Morgunblaðið - 01.10.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
L,aueardaffiir 1. okt. 1966
Bob Thomas:
HVER LIGGUR
f GRÖF MINNI
%
V*
verið innanbrjósts í gærkvöldi.
Edith var svo mikið fyrir að
gera mikið úr öllu og taka það
hátíðlega .... og leika píslar-
vott. Hún gat verið dálítið þreyt
andi í þeim hamnum, skiljið þér.
— Nei, nei, sagði Jim, — þann
ig var það alls ekki ....
— Það er engin ástæða fyrir
yður að fara að dýrka neina
dýrlingsmynd af Edith, eins og
þér haldið,. að hún hafi verið,
enda þótt þér getið vitanlega
gert það, ef nokkur huggun er
í því. Sannleikurinn er sá, að
henni hætti til að sökkva sér
niður í þunglyndi og sjálfsmeð-
aumkun.
Það er ekki satt! Hún var góð
göfuglynd og nærgætin. Þér
hafið alls ekki þekkt hana al
mennilega.
Edith setti upp beizkjubros. —
Jú, ég þekkti hana. Sannarlega
þekkti ég hana óþarflega vel.
Umsjónarmaðurinn kom nú
inn og gekk að borðinu hjá
þeim. — Nú þarna eruð þér,
sagði hann. — Þá er það að ráð-
stafa eftirlátnu eigunum, frú de
Lorca.
Hann lagði tvo hluti á borðið
fyrir framan hana: armbandsúr
og hring með roðasteini í. Hún
starði á hlutina og sagði síðan
við Jim: — Kannski mynduð þér
kæra yður um að eiga þá?
— Nei! hreytti hann út úr sér.
— Guð minn góður, nei! Tilhugs-
unin bar hann ofurliði.
Hún tók hvorttveggja upp og
stakk því í veskið sitt. Nú leit
hún í fyrsta sinn framan í hann,
af fullu öryggi.
— Það er rétt af yður að þiggja
þetta ekki, sagði hún, næstum
snöggt. — Það er betra að
gleyma henni. Hún er dauð.
Hún smellti veskinu aftur og
stóð upp til að fara.
13.
Janet leit upp og varð hverft
við. — Fötin, sem þér pöntuðuð
fyrir viku,. sagði hún. — Þau
voru að koma.
Edith strauk ennið. — Æ, iá,
ég var alveg búin að gleyma
þeim, sagði hún.
Janet tók skóna, sem Edit.h
hafði sparkað af sér og tók við
kápunni hennar. Edith tók vind-
linga upp úr veskinu sínu og
flýtti sér að kveikja í.
— Ég þarf að fá einhverja
öskubakka hingað upp, Janet,
sagði hún.
— Ég skal segja Henry af bví,
frú.
Edith stakk eldspýtunum aft-
ur í veskið og sá armbandsúrið
og hringinn. Hún tók hvoru
tveggja upp og hélt á því í hend-
inni.
— Vill frúin láta koma þessu
fyrir? sagði Janet.
— Já, þakka þér fyrir, svaraði
Edith.
Janet tók hvorttveggja og fór
með það inn í fataherbergið, og
opnaði einn skápinn. Síðan sneri
hún sér við, af því að hún bjóst
við að húsmóðir sin hefði komið
á eftir sér. Svo sneri hún aftur
og sagði hikandí: — Vill frúin
láta koma þessu fyrir?
—Já, vitanlega, svaraði Edith
óþolinmóð. -— Hvað viltu?
— Skartgrípaskrínið, frú.
Edith reyndi að sýnast utan
▼ið sig. — Já .... vitanlega
Janet gekk aftur inn í fataher-
bergið og Edith á eftir henni.
Stúlkan stóð fyrir framan op-
inn skáp og Edith gekk nær og
leit inn í hann. Innst í skápnum
▼ar járnskápshurð með galdra-
læsingu. '/
Edith þurfti tíma til umhug3-
unar. Hún tók hringinn og úrið
af Janet, og leit á hvorttveggja
með viðkvæmnisvip. — Svstir
mín átti þetta, — sagði hún. —
Hún framdi sjálfsmorð í gær-
kvöldi.
— Ég samhryggist yður, sagði
Janet með ósjálfráðri samúð.
— Þessvegna var lögreglan
hérna í morgun. Edith rétti grip-
ina til stúlkunnar. — Mundi þig
langa til að eiga þetta, Janet?
spurði hún.
Janet hrökk til baka í hjá-
trúarhræðslu. — Nei, frú, þakka
yður fyrir.
Þá var barið að dyrum og
Edith gekk aftur inn í svefnher-
bergið.
— Drykkurinn yðar, frú, sagði
Henry.
— Komdu inn, Henry, sagði
Edith og henni létti talsvert.
Henry kom inn með silfur-
bakka, sem á var hátt glas moð
tómatasafa. — Þakka þér fyrir,
Henry, sagði hún og tók glasið
og reyndi eftir föngum að leyna
vonbrigðum sínum. Þegar hann
var farinn, smakkaði hún á
drykknum og henni létti veru-
lega, er hún fann, að þetta var
reyndar „Bloody Mary“ af sterk
asta tagi.
Hún fitlaði við hringinn og
úrið og sagði við Janet, sem
beið enn frekari fyrirskipana:
— Láttu mig eina stundarkorn,
Janet. Það er alltaf hægt að
koma þessu fyrir seinna.
Hún veifaði til stúlkunnar og
Janet flýtti sér út.
Edith sneri sér nú að næsta
vandamálinu — að opna skáp-
inn. Hún hugsaði sig um andar-
tak. Margaret hafði aldrei getað
munað símanúmer eða heimilis-
föng. Vafalaust hafði hún skrifað
hjá sér hvernig opna skyldi skáp
inn. En hvar var það skrifað?
Hún gekk að snyrtiborðinu og
leitaði í öllum skúffum. En þar
var ekkert að finna nema and-
litsfarða og vasaklúta. Svo leit-
aðí hún innan um fjöldann all-
an af peysum og nælon-undirföt-
um. Ekkert! En skrifborðið?
Það hlaut að vera einhversstað-
ar í skrifborðinu.
Hún leitaði í ósköpum í öll-
um skúffum, þangað til hún
fann loksins bók með heim-
ilisföngum og öðrum minnis
greinum í, skinnbundna. Hún
opnaði hana og fremst í henni
stóð: L 31 R 27 L 12. Það var
Margaret líkt að vera svona
hirðulaus.
Edith flýtti sér að skápnum og
sneri skifunni fram og aftur,
þangað til hún heyrði smell.
Dyrnar opnuðust og hún rétti
inn höndina og kom út með
gimsteinaskrín úr silfri. Það var
fullt af dýrlegustu skartgripum,
nokkrum þeirra sýnilega erfða-
góss de Loarca-ættarinnar, en
aðrir voru nýrri og Ijómuðu er
birtan skein á þá. Þarna var
meðal annars hálsmenið úr
demöntum og roðasteinum, sem
Margaret hafði sýnt henni dag-
inn áður.
Síminn hringdi og Edith stakk
skríninu aftur inn í skápinn og
læsti honum. Hún tók símann
og hlustaði. — Já .... hver?
Ég kem rétt strax niður. Ég var
í baði .... Já.
Þegar Edith kom niður, fann
hún gömlu ættmóðurina, sem
sat stífbein í bókastofunni.
— Fyrirgefðu mér að láta þig
bíða, Dona Ana, sagði Edith.
G'amia frúin bauð kinnina,
sem Edith kyssti lauslega, og
sneri sér svo aítur að saumun-
um, sem hún var með í hönd-
unum. Hún hélt áfram að sauma
meðan hún talaði og leit öðru
hverju á Edith, og augun skutu
neistum, hvenær sem hún vildi
leggja áherzlu á eitthvað.
— Ég heyri, að þú hafir orðið
fyrir nýju mótlæti, sagði hún,
án þess þó að nokkur samúð
væri í röddinni. — En aldrei
hafði ég hugmynd um, að þú
ættir neina systur.
Þáð var aðfinnsla í röddinni
fyrir að hafa leynt hana þessu.
Þegar Edith settist niður, and-
spænis henni, án þess að útskýra
þetta frekar, var eins og gam'.a
konan mýktist ofurlítið.
Segðu mér af þessu, Marga-
ret, sagði hún.
— Það er ekkert um það að
segja. Ég hef ekki hugmynd um,
hversvegna hún gerði það.
— Ertu viss um, að hún hafi
raunverulega framið sjálfsmorð,
góða mín?
— Gæti þetta ekki hafa verið
slys? spurði Dona Ana.
— Nei, það var ekkert slys.
— Fólk freistast svo til að grípa
eftir hverju ftálmstrái, þegar
ódauðleg sálin er í veði ....
Þökkum guði fyrir, að hann
elsku Francesco okkar hlaut þá
Edith leit einkennilega á hana.
náð að deyja kristilega. Hann
var við því búinn, heldurðu
ekki?
Edith gat ekki hugsað sér
— Mamma, ég finn ekki rafmagnsgítarinn.
10
neitt svar við þessu. En til alLar
heppni hélt gamla konan áfram:
— Með svona hjarta eins og
það var, hlýtur hann að hafa vit-
að, að fyrr eða seinna .... Og
samt fór hann að iðka þessa I
bjánalegu íþrótt. Golf! Manstu
þegar hann frændi minn ....
tennisleikarinn .... hvað hé*
hann nú aftur? Mundu það fyrir
mig, Margaret, hvað hét hann?
— Hvað ég get verið vitlaus,
Dona Ana, flýtti Edith sér að
segja. — Ég ætla að ná ’í te
handa þér.
— Nei, þakka þér fyrir.
Kannski seinna.
Það bjargaði Edith, að í sama
bili birtist Henry í dyrun'um og
tilkynnti: — Frú Marshall!
Dede Marshall kom strunsandi
inn um dyrnar, grönn og krafta-
leg og íklædd vönduðum, gróf-
um sportfötum. Með vandlegri
snyrtingu hafði hún gert sig enn
líkari hesti í framan en ella hefði
verið, og bleikt hárið eftir nýj-
ustu tízku, en hörundsliturinn
var leðurkenndur og bar vott
um margar helgar í Palm
Springs eða Newport. Hún var
nýjasta útgáfa af Kaliforníubúa,
og bar utan á sér nýfengið ríki-
dæmi, og þessvegna fyrirleit
Dona Ana hana af öllu hjarta.
— Elskan mín, ég hef verið að
hringja í þig í allan morgun-
inn, sagði Dede og faðmaði
Edith að sér. — Maggie, elskan,
þú verður að fyrirgefa, að við
gátum ekki komið í athöfnina í
gær, því að bæði er nú það. að
Tom er með kirkjugarðahræðslu,
og svo urðum við að fara í
kokteilboð hjá Sadlers í San
Marino. Þú þekkir þessi indælu
Sadlers-samkvæmi þar. Það var
ekki af því að okkur þætti ekki
vænt um hann Frank, það
veiztu. En ég er bara alveg
ómöguleg ef eitthvað svona
kemur fyrir. Nú tók hún fyrst
eftir gömlu. konunni. — Þér
hljótið að vera frú de la Cienega.
Ég er Dede Marshall.
— SæJar! Svarið var ískalt.
— .Hver'svegna. .. hringdirðu
ekki til mín aftur, Maggie mín?
hélt Dede áfram við Edith. Jú,
ég veit að þú hefur líklega ekki
verið upplögð til að tala. En ég
varð að tala við þig áður en ég
legði af stað til Jamaica. Hvar
varstu?
— í líkhúsinu, svaraði Edith.
— Líkhúsinu? Tii hvers?
Hvað áttu við, Maggie?
— Systir mín framdi sjálfs-
morð í gærkvöldi.
— Systir þín? Hvaða systir?
Ég get varla trúað þessu. Maggie.
Fjandans ákoma svona rétt eftir
hann Frank, og allt það. Hvern-
ig gekk þetta til? Nei, segðu
mér það annars ekki. Ég vil
ekki þurfa að hafa áhyggjur af
því, meðan ég er í burtu.
Dede leið hálfilla í þessu
þvingaða andrúmslofti, sem
þarna var, og svo ísköldu augna
ráði gömlu konunnar.
— Jæja, ég verð víst að þjóta.
Ég er enn ekki búin að ganga
frá dótinu mínu.
Hún leit á Edith eins og hún
væri að vega hana og meta. —
Þessi sorgarbúningur fer þér
ekki vel. Það er fjandi, hvernig
þú lítur út. Þegar ég kem aftur,
verðurðu vonandi farin að hress
ast.
— Og hvenær búizt þér við
að koma aftur, frú Marshall?
spurði gamla konan, en alveg
áhugalaust.
— Eftir Montego-tímann og
fyrir fellibyljina, svaraði Dede.
Svo kyssti hún Edith. — Sæl
elskan. Ég skal senda þér kort
með „vildi að þú værir komin
hingað“. Og svo hringd ég í þig
þegar ég kem aftur. Sæiar, frú
de la Cienga!
Edith stóð upp til að fylgja
henni til dyra. Áður en Dede
fór, hvíslaði hún að Edith: —
Vertu nú ekki of einmana,
Edith. Svo brosti hún undir-
— Andstyggðar manneskja,
sagði gamla konan, þegar Edith
kom inn aftur. — En um smekk-
inn tjáir ekki að deila.
— Hvað?
— Ég var að segja, að hver
verður að fá að hafa sinn
smekk. Við vorum að tala um
hann Ricardo frænda .... nú
man ég nafnið, þó að ég gæti
ekki munað það áðan. Hún
lagði frá sér saumana og tók
talnaband upp úr veskinu sínu.
— Og nú finnst mér, elskan mín,
að við ættum að biðja fyrir hon-
um Francesco .... og þessari
ógæfusömu systur þinni.
14.
Hávaðinn af símahringingunni
þrengdi sér með sársauka inn í
huga hennar, og Edith reif sig
upp úr svefninum. Þetta hafði
verið andstyggilegur draumur,
með íöður hennar í drykkju-
brjálæði, og Margaret, sem hló
ögrandi, og Edith fann til fegin-
leika að losna við þennan draum.
Hún þreifaði eftir símanum við
rúmið og loks fann hún hann.
— Halíó!
—- Margaret? Þetta er Paul
Harrison .... Ei ég að ónáða
þig? -
- Ég var bara sofandi.
— Fyrirgefðu .... En klukk-
an er nú ekki nema hálfníu.
— Ég gat ekkert hugsað leng-
ur. Ég varð að hvíla mig, svo að
ég tók svefnpillu.
— Það var skynsamlegt. Svefn
inn getur gert þér gott. Ég ætla
þá ekki að ónáða þig frekar,
enda ætlaði ég bara að segja þér,
að ég ætla að líta inn til þín
um ellefuleytið á morgun. Ég er
með nokkur skjöl, sem þú þarft
að undirskrifa — viðvíkjandi
búinu. Ég vildi ekki ónáða þig
fyrr. En nú má ekki lengur drag
ast að ganga frá þessum málum.
— Það er allt í lagi, Paul.
— Ég hitti þig þá á morgun,
góða. Farðu nú að sofa aftur. Ég
bið þig að afsaka ónæðið.
Edith lagði frá sér símann og
reis upp við dogg, til þess að
falla ekki aftur í þennan meðala
svefn. Nú gat hún heldur ekki
sofið. Hún varð að hugsa.
Undirskrift hennar Margaret!
Einhvernveginn varð hún að
geta stælt hana, til þess að geta
undirritað skjölin svo sannfær-
andi, að enginn gæti vefengt, að
ósvikið væri. En hvernig færi
hún að því? Hún hafði ekki séð
rithöndina hennar Margaret síð-
j an þær voru ungar stúlkur —
j gat ekki einusinni munað, hvort
þær skrifuðu nokkuð svipað.
Þetta var erfitt vandamál. En
nú varð hún fyrst og fremst að
sofa, og á morgun skyldi hún
beita sér að þessu,
Hún hristi höfuðið ákaft. til
þess að reyna að hugsa skipu-
lega. Nú, ekki gat hún beðið
með það til morguns, það gerði
hún sér nú ljóst. Þetta var áríð-
andi mál og jafnvel gat allt á því
oltið. Hún varð að finna ein-
hverja lausn á því, nú strax I
kvöld.
Edith stóð upp og gekk að
skrifborðinu, sem hún var ann-
ars búin að róta í áður, þegar
hún var að leita að skáplæsing-
unni. Hún kveikti á lampanum
og leitaði vandlega í hverri
skúffu að einhverju þar sem nafn
Margaret stæði á. Þarna voru
margar innfærslur í almankið,
en flestar svo mjög skammstaf-
aðar, að ekkert gagn var í þeim.
En hvergi fann hún nafnið
hennar skrifað.
Hún fór gegn um hrúgur af
bréfum, sem flest voru reikning-
ar frá dýrum vöruhúsum. Marg-
ir reikninganir voru fyrir gjöf
handa karlmanni — svo sem heill
gangur af golfkylfum, alpacca-
peysur, ermahnappar úr gulli —
og Edith furðaði sig á því, að
Margaret skyldi vera svona nær-
gætin við Frank. En á engum
reikningnum var undirskriftin
hennar. Þessi vöruhús virtust
hafa þekkt frú de Lorca of vel
til þess að láta hana kvitta fyrir
móttöku.
Hún fleygði bréfunum aftur I
skúffuna. Ef hún fyndi hvergi
þarna neina undirskrift Marga-
ret, hvar þá? Hún leitaði í
neðstu- skúffunni og fann þar
ávísanahefti. Þarna voru margir
stofnar ög á mörgum þeirra
voru skrifaðar stórar upphæðir
I í reiðufé, en engin undirskrift.