Morgunblaðið - 14.08.1965, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 14. ágúst 1965
Fimmtugur í dag:
Gísli Bjarnason, framkvstj.
ÖVANTJR að skrifa afmælis-
greinar, nema þá helzt í viðtals-
formi, bregð ág vana mínum í
þetta sinn, af því að tilesfnið er
mér óvanj'U nærgöngult og svo
auigljóst, að ég aetti ekki skilið
að halda ökuskírteini mínu, ef
ég léti sem ekkert væri og sta'ldr.
aði ekki við: Gísili Bjamason,
framikvæmdastjóri Suðurlands og
tryg g i.n ga.fo rstj óri á Seifossi er
fimimbugur í dag.
Sú var tíðin að ég þekfcti efcki
Gísla. Hann óik mér aiidrei með-
an hann var ungur og stundaði
leigu'bílaakstur, hvorki tók hann
mig heldur fastan né sektaði mig
á þeim árum, þegar hann var
iögregl'Uiþjónn beggja megiin
Hellishei'ðar. Það var ekki fyrr
en að áiiðnu hausti árið 1962,
seni við hittumst í fyrsta sinn.
Þá gerði hann mér þann heiður,
en vafasama greiða, ásamt tveim
ur kunningjum sínum, að heim
ssekja m,ig á Eyrarbakka og mæl-
ast til þess, að ég tæfci að mér
að verða ritstjóri nýs blaðs, sem
skyldi vebða frjálst má'lgagn
Sunniendi nga í bláðu og stríðai,
ólháð stjórnmálum og hagsmuna-
hópum. Ég gein við agninu, en
Gísli Bjarnason tók að sér að
spinna þátt viðskiptanna og fjár-
má'lanna í þessu hæpna fyrir-
tæki, sem var reyndar verk hlið
istætt því að flétta reipi úr sand-

ungu hjón sér gott hús víð göt-
una GrænuveWi, þar sem þau
búa með rausn og sóma enn í
dag, ásamt fóistufrdóttur sinni.
Árið 1950 gerðist Gísli verk-
stjóri hjá Sel'fosshreppi og gegrvdi
því starfi ötulilega i 12 ár. En
1962 gefck hann í þjónustu vá-
tryggintgarfólagsins „Almennar
tryiggingar" og setti á stofn um-
boðsskri fstofu fyrir það félag á
Selfossi. Áður hef ég minnzt á
útgáfustarfsemi hans og fram-
kvæmdars'tjóm blaðsins Suður-
lands. Hann er stjórnarformaður
Fleira hefur bókin „Islenzkir
samtíðarmenn" ekki um Gísla
að segja, hún er ófullkomin eins
og öll mannanna verk. Ég verð
því að beina sjónauka mínum
að kempunni sjálfri, þar sem
hún stendur á fimmtugu, íslend-
ingur meira en að nafninu til,
ekki sízt Biskupstungnamaður.
Og vasklegur maður er Gísli
Bjarnason óneitanlega og gervi-
legur að vallarsýn, ekki er hon-
um gjarnt á að mæla tæpitungu.
Því trúir enginn hvað við höfum
stundum rifizt af milkilli anda-
gift og sannfæringu, einkanlega
fyrr á árum. Nú erum við hins
vegar ævinlega orðnir sammála
um allt, en hvor okkar sann-
færði hinn að lokum, það get ég
ómögulega munað lengur. Aldrei
hefur Gísla þó tekizt að inn-
ræta mér hestamennsku og kvik
myndagerð, sem ég fyrir mitt
leyti lít á sem nokkurs konar
veikindi. Útreiðar eru mér lok-
uð bók, þó að ég heyri að vísu
álengdar hófadyninn. og mynda-
vél hef ég aldrei eignazt, hvað
þá kvikmyndavél. Þarna vitum
við sem sagt gagnkvæman ljóð
á hvort annars ráði, en ekki lát
um við það verða okkur til sund
urþykkju. Gobt. Það er eins og
það á að vera.
Einn aldarheimingur er hjá
liðinn. Til hamingju með þann
Prebsn Sigurðsson
mjólkurfræö. - Minning
f. 4. júlí 1920 — d. 9. ágúst 1965.
Kveðja frá félagsbræðrum
Það dimmdi á björtum degi.
Um dauðahs huldu vegi
vér meguim spyrjia og sipá.
K.l.
Helfrieginin kam eins og réið-
arsiag yfiir ofckiur félaga Prebens
í M.F.Í. Það er ótrúlega erfitt að
sætta sig við að ungum og hraust
um manrú sé svo skyndilega
kippt í burtu á miðjum starfs-
degi. Við sbondum hljóð og agn-
dofa yfir slítori ráðisiböfiun. Br
við nú sendum honuim hinztu
kveðju er margs að minnast og
margt að þakka. Hann gegndi
veigamifcliuim ábyngðarstörfuim
í M.F.Í. frá upphafi félagsins
m.a. fonmainnsstaifi uim skeið.
Öll sín verk vann hann af stakri
koötgæfni og ósérihlífini og var
ómissandi við samninga, þvi
hainn hafði fullan skilining á har-
áitbu verkalý ðslh reyf in ga ri n nar og
var laginn á að samræima hin
ólítoustu sjónarmið.
Okkar litla félag hefur misst
einn af sinurn bezitu mönnum.
Konu hans, sonum og öðrum að-
standendum sendum við inniileg-
ar samúðarfcveðj'Ur á þessum
sorgardegi.
Fjh. Mjótkurfræðingafél. Islands
Þórarinn Sigmundsson.
mjólkurfræðingur. Hann var
fæddur á ísafirði 4. júií 1920.
Foreldrar hans voru hjónin
Olafur Sigurðsson verzlunarmað
ur og Peta Pedersen. Fjögurra
ára gamall fluttist hann með for-
eldnuim sínum til Danmerkur og
með þeim aftur til islands 1932.
Settust þaiu þá að í Reyfcjavífc.
Þar hóf Pneben mjólkurfræði-
náim hjá Mjólfcursamsiölunni, en
fiuttizt árið 1940 hingað að Sei-
fosisi og hóf störf Ihjá Mjóikur-
búi Flóamanma. Hér hefur hanin
att heima lengst af síðan. Árið
1945 gekfc hann að eiga eftirlif-
andi konu sina Karen Viibergs-
dótttir frá Eyrarbaktoa. Þau hjón
eignuðust fjögur böm, þrjá syná
og eina dóttur. Dótiturina, Ernu,
misstu þau 1953, en drengirnir
enu Pétur 18 ára, Viibergiur 11
ára og Ólafur 6 ára.
Preben Sigurðsson var hlé-
drægur maður að eðlisfari, en þó
á'kveðinn og hispurslaus í skoð-
Hann vann sér virðingu
og traust þeirra, er með honuim
unnu, enda var harm góður starfa
maður í hivívetna, sem hvengi
lét sirm hlut eftir liggja.
Harm tók virtoan þáitt í félags-
máJum, eimkum á síðari árum, og
þar naut aín vel, hrversu stanfs-
fús han var. Harm átti sæti 1
kaupfélagsins Hafnar, sem stofn-
að var á Selfossi í fyrra.
næsta, Gísli Bjarnason!
Guðmundur Danielsson.
t DAG er til moldar borinn frá
Sélfossfcirfcju Preben Sigurðsson
jnum.
Fleiri komu fyrsta kastið við
þessa sögu, en um þá fór líkt
og eftirreiðarmenn Skúla gamla
á hestimum Sörla forðum og
Grímur Thomsen afgreiddi méð
orðunum: „Allir hinir brátt úr
sögu detta“. Gisla einuirn var
gefið útlhaldsþrek á Kaldadals-
reið og Skúlaskeiði blaðamennsk
urmar, og er samstarf okkar
órofið enn í dag og vinátta naid-
igóð og rótgróin og margprófuð
að burðarþoli. Gott er að vita
af slíkum marmi á vísum stað í
otiágrenninu.
Til þess nú að gæða þessa
grein ailmennu fróðleiks- og
uppiýsingagildi, gríp ég mér í
Ibönd nýja bók, sem nefnist „ís-
lenzkir samtíðarmerm", slæ
henrú upp á blaðsiðu 186, þar
eem stendur meðal annars eitt-
hvað á þessa leið:
Gísli Bjamason er fæddur 14.
ágúst 1915 að Lambhústúni í
Biskiupstungum, sonur hjónanna,
Bjarna Gíslasonar og Ágústu
Jónisdóttur húsfreyju. Tvítuigur
téfc hann brottfararpróf frá
héraðsskólanum að Laugarvatni
eftir tveggja vetra nám. Hann
stundaði algeng sveitastörf til
1937, en þá gerðist harm um
þriggja ára skei’ð leigubílstjóri i
Þorfáfcshöifn. Enn stundaði hann
í tvö ár sama starf, en skipti um
stað og ófc nú bifreið sinni einfc-
um um götiur og torg Reyikjavík-
ur. Árið 1945 kvaddi hann höfuð-
staðinn, stýrði sjálfrennungi sín-
um austur yfir Fjall og settist
að á Selfossi, þar sem ha nn tókst
á hendur löggæzil’ustarf og sfcrif-
stofuvinnu.
Þremur áruim fyrr en hér er
fcomið hafði hann fundið konu-
efni sitt ágætt og kvænzt Jó-
hönnu dóttur Sturlu bónda í
Fljótshólum og frú Sigríðar konu
hans Einarsdóttur frá Hæli.
Sezt að á Sel'fossi reistu hin
Vantar hressi-
legan blæ
Mér finnst meirihluti söng-
laga, sem útvarpið flytur, ein-
hver anguorværasta hljómlist
sem ég heyri. Ég efast um að ég
sé einn um þessa sfcoðun, þótt
aliur fjöldinn haifí. sjálfsagt
ekki hugleitt málið — og það er
skiljanlegt.
En ég fór að hugleiða þetta
einihverju sinni í vetur, þegar
útvarpið leitaði til fóllks úti á
landi, félkk skemmti'krafta á
ýmsuim sitöðum til þess að
syngja og leiika fyrir hlustend-
ur. — Masrgt af þessu var ágaat-
lega flutt og var síðúr en sívo
lakara en það, sem útvarpið
matreiðir fyrir okkur daglega.
En sjaldan var hressilegur
blær yfir efniniu (ég hfliustaði þó
eikM alfltaf) — og eitt sinn, þeg-
ar ágætur söngflokkur flutti ís-
lenzk ljóð og lög spurði ég sjálf
an mig hvað fólk í útlöndum
ály'ktaði, ef það væri að leita
að stöðvum. á tæikinu sínu
beima í stafu — og næði
Reyfcjavík.
Ég var sannfærðux um, að
flestir ályktuðu, að þessi er-
lenda útvarpsstöð væri að
flytja sorgardagsfcrá.
★ Þá er sungið
Sernnilega er það veðráttan,
vetrarmynkrið, fámennið — og
eitt og annað til viðlbótar, sem
mótað hefur íslenzka lund á
þennan hátt. Hressdleg og líf-
leg íslenzk lög heynast etkki oft
— og þegar ísflendingar koma
saman til að skemimta sér syngj
um við angurværu lögin ofck-
ar, sem mörg eru oiklkur mjög
hj artfólgin.
Þörf íslendiinga til að tjá sig
í söng er mikil. Þegar þrír
menn koma saman og allir eru
í góðú slkapi er yfirfleitt byrjað
að syngja eftir svolitfla stund, ég
tala nú ekki um, ef vín er haft
um hönd. Þá er byrjað áður en
tappiinn er tekinn úr flöskunnL
Þetta er sjálfsagt og eðlilegt
þar sem það á við. Hins vegar
verður þessi Iwöt dáliitið hvim
fleið, þegar noikkrir íslendingar
eru neyddir til að sitja kluikk'u-
stund á LundúnaiffliUigvelli vegna
þoku í Reykjavík, fá sér emn
bjór — og byrja svo á „Hlíðin
mín fríða“ og haflda áfram í
sama dúr — og vefcja undrun
þúsunda ferðafófliks frá öflluin
heimshornum.
Á mjólkurbíl —
í London
Það er sjálfsagt og eðlilegt að
syngja þar sem það á við, eins
og ég sagði að framan. En að
hefja söng hvar sem er og hve-
nær sem er getur verið fádæma
smekikleysa. Við sáturn þama á
Lundúnaflugvelli aflllengi fyrir
nokkru í stórum sad, sem ætl-
aður er farþegum, sem bíða
brottfarar. Á meðan fóru þarna
i gegn margir „flugivélafarmar“
á íteið til meginlandsins, Ame-
rífcu, Afríiku, Asíu — já i allar
áttir. Yfirleitt prúðbúið fóflik 1
ferðaskapi, glaðlegt en fremur
hljóðflátt.
Hefja þá ekki íslendingamir
upp raust sína alveg eins og
þeir sætu aftur á mjólfcurbíl á
leið austur yfir fjall, væm bún-
ir að talka tappann úr flösikunni
og byrjaðir að kyrja gömfliu lög-
in.
Ég er viss um að fófllkið, sesn
streymdi framlhjá, íhefur álykt-
að, að þaxna væri einhver furðu
legur sé rstrúarflofckur á ferð
— eða inflytjendiuír til Kúbu.
■Á" Fleira hægt að gera
en syngja
Nú er ég næstum viss
um að einhver lesenda minna
telur þetta teprulegt og jafn-
vel óguðlegt að hafa á móti
þvi að sungin séu íslenzk lög,
ættjarðarljóð og annað þess
háttar — og ekki skipti máli
hvort það sé gert á héraðs-
móti að Þrastarlundi eða 1
margmenninu á Lundúnaflug-
velli. Þess vegna ætla ég að
bæta einni málsgrein við
þetta:
scjóm M jófllkiunf ræð ingafél ags ís-
Framhald á bls. 21
Flesrbum ber saman um að ís-
lenzk glíma sé fögur íþrótt og
þjóðleg, sem ekki megi gleyra-
ast. Sjálfsagt er að sýna hana,
þegar tækifæri gefast. En ai
hverju köstuðu þá ekki söng-
mennirnir á Lundúnaflugvelli
af sér klæðuim og hófu að
glíma í stað þess að syngjaT
Fögur íþrótt og þjóðleg.
•jc Þjófkennd
Til mín hringdi kona nokk
ur, sem sagði sínar farir ekki
sléttar. Hún hafði ferið í Hag
kaup í Lækjargötu, var að
koma úr vinnu — og var með
innkaupatösku. í henni geymdi
konan óhreinan vinnuslopp
sinn. 1 verzluninni keypti hún
tvo smáhluti, hélt sáðan ÚL
Við dyrnar stöðvaði hana mað
ur, vörðu-r í verzluninni, og bar
á hana að hún hefði stungið 1
innkaupatöskuna vinnusloppn-
um. Konan varð undrandi og
sár, sagði að sloppurinn væri
úr annarri verzlun, sem hún
tiltók — þar að auki væri
hann óhreinn af notkun. Mað-
urinn var dólgslegur og sagði
konuna skrökva þessu, hún
tók sloppinn upp og sýndi hon
um — og hann sneri frá án
þess að biðja afsökunar.
Sjálfsagt er nauðsynlegt að
hafa eftirlit með þvi að fólk
hnupli ekki úr verzlunum. En
jafnvel í því starfi verða menn
að sýna kurteisi. — Konunni
sárnaði þetta svo, að hún var
marga daga að ná sér, sagði
hún.
NÝJUNG
TVEGGJA HRAÐA HÖGG-
OG SNÚNINGSBORVÉLAB
Bræðumir OBMSSON h.f.
Vesturgötu 3. — Sími 38820.