Morgunblaðið - 28.07.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
nmmluðagUF 28. J81f J888
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Vitanlega, sagði ég. — Og
þakka þér fyrir.
Hún gekk inn um dyrnar á nr.
5 og ég hélt áfram eftir götunni
að nr. 24. Ég gekk varlega inn.
Enginn var á ferli. Ég gat heyrt
í sjónvarpinu úr dagstofu Sil-
vani-hjónanna.
Ég tók upp símaskrána, sem ?á
á borðinu í ganginum hjá síman-
um #g fletti henni. Donati. Aldo
Donati prófessor. Heimilisfangið
var Draumagötu nr. 2. Ég gekk
aftur út á götuna.
9. kafli.
Á göngu minni fór ég fram
hjá gamla heimilinu mínu og
næstum efst upp í Draumagötu,
áður en hún beygði inn í 8. sept
ember-igötu fyrir ofan háskól-
ann. Nr. 2 var hátt, mjótt hús,
sem stóð eitt sér og leVt niður á
Donatskirkjxma og Múrveginn,
sem umgirti borgina. Áður fyrr
hafði þetta verið húsið læiknis-
ins okkar, blessaðs karlsins hans
Mauri læknis, sem kom hvenær
sem ég fcóstaði eðaræskti mig
— því að það var sagt, að ég
væri veill fyrir brjósti — og ég
man, að hann notaði aldrei hlust
unarpípuna sína til að hlusta á
andardráttinn hjá mér, heldur
lagði eyrað að brjóstinu á mér
í staðinn og iþetta kunni ég illa
við. Hann var orðinn roskinn,
jafnvel í þá daga, og hlaut nú
að vera dáinn, eða löngu hættur
að stunda lækningar.
Ég gekk alveg að 'húsinu og
IMýkomið
Hinn norski Höie krep sængurfatnaður, straufrír.
Ennfremur bróteruð vöggusett og damask sængur-
fatnaður I miklu úrvali.
Handklæði og fleira. — Sendum í póstkröfu.
Verzluníti Kristín
Bergstaðastræti 7. — Simi 18315.
Hollenzka hustjnldið
Þetta hentuga íverutjald er uppselt, en
kemur vonandi óbreytt að vori.
Þið bjargið ykkur einhvernveginn
þangað til.
BERGSHÚS
Skólavörðustíg 10.
sa nafnplotuna — Donati —
hægra megin við dyrnar, sem
voru tvöfaldar og lágu bæði út
í Draumagötu og gegnum gang,
að grasbrekkunni hinumegin og
stígnum, sem lá að Donatusar-
kirkjunni. Til vinstri var fbúð
húsvarðarins, sem áður var
byggð eldabusku læknisins.
Eg starði á nafn/plötuna. Við
höfðum samskonar plötu í nr. 8.
I>að hafði verið Mörtu keppikefli
að hafa hana vel fægða og með
dálitlu hugmyndaflugi gat þetta
verið sama platan. Við hliðina á
henni var bjalla. Ég þrýsti
fingri á bjölluhnappinn, og gat
heyrt hringinguna inni. Enginn
svaraði. Aldo hlaut að vera
þama einn, en væri einhver ann
ar þarna, hlaut sá sami nú að
□-------------D
27
□-------------D
vera í kerúbasalnum í hertoga-
höllinni hjá honum.
Ég hringdi aftur til þess að
vera alveg viss. Ég sneri mér og
leit á hurðina húsvarðarins. Ég
hikaði ofurlítið, en hringdi svo
þar, heldur en ekki neitt. Eftir
andartak var opnað, og maður-
inn, sem fram kom, spurði mig
um erindi mitt'. Loðnu augna-
brýrnar, burstahárið, sem þó var
farið að grána, kom mér kunn-
uglega fyrir sjónir. En þá mundi
ég eftir honum. Hann hafði ver-
ið vopnabróðir Aldos — einn af
vallarmönnunum í flugstöðinni
Hann hafði hænzt mjög að Aldo,
og einu sinni hafði Aldo komið
með hann heim með sér, í ein-
hverju fríinu sínu. Að gráa hár-
inu frátöldu, hafði hann ekki
breytzt neitt verulega. En það
hafði ég. Enginn, sem horfði á
þrjátíu og tveggja ára gamlan
mann, mundi muna eftir tíu ára
strák.
— Donati prófessor er ekki
heiima, sagði hann. Þér gátuð
náð í hann í hertogahöllinni
— Ég veit það, sagði ég. —
Ég hef þegar séð hann þar, en
ekki einsamlan. Mitt erindi er
persónulegt.
— Því miður get ég ekki sagt
yður, hvenær prófessorinn kem-
ur. Hann hefur ekki beðið mig
um kvöldmat. Ef þér vilduð
skilja eftir nafnið yðar, gætuð
þér alltaf hringt til hans og beð
ið um viðtal.
— I dýrustu framleiðslu okkar er innbyggt transistor-útvarps-
tæki — það er huggulegra að ha fa svolitla músik meðan þér bíðið
— Ég heiti Fabbio, sagði ég,
— en hann kannast sjálfsagt
ekkert við það. Ég var ekki viss
um, hvort ég bölvaði þessu dul-
nefni frá stjúpa mínum eða
blessaði það.
— Hr. Fabbio, svaraði maður-
inn. — Ég man það. Ef ég hitti
ekki prófessorinn í kvöld, skal
ég segja honum það á morgun.
— Þakka yður fyrir, sagði ég.
— Beztu þakkir. Góða nótt.
— Góða nótt, herra.
Hann lokaði dyrunum. Ég stóð
þarna við tvöföldu dyrnar og
horfði út í Draumagötu. Ég
hafði munað nafnið mannsins.
Það var Jacopo. Han-n hafði ver
ið feuninn, þegar bróðir minn
kom með hann heim til okk-
ar í fríinu, og fannst hann vera
þarna utangarna. Marta hafði
samstundis skilið, hvemig ástatt
var og dregið hann inn í eld-
hús til sín og Maríu Gighi.
Eg velti því fyrir mér, hvort
það mundi þýða neitt að fara aft
ur til hertogahallarinnar og gá
að broður minum þar. Mér var
ekki fyrr dottið þetta í hug en
ég gaf það frá mér aftur. Hann
yrði auðvitað með allan lífvörð
inn sinn kring um sig, og
kannski með allan stúdentahóp-
inn, sem tilbað hann svo tak-
majkalaust.
Ég var rétt að fara út frá dyr-
unum, er ég heyrði fótatak. Ég
gáði betur að, og sá, að þetta
var kvenmaður, og meira segja
var það Carla Raspa. Ég dró
mig inn í dyrnar aftur svo að
eg gat séð hana, án þess að hún
sæi mig. Þegar hún kom að dyr-
unum hjá Aldo, fór hún eins að
og ég hafði gert, og hringdi bjöll
unni. Hún beið andartak, leit á
dyr Jacopos, en hringdi ekki
þar. Svo rótaði hún í veskinu
sínu, dró upp bréf og stakk því
inn um rifuna á hurðinni. Ég gat
séð vonbrigði hennar á signum
öxlunum. Hún gekk aftur út á
götuna og ég heyrði fótatak
hennar fjarlægjast og loks
hverfa. Þetta hafði verið fyrir-
sláttur til að losna við mig. Hún
ætlaði enga súpu að éta, né held
ur fara í rúmið. Hún hlaut að
hafa ætlað sér þetta jafnskjótt
sem við fórum úr hertogahöll-
inni. Nú, þegar hún hafði orðið
fyrir þessum vonbrigðum gæti
hún hresst sig á súpunni, enda
þótt hún yrði að neyta hennar
í einrúmi.
Ég beið þangað til ég taldi
hana vera komna nógu langt í
burt, en þá sneri ég sjálfur í átt-
ina til Mikjálsgötu. En í þetta
sinn fór ég inn í einkaíbúð hús-
bændana og útskýrði fyrir hús-
móðurinni, að ég hefði ekkert
fengið að borða. Ég gæti gert
mér hvað sem væri að góðu.
Hún slökkti á sjónvarpinu og
stóð upp, og ýtti mér in.n í borð
stofuna og bóndi hennar fylgdi
mér þangað, til þess að hafa af
fyrir mér. Ég sagði þeim, að ég
hefði verið boðinn í hertoga-
höllina. Þau virtust vera hrifin.
— Ætlarðu að taka þátt í há-
tíðinni? spurði frúin.
— Nei, ekki býst ég við því,
sagði ég.
— Það ættirðu samt að gera.
Þetta ér mikill uppsláttur fyrir
Ruffano, þessi hátíð. Fólk kem-
ur Langa vegu til að horfa á
hana. í fyrra varð að vísa mörg
um frá. Við vorum heppin. Mað-
urinn minn gat náð í sæti á
Stærra-torginu og við horfðum
á alla páfaskrúðgönguna og líf-
vörðinn hans. Það var svo raun-
verulegt, að ég sagði á eftir, að
það væri rétt eins og við hefðum
verið uppi á þeim támum. Þegar
rektorinn blessaði mig í gervi
Klemensar páfa, fannst mér sem
hinn heilagi faðir hefði sjálfur
blessað mig.
Hún þaut nú fram og aftur til
að útvega mér mat og drykk.
— Já, samþykkti maður henn
ar, — þetta var stórkostlegt. Og
í ár er sagt, að það eigi að verða
enn betra, þrátt fyrir veikindi
rektorsins. Donati prófessor er
mikill listamaður. Sumum finnst
hann ekki hafa komizt á sína
réttu hillu. Hann ætti að vera
kvikmyndastj óri í staðinn fyrir
að vera í þessu Lástaráði hérna.
Því að Ruffano er nú aldrei nema
smáborg.
Ég át matinn, en meira sökum
tómleika en himgurs. Æsingin
og taugaspennan voru á há-
marki.
— Hverskonar maður er hann
þessi Donati prófessor? sagði
©g.
Frúin brosti og ranghvolfdi í
sér augunum. — Þú sást hann
nú í kvöld, var það ekki? —
Jæja, þú getur þá sjálfur ímynd
að þér, hvernig kvenfólkinu lízt
á ha-nn. Ef ég væri helmingi
yngri en ég er, gæti ég ekki lát-
ið hann í friði.
Maðurinn hennar hló. — Það
eru svörtu augun, sagði hann.
— Hann hefur lag á kvenfólki,
og ekki nóg með það, heldur hef
ur hann líka lag á borgarstjórn-
inni. Hvað sem hann fer fram á,
fær hann. í alvöru sagt, hafa
þeir, hann og rektorinn í félagi,
gert mikið fyrir Ruffano. Nú,
auðvitað er hann innfæddur hér.
Faðir hans, hr. Donati, var I
mörg ár hallarvörður, *vo að
hann vissi, hvað borgina skortL
Veiztu það, að hann kom aftur,
eftir stríðið, og komst þá að því,
að faðir hans hafði dáið í fanga-
búðum og móðir hans hafði
hlaupizt á brott með þýzkum
herforingja, með yngri soninn
með sér — svo að fjölskyldan
var gjörsamlega útþurrkuð! Og
það þarf karlmennsku til að
þola slíkt. En hann varð hérna
kyrr. Gaf borginni sjálfan sig
— hefur aldrei leitað fyrir sér
annarsstaðar. Það er nú ekki
annað hægt en dást að mannin-
um fyrir það.
Frú Silvani ýtti að mér ávöxt
um. Ég hristi höfuðið.
— Nei, nú ekki meira, sagði
eg. Bara kaffið. Ég þá vindling
hjá húsbóndanum. — Hann hef-
ur þá aldrei kvænzt, eða hvað?
— Nei, þú veizt nú, hvernig
þetta er, sagði frúin. — Þegar,
ungur maður hefur orðið fyrir
taugaáfalli — hann var flugmað
ur, var skotinn niður og gekk
svo í andstöðuliðið — og vonar
að hitta fjölskylduna aftur, þá
vekur það nú ekki neina ást á
hinu kyninu að komast að þvl
að móðir ha-ns hefur stungið af
með þýzkum hershöfðingja. Ég
gæti trúað, að hann hefði fengið
varanlega óbeit á kvenfólki.
— O, seseinei, sagði maður
hennar, — hann er búinn að
jafna sig. Og hann var nú held-
ur ekki nema unglingur þá.
Hann hlýtur að vera orðinn fer-
tugur nú. Lofum honum að átta
sig. Hann nær sér í konu þegar
hann er tilbúinn að ganga I
hjónaband.
Ég lauk úr bollanum og stóð
upp.
— Þú er þreyttur, sagði frú
Silvani í meðaumkvunartón. —
Þeir þræla þér of mikið út 1
bókasafninu. En hvað um það
— á morgun er sunnudagur. Þá
geturðu legið í rúminu allan dag
inn, ef þú kærir þig um.
Ég þakkaði fyrir mig og fór
upp. Ég fleygði frá mér fötun-
um, og lagðist á rúmið og höfuð-
ið á mér var eins og það ætl-
aði að springa. En ég sofnaði
ekki. Ég sá bara andlitið á Aldo
í blikandi arineldinum í kerúba-
salnum, þetta föla, ógleyman-
lega andlit, og heyrði í eyrum
mér þessa minnisverðu rödd,
sem ég óttaðist og elskaði.
MATIONAL RAFHLÖÐIJR
Aukið ánægjuna í sumarleyfinu.
Notið National í ferðatækin.
Öruggustu rafhlöðurnar á markaðnum.
lleildsölubirgðir:
G. Helgason & liielsteð hf.
Rauðarárstíg 1. — Sími 11644.