Morgunblaðið - 05.11.1966, Page 10

10
MORGU N B LAÐIÐ
Laugardagur 5. nóv. 1966
„Draumurinn er að verða heimsmeistari"
Kappakstursrabb við Sverrir Þóroddsson
Kappakstur er lítt þekkt í-
þrótt á íslandi og lítill á-
hugi á henni. Aðeins er
vitað til að einn íslending-
ur hafi lagt stund á þessa
íþrótt, Sverrir Þóroddsson,
en hann vakti mikla
athygli er það fréttist að
hann hefði komið 2. í mark
á þremur hjólum í erfiðri
keppni suður á Ítalíu með
200 km. hraða. Mbl. átti
stutt símtal við Sverri
nokkru eftir þetta atvik,
en ákveðið var að blaðið
*tti að hafa viðtal við
hann, er hann kæmi heim
til íslands að loknu keppn-
istímabili kappaksturs-
manna í Evrópu. Sverrir
er nú kominn til landsins
og við lölluðum okkur
heim til hans einn hráslaga
legan rigningardag nú fyr-
ir skömmu og hermdum
upp á hann viðtali, sem
hann hafði lofað. Sverrir,
sem er 22 ára gamall, býr
á heimili foreldra sinna,
Þórodds Jónssonar skreið-
arkaupmanns og Sigrúnar
Júlíusdóttur. Hann bauð
okkur að ganga í bæinn,
en sagðist ekki hafa mik-
inn tíma þennan dag, því
að hann væri að vinna í
kappakstursbílnum.
f herbergi hans eru ýmsir
framandi hlutir, sem minna á
að hann hefur ferðazt víða í
sambandi við íþrótt sína. Á
einum veggnum hangir safn
af spjótum, sverðum, grímum
og þar við hliðina fagurlega
skreyttur skjöldur. Á sjón-
varpi, sem er á miðju gólfi og
á skáp upp við vegginn, stend
ur mikill f jöldi glæsilegra verð
launagripa, sem Sverrir hef-
ur unnið í kappakstri og svif-
flugi, en það var hans eftirlæt
isíþrótt hér áður fyrr og ekki
úr vegi að geta þess, að Sverr-
ir er núverandi íslandsmeist-
ari í svifflugi, en titilinn vann
hann árið 1963. Hann segir
okkur að hann hafi byrjað að
iðka svifflug 12 ára gamall,
tók þátt í Islandsmeistaramót-
inu árið 1958 og varð annar á
eldgamalli svifflugu, sem hann
hafði hnoðað saman til að geta
keppt í. Hún var öll laus í
sundur og hékk bara saman
af gömlum vana, enda var
hún tekin úr umferð strax eft
ir keppnina.
— Segðu okkur fyrst Sverr-
ir hvernig í ósköpunum á því
stóð, að þú gerðist kappakst-
ursmaður?
— Það eru nú enginn ósköp
í sambandi við það. Ég fékk
fyrst áhuga á kappakstri árið
1957, er ég var á skóla í Eng-
landi til að læra ensku. Ég sá
oft kappakstur í sjónvarpinu,
en ég var svo ungur þá, að
það var ekkert að gera. Fyrsta
skipti sem ég sá raunveruleg-
an kappakstur var sumarið
1963 úti í Englandi og þá var
það sem þessi íþrótt greip mig
fyrir alvöru.
— Fórst þú ekki á ökuskóla
í Englandi?
— Jú, þetta sumar fór ég i
kappakstursskóla Jim Russels
í Englandi, en ég ók aðeins
nokkra hringi á lélegum bíl
frá skólanum, og ég sá, að ef
ég ætlaði að ná einhverjum
árangri í þessu, yrði ég að
eignast minn eigin bíl.
Næsta sumar var það fyrsta
sem ég gerði eitthvað á þessu
sviði. Mér tókst að komast yf-
ir ódýran bíl og vann að því
allt sumarið að afla mér rétt-
inda.
— Hvaða skilyrði þurftir þú
að uppfylla?
— Til þess að afla sér
alþjó’ðaréttinda þarf ökumað-
ur að taka þátt í 6 klúbbkapp
ökstrum.
— Er ekki einhver flokka-
skipting í kappakstri?
•— Jú, efsti flokkur er For-
mula I og sá ökumaður, sem
fer með sigur af hólmi í flest-
um Grand Prix yfir árið er
hinn eini og sanni heimsmeist-
ari. Vélarnar í þeim flokki
mega vera 3ja lítra og með
eins mörgum hestöflum og
unnt er að ná út úr þeirri
vélastærð. Lágmarksþungi er
500 kg. I þessum flokki eru
allir frægustu og beztu öku-
menn heims. Formula II er
næst. Þar má vélin ekki vera
meira en 6 cyl. og verður að
vera úr framleiðslúbifreið, t.d.
Ford, Opel, BMW o. s. frv.
Lágmarksþungi er 450 kg. f
þeim flokki keppa yfirleitt
þeir sömu og í Fórmula I og
örfáir, sem eru milli Formula
I og III, en Formula III er
byrjendaflokkurinn. Þar er
vélin 1000 cc úr framleiðslu-
bifreið, sem stillt er upp í 108
hö við 9500 snúninga.
— Hvað þarftu að gera til
að vinna þig upp í Formula
III?
— Ég þarf að ná sem bezt-
um árangri og öðlast mikla
reynslu. Ef ég gæti eignast
Formula II bifreið, er ekkert
til fyrirstöðu að ég taki þátt í
keppni í þeim flokki, og að því
er ég nú að .vinna.
— Hvernig var árangurinn
hjá þér?
— Ég keppti alls tólf sinn-
um og fór sex sinnum með
sigur af hólmi, en í hinum
var árangurinn upp og niður.
Auk réttindanna var þetta
sumar mér mjög mikilvægt.
Ég fékk góða þjálfun, öðlað-
ist sjálfstraust og árangurinn
lofaði góðu. Næsta sumar
gekk mér ekkert. Ég fékk nýj-
an bíl þá um vorið, en vélin í
honum var mjög léleg og mér
tókst ekki að ljúka einni ein-
ustu keppni.
— Var ekki hægt að skipta
um vél?
•— Jú, auðvitað var það
hægt, ég var bara búinn að
eyða öllum mínum peningum
í að reyna að halda þessari
gangandi og hafði ekki efni á
að kaupa nýja vél þetta sum-
ar.
— Var það ekki þetta sum-
ar, sem bílnum hvolfdi undir
þér í Hróarskeldu?
— Jú, en það var ekki vegna
vélabilunar, það sprakk hjá
mér í einni beygjunni á 150
km. hraða og þá var auðvit-
að voðinn vís. Bíllinn enda-
sentist út af brautinni og flaug
þar á að gizka 10 metra upp í
loft. Ég heyrði bara þytinn í
vindinum, eins og ég væri í
svifflugu. Ég losnaði svo við
bílinn áður en hann kom nið-
ur aftur, og það er nokkuð
sem ég skil ekki. Þegar mað-
ur situr í honum finnst manni
ógerningur að geta kastast út
úr honum, en miðflóttaaflið
hefur losað mig og ég sveif
frá honum, og kom niður á
höfuðið og herðarnar á grasi
og þeyttist þar 40—50 metra.
— Meiddistu ekkert?
— Það var ósköp smávægi-
legt. Ég meiddist eitthvað á
öxi, en það kom ekki fram
fyrr en miklu seinna. Ég
spratt strax á fætur og hljóp
að bílnum til að sjá hvernig
hann liti út. Hann var stór-
skemmdur, þó var hann við-
gerðarhæfur, en það var end-
irinn á sumrinu hjá mér.
— Þú hefur verið heppinn
þarna.
— Já, það er víst óhætt að
segja það, en það sannaðist
þarna að ekki er allt sem sýn-
ist. Menn eru að detta í tröpp-
unum heima hjá sér og stór-
slasa sig, en svo kastast mað
ur út úr bíl á 150 km hraða og
stendur upp á eftir.
— Það hefur þá verið fyrst
í sumar, sem þú skapaðir þér
nafn, sem ökumaður?
— Já, það má segja það. Ég
lét gera við bílinn í fyrravet-
ur og pantaði þá í hann nýja
vél. Ég gat ekki fengið hana
afgreidda fyrr en um miðjan
júní, og var því búinn að
missa af margri keppni þegar
ég loksins var tilbúinn. Ég
tók þátt í fyrstu keppriinni 19.
júní rétt fyrir utan Napólí. Þá
var ég ekki búinn að fá bíl-
inn alveg í lag, m.a. stóðu
hemlarnir á sér. Ég varð nr. 3
í forkeppninni en nr. 8 í aðal-
keppninni. Þar varð ég einnig
fyrir óhappi, því að í einni
beygjunni var keyrt á milli
hjólanna hjá mér, en við það
bognaði hjólastellið og bíllinn
varð allur skakkur.
— Viltu ekki segja okkur
frá sumrinu í heild?
— Frá Napólí fór ég til Sví-
þjóðar. Þar uppgötvaði ég rétt
eftir að keppni var hafin, að
bifvélavirkinn minn hafði
gleymt að setja olíu á bílinn,
þannig að í hvert skipti sem
ég fór í beygju féll olíuþrýst-
ingurinn alveg niður og ég
kom áttundi i mark.
.— Þú hefur varla verið blíð-
ur á manninn þá?
•— Við skulum ekki rifja þau
orð upp hér. Mannauminginn
var alveg eyðilagður. Hann
gerði líka önnur alvarleg mis-
tök á ftalíu í næstu keppni, er
hann gleymdi að herða drif-
skaftið nægilega og ég varð að
bíta í það súra epli, að þurfa
að hætta í byrjun keppni. Nei,
ég rak hann ekki, sagði bara
að það væri dýrt að hafa
mann eins og hann í þjónustu
sinni.
Rétt í þessu kom móðir
Sverris og spurði hvort við
vildum ekki fá okkur kaffi-
sopa. Sverrir sagðist rétt hafa
tíma til að dxekka kaffi, síð-
an yrði hann að þjóta og við
yrðum að koma aftur næsta
dag, þá ætlaði hann að fara
með okkur í ökuferð og skýra
út ýmislegt í sambandi við
kappakstur.
Við notum tækifærið og
spyrjum frú Sigrúnu, hvort
hún sé ekki hrædd um Sverri,
þegar hann er á keppnisferða-
lagi?
— Nei, það er nú svo ein-
kennilegt, að ég er aldrei
hrædd um hann. Hann er al-
ger reglumaður og ég trey ti
honum fyllilega. Þó kom dá-
lítið einkennilegt atvik fyrir
þegar hann keppti í Hróars-
keldu og varð fyrir óhappinu.
Þetta var á sunnudegi og við
vorum að fara út úr bænum.
Þegar við vorum að leggja af
stað varð ég gripin einhverri
undarlegri tilfinningu um að
það væri eitthvað að hjá hon-
um. Ég gat ekki hugsað mér
að fara og sat heima allan dag
inn og beið þess að frétta af
honum. Það var ekki fyrr en
daginn eftir, að hann hringdi
í mig og sagði mér alla sög-
una.
— Hefur slíkt aldrei komið
fyrir aftur?
— Nei, ekki eins, en þegar
atvikið skeði á Ítalíu í sumar,
hafði mig dreymt skömmu áð-
ur góðan draum og ég vissi þá
að allt yrði í lagi hjá honum.
— Hvað segir vinafólk ykk-
ar við þessum ævintýrum
Sverris?
— Vinkonur mínar hafa oft
sagt við mig að þær skildu
ekkert í mér að leyfa honum
þetta og hversvegna ég setii
ekkj fótinn fyrir dyrnar, t.d.
þegar hann byrjaði í svifflug
inu 12 ára gamall. Ég segi það
sama við þær og ykkur, að ég
treysti honum og veit að hann
er varkár og lánsamur.
Daginn eftir kom Sverrir og
sótti okkur á Mercedes Benz,
árgerð 1964, sem hann keypti
í sumar til að ferðast á og
draga kappakstursbílinn á
milli landa. Við ókum út fyrir
bæinn, þar til við komum á
veg þar sem engin hætta var
Sverrir tekur Corva Grandabeygjuna á 200 km. hraða.
Sverrir ásamt foreldrum sínum, Þóroddi Jónssyni og Sigrúnu Júiíusdóttur og systur sinni,
Sigrúnu Þórdísi. Á borðinu eru kappakstursverðlaunin.