Morgunblaðið - 13.06.1965, Side 3

Sunnudagur 13. júní 1965
MORCUNBLAÐIÐ
3
Þórhallur Helgason, Keflavík, með einn stórann.
Ég ólst upp viö sjóinn og
þarf að finna hann af og til
Frá 6. sjóstangaveiðiinátínu
hvítasunnuna
um
SJÖTTA alþjóðlega sjóstanga
veiðimótið fór fram í Kefla-
vík dagana 4. til 7. júní s.l.
Mættir voru til móts 80
keppendur: frá Frakklandi,
Englandi, Danmörku, Banda-
ríkjunum og íslandi; en frá
íslandi voru keppendur frá
Akureyri, Akranesi, Reykja-
vík og Keflavík.
Farið var á sjóinn á 12 bát-
eitt sáttir, að fiska að gamni
sínu því þorskurinn og ufs-
inn fara ekki í manngreinar-
álit.
Þegar í land var komið var
nokkur spenningur meðal
manna, sumir höfðu marga
fiska en smáa, aðrir fáa en
stóra, en hver varða að taka
sínu úthaldi eins og það var
— en verðlaun voru veitt fyrir

Hákon Jóhannsson, í Sport með vænan fisk
um frá 8 til 58 tonna og var
veður mjög sæmilegt, svolítill
gutlandi á hvítasunnudag, en
þó ekki til skaða fyrir fiski-
menn.
Farið var á sjóinn þrjá daga
í röð og varð heildarafli rúm
15 tonn af öllum tegundum
Faxaflóafisks. Lagt var af
stað kl. 10 hvern morgun og
komið að kl. 6 að kvöldi. Þá
hófst viktun og greining teg-
unda, sem er að vissu leyti
margbrotið keríi, en í sport-
mennsku er engin dómur á
það lagður, heldur aðeins að
fylgja leikreglum, sem gera
sportið að sporti.
í þessum hópi, sem lagði
úr Keflavíkurhöfn í þrjá
morgna í róður, voru menn úr
mörgum stéttum en allir á
stærsta fisk hverrar tegund-
ar, fyrir mestan afla, flesta
fiska og flestar tegundir.
Þetta sport er sízt dýrara
en laxveiði í laxlausum ám,
því engin fer á sjóinn án afla
að vísu mismunandi mikl-
um, en í sjóstangaveiði er afl
inn ekki aðalatriði heldur þátt
taka í skemmtilegu sportL
Það var glsesibragur y'fir
Keflavíkurhöfn, þegar allur
sjóstangaveiðiflotinn sigldi
inn, en dálítið hangandi brún
á þeim, sem áttu hálfa bala,
en fullir við hliðina og karfa
að auk’i, en sú misklíð stóð
ékki djúpt, þetta er mitt og
þetta er þitt og þar með búið.
Það er ekki ástæða til að
telja upp frá þyngsta þorski
til þyngsta marhnúts, en verð
launafiskarnir eru þar á milli,
hver samkvæmt sinni tegund
og þyngd, heldur var forvitni
legra að tala við fólkið eftir
að viktun var lokið.
Þá hitti ég fyrir Birgi Jó-
hannsson, tannlækni, sem er
höfuðpaurinn í þessu öllu sam
an.
— Hvers vegna leggur þú
svo mikið í sölurnar fyrir
þessa sjóstangaveiði?
— Ég er fæddur og upp-
alin við sjó — ég stal ára-
bátum og vildi vera á sjó —
þetta er bergmál af æskubrek
um og ég hefi ekki orðið fyrir
vonbrigðum og ekkert snobb
— aðeins fólk, sem hefur sam
elginlegt áhugamál. — Hér
við ísland er paradís sjóstanga
veiði — hér er um svo marg
ar tegundir að fát á krókinn.
Ég hefi sjálfur gaman af þess-
um veiðiskap og hvet aðra til
að vera með.
Svo hitti ég Þorstein Hann-
esson, óperusöngvara', og spyr
hann hvað komi honum til að
fara í þessa sjóstangaveiði?
— Maður þarf á hreyfingu
að halda. Ég er alinn upp við
sjó, og þarf einstöku sinnum
að halda á sjó — ég hefi
aldrei gert þetta fyrr, en geri
það aftur, þegar ég á kost á.
Svo er verðlaunadrottning-
in, Steinunn Roff:
Sr. Eirikur J. Eiriksson:
Þitt starf ei
nemur staðar
Trinitatishátíð.
Guðsp jallið Jóh. ‘3,1-15.
Þrenningarlærdómurinn hefur
einatt verið umdeildur. Fær
Þrenningarhátíðin fyrst á sig fast
form nokkuð seint, og ýmislegt
er raunar óljóst um uppruna
hennar. Hefur hún og aldrei eign
ast sæti jtil jafns við stórhátíðir
ársins.
Þó birtir þrenningin okkur
kristnum mönnum mikilvæg
sannindi um eðli guðdómsins.
Hann er faðirinn, sem skapar og
elskar, sonurinn, sem fórnar og
endurleysir og birtir okkur Guð,
en einnig er hann andinn, sem
birtir okkur enn * skaparann og
endurlausnarann eins og þegar
vor kemur, nýtt og með hvérj-
um degi í æ ríkara mæli vaxtar
og verðandi.
Að sjálfsögðu er trúin á skap-
arann, Guð föður almáttugan,
kjarni þessa máls, en þó er ekki
um það að efast, að trúin á
Jesúm Krist sem eina grein
þrenningarinnar kemur greini-
lega fram í Nýja Testamentinu
og þá fyrst og fremst í skírn-
arfyrirmælum Matteusarguðs-
spjalls í bréfum Páls og víðar.
Kristin trú er frá upphafi vega
sinna persóriuleg í fyllsta skiln-
ingi, hún miðar við Jesúm K^ist
og skírnarjátningin hefur
snemma miðast mest við hann.
Ber Postulasagan vott um það.
Má og minna á orð I. Jóhannes-
arbréfs: „Og vér höfum séð og
vitum, að faðirinn hefur sent
soninn til að vera frelsari heims-
ins. Hver sem játar, að Jesús sé
Guðs sonur, í honum er Guð
stöðugur og hann í Guði“ (I. Jóh.
4,14-15). Sjá e’innig 1. Jóh. 5,5:
„En hver er sá, sem sigrar heim-
inn, nema sá sem trúir að Jesús
sé sonur Guðs?“
Guðstrú er Kriststrú. Þannig
veit kristinn maður á hvern
hann trúir.
Raunar hafa menn deilt um
þetta. Stundum hafa'menn álitið
enga aðgreiningu vera þessa.
Opinberunin í Jesú Kristi útilok
ar þá aðra vitneskju um Guð.
Eins hafa mexm þá litið á jarð-
líf Jesú sem sýndartilveru.
Trúin á heilagan anda tengir
saman. Við skyldum einmitt
gæta þess vel og hafa í huga
að guðsopinberunin talanarkast
ekki við ákveðið tímaskeið. Hún
er ævarandi veruleiki. Og eins
verður Jesús án mannleika okk-
ur framandi og örlög hans okk-
ur óviðkomandi.
Hins vegar er svo vandinn, að
menn hafa smækkað Jesúm
Krist og gert hann að óæðri veru
Guði og þannig opnað leið til
— Ég er mjög ánægð yfir
því að hafa getað hjálpað til
að þetta mót gæti íarið fram
í Keflavík og þátttakendur
haft aðsetur á „vellinum" og
að maðurinn minn, Stanley,
Framhald á bls. 31
\ð veiðum í Garðsjó í sólskini og hita.
dýrkunar nokkurs konar hálf-
guðs. Menn fara miklum viður-
kenningarorðum um snillinginn
Jesúm Krist, hann er hátindur
mannlegs fullkomleika. En sér-
staða hans er óneitanlega þar 1
með horfin. Við setjum hann
á bekk með hetjum dagsins og
átrúnaðargoðum.
Við skyldum gæta þess, að
þar með er Jesús ekki lengur
Frelsari okkar mannanna. Hann
þarf sjálfur á hjálpræði að halda
og endurfæðingu, sérstöðu hans
er hrundið og opinberunin i
molum og án fulls gildis fyrir
okkur mennina.
Guðssamfélag í kristnum skiln
ingi er óhugsandi án Jesú Krists.
Hann gerir það persónulegt og
gæðir það innileika og hjai Vns
hlýju, sem óhugsandi væri, ef
Guð væri án opinberunar sinn-
ar í bróður okkar mannanna og
sönnum hluttakanda í örlögum
okkar.
Eitt mesta mein okkar tíma er
hið ópersónulega viðhorf okkar
tíma er hið ópersónulega viðhorf
okkar mannanna og, hversu við
einangrumst og setjum von okk-
ar á skipulag eitt eða annað án
hins»eina grundvallar, sem hlýt-
ur að vera mannlegur þros&i,
sem byggist á hlutdeild okkar 1
Guði fyrir Jesúm Krist Frelsara
okkar mannanna.
Jesús segir í guðspjalli þrenn-
ingarhátíðar: „Yður ber að end-
urfæðast“. Það verður fyrir á-
hrif heilags anda. Andinn telst
til þrenningarinnar, sem dagur-
inn er helgaður. Segja má, að
líkingin um vindinn, sem blæs,
eigi vel við um verkanir guð-
dómsins. Kenning, ein eða önn-
ur skiptir miklu ■ máli, en and-
rúmsloft það, er við lifum og
'hrærumst í skiptir mestu máli.
Það er mikils vert, að beitt sé
réttum gróðursetningaraðferð-
um og ræktunar vordaga, en í
engan stað kemur sú viðleitni,
ef vorsins blær kemur ekki til
okkar óg lætur sumar verða með
gróðri og vexti.
Andinn er tákn Guðs, sem er
að verki og lætur bamið í sál-
um okkar verða til, lætur fæð-
ingu verða og viðgang. Það hef-
ur verið sagt um ellina og hröm
un líkamans, að hún sé okkar
sársaukaefni, vegna þess, að sál-
in sé ung og verði of þröngur
stakkur skorinn með hinni ytri
afturför.
Sálin er varla ung án endur-
nýjunar án fylgdar og samfélags
hins heilaga og góða, hins eilífa
TJngur maður átti í vök að verj-
ast með breyzkleika nokkurn.
Hann kom til prestsins síns.
„Ertu öruggur?" „Nei, mig vant-
ar félagsskap." „Ég skal búa út
plagg, þar sem þú segir ástriðu
þinni stríð á hendur og ég skal
skrifa undir skjalið með þér“,
mælti presturinn.
Þetta hreif. Ungi maðurinn
fann styrk við þessa samstöðu
eða ábyrgð.
Við, yngri sem eldri þurfum á
þessari samfylgd að halda. Guð
veitir okkur hana í heilögum
anda sínum. Og samfylgd þessi
má ekki vera óvirk máttaka. Við
verðum að leggja á okkur
nokkra byrði hennar vegna.
Guðs andi boðar ævinleg spor og
óstöðvandi guðdómsins til okkar.
Vissulega kemur hann í tækn-
dnni og lætur manninn vera á
gangi úti í geimnum. En lítum
okkur nær þessa vordaga og
sumars sem í hönd fara. Leið-
um börn okkar svo sem verða
má undir blæ himins blíðan.
Blessað sé sumarstarf kirkjunn-
ar, æskulýðsfélaga og stofnana,
að starf endurfæðingar nemur ei
staðar í hinni ytri náttúru og,
að vorblærinn er tákn Guðs kær-
leiksanda, að við helgum líf okk-
ar honum í sem fyllstum mæli
börnum okkar og sjálfum okkur
til blessunar um tíma og eilífð.
— Amen