Morgunblaðið - 14.08.1965, Blaðsíða 17

Laugardagur 14. ágúst 1965
MORGUNBLAÐIÐ
17
— Hvemig líður Möggiu og
Jonna, spurði vinikonan.
— I>au eru nýbúin að Slíta trú
lofitninnL, svaraði móðir Möggu
kuddalega.
— Nú það kemur mér á óvart.
Ég hélf að hún elskaði hvert hár
á höfði hennar.
— Já, en ekiki hvert bár á jaklk
anuim hans, var svarið.
— Aha, svo þú ert ekki búinn
að reka fröken Jónu ennþá.
Danski skopleikarinn og rit-
höfundurinn Storm Petersen
hafði gaiman af því að segja sög
ur aif mönnuim með mikið skegg.
Hér kemur ein sagan:
Kvenmaður kemur inn í búð
og ætilar að kaupa gjöf handa
gömlum vini sinum.
— Hvernig vaeri a’ð kaiupa fall-
egt hálsbindi, leggur afgreiðslu-
maðurinn til.
— Nei, það er ekki hægf, hann
hiefur ailskegg.
.— En að kaupa þá vesti?
— Nei, það er heldur ekki
Ihægf, hann hefur svo mikið skegg
— En kannski að morgunskór
gætu dugað, sagði afgreiðöiu-
maðurinn.
— Þegar þú sagðir við mig að
þú stæðir allan daginn fyrir fram
an myndavélar, hélt ég auðvitað
að þú værir kvikmyndaleikari.
Á nautgripasýningu var eftir
farandi tiikynning sett upp:
Kl. 10 koma nautgripirnir.
Kl. 11 koma gestirnir,
Kl. 12 sameiginlegt borðhaild
★
Rafcarinn var að tala um mann,
eem honum fannst góður við-
skiptavinur. — Þessi MacMean,
það er nú meiri hárvöxturinn á
honum. Hamn kemur tvisvar á
dag til þess að láta rafca sig ag
lætur klippa sig á fárra daga
fresti, Ja, það eru nú meiru
ósfcöpin.
En honum brá heldur en ekfci
f brún þegar maðurinn, sem
hann vár að klippa saigði:
— Þú hefir lílklegast aldrei gert
þér grein fyrir því að það eru
tveir menn sem heita Angus og
Donaild — ag eru tviburair.
— Ég er hræddur um að þú
verðir að hætta að borða kjam-
ana með, þegar þu borðar epli.
SARPIDONS SAGA STERKA — Teiknari: ARTHÚR ÓLAFSSON
Og í þessu vaknar jarlsson
og ris á fætur og heldur af
stað. Hefir hann ávexti af
trjánum og aldini sér til fæðu.
Segir ekki af ferðum hans
fyrr en hann á þriðja degi
sér hús eitt af steini gjört.
Hann gengur að dyrum og
klappar þar á. Þá kemur út
maður, hvítur af hærum. Jarls
son heilsar honum. Hinn tek-
ur kveðju hans og mælti:
„Ef þú ert Sarpidon, sonur
Marians jarls, þá ertu velkom
inn á minn fund, og skaltu
ganga inn til gistingar."
Jarlsson kveðst það með
þökkum þiggja og ganga
þeir svo inn í húsið.
Þá mælti jarlsson: „Segja
muntu mér nafn þitt og hvaða
manna þú ert.“
Hinn svarar: „Nafn mitt er
Elífas, og er ég kynjaður aust-
an úr Jórsölum, og flýða eg
þaðan, þá er borgin var yfir-
unnin. en Gyðingar í þræl-
dóm seldir út um öll lönd.
Hefi ég siðan verið í einsetu
þessari um sjötigi ár. Hefir sá
guð, sem ég dýrka, gefið mér
spádómsanda, og er mér gefið
að vita fyrir óorðna hluti.“
JAMES BOND

TW6 OTWEB SlKLS IN TWE OFPICE
WEBE VEBY JEALOUS WWEW
TWEY KMEW I WAS TO WORlí
WITH A POuBlE O. I WAS
ENCWAWTEt? YOUBE
OUB t-------------------
Y IT'S NOT PlFFlCULT TO
SET A POUBLS 0 NUMBEB
IN TWE SEBYICE IF YOUBE
PBEPABEP TD KILL
PEOPLE. TWAT'S ALL
TWE MEANllNS IT
->f— Eftir IAN FLEMING
T XVE SOT TLE coepses öf A JAPANESE ciphsb ekpebt w'
, NEW VDRK ANP A NORWESIAM POUBlE ASSNT IN STOCKWOLM
— Hinar stúlkurnar á skrifstofunni
voru mjög afbrýðisamar, þegar þær fréttu
að ég ætti að vinna með manni úr leyní-
þjónustunni, sem leyfi hafði til að drepa
hvern sem or.
— Það er ekki erfitt að fá það leyfi í
Ieyniþjónustunni, ef þú ert viðbúinn að
drepa. Það er nú allur galdurinn.
— Ég hef skotið japanskan dulmálssér-
fræðing í New York og norskan gagn-
njósnara í Stokkhólmi. Þetta hefði ekld
verið unnt hefði ég ekki haft leyfi til að
drepa. Þetta er jú atvinna manns og mað-
ur verður að gera það sem manni er sagt.
JÚMBÓ ——-)<— — -K— —-K— — j<~ Teiknari: J. MORA
Bílaleigjandinn sýndi þeim bílakost sinn
og var stoltur af. — Finnst ykkur þeir
ekki fallegir? sagði hann. — Jú, svaraði
Júmbó, en var ekki alls kostar ánægður.
— Eh — er þetta allur bílakostur yðar?
— Eigum við ekki að leigja þennan aft-
asta, sagði prófessor Mökkur, hann minnir
mig á löngu liðna æsku. Er unnt að fá
. - .© PIB
C,’P'NHA6fH 4
hann leigðan í þrjá daga?
— Hvernig finnst yöur bíllinn ganga?
spurði Júmbó, nokkru seinna, þegar þeir
óku gegnum bæinn. — Hjólin snúast að
minnsta kosti, svaraði Mökkur. Samt gæti
maður haldið að þau snerust ekki öll með
sama hraða . . .
— Já, já, meðan hann hangir samaa
komumst við áfram, sagði Júmbó. í sama
mund stanzaði bíllinn. — Hvað er nú að?
spurði prófessorinn. — Reynið að koma
honum í gang aftur á meðan ég bregð
mér inn í járnvöruverzlunina og kaupá
eitthvað smávegis.
KVIKSJÁ — -K— —)<— —Fróðleiksmolar til gagns og gamans

UMUmré-
Andrea Doria-slysið 1956.
Flestir höfðu haldið að skipstapar á risa-
skipum nútímans væru úr sögunni á frið-
artímum, þar til hinn 27. júlí 1956 er
árekstur varð milli ítalska skipsins Andrea
Doria og sænska skipsins Stockholm rétt
fyrir utan höfnina í New York. Á ítalska
skipinu voru farþegarnir rétt búnir að
borða siðustu máltiðina áður en þeir
kæmu til New York, þegar þeir skyndilega
urðu varir við, að skipið tók á sig hnykk
og þeir heyrðu urgandi hljóð. Sirenur
skipsins voru þeyttar og það gaf vísbend-
ingu um að eitthvað væri i ólagi. Það
reyndist líka vera, þvi að Stockholm hafði
borað stefni sínu inn i hlið Andrea Doria,
svo að sjórinn streymdi inn. 7 menn dóu.
Stockholm var stórskemmt og lá skammt
frá. Fyrstu þrjár klukkustundirnar var
það eitt um björgunarstarfið. — Þegar
Andrea Doria nokkrum klukkustunduna
seinna hvarf í djúpið, höfðu auk hinna
7 áðurnefndu, 45 farizt af 1100 manns, sem
verið höfðu um borð fyrir slysið. Slysið
varð á þann hátt, að Andrea Doria var
vegna mistaka skipstjórnarinnar, stýrt f
veg fyrir Stockholm.