Morgunblaðið - 05.10.1965, Blaðsíða 21

Morgunblaðið - 05.10.1965, Blaðsíða 21
Þriðjudagur 5. október 1965 MORCU N BLAÐIÐ 21 ; I NÝLEGA komu heim frá Danmörku tveir starfsmenn Landhelgisgæzlunnar, þeir Helgi Hallvarðsson, 1. stýri- maður á Óðni og Sirurðui Sigurðsson bátsmaður á sama skipi. Þeir félagar tóku þátt í námskeiði, er stóð í fimm vik- ur og var um tundurduflaeyð- ingar og meðferð sprengiefnis almennt. Námskeið þetta var haldið á vegum NATO og í höfuðstöðvum danska sjó- hersins á Margrétarhólmi við Kaupmannahöfn. Mbl. náði tali af Helga og spurði hann um þetta námskeið. — Hverskonar námskeið var þetta? Nemendur á námskeiðinu. Helgi er þriðji frá hægri, en Sigurður fimmti frá hægrL Á námskeiði um eyðingu dufla Stutt viðtal við Helga Hallvarðsson, stýrimann — Námskeiðið var fólgið í því að sýna okkur gerð tund- urdufla af ýmis konar gerð- um, svo og hvernig gera má þau óvirk. Þetta á við um hvaða dufl sem er, hvort held- ur þau eru þýzk, brezk dönsk o.s.frv. Okkur var kennt, hvernig gera á þau óvirk á landi, en sprengja þau, ef þau finndust á sjó. Aðferð okkar hjá Landhelgisgæzlunni hefur verið sú, að við höfum skotið þau niður. Hafi þau hinsvegar komið í vörpu einhvers togar- ans höfum við gert þau óvirk. — Hve margir voru á þessu námskeiði utan þið tveir ís- lendingarnlr? — Á námskeiðinu voru fimm Þjóðverjar og fimm Danir. Kennarar okkar voru sérþjálfaðir menn innan danska sjóhersins. — Var námskeiðið bóklegt eða verklegt? — Það var hvort tveggja. Danir eiga eitt stærsta safn tundurdufla sem um getur. Þá hafa þeir og mikla þjálfun í eyðingu þeirra, þvi að hernaðarþjóðirnar fylltu öll sund umhverfis landið af tundurduflum og eru þau alltaf að finnast enn í dag. — Er mikið um tundurdufl hér við land? — Á undanförnum árum hafa komið í vörpur togar- anna, hvað eftir annað, dufl. Einnig hafa þau fundizt á reki umhverfis land. — Hvaða tegundir dufla voru aðallega hér við land? — Af enskum og þýzkum duflum voru hér allar teg- undir, bæði svokölluð takka- dufl og seguldufl. — Og á námskeiðinu hafið þið að sjálfsögðu lært með- ferð og eyðingu allra teg- unda? — Já, við fengum raunhæf- ar æfingar í eyðingu þeirra, okkur var sýnd gerð þeirra og kennt og þekkja þau í sund- ur. Þá var okkur bent á, hvað varast ætti; þegar verið væri að gera þau óvirk. Þá voru og á þessu námskeiði i sýnd margs konar dufl, sem 1 ekki finnast hér við land. J — Hver hefur þetta starf • 1 með hendi hjá Landhelgis- t gæzlunni að undanförnu? í — Það hefur Gunnar Gísla- son haft. Hann var lengi skip- herra, en er nú birgðastjóri gæzlunnar. 1 — Hvernig springa tundur- dufl? — Tundurduflið er eins konar púðurtunna, sem flýtur á sjónum. Sé um takkadufl að ræða, eru takkar þess full- ir af sýrutegund, sem myndar straum, er hún kemur í sam- band við málm og kveikir sá straumur í forsprengjunni, sem síðan tendrar aðalpúður- birgðir duflsins. Sé hins vegar um seguldufl að ræða nægir 1 að það komi í samband við ' skipið til þess að forsprengjan fari á stað. Duflið er með koparhúð, en eins og kunnugt er myndast rafmagn, er stál kemur í snertingu við þann , málm og er það nægilegt til 7 þess, að það kveiki í for- 1 sprengjunni. — Voru tundurdufl ekki mannskæð í síðar* styrjöld- inni? — Það mun um ein milljón dufla hafa verið sjólögð í heimsstyrjöldinni og af þeim mun eitt dufla af hverjum 78 hafa orðið mannskætt, svo að þau hafa haft mikið hernaðar- gild. — Er eitthvað, er þú vildir taka fram að lokum? — Einungis það, að ef sjó- menn skyldu fá dufl inn á þilfar í vörpunni, þá mega þeir ekki undir neinum kring- umstæðum hreyfa við því. Þeir skulu láta það liggja þar sem það er, er það er komið um borð. Þeir geta bundið það niður á festiaugum dufls- ins. Síðan eiga þeir að gera Landhelgisgæzlunni viðvart án tafar, sagði Helgi að lok- um. Norska Hvítabandið rsfur til díakonissu- starfs á íslandi SfÐASTLIÐIE) sumar, er íslands vinurinn, séra Harald Höpe, var hér á ferð, kom hann að máli við stjórn Hvítabandsins á íslandi og tilkynnti, að Hvítabandið í Nor- egi hafi í tilefni hundrað ára afmæli Ólafíu Jóhannsdóttur safnað fé og stofnað minningar- sjóð um hana að upphæð krónur norskar tíu þúsund, sem varið ekal á íslandi til þeirra mála, sem voru Ólafíu Jóhannsdóttur hugstæð. Norðmenn hafa þegar sýnt það með ýmsu móti, að þeir kunna vel að meta starf Ólafíu Jóhannsdóttur, einkum meðal ógæfusamra kvenna í Ósló. Þeir undirstrika það enn -einu sinni með stofnun þessa sjóðs. í gjafa- bréfi norska Hvítabandsins seg- ir: „Ólafía skildi eftir sig svo skýr spor í vitund þjóðar vorrar og í því starfi, sem Hvítabandið vinnur, að minning hennar verð- ur ekki afmáð. Þar sem vér vit- um, að ein af síðustu óskum Óla- fíu var að fá að koma á fót día- kónissustarfsemi (hjúkrunar- systrastarfi) á íslandi, þá viljum vér í þakklátri minningu um hana senda systrum vorum á ís- landi lítla gjöf, sem getur stutt þetta málefni eða önnur hliðstæð, (þegar þess verðux þörf.“ Bréfið er undirritað af séra Harald Hope og frú og Signe Lindö. Hvítabandið á íslandi þakkar þessum rtorsku vinum tryggð þeirra við minningu Ólafíu Jó- Brjóstlíkan af Ólafíu Jóhanns- dóttur, sem norska Hvítabandið reisti í Osló. hannsdóttur, höfðingskap og hvatningu í starfi. En eins og landsmönnum mun kunnugf var Ólafía Jóhannsdóttir stofnandi Hvítabandsins á íslandi. (Frétt frá Hvítabandinu á íslandi) Týndí peningum í miðbænum UNGLINGUR var'ð fyrir þvi ó- happi síðdegis á föstudag, að hann tapaði úr fórum sínum nokkur þúsund krónum í pening um, — allt í 1000 króna seðlum. Hann var að sinna innkaupum í Miðbænum er þetta ger'ðist. Ár- angurslaust hefir hann leitað. Skilvís finnandi er beðinn að snúa sér til lögreglustöðvarinnar og er fundarlaunum heitið. — Eitt af Framhald af bls. 9. meistarinn teiknað stærðar mannshöfuð, sem minnir á sagn- ir af risum er höfðu átt áð vera uppi við bernsku mannkyns. Ris- arnir hafa fyrir löngu liðið und- ir lok, en frá þeim þróast hinn fagurskapaði maður, eins og hann er í dag- Þannig mætti halda áfram að leita að upp- sprettu í sál listamannsins að þvi hugmyndaflugi er streymir fram og verður að listaverki í litum á bréfi og lérefti. En þar sem ég er enginn list- fræðingur, brestur mig algjör- lega getu til að klífa þær hæðir, er listamaðurinn býr í er hann hrífst af andanum, sem knýr hann til æ fullkomnari listsköp- unar. Það mál verður því ekki rætt frekar hér, en hoVfið að því, sem kom mér til að rita þessar línur. Annar þeirra sjúklinga, sem fóru hé'ðan af Heilsuhælinu, á Hótel Sögu, var Sigurþór Guð- finnsson útgerðarmaður í Kefla- vlk. Eins og bér að framan segir, keyptu þeir félagar nær því níundahluta allra listaverk- anna, eða átta af sjötíu og fjór- um. Nú hefur Sigurþór afhent mér, undirrituðum, eina mynd- ina, sem gjöf til Félagsins Sjálfs- bjargar til ævarandi eignar, eða ráðstöfunar að eigin vild félags- ins, eftir því sem henta þykir. Myndin er: „Svipir vi'ð Selfljót", sem lýst er að nokkru hér áð framan. Ég vil fyrir hönd Félaigsins Sjálfsbjörg færa Sigurþóri Guð- finnssyni mínar beztu þakkir fyrir þessa rausnarlegu og fögru gjöf, sem hann hefur faiið mér að koma á framfæri. Einnig óska ég Félaginu Sjálfs björg til hamingju með þessa óvæntu og óvenjulegu gjöf- Gísli V. Yagnsson. Heilsuhæli N.L.F.Í. Hveragerði. — Börn kennara í þýðingu Þorsteins Stefánssonar rithöfundar. Téða bók hafa nokkrir kenn- arar notað s.l. vetur, ásamt venjulegum kennslubókum í dönsku. Erum við allir sammála um að þetta hafi gefið góða raun, og viljum því garnan mæla með kverinu og a.m.k. hvetja við komandi kennara til að kynna sér það. Efnið er hollt og heil- brigt hverju barni og unglingi, atburðir og ævintýri úr lífi íslenzkrar æsku að starfi og leik. Börnin tóku almennt bókinni vel og lásu hana flest af kostgæfni, sér til ánægju. Eignuðust þau þar aukinn orða forða í dönsku yfir mörg við- fangsefni úr kunnugu umhverfi, enda málið mikið létt og lipurt á bókinni. Fæstir, hygg ég að hafi notað hana til heimanáms, heldur fremur til hljóðlestrar undir lok kennslustunda, með leiðsögn, hjálp og síðar könnun kennara. Börn i>á Island fæst í bóka- verzlun Sigfúsar Eymundssonar, er myndskreytt, snotur að útliti og ódýr. Guðm. Óskar Ólafsson. — Nemendasamb. Framhald af bls. 17 gegnt frá því að hann var stotfn- áður. Skólann hafa sótt fjöl- margir nemendur, sem ella hefðu ekki haft efni eða ástæður til að stunda framhaldsnám. Stofn- fundurinn lýsir ánægju sinni með þá áætlun, sem gerð hefur verið um stækkun skólans, og bendir á naúðsyn þess, að hon- um verði hið allra fyrsta komið í þá stærð, sem teljast verður lágmark um slíka menntastofnun Jafnframt bendir fundurinn á, að brýn þörf er á að sjá skólan- um fyrir kennslutækjum, svo að nemendum séu eigi búin lakari skilyrði til námsiðkana þar en i öðrum hliðstæðum skólum. Nemendasambandið lætur 1 ljós þá skoðun sína, áð mennta- skóli sé vel í sveit settur á skóla- setrinu að Laugarvatni og minn- ir í því sambandi á það hlutverk, sem skólanum var í upphaíi ætl að. Nemendur hafa verið úr öll um landshlutum, og hafa nær allir haft þörf fyrir heimavist. Fundurinn lýsir yfir þeirri full- vissu, að Menntaskólinn að Laug arvatni muni um langa framtfð skipa veigamikinn sess í fræðslu kerfi þjóðarinnar, og heitir á forráðamenn menntamáta og fjárveitingavald að veita skól- anum brautargengi. Til nemenda skólans fyrr og nú beinir fundurinn þeirri á- skorun, að þeir leitist í hvívetna við að gera- veg skólans sem mestan.“

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.