Morgunblaðið - 28.07.1966, Blaðsíða 10

'» f-y*
10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 28. júlí 1966
Skátarnir ganga á Grábrók.
i

„Sólskin í vöngum
sumar í björtum augum,
söngur á vörum,
gleði í hverri sál.“
Þannig hefst mótssöngur-
inn á Landsmóti skáta að
Hreðavatni. Við brugðum
okkur uppeftir í fyrradag
og þegar við komum á
staðinn var sem máttar-
völdin opnuðu allar flóð-
gáttir og regnið helltist
niður.
Skátarnir virtust samt ekki
láta það á sig fá; heldur virt-
ust allir með „sólskin í vöng-
um“ eins og segir í mótssöngn
um.
Þegar við komum á staðinn,
sem er austan megin þjóðveg-
arins upp Norðurárdal, rétt
við fossinn Glanna, er álitleg-
ur hópur skáta í gönguferð á
Grábrók, eða að því er Guð-
mundur Ástráðsson í dagskrár
stjórn segir, um 4—500 manns.
Um 130 skátar eru á bátsferð
um Breiðafjarðareyjar, en
margir eru í búðunum, þar
eð þátttakendur í mótinu eru
um 1600 manns.
Allálitíegt þorp er risið á
mótssvæðinu og þar eru öll
þau þægindi, sem krafizt er
í nútímaþjóðfélagi, eins og t.
d. símstöð, pósthús, verzlun,
blaðaútgáfa, sjúkrahús og
banki. Þá er þar einnig sorp-
hreinsun, rennandi vatn í
krönum og vatnssalerni.
Matazt er í átta manna
flokkum, en starfsfólk borðar
í sérstöku mötuneyti, sem
staðsett er í stóru tjaldi á
mótssvæðinu. Við aðalhlið
mótssvæðisins eru táknmerki
mótsins, fjórir fiskar og um-
hverfis eru þjóðfánar allra
þátttökuiþjóðanna. Fyrir neð-
an ræðupallinn er eins konar
kort af heiminum, þar sem
löndin eru gerð úr plasti og er
vatn í útlhöfunum á líkaninu.
Þar eru einnig margar flösk-
ur, með skeytum í og er ætl-
Norsku kvenskátarnir. Marit Hopp er önnur frá vinstri í aftari röð.
Biðröð hafði safnast saman fyrir framan minjagripaverzl.
er svo laust í sér að það er
þreytandi að ganga það, segir
hún um leið og hún kveður
okkur, þessi glaða og káta
stúlka.
Svissneskir skátar eiga sína
fulltrúa á mótinu, ungar og
kátar stúlkur, sem við tökum
tali.
— Ég heiti Hortense Petra
glio og á heima í Biel-Bienne,
þaðan sem úrin koma koma.
Okkur finnst ekki unnt að
kvarta yfir veðrinu, því að
hér eru svo mikil veðrabrigði,
atS það getur verið komin sól
áður en að við er litið.
— Á'ður en ég kom til lands
ins hafði ég búist við að sjá
hveri út um allt, gíga og
úttektarmiðum bankans. Þar
eru útibússtjórar þeir Hannea
Þorsteinsson og Baldur Óla.fs-
son, starfsmenn bankans í
Reykjavík. Við spyrjum urn
það, hve veltan sé mikil í
bankanum og Hannes svarar:
— Hún er um það bil 300
þúsund krónur, sem okkur
finnst ekki mikið. Við bjugg-
umst jafnvel við meiru, þar
eð hér er ekki um neinn smá-
bæ áð ræða. Við höfum tekið
g móti um 30—40 þúsund kr.
í ferðatékkum, því að erlendu
skátarnir nota sér mikið
þessa þjónustu. Minnsta upp-
hæð sem unnit er að leggja
inn og taka út er eitt hundrað
krónur.
unin í mótslok að kasta þekn
í hafið. Hafið er rammi móts-
ins. Drengjabúðirnar heita
Indlandshafsbúðir, en telpna-
búðirnar heita Kyrrahafsbúð
ir. Þanghafsbúðir eru síðan
ætlaðár fjölskyldum skátanna
og eldri skátum.
Þátttakendur eru frá Bret-
landi, Bandaríkjunum, Þýzka
landi, Kanada, Sviss, Svíþjóð,
Noregi, Finnlandi Færeyjuim,
Grænlandi, Hollandi, Nýja
Sjálandi og Ástralíu.
Guðmundur Ástráðsson
gekk með okkur um móts-
svæ’ðið og sýndi okkur búð-
irnar. Fyrst komum við í
kvenskátabúðir Norðmanna
og hittum fyrir dæmigerða
norska sbúlku, Marit Hopp að
nafni, og við förum í skjól
fyrir regni og vindi til þess
að rabba við hana.
— Þetta er nú meiri rign-
ingin, segir hún og brosir svo
að okkur finnst komin sóþ —
Þetta er í þriðja sinn, sem
ég kem til íslands. Fyrst kom
ég með pabba minum, en
hann er framkvæmdastjóri
norska drengjaskátasamibands
ins, eða Norsk spejdergutfor-
Hortense Petraglio og Evi Keller frá Sviss.
Fánaborgin. Þar eru allir þjóðfánar þátttakenda, svo og fánar skátahreyfingarinnar.
bund eins og það heitir á
norsku.
— Þetta hefur verið dásam
leg ferð utan hvað mikið rign
ir í dag. Hér var gott veður
í gær, þótt hann væri dálítið
svaiur.
— Við fáum góðan mat.
Harðfiskur er alveg dásam-
legur, en skyr finnst mér
ekki eins gobt, segir hún og
grettir sig.
— Ég hef ferðast nokkuð
um ísland, en enn hef ég ekki
komið til Norðurlands, en nú
í mótslok fer ég heim um
Akureyri, svo að þið getið
ímyndað ykkur að ég hlakka
tiL
— Já, ég er nýkamih úr
mikilli gönguferð á Grábrók,
og er því kannski dálítið
þreytt eftir gönguna. Fjallið
jökla, en enn hef ég ekki séð
neitt af slíku.
— Skrítið finnst okkur, þeg
ar okkur er sagt að fara í
háttinn kl. 11 og albjart er.
Þá er ekki unnt að fara a<5
sofa, svo að við neyðumst
alltaf til að stinga höfðinu
niður í pokann og reima fyrir,
svo að okkur komi dúr á
auga, segir hún um leið og
við kve’ðjum hana og hún
fer að huga að matseld ásamt
vinkonu sinni Evi Keller frá
Aarau, litlu þorpi mitt á milli
Zurich og Bern.
Við komum nú við í Lands-
banka íslands að Hreðavatni.
eins og stendur á sparisjóós-