Morgunblaðið - 26.11.1964, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
' Finfmtudagur 26. nðv. 1964
t--------------------\
JENNIFER AMES:
Hættuleg forvitni
____________________J
Hann vorkenndi þér einhver ó-
skiöp, og það fannst mér óþol-
andi, því að ég vissi hvemig á
þessum „veikindum" stóð. Ég
hafði fullan rétt til að segja hon
um hvernig í öllu lá. I>að var
ekki nema sanngjamt gagnvart
sjálfri mér!
— Sanngjarnt gagnvart sjálfri
þér? spurði Gail rólega en án
þess að skilja hvað hún meinti.
— Já, einmitt- Því að þá gat
hugsazt að hann hætti að láta
allt snúast um þig og taka ekki
eftir neinum öðrum.
Gail hafði verið reið við Mild
red áður fyrir söguburðinn í
Grant. En nú lá við að hún vor-
kenndi henni. Það hlaut að vera
hræðileg tilvera sem hún átti
— eintóm vonbrigði og óánægja.
En gat ekki stafað voði af þessu?
Gail hafði alvarlegar áhyggjur af
kunningsskap Mildred og Kala-
vitch doktors.
Brett var svo stór og fyrir-
ferðarmikill að það lá við að
hann fyllti forstofuna í matsöl-
unni þegar hann kom að sækja
Gail. Hann brdsti til hennar og
lét skiína í hvítar tennurnat-.
— Nú er orðið langt síðan sein
ast, sagði hann. — Hef ég ekki
verið þægur og góður drengur
að hafa haldið mig í fjarlægð
sVona lengi? hvaða verðlaun fæ
ég fyrir það?
Og svo faðmaði hann hana að
sér og kyssti hana á munninn.
Gail hrökk við og hrinti honum
frá sér.
— Ég held að þú sért brjálað
ur, Brett sagði hún og hló vand
ræðalega. — Mér finnst hundrað
augu stara ó okkur. Þú veizt ekki
hvað það er, að eiga heima í
matsöluhúsi. Þar er tekið eftir
öllu sem maður gerir, og hvert
orð sem maður segir vegið á gull
vog.
En Brett hló. — Hong Kong
*er gróðurhús gróusögunnar,
sagði hann. — Eða svo segir hann
fóstri minn, og hann veit hvað
hann syngur. Maður getur ekki
stigið tvö spor án þess að fólk
viti hvert maður ætlar. Maður
fær jafnvel ekki að hugsa í friði.
30
— Mér finnst þetta svo hræði
legt, að það liggur við að mig
fari að langa heim til Englands,
sagði Gail.
Brett dró hana að sér aftur og
sagði: — En ég held nú samt að
þú kunnir talsvert vel við þig í
Hong Kong. Og ég get ekki neit
að því að mér þylair vænt um
það, því að það leggst í mig að
þú verðir hérna talsvert lengi.
— Þú mátt ekki tala svona,
Brett, sagði Gail. — Við erum
ekki trúlofuð ennþá, og ég víl
alls ekki binda mig neinum að
svo stöddu.
Það var létt yfir þeim og þau
hjöluðu og hlóu meðan þau óku
upp í broddborgarahverfið, en
þar átti Tom Manning stórhýsi
með lúxusíbúðum. Hsung opnaði
fyrir þeim og bauð þau velkom-
in. Gail horfði talsvert lengi á
hann í laumi, til að reyna að
komast að raun um hvort það
hefði verið hann, sem hún hafði
séð bregða fyrir í garði Wongs
kvöldið áður. Hún hafði ekki ver
ið svo lengi í Hong Kong, að enn
þá fannst henni flest kínversk
andlit vera eins. Brett fór með
hana inn í stóru stofuna, og þar
stóð Tom Manning upp úr hæg-
indastól og kom á móti þeim.
Hann var fram úr hófi ástsam-
legur er hann tók í höndina á
Gail. Brett bað um að hafa sig
afsakaðan í svip, meðan hann
væri að hafa fatskipti.
Gail þótti miður að hann
skyldi fara frá þeim. Hvernig
sem á því stóð kveið hún fyrir
að vera ein með Tom Manning,
og nú lagðist það í hana, að það
væri að yfirlögðu ráði, sem Brett
fór frá þeim, svo að fóstrinn
fengi tækifæri til að tala við hana
í einrúmi.
Fyrst töluðu þau saman um
daginn og veginn. Hann spurði
hana hvernig henni líkaði starf-
ið og hvað hún gerði í tómstund
um sínum. Hún svaraði, að eins
og stæði hefði hún svo mikið að
gera á daginn, að hún yrði guðs-
fegin að fá að hvíla sig heima að
kvöldinu, enda væri hún ekki bú
in að ná sér eftir veikindin enn
þá.
— En þér nenntuð þó að heim
sækta herra Wong nýverið, ef
mér hefur verið sagt rétt frá,
sagði Manning. — Hsung var
sendur þangað með böggul, og
hann sá yður þegar þér komuð
út. Áttuð þér eitthvert sérstakt
erindi við Wong?
Hann sagði þetta í rólegum
viðræðutón, en Gail þóttist finna,
að eitthvað alvarlegt lægi að
baki spurningunni.
— Hann hafði boðið mér í mið-
degisverð, 'sagði hún. — en svo
sagði þjónninn mér að hann
hefði orðið fyrir slysi. Það hafði
verið ráðizt á hánn í fáfarinni
götu, og hann illa leikinn.
— En fenguð þér kannske að
tala við hann samt?
Gail hikaði áður en hún svar-
aði. Hún hafði hugboð um að
hún ætti að segja sem minnst.
— Ég var ekki nema fáar mín-
útur inni hjá honum. Læknirinn
var þar, og hérra Wong var svo
illa haldinn að hann gat ekki
talað. Hann hvíslaði einhverjum
afsökunarorðum um að ég
hefði farið þessa íöngu leið til
ónýtis.
— Var það allt og sumt? sagði
Manning og hagræddi sér í hæg-
indastólnum. — Þetta kvöld varð
þá til ónýtis hjá yður? Hann
horfði á hana með tortryggni
um leið og hann sagði þetta, eins
og hann tryði ekki einu orði af
því sem hún hafði sagt. Það fór
hrollur um hana og henni leið
illa. Samskonar kennd hafði far-
ið um hana þegar hún var í
sumarhúsi Mannings í Djúpuvík.
Tom Manning virtist á yfirborð-
inu vera einstakt Ijúfmenni.
Hversvegna fannst henni að hon-
um væri trúandi til alls?
— Þér hefðuð ekki átt að
hlaupa svona burt, án þess að
kveðja Brett eða mig, sagði hann
í dálitlum aðfinnslutón. — Brett
tók þetta nærri sér, eins og þér
getið nærri. Hversvegna í ósköp-
unum símuðuð þér til þessa
læknis og báðuð hann um að
sækja yður? Hversvegna biðuð
þér ekki þangað til Brett kom
heim? Haldið þér að hann hefði
ekki ekið yður heim til yðar,
I
BlaðburðafóEk
'óskast til blaðburðai í eítirtalin hverfij
Laugavegur frá 33-80
Vesturgata frá 44-68
Flókagata
Lindargata
Sími 22-4-80
KALLI KÚREKI —* — k— -
1. Þessi er of lítilL
2. þessi er of stór.
ef þér hefðuð beðið hann um
það?
— Mér þykir leitt ef yður
finnst að ég hafi sýnt yður
ókurteisi, svaraði Gail — eftir
alla gestrisnina, sem ég naut
hjá ykkur báðum. En mig lang-
aði til að komast heim til mín,
svo að ég kæmist í tæka tíð í
vinnuna monguninn eftir. Ég
símaði til Haeburns læknis í
stofnuninni og hann bauðst til
að koma og sækja mig.
— Mér finnst þér vera mikið
með þessum lækni, sagði Tom
Manning og var talsvert byrst-
ur. — Ég hef ekki séð hann nema
einu sinni, og ég iget ekki sagt
að mér lítist sérstaklega vel á
hann. Hann er ekki að mínu
skapi — hann er of hlédrægur
og dulur. Nei, ég hef lítið álit
á svoleiðis fólki. Það kann að
þykja mikilmennska af mér —
en ég vil helzt vera með glað-
legu ag opinskáu fólki .... eins
og ég er sjálfur. En svo var það
hitt, að mér fannst þér ekki vera
nógu hress til þess að fara heim.
Þér hefðuð átt að halda yður í
bólinu í staðinn fyrir að fara að
ganga um húsið, eins og Hsung
sagði að þér hefðuð gert. Hann
sagðist hafa rekizt á yður inni í
skrifstofunni minni. Þér voruð
að rýna í skúffu með gömlum
vegabréfum, sem ég hef haldið
saman í mörg herrans ár. Ég
safna þeim eins og aðrir safna
frímerkjum eða leikhússýninga-
skrám. Eitthvað verður maður
að hafa sér til dæigrastyttingar.
Gail var sannfærð um að þetta
hefðu ekki verið gömul vega-
bréf, — að minnsta kosti litu
þau út eins og þau væru ónotuð.
Og hún fann greinilega að hann
var að ljúga.
— Eruð þér viss um að þér
hafið ekki þekkt föður minn,
herra Manning? spurði hún eftir
stutta þögn. Oig um leið varð
augnaráð hans kuldalegt og
hvasst.
— Ég hélt að ég hefði sagt
yður nógu skilmerkilaga frá því.
Ég þekkti hann ekki. Vitanlega
rakst ég á hann við og við í
gamla daga, áður en Japanar
komu hingað. Ég get ekki saigt
yður hve oft ég sá hann, því að
nú er orðið svo langt síðan. Það
er hægt að ségja að við höfum
verið málkunnugir, en við vor-
Teiknari: J. MORA
um aldrei verulega kunnugir.
— Vitið þér nokkuð um hvað
varð af verzluninni hans föður
míns, eftir að hann fór í fanga-
búðirnar?
— Nei, hvernig í dauðanum
ætti ég að vita það? svaraði hann
og yppti öxlum.
— Mér datt bara í hug, að úr
því að þér áttuð hérna heima
fyrir stríðið .... Þetta var heild-
söluverzlun ...... innflutnings-
og útflutningsverzlun, alveg eins
og yðar, en mér hefur aidrei
tekizt að fá að vita hvað varð
um hana. í raun réttri er ég
eiigandinn að henni, ef enginn
hefur keypt hana.
— Það gæti hugsast að ein-
hver hefði keypt hana.
— En hvernig hefði það verið
hægt, meðan faðir minn var í
fangabúðunum? Og ef fyrirtæk-
ið hefði verið selt — hvað hefði
þá orðið af peningunum?
— Jamm, hver ætti að vita
það? sagði hann og yppti öxlum
aftur. — Ég var veikur um það
leyti, — miklu veikari en svo, að
ég gæti lent í fangabúðum sjálf-
ur. Það sem bjargaði mér var að
ég þekkti japanskan hershöfð-
ingja — og hann hlífði mér.
— En þér getið þá ekki gefið
mér neina leiðbeiningu um
þetta? sagði Gail, því að hún
vildi ekki gefast upp að svo
stöddu. — Það væri hugsanleigt,
að maðurinn sem brást föður
mínum, hefði gert það til að
sölsa fyrirtækið hans undir sig,
og ég ætla ekki að gefast upp
fyrr en ég hef komizt að hver
þessi maður er!
Ódýrasta og falleg-
asta jóla- og nýárs-
kveðjan til vina og
kunningja erlendis
<mm>
lceland
Review
Glæsilegt rit á ensku um fsland
og íslcndinga. Kostar aðeins 50
krónur. Fæst í bókaverzlunum.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
( YOÍ
TH’
(bac
YOU FELLERS AEE BREAKIN’UP
‘PAETMERSHIP? YOU WOULPM'
BACK OME AN0THEI2 UPlN A FIS+IT?
r
TjJ
1. Þið kuiuiingjarnir eruð að si’ta
félagssikapnum. Munduð þið ekki
hjálpa hvor öðrum í slagsmálum?
2. Ef liann væri að drukkna, mundi
ég kasta til hans akkeri.
Ef hann héngi í snöru mundi ég
toga í fæturna á honum.
3. Jæja, jæja, jæja. Ég bjóst ekki
við að málin myndu skiptast svona.
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um tiLnokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Ey jaf jörð
og víðar.
I
i