Morgunblaðið - 13.10.1965, Blaðsíða 21

Miðvikudagur 13. október 1965
MORGUNB LAÐID
21
Maður nokkur kom inn í veit-
lngastað, sem hafði fljóta af-
greiðslu að kjörorði sínu, og bað
um hrossakjöt. Þjónninn kom að
vörmu spori með það sem gestur-
inn hafði beðið um og maðurinn
Ihóf átið.
Litlu síðar kallar hann aftur á
þjóninn og segir við hann: — Ég
þakka fljóta afgreiðslu, en þér
hefðuð nú mátt gefa yður tíma
til þess að taka hnakkinn af.
— Jæja, svo þér líkar ekki vel
við nýja nágrannann þinn.
— Nei, hann sendi mér brúsa
af smurolíu um daginn og sagði
xnér, að það ískraði svo í sláttu-
vélinni minni, að ég skyldi
smyrja hana áður en ég byrjaði
að slá klukkan hálf sex á morgn-
ana.
— Og hvað gerðir þú?
— Ég sendi honum brúsann til
baka og sagði honum að hann
skyldi smyrja konuna sína, áður
en hún byrjaði að syngja klukk-
an hálf tólf á kvöldin.
SARPIDONS SAGA STERKA — Teiknari: ARTHÚR ÓLAFSSON
Nú skal þar frá segja, hversu
á stóð í landinu. Nikanor kon-
ungur var tvíkvæntur. Hafði
hann við fyrri drottningu sinni
átt dóttur þá, er Svangerður
hét, og var hún gjafvaxta orð-
in, er hér var komið sögunni,
cn við seinni drottningu átti
hann son einn, er Tóloeus hét.
Hann var tólf vetra um þennan
tima. Einn dag, er konungur
sat yfir borðum, gekk í höllina
maður stór sem risi. Fór hann
inn að hásætinu og mælti:
„Sittu heill, konungur, og
vittu, að hér er kominn sá mikli
höfðingi Tantilus, ættaður frá
Tartaría. Hefi eg það erindi að
biðja Svangerðar dóttur þinnar
mér til kvonar, og munu flestir
mæla, að þér sé leitað hinnar
stærstu vegsemdar með slíkum
mægðum. Vil ég þú segir, nær
þér þykir hentast, að brúðkaup
okkar sé haldið“.
Konungur svarar: „Ekki fæ
eg þann dag ákveðið að sinni,
því eg er ekki ráðinn í, hvort
eg gifti þér dóttur mína. Vil eg
heldur um stund sakna þeirrar
vegsemdar, sem eg hlyti af þeim
mægðum, en gefa dóttur mína
tröllkynjuðum jötni, sem mér
virðist þú vera“.
Tantilus reiddist við þessi orð
og mælti: „Verra ertu verður
en eg hefði þér hugsað ,og er
maklegt, að sá hafi brek, er
beiðist. Nú býð eg þér hólm-
göngu að þriggja nátta fresti.
Muntu þá reyna, hversu lcngi
þú átt ráð á dóttur þinni“.
Afgreiðslumanni í verzlun einni
var sagt upp, þar sem hann var
svo ókurteis. Skömmu síðar hitti
kaupmaðurinn afgreiðslumann-
inn á götu og var hann þá kom-
inn í lögreglubúning.
— Ja, hver skollinn, sagði kaup
xnaðurinn, svo þú ert kominn í
lögregluna. Hvernig líkar þér?
— Þetta er starf, sem ég hef
verið að leita að alla mína ævi,
svaraði afgreiðslumaðurinn fyrr-
verandi. — Hérna hefur viðskipta
vinurinn alltaf rangt fyrii sér.
Ofsatrúarmaður var búinn að
þvæla lengi við menntamann
einn um trúarbrögð. Notaði hann
hinar fáránlegustu rökfærslur og
kvað allt rétt vera og eftir-
breytnis vert, sem í Biblíunni
stæði. Loks var menntamannin-
um nóg boðið og sagði:
— Stendur ekki einhversstaðar
í hinni helgu bók, að Júdas gengi
út og hengdi sig?
— Jú .svaraði ofsatrúarmaður-
inn.
— Stendur ekki einhverstaðar
líka: „Far þú og gjör hið sama“?
Ofsatrúarmanninum varð orð-
fall.
Ungur maður: — Hvað er það
versta sem hægt er að gera einni
konu?
Hugsuðurinn: — Ánafna henni
stórri upphæð, sem hún fær borg
aða út þegar hún verður 35 ára.
Forstjóri dýragarðsins sá nýjan
starfsmann sinn standa fyrir
framan Ijónabúrið og það var
augsýnilegt að hann þorði ekki
inn.
— Hef ég ekki sagt þér, sagði
forstjórinn, að þegar ljónið dingl
ar skottinu, eins og það gerir
núna, þá er það vinalegt.
— Já, en það bæði dinglar
skottinu og urrar, svaraði starfs-
maðurinn.
— Hvaða máli skiptir það?
— Ég er ekki viss um hvorum
endanum ég skuli trúa.
JAMES BOND

-X-
Eítir IAN FLEMING
— * - e>i ananeja iicpp.un nuour,
Bond. Ég hef enga skipun um að drepa
þig og tvívegis sama daginn hefur lifi
þínu verið bjargað. En þú getur sagt yfir-
boourum þínum, að Smersh vægir aðeins
fyrir tilviljun eða fyrir mistök.
— Ég ætla að skilja eftir hjá þér boðskort
mitt. Þú ert fjárhættuspilari og ef til vill
munt þú einhverntíma spila gegn einhverj
um okkar og þá mundi það koma sér vei,
að þú þekkist sem njósnari.
JÚMBÖ ——k— Teiknari: J. MORA
Á meðan voru Júmbó og félagar hans á
leið niður að höfninni í mjög friðsamlcg-
um hugleiðingum og höfðu enga hug-
mynd um að þeir yrðu notaðir til bæði
hættulegrar og óhugnanlegrar tilraunar.
I byggingu einni svolítið frá höfðu auð-
kýfingarnir tveir auga með þeim og ræddu
um það fram og aftur, hvernig málið
skyldi Ieyst verða.
— Kasimir, fylgdu á eftir þeim og finndu
út, hvert þeir eru að fara, hverjir þeir
eru og hvað þeir eru að gera hér, sagði
annar þeirra.
— Við höfum engu að tapa, fullyrti
hinn, þegar þjónninn var farinn. — Þetta
eru áreiðanlega einhverjir vesalingar,
sem ekki munu mögla yfir því að verða
fórnarlömb fyrirætlunar okkar.
— Tja, það mun koma í ljós, sagði sá
sem fyrst hafði talað.
SANNAR FRÁSAGNIR
—v— — -k— -v._ Eftir VERUS
Indíánar á norð-vesturströnd
Kyrrahafsins búa til gjörólíka
listmuni og nágrannar þeirra,
er búa fyrir sunnan þá. Ólíkt
öllum öðrum bandarískum Indí
ánum, gera þeir samkomuhús
sín úr timbri. Timbri og stoðum
þessara húsa er haldið saman
með ullarköðlum. Húsin eru
skreytt með útskornum og mál-
uðum listaverkum. Þessir Indj-
ánar eru einnig frægir fyrir
skurðgoðastoðir, sem þeir reisa.
Stoðir þessar eru listilega út-
skornar og eru venjulega ein-
kenni fjölskyldna. Skurðgoða-
stoðir þessar hafa fundizt allt
norður i Alaska, en þar eru
Indíánar, sem vefa ábreiður úr
ull af fjallageituui og berki
sedrusviðarins. Bátar þcssa Indíánaþjóðflokks eru fagur- lega smiðaðir og skreyttir.