Morgunblaðið - 20.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Flmmtudagur 20. janúar 1966
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Þetta var alt skítverK ....
allt frá Bombay til Tom Teal,
skiljið þér, sagði ég stuttaralega.
— Það eina, sem gæ'ti bjargað
bionum vœri.ef hann gæti sann-
að að hann hefði -lls ekki vitað,
!hvað hann var að flytja — og
einhvernveginn grunar mig, að
það verði ekki auðvelt.
Ég lokaði dýrunum á eftir hon
um og sneri aftur að skrifborð-
inu mánu. Saunders var að loka
tveimur hundseyrðum minnis-
bdkum vandlega, en allit í einu
snuggaði eitthvað í honum.
— Þú ert þó ekki farinn að
grenja? spurði ég.
— Engan veginn.
— Gott, sagði ég. — Það er
ég heldur ekki.
Húsmóðir Alberts Hall, sem
hét frú Harbiger og þefjaði
sterkt af ilmefnum, lagði hönd
ina með dramatískum tiiburðum
á stærstu biblíu, sem ég hafði séð
utan Sankti Páls kirkjunnar.
— Ég sver við þessa bók, að
Albert Hall var heima allt þetta
kvöld. Ég hef þegar sagt það
lögreglumanninum, sem spurði
mig um daginn. Hann var heima
alilt kvöldið, það sver ég.
Ég fitlaði feimnislega við
skárri hattinn minn.
— Ég bið yður að skilja, frú
Harbiger, að við erum alls ekki
reitt að rengja fyrri framburð
yðar, heldur aðeins að fá hann
staðfestan. Þér komuð inn m ^ð
kvöldmatinn hans um klukKan
níu?
—• Hún var yfir níu, sagði
hún með mikilli áherzlu. — Ég
hlusita alltaf á níu-fréttirr. >.r í
útvarpinu meðan ég er að taka til
matinn, og fer svo upp með hann
strax á eftir. Svo tók ég disk-
ana atftur, um klukkan tíu og
spurði hann, hvert hann lang-uú
í kaffi. Ég er búin að segja ein-
'hverjum öðrum þet'ta alt áður.
— Ég bið yður innilega að af-
saka, frú Harbiger.
□-
-□
77
□-
-a
Hún hnykkti til hötfðinu, eftir
því, sem hægt var fyrir mann-
eskju, sem er hálslaus, og ósýn:
leg bylgja af ibnefnum gaus yfir
borðdúkinn sem var úr knipi-
ingum. — Nú, það hlýtur að hafa
verið rúmur stundarfjórðungur
áður en hann fókk kaftfið sitt
— hann vill helzt fá það úr þess-
um hérna glerkönnum, sem
b.landa það sjáltfar — og það tek-
ur heilan eyðitíma.....en sjálf
vil ég heldur hafa kaffið uppé
gamila móðinn. Þá hlýtur klukk
an að vera orðin að minnsta
kosti kortér yfir tíu, ekiki satt?
.....að minnsta kosti eftir mín
um útreikningi. Og þegar ég fói
í rúmið um ellefu, lei't ég inn til
hans til þess að taka bollann ....
en annars hefði hann ekki snert
við honum, heldur lá hann sotf-
andi fram á bækurnar sínar. Ég
varð að vekja hann, drenggarm-
ir.n. Hann þrælar of mikið, eins
SENDISVEINIM óskast
á ritstjórnarskrifstofur okkar.
Vinnutími kl. 1—6 e.h.
Unglingstelpa
óskast til sendiferða.
Vinnutími frá kl. 9—12 f.h.

Blaðburðarfólk vantar í eftirtalin hverfi:
Laugarnesveg írá 34-85 Aðalstræti
Vesturgata, 44-68 Túngata
Laufásvegur Þingholtsstr.
frá 58-79 Kleppsvegur, 8-38
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
JÍIúmun
SÍMI 22 -4-80
og ég hef aliltaf verið að segja
honum.
— Svo að hann var þá hérna
bæði klukkan 9.15, 10 og svo atft
ur klukkan ellefu?
— Rétt, svaraði hún og kink-
aði kolli með ákafa ......... —
og hann var í náttfötum og
sloppi. Seinna, þegar ég var kom
in í rúrnið, heyrði ég til hans í
símanum. Og svo fór hann í raun
og veru út, af því að ég heyrði
til hans en ég heyrði hann ekki
koma heim aftur.
— Jæja, þakika yður fyrir, frú
Harbiger, — við viturn, að hann
var úti seinna. Hann kom til að
tala við okkur.
— Þeir meinið það ekki?
— Jú, víst er mér alvara? Ég
gekk fram að dyrum. — Þér get-
ið verið viss um, að þér hafið
gert hr. Hall mikinn greiða.
Ég deplaði augunum til Saund
ers, þegar dyrnar hötfðu loikazt.
Þetta var nú meiri stækjan.
En nú skulum við £á okkur eitt-
hvað að éta.
— Já, það væri ekki úr vegi
a ðtfá sér ofurlítinn bita, sagði
hann hæversklega.
Við vorum komnir út. — Það
vill nú svo til að við erum ekki
nema steinsnar heiman frá mér.
Hvernig væri að vita, hvvrt
Mildred getur ruslað upp ein-
hverum bita ofan í okkur?
Meðan hann var að bræða það
með sér, hvort rétt væri að gera
henni þennnan átroðning, þaut
ég upp í bílinn og svo filýttum
við okkur af stað.
Mildred er lík öðrum kon-um
með það, að hafa einhverja sam
úð með Saunders, og þegar hún
sá andlitið á honum, með auga-
leppnum og öllu saman, fórnaði
hún báðum höndum dauðskeifd
og heimtaði að fiá að vita hvern-
ið „þeir“ hefðu farið svona með
hann. Hann snuggaði eitt'hvað
kring um hana stundankorn, og á
meðan leit hún ekki einu sinni
á mig og þegar hún hafði komið
honum fyrir í þægilegasta stóln-
urn, skondraði hún fram í aid-
’hús til að finna eitfihvað ofan
sherryglös við litla borðið, þeg-
í okkur. Ég var að hella í tvö
ar Lindy leit inn.
— Halló! sagði hún.
— Halló, sagði ég og varð dá-
lítið hissa. — Hvers vegna ertu
ekki í skólanum?
Hún fór að eins og móðir henn
ar og lét sem hún sæi n.ig varla,
heldur gekk til Saunders, tók
innilega í höndina á honum og
sagðist vona, að honum liði vel,
og hann verkjaði ekki of mikið
í augað, og lét þess jafnframt
getið, hvað hann hefði barizt
hraustlega. Ég rétti honum ann-
að glasið, lyfti mínu og sagði:
— Skál fyrir hreystinni! og von-
aði að vekja einhverja eftirtekt
með því.
— Hversvegna ertu ekki í skól
anum? spurði Saunders.
— Við eigum frí í dag af því
að skólaleikurinn er í kvöld.
— Já, það er satt, sagði Saund-
ers. — Hann pabbi þinn var að
segja mér eitthvað af því.
— Maðurinn minn hefur víst fengið of mikið, hann er farinn
að gefa jómfrú Jónu hýrt auga.
Þá var eins og hún tæki fyrst
eftir mér og sagði ásakandi: —
Kemurðu þangað? Ég sagðist
vona það og lét þess getið, að ég
hlakkaði til. Sem þó var ósatt.
Hugsunin um Macbeth, leikinn
af eintómum skólastelpum fyllti
mig hryllingi.
— Ég er aiveg viss um, að þú
kemur ekki sagði bún og setti á
sig stút. — Vilt þú fiá hann til að
koma, Saunders?
Saunders kíkti á_ hana ii.eð
skárra auganu. — Ég skal gera
hvað ég get Linda mín, tautaði
hann, en bætti samt við í lægri
róm: — þó að ég þori niú annars
ekki neinu að lofa.
Hún skelti snögglega ein-
hverju furðu rætfilslegu hefti í
höndina á mér. — Ef þú vilt
ekki koma, geturðu hlýtt mér
yfir hlutverkið mitt.
Ég leit skelfdum augum á
klukkuna. — Ekki’ þó núna?
Við erum rétt að fara aftur.
— Þetta tekur enga stund.
Saunders ræskti sig. —
Kannski ég gæti gert það fyrir
þig? Ég vil gjarna gera henni
þennan greiða.
— Nei, sagði ég, fyrtinn. —
Það er bezt að ég geri það.
— Það er of seirut sagði
Lindy og hrifsaði atf mér bókina.
Tilboðið stendur ekki lengur.
Mér var nú alveg sama um
þetta, en ég vildi bara ekki fara
að gera Saunders - veslingnum
ónæði. Án frekari formála lagði
hún bókina á hné honum og tók
að fletta blöðunum. Ég gaf henni
tföðurlegt auga, en ekkert blíð-
legt.
Saunders hélt bókinni upp í
birtuna og kíkti í hana, eins og
hálfihræddur. — Viltu taka allar
lör.igu ræðurnar? sagði hann.
— Nei, ég þarf ekki nema rétt
síðustu línurnar, þakka þér fyr-
ir.
Rétt í þessu kom Snooky inn.
Hann sýndi mér að minnsta
kosti nokkurn áhuga það er að
segja með því að hringa sig á
Járniðnaðarmenn
Óskum að ráða nú þegar nokkra járn-
smiði og aðstoðarmenn.
Ennfremur nema í járnsmíði.
Ný smíði og góð vinnuskilyrði.
IMormi sf
Síðumúla 4 — Sími 32516.
Utgerðarmenn
Höfum fyrirliggjandi „blikkara“ fyrir veiðiljós.
Verðið hagstætt, Umboðsmenn á Austfjörðum:
Leifur Haraldsson, Seyðisfirði,
Kristján Lundberg, Neskaupstað.
Hörður Frímannsson, verkfr., sími 20123,
Baldur Bjarnason, útvarpsv., sími 23173.
hnjánum á mér. Og svona sátum
við. Ég lagði aftur augun í fullri
uppgjöf, smakkaði á sérríinu og
hlustaði með öðru eyranu á
langlokurnar í frú Macbeth. En
svo fiór Mildred að taka undir
þær utan úr eldihúsinu .... og
ég óskaði, að ég hefði aldrei
komið heim!
Og ekki bætti það úr skák,
þegar Linda tók að berja með
skörungnum á ofngrindina til
þess að getfa til kynna, að ein-
hver vildi koma inn, og þegar
þar við t-ettist snörlið í sotfandi
hundnum og ópin í Mildred úti
í eldlhúsinu, þá þurtfti ekki mik-
ið hugmyndaflug til að ímynda
sér, að maður stæði í frönsku
Sitjórnarbyltingunni miðri.
En þá var eins og tjaldi væri
svipt frá og málið var allt í einu
leyst. Bfasemdirnar, sem höfðu
verið að ásækja mig voru u-C-ar
að vissu. Shakespeare, Saunders,
Lindy .... allt hvarf þetta af
sviðinu, og í dauðaþögn huga
mín-s fann ég, að ég hatfði fundið
miorðingjann!
19. kafli.
Snyrtileg, hvítklædd stúlka
gekk rösklega eftir skínandi
ganginum. Birtan sveið í augum
okkar eftir hálfrökkrið í baðstof
unni. Ef frá er talið fótatak leið-
sögukonu okkar og létt stig tog-
leðurshæla okkar var þama ekk-
ert hljóð að heyra. Mig verkjaði
í augun í þessu yfirhitaða lotfti,
og Saunders blés mæðulega við
hliðina á mér, rétt eins og hann
yrði að beita afli til þess að
hreitfa fæiturna. Og það skildi ég
vel.
Hjúkrunarkonan staðnæmdist
við dyr og leit vendilega á arm-
bandsúrið sitt. — Ekki nema tíu
mínútur, herrar mínir sagði hún
lágt.
Ég hiikaði andartak á þröskuld
inum og horfði vandræðalega á
Saunders og við hvor á annan,
en síðan gekk ég inn í stofuna.
Hurðin hallaðist atftur á eftir
okkur og svo heyrðum við óljóst
fiótatak hjúkrunarkonunnar eíftir
ganginum.
Hér inni var svalara, því að
ofurlitill and’blær hreyfði nælon-
gluggatjöldin fyrir opnu glugg-
únum, sem voru sitt hvorum
megin við rúmið. Ljósbláu vegg-
irnir og dekkri gólfdúfcurinn, og
tfersku, gulu blómin, sem voru á
borðinu við rúmið, var otfurlátil
hvíld fyrir augað.
Þetta var ekkert umhverfi til
að tala um morð í.
Ég gekk treglega að fótagafl-
inum á rúminu.
Hún lá grafikyrr, með bláæð-
ótta höndina hreytfingarlausa otf-
an á rúmábreiðunni ,og grágula
hörundið hægramegin á andlit-
inu á henni, var eins og togað
niður atf einihverri ósýnilegri
hönd, svo að munnurinn var
skakikur, rétt eins og um hann
lyki meinfýsnislegt glott. Aðeins
augun voru lifandi og störðu svo
kuldalega á mig, að ég gat engu
orði upp komið. Saunders labb-
aði út að glugganum og lét mig
einan um allar frekari fram-
kvæmdir.