur“, sagði hún. Hún fór
fram í eldhús og sótti
brauðmola, sem hún
stráði út um giuggann
niður á silluna.
Þegar litli fuglinn sá
brauðmolana leit hann
upp og sagði: „Bí, bi, bi“.
Og hann fór að tína mol-
ana upp með nefinu eins
hratt og hann gat.
„Aumingja fuglinn“,
sagði Dóra, „en hvað
hann er svangur“.
,B, bí, bí“, sagði fugl-
inn.
Dóra hló. „Nú er hann
að segja: Þ-ákka þér fyr-
ir“, sagði hún.
Hann er líka að segja
þér nafnið sitt á sinu
máli“, sagði mamma
hennar, „Þetta er þröst-
ur“.
Þrösturinn flaug fljót-
lega burt og Dóra bað
möfflmu sína að setja
meira af brauðmolum á
gluggasilluna.
„Ég vona, að -hann
komi aftur“, sagði Dóra,
„ó, hvað ég vildi, að hann
ksemi aftur“.
Við hvað haldið þið,
að Dóra hafi vaknað
morguninn eftir? Það
var; Bí, bí, bí!“ Litli,
grábrúni fugiinn virtist
vera að kalla á hana og
segja: „Farðu nú að
vakna, svefnpurkan þín!“
Dóra varð svo glöð að
sjá fuglinn, að hún hent-
ist fram úr rúminu og
‘heilsaði þrestinum:
„Bí bí, bi,“ sagði hún.
Litli fuglinn hætti
snoggvast að borða og
leit á Dóru. Hann var
svo skrítinn, þegar hann
hallaði undir flatt, að
Dóra fór að skellihlægja.
„Þú áttir ekki von á,
að ég kynni fuglamál,
var það?“ sagði hún við
þröstinn.
Brátt flaug litli fugl-
inn aftur í burtu, en nú
var Dóra viss um, að
hann kaemi aftur.
Og það gerði hann.
Hann kom aftur og aftur.
Hann át brauðmoiana,
hoppaði um gluggasill-
una og sagði: Bí, bí, bí.
Einu sinni kom hann
með annan fugl með sér.
Dóru fannst afar gaman
að horfa á fuglana meðan
þeir voru að borða.
Hún þrýsti nefinu út
að rúðunni og talaði við
þá.
„Er morgunverðurinn
ykkar góður?“ spurði
hún. Og hún gat ekki ann
að en hlegið, þegar fugl-
arnir litu upp og sögðu:
„Bí, bí bí!“
Dóru þótti gaman að
hugsa sér, að þeir skildu
hana.
Svo var það einn morg
uninn, að mamma hennar
kom inn í herbergið til
Dóru. „Veiztu hvað“.
sagði hún, „nú skal ég
segja þér nokkuð!“
„Segðu mér, segðu
mór!“ sagði Dóra. Hún
var að sálast af forvitni.
„Það er föstudagur í
dag og þú mátt fara á
fætur,“ sagði mamma
toennar.
„Föstudagur!" hrópaði
Dóra. „En hvað tíminn
er fljótur að líða!“
Mamma hennar hló.
„Tíminn líður fljótt þeg-
ar vinir koma í heim-
sókn“, sagði hún.
Dóra leit á þrestina,
sem sátu á gluggasill-
unni. „Ég fékk þá vini í
heimsókn, samt sem áð-
ur“, sagði hún.
Dóra þrýsti andlitinu
svo fast ag rúðunni að
nefnið flattist út: „Þið
þurfið ekkert að óttast,
þrestirnir minir, þótt þið
komið að heimsækja
mig. Þið fáið ek’ki misl-
inga!“
Skrítlur
Læknirinn: Hóstinn
virðist betri núna.
Sjúklingurinn: Þó það
nú væri. Ég er búinn að
vera að æfa mig í alla
nótt.
Móðirin: Af hverju
hopparðu svona upp og
niður, Palli?
Palli: Ég tók inn með-
alið mitt áðan, en mundi
svo, að ég hafði gleymt
að hrista flöskuna.
Gunnar litli er fimm ára.
Hann er að tala við fé-
laga sinn: — Ja, hvað
má og hvað má ekki? I
gær skammaði mamma
mig, af því að ég vildi
ekki fara i bað og í dag
flengdi pab'bi mig, af því
að ég óð út í sjó og bað-
aði mig .
Jobbi og baunagrasið
16. Loks varð risinn
þreyttur og tók að geispa
Skömmu siðar steinsoín-
aði uann með höfuðið
hvílandi í örmum sér og
liraut há. töfum. Rétt í
dögun, þegar bæði risinn
og kona hans voru í fasta
svcfni, læddist Jobbi út
úr ofninum, greip hæn-
una og hljó burt með
hana eins hratt ©e hann
gat. Brátt fann hann
baunagrasio, og þótt hann
yrði að halda á hænunni,
gekk honiun. samt greið-
(