Morgunblaðið - 05.10.1965, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 05.10.1965, Blaðsíða 28
28 M0&GUN2LAÐIÐ Þriðjudagur 5. október 1965 PATRICK QUENTIN: GRUNSAMLEG ATVIK En þá var hönd lögð á hand- legginn á mér. Snertingin kom svo snögglega og fyrirvaralaust að ég var næstum rokinn um koll. —Nicholas! Ég vissi, að þetta var hún Lukka, og þá var hún Lukka eina persónan í öllum heimin- um, sem var í fullkomnu lagi. Ég snarsneri mér vrð og áður en nokkurt orð væri sagt, hafði ég lagí arminn i:tan urn hana og þrýst henni að mér. Þessi snerting sem var svo mótstöðu- laus og kom eins og af sjálfri sér, var dásamleg tilfinning. — Nikki! Röddin var svo mjúk, rétt eins og svalandi gola utan af eyðimörkinni. — Nikki, elksan! Hvað er að? Hvað geng ur að þér? — Hún mamma! stundi ég upp. — Áttu við þegar hún stöðv- aði mig þarna í samkvæminu? Eða, að hún hefur alltaf ver- ið svo önug við mig? Láttu þér ekki detta í hug, að mér sé ekki saman, Nlkki minn. Hún er stór stjarna. Og þannig er allt þetta fólk. Verður að vera það. Þú getur ekki ætlazt til, að það verði hrifið, ef óþekktur stelpuhnokki.... — Mamma! greip ég fram í ... — Það var hún, sem gerði það___Hún myrti hana Normu. Og nú er hún búin að myrða hana Sylviu. Norma vissi um eitthvað, sem hún hafði gert af sér í París....og svo Sylvia... eitthvað .... Ég hélt enn utan um hana, KlWverndar skóna rétt eins og það gæti eytt þess- um óhugnanlega sannleika, og svo bablaði ég upp úr mér allri sögunni — um baðkerið, hunds- sporin, Steve Adriano og bréfið í gimsteinakassanum — Allt í lagi, heyrði ég sjálf- an mig segja, þegar því var lok- ið. Sama má mér vera! Hvað um það, ef hún er morðingi? Hver kærir sr^ nema kollóttan ef svona glæpakvendi ... ? — Nikki! — Hún er móðir mín. Allt í lagi. En þetta er ekki mér að kenna, eða hvað? Ekki get ég að því gert. Ekki bað ég um að fæðast í þennan heim. Það er ekki...... — Nikki, Nikki! Ég rétt skynjaði, að hún hélt enn í 22 handlegginn á mér og var að hrista mig. — Hlustaðu á mig, Nikki! Einhvemveginn stöðvaði þetta orðabununa. — Nikki, þú ir.átt ekki halda þetta með hana Sylviu. Hún mamma þín myrti alls ekki hana Sylviu. Hún sneri andlitinu að mér, og tunglsljósið skein beint fram an í hana. Ég gat séð, að augun í henni giitruðu eins og frost- kúlur. — Þetta í París ... ég veit auðvitað ekkert um það. Vitan lega veit ég ekkert um það. En hún myrti ekki Sylviu og ef hún hefur ekki myrt Sylviu, þá myrti hún heldur ekki hana Normu. Hlustaðu nú á mig, Nikki Eftir að við komum frá henni Sylviu í eftirmiddag þeg ar ykkur var öllum skipað að leggja ykkur, kom Anny inn í herbergið mitt. — Kom hún........? — Já, strax. Ég hafði ekki ver- ið þar inni meira en mínútu þeg- ar hún kom. Hún kom til þess að skamma mig og segja mér að stilla mig svolítið betur. Svo æfði hún mig aftur og aftur. Hún var þarna hjá mér alveg þangað til við þurftum að fara á sýn- inguna. Skilurðu þetta ekki? Hún hefði ekki hugsanlega getað gert það. — Ég vissi alveg, að þetta myndi koma, en var ekki al- mennilega farinn að átta mig á því. Ég einhvernveginn fann það bara á mér. — Já, en hundssporin? Og bréf ið í skartgripakassanum? — Það var ekki hún Anny. Ég gæti svarið það. Það hlýtur að hafa verið einhver annar. Hundsspor. Ekki var það Ronnie, því að hvernig hefði hann getað náð í Tray? Kannski Pam? Eigandi Tray? Pam, sem mundi vita um þetta í París og sem hefði lagt lífið í sölurnar fyrir mömmu? Pam, sem hafði verið á næstu grösum þegar Norma datt, að því er hún sagði. Sagði! Já, þannig hlaut það að vera. Það hefði engu breytt. Ef Pam, BÍLALEICAN 'ALUR ? Rauðarárstíg 37 sími 22-0-22 NYTT VETRARGJALD 300 kr. fastagjald og 3 kr. á ekinrt km. ÞER ESGll LEIK af einhverri brjálæðislegri tryggð við mömmu hefði drepið tvær konur hefði það verið alveg eins skelfilegt. En það var það bara ekki. Pam var Pam. Pam var elcki mamma. Pam var per- sóna, sem hægt var að hugsa um eða þá láta það ógert, eða það var hægt að láta sem manni hefði aldrei dottið það í hug. Roðinn var aftur kominn í kinnarnar á Lukku. Ég þrýsti henni enn fastar að mér og nú vissi ég, að ég elskaði hana. Var það vegna þess, sem hún hafði gert fyrir mig? Eða var það bara vegna þess, að hún var hún Lukka? Það gat verið sama. — Elsku Lukka mín! Þegar ég hélt, að það væri hún mamma, var ég alveg að dauða kominn! — Veslings Nikki. — En nú er ég jafngóður aft- ur. — Þú hefur mig, elsku Nikki. Ég er alltaf hjá þér. Það veiztu. Ég var að kyssa hana á munn- inn, hárið og kinnarnar. Hún stundi ofurlítið. — Ó, Nikki, ég var búin að sverja að segja þér þetta ekki, vegna hennar Moniku, vegna þess að þú varst sonur hennar Anny Rood og ég var sú, sem ég er.....Þetta var svo ágirnd- arfullt og útreiknað .... En nú er ekkert til fyrir mér nema þú. Ég elska þig, Nikki. — Lukka! Nú færðist þessi hlýja um mig allan, alla leið niður í tær. Máninn, sem var svo heljar- stór og gulur, var enginn leik- húsmáni lengur. 16. kafli. Ég vaknaði um hádegið og minntist Lukku og var hrifinn af öllu, jafnvel Las Vegas. Ég hljóp inn til mömmu. Hún sat uppi í rúminu með lestrargleraugun sín, hálfkæfð í dagblaðahrúgu. Ég vafði hana örmum og kyssti hana. Hún kyssti mig aftur og við vissum bæði, að nú var allt komið í lag. Við þurftum ekki að ræða þau mál frarnar. Ég fleygði rnér á rúmið hjá henni, ofan á eitthvað a£ blöðunum. — hæ, ma.nnia! — Nikki minn elskan. Viltu sjá hvernig þú ferð með Tim- es! Þessir strákar! Hugsunin um dagblöðin kom mér aftur til að skjálfa en þó ekki mjög mikið. Það var bara umhugsunin um, hvort Steve hefði staðið vel í stöðu sinni. Ég greip hvert bla’ðið eftir annað. Andlát Sylviu var allsstaðar á útsíðunum með stóru letri. Hún hafði fundizt í baðkerinu sinu í Hopi, klukkan sjö um morgun- inn, þegar þernan kom til henn- ar með tebolla, samkvæmt skip- un. „Það er einhver gamall ensk- ur sfður“. Woodside, húslæknir- inn þarna hafði gefið dánarvott- orð hljóðandi upp á hjartaslag og haldið um leið harðor’ða ræðu um þenna ósið að vera að megra sig með allskonar óheppi legum aðferðum, og svo komu hliðstæðar sögur, svo sem um andlát Maríu Montez, kvik- myndastjömunnar, sem líka dó í baðkerinu sínu. Það hafði ver- ið talað við Ronald Light í íbúð hans í Tamberlaine, og hann hafði verið alveg úrvinda yfir því að hafa „misst aðra Ninon til“. Jarðarför Sylviu átti að fara fram í Beverley Hills næsta' miðvikudag. Jæja, þarna stóð það svart á hvítu. Hann Steve lét fekki að sér hæða, kallinn. Robinson lögreglu stjóri átti þama sýnilega ekk- ert erindi. En svo tók mamma líka sitt rúm í blöðunum. Hvert blaðið eftir annað var fullt af „Anny Rood og fjölskyldu .hennar". Þarna voru og myndir af frægu fólki, sem barðist um að komast inn í Mona Lisa-salinn á sýn- inguna. Viðtöl við alla hugsan- lega menn, allt frá Mike Todd til ríkisstjóra Kaliforníu og all- ir voru þeir yfir sig hrifnir. Lettie Leroy var óhemjulegri en nokkru sinni og var þá rhik- ið sagt: „Eftir þessa sýningu í Tam- terlaine er Anny Rood kröft- ugri en nokkur vetnissprengja“. — Það er eins og við höfum fallið fólki í geð, sagði mamma. — Finnst þér það ekki? Hún tók af sér gleraugun. En nú megum við ekki sofna á lárbetj- unum okkar. Það má maður aldrei gera. Og nú finnst mér tími til kominn að tala við þau hin um hana Sylviu sálugu. Það getur orkað svo illa á þau, ef þau sjá það fyrst í blaðinu. Vertu nú vænn og náðu í þau.. . . . þó kannski ekki í hana Cleonie. Mér finnst ég þurfi að tala dáltiíð öðmvísi við hana en hin.... seinna. En náðu í hin öll. Ég gerði þeim aðvart, og þau komu öll streymandi inn í her- bergi mömmu, en svo þesar Pam kom allt í einu inn og leit út alveg eins og Pam, þá þoldi ég ekki við þarna lengur. £nda engin þörf á mér lengur. Ég fór í sundskýlu og fór svo að synda í fyrsta sinn í þessum and styggilega sundpolli. Mér til mestu hrellingar þekktu mig þarna allir, og svo flykktust að mér viðbjóðslegar kvensur og enn viðbjóðslegri krakkar, sem vildu fá rithöndina mína. Það leið ekki á löngu áður en ég var búinn að fá meira en nóg af þessu og flýði inn í hús- ið aftur í votri sundskýlunni, en þá rakst ég á Ronnie. Af Ronnie að vera, leit hann prýði- lega út —- næstum eins og manneskja aftur. Ég sagði hon- um frá ljósmyndinni og bréfinu — bara, að hvorttveggja hefði fundizt, en ekkert um nánari at- vik að því og þegar því var lok ið, varð hann alveg eins og manneskja. Þegar við komum í húsið, vom hin að streyma út frá mömmu, með hátíðasvip. Rétt á eftir þeim kom mamma fram 1 ljósrauðum innislopp. — Anny! sagði Ronnie. — Ronnie! Mamma sendi hon um töfrandi bros. — Afsakaðu mig rétt andartak, elskan. Það var bara svoltíið, sem ég þurfti að segja við hana Cleonie. Bíð- ið þið, elskurnar. í setustofunni. Ég verð ekki augnablik. Svo sveif hún áleiðis til her- bergis Cleonie, en við Ronnie gengum inn í setustofuna. Þar voru engin hinna. Líklega höföu þau farið til herbergja si.ma til þess að melta „fáu orðin", sem mamma hafði sagt við þau. Sím inn hringdi. Eg tók hann, og einhver frönsk rödd sagði: —X Allo, allo, Mademoiselle Rood? En þá heyrði ég, að mamma svaraði í hitt tækið, svo ég lagði símann frá mér. Eftir um það bil tíu rnínút- ur var mamma komin til okkar aftur og sveif nú að Ronnie og breiddi út faðminn. Hann stökk á fætur og þau föðmuð- ust. — Elsku Ronnie, veslings Ronnie. Þarna sérðu, hvort þetta var ekki allt í lagi, eða var það ekki? — Þú ert stórkostleg, Anny. Ég get ekki sagt.... — O, vitleysa, góði minn. Við erum vinir. Og við Steve erum vinir. Það var allt og sumt. Ronnie horfði á hana með að- dáunaraugum, eins og St. Bern- ardshundur. — Anny, ég verð að fljúga aftur-til L.A. núna f snarkasti. Ekki fyrst og fremst vegna jarðarfararinnar hennar Sylviu, þó að ég verði auðvitað að vera þar. En það er myndin .....Anny, við byrjurn upptök- urnar eftir þrjár vikur. — Já, elskan, svaraði mamma og augnaráðið var fjarrænt. — Anny, hvað á ég að gera? — Gera, elskan? — Það er allt tilbúið. Vitan- lega gæti ég hætt við allt sam- an. Tekið tapið eins og það ligg- ur fyrir. En .... þú verður’ nú ekki hérna nema þrjár vikur. Það stendur alveg heima. Anny, gerðu það fyrir mig.... leiktu Ninon. Jafnvel nú var allt í lagi, eða svo til. Ég fann fiðrildin kvika í höfðinu á mér. Ef ég einhvern tíma opna blaðið mitt og les, að Anny Rood eigi að leika Nin- on de Lenclos! Þá fer nú Rob- inson gamli á stúfana afturl Nei! hugsaði ég. Ronnie er bú- inn að tapa vitglórunni. Einm- itt þetta mundi korna þvi öUu af stað aftur!

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.