Morgunblaðið - 22.04.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. APRÍL 1967.
Símon Guðlnugur
Gísluson - Minning
F. 27 — 12 — 1909
D. 12 — 4 — 1967
í DAG verður til moldar borinn
í Keflavík Símon Gíslason. Hann
andaðist aðfaranótt 12. þ.m. í
Borgarsjúkrahúsinu í Reykjavík,
eftir stutta legu.
Símon fæddist 27. desember
1909 í Keflavík, sonur hjónanna
Margrétar Ragnheiðar Jóns-
dóttur og Gísla Sigurðssonar
járnsmiðs. Þau hjónin áttu átta
börn, og komust öll til fullorð-
insára, nema einn sonu-, sem
dó í æsku. Margrét lézt fyrir
Móðir mín,
Ingibjörg Friðriksdóttir,
fyrrum húsfreyja,
Gautedal, Geiradal, andaðist
að heimili sínu, Lindarflöt 43
í Garðahreppi, föstudaginn 21.
apríl.
Fyrir hönd aðstandenda
Ólafur Helgason.
Faðir minn,
Helgi Bogason
frá Brúarfossi,
lézt í Landsspítalanum mið-
vikudaginn 19. apríl.
Fyrir hönd systkina minna.
Ingibjörg Helgadóttir.
Faðir okkar,
Jóhannes Halldórsson,
skipstjóri,
Tómasarhaga 37,
andaðist að Landakotsspítala
að morgni 21. apríl.
Sigurlaug Jóhannesdóttir,
Jóhannes Jóhannesson,
Svanhildur Jóhannesdóttir.
Hjartkæri eiginmaður minn
og faðir okkar,
Halldór Ólason,
Merkigerði 12,
andaðist á sjúkrahúsi Akra-
ness 20. apríL
Lára Jóhannesdóttir
og börn.
Hjartkær eiginmaður minn
og faðir okkar,
Bjarni Hallmundsson,
gullsmíðameistari,
Melgerði 11, Kópavogi,
sem lézt 16. þ. m., verður jarð
sunginn frá Fossvogskirkju
mánudaginin 24. apríl kl.
10,30 f. h. Athöfninni verður
útvarpað.
Hjördis Pétursdóttir
©g börn.
nokkrum árum, en Gísli iifir
son sinn. Hann liggur nú á Sól-
vangi Hafnarfirði.
Fyrst framan af ævi var
Símon vélstjóri til sjós, lengst
af á Ársæl m/b frá Njarðvíkum,
en 4. marz 1943 fórst skipið, og
var hann sá eini sem komst af.
Eftir þennan voveiflega atburð
hætti hann sjómennsku og hafði
með höndum vélgæzlu við
hraðfrystihús í Keflavík, þar til
hann stofnsetti eigin vélsmiðju
á Kirkjuvegi 13. Hann var lista
smiður eins og hann átti kyn
til, því bæði faðir hans og afi
voru hagleiksmenn.
Símon var þrígiftur. 4. júní
1932 giftist hann Elísabetu
Halldórsdóttur ættaðri frá Súða
vík. Þau eignuðust tvær dætur,
Sigurjónu og Margréti Ragn-
heiði. Elísabet varð ekki langlíf
og dó í blóma lífsins 10. janúar
1937. í þessum raunum sínum
kom kærleiki foreldra hans bezt
fram, því eftir að þau höfðu alið
sín eigin börn upp og voru kom-
in á fullorðinsár, tóku þau dæt
ur hans tvær að sér og ólu þær
upp eins og sín eigin bö-n.
25. október 1941 giftist Símon
öðru sinni Arnbjörgu Ólafíu
Jónsdóttur. Þau hófu búskap í
Njarðvíkum og byggðu þar
myndarlegt hús, er þau nefndu
Gerði. Þar bjuggu þau til ársins
1954, en þá fluttu þau til Kefla-
víkur að Kirkjuvegi 13.
Arnbjörg lézt 2. júli 1961.
Þau eignuðust sex drengi sá
elzti 25 ára, en sá yngsti 11 ára.
Þeir eru: Valur, Jón Austmann,
Sveinn Leifur, Steinn, Helgi, og
Gylfi. Það var sárt er þessir
drengir, sem börn misstu móður
sína í blóma lífsins, hvað þá að
sjá föður sinn einnig hverfa
nokkrum árum síðar.
Áður en Arnbjörg giftist
Guðríði Halldóru og Sigríði.
Símoni, átti hún tvær dætur,
Guðríður ólst upp hjá þeim, en
Sigríður á Steinum í Stafholts-
tungum.
2. marz 1963 giftist Símon í
Fósturmóðir mín,
Dagbjört Árnadóttir,
sem andaðist 17. þ. m. verð-
ur jarðsungin frá Bíldudals-
kirkju mánudaginn 24. apríl.
Fyrir hönd vandamanna.
Sæmnndur Kristjánsson.
Hugheilar þakkir færum
við öllúm, sem sýndu okkur
hluttekningu og samúð við
andlát og jarðarför elskaðs
eiginmanns, föður, tengdaföð-
ur og afa,
Jóns Einars
Guðmundssonar,
bakarameistara,
Hófgerði 3, Kópavogi.
Sérstaklega þökkum við
öllum félögum í Bakara-
meistarafélagi Reykjavíkur og
í Karlakór Reykjavíkur, sem
veittu honum virðingu og
heiður við útför hans.
Marta Jónsdóttir,
Sigurlaug Stewart
og fjölskylda,
Einar Einarsson,
Una Ásgeirsdóttir
og börn.
þriðja sinn, Emelíu Davíðs-
dóttur og lifir hún mann sinn.
Af fyrrnefndu má sjá, að líf
Símonar hefur ekki alla tíð
verið blómum stráð, en aldrei
heyrðist æðruorð. Hann var allt-
af sami hægláti maðurinn í
hverju sem á gekk. Hann flíkaði
ekki tilfinningum sínum, en
þeir s»m þekktu hann vissu, að
hann var tilfmningaríkur maður
Hann verður aj’tjf ímynd hins
góða manns í mír.um hug». í dag
eiga margir um sárt að binda.
Mér verður fyrst hugsað til
drengjanna, sem sjá eftir þvi
kærasta sem þeir attu, dætr-
anna trveggja, sem sakna ást-
kærs föður, eiginkonu, sem
stendur í annað sinn við gröf
eiginmanns, aldraðs föður, sem
vegna sjúkleika getur ekki verið
við útför elzta sonar síns, syst-
kinanna, sem kveðja elskulegan
bróður, og allra ættingja og
vina.
Elsku afi, að síðustu vil ég
fyrir hönd okkar barnabarna
þinna, þakka þér fyrir allt og
allt og bið Guð að blessa þér
komuna til fyTÍrheina landsins.
Við munum alltaf geyma iifandi
mynd þína í þakklátum hugum.
Blessuð sé minning þín. — E.S.
f DAG verður jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju Símon Guð-
laugur Gíslason, vélsmiður. Hann
lézt 12. apríl sl. eftir tveggja
mánaða sjúkralegu í Borgar-
sjúkrahúsinu í Reykjavík.
Símon var borinn og barnfædd
ur Keflvíkingur, sonur hjónanna
Margrétar Jónsdóttur, sem látin
er fyrir nokkrum árum, og Gísla
Sigurðssonar, vélsmiðs, er lifir
son sinn í hárri elli.
Símon fæddist 27. desember
1909 og var því 57 ára gamall, er
hann andaðist, orðlagður elju-
og verkmaður og vann langan
vinnudag allt til þeirrar stundar,
er hann kenndi sjúkleika bess,
sem leiddi hann til dauða.'
Skömmu eftir fermingu fór
Símon til sjós vélamaður, en
hann starfaði jöfnum höndum í
vélsmiðju föður síns og varð
brátt vel að sér í þeirri grein.
Má segja að þeir bræður Sig-
urður, yfirverkstjóri á bifreiða-
verkstæði S.B.K. í Keflavík, og
Símon hafi að nokkru leyti alizt
upp í vélsmiðju föður þeirra,
sem þótti afbragðs hagur vélsmið
ur meðan honum entist heilsa.
Símon hætti sjómennsku til-
tölulega snemma, er hann hafði
orðið fyrir þeirri raun að missa
fjóra félaga sína og vini, sem
fórust í mannskaðaveðri af m.b.
Ársæli frá Njarðvíkum, þegar
hann var að koma úr róðri, Sím-
on komst einn af, en honum
tókst að ná taki á mastri bátsins
og velktist þannig í bálviðri og
haugasjó. unz honum var bjarg
að á annan bát Þennan harm
bar Símon með stillingu og
æðruleysi. en varð afhuga sjón-
um eins og skiljanlegt er eftir
slíkan atburð.
Fleiri raunum varð Símon fyr-
ir á titölulega skammri ævi.
Fyrstu konu sína, Elísabetu
Halldórsdóttur, missti hann
unga frá tveimur litlum dætr-
um. Síðar giftist hann Arn-
björgu Ólafíu Jónsdóttur Aust-
mann og átti með henni sex
mannvænlega syni. Arnbjörg
lézt fyrir nokkrum árum úr sama
sjúkdómi og átti eftir að leggja
mann hennar að velli.
Þriðja kona Símonar er Emelía
Davíðsdóttir, sem lifir mann
sinn og átti því láni að fagna, að
geta búið. honum vistlegt heim*
ili á síðustu hérvistarárum hans.
Þótt við Símon værum ekki
bræður leit ég ævinlega á hann
sem slíkan, enda vorum við ná-
skyldir og áttum gott saman að
sælda í fjölmörg ár.
Við sem þekktum Símon undr
uðumst ótrúlegt starfsþrek hans.
Hann var hlífðarlaus við sjálfan
sig og ekki grunlaust um að
hann hafi ofboðið sér með vinnu
á síðustu árum sínum þrátt fyrir
boð og bönn lækna. Jafnframt
katlasmíði, sem hann stundaði 1
niörg ár, byggði hann stórhýsi
við Kirkjuveg 13 í Keflavík, en
þar búa nú fjórar fjölskyldur. Á
fyrra ári flutti Símon til Reykja-
víkur með konu sinni og bjó þar
til hinztu stundar.
Að sama skapi sem hann var
duglegur og ósérhlífinn var hann
bóngóður. Enginn, sem leitaði til
hans í vandræðum sinum — og
þeir voru margir — hvarf frá
honum án einhverrar úrlausnar.
Símon var maður hægur í fasi og
rólyndur og hjá honum fóru
saman skýr hugsun og brjóst-
gæði.
Stundarharmur er nú kveðmn
að börnum hans og konu, skyld-
fólk og vinum. Fró er að því að
vita hann nú fjarri sjúkleika og
amstri þessa heims, hjá ástv.n-
um sem hann varð að sjá á bak á
jörðunni Með þessum fátæk-
legu orðum vildi ég minnast eins
míns bezta vinar, mikilhæfs
manns og ástríks fjölskylduföð-
urs. Hvíli hann í friði.
Jón B. Hannesson.
Þorsteinn Jónsson bóndi
Efra-Hrepp — Minning
Fæddur 25. júni 1886
Dáinn 15. apríl 1967.
í DAG verðuT jarðsettur að
Hvanney'-arkirkju Þorsteinn
Jónsson bóndi Efra-Hrepp í
Skorradal er andaðist 15. þ.m.
að heimil: sínu. Síðustu vikur og
mánuði lá hann allþungt haldinn
unz yfir iauk. Annars var Þor-
steinn heilsuhraustur, og eru
þeir dagar víst teljandi, sem
hann lá rúmfastur sína löngu
ævi.
Foreldrar Þorsteins voru Jón
bóndi Jónsson Bjarnasonar
bónda á Skálpastöðum, og kona
hans Guðrún Þorsteinsdóttir
bónda að Reykjum í Lundar-
reykjadal Oddssonar. Eins og
sjá má af þessari upptalningu
voru það traustar borgfirzkar
bændaættir, sterkir stofnar,
sem stóðu að Þorsteini í báðar
ættir.
Á sólmánuði 1917 steig Þor-
steinn eitt sitt mesta gæfuspor í
Alúðarþakkir færum við
öllum þeim er auðsýndu okk-
ur samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför,
Björns Einarssonar,
trésmíðameistara
á Blönduósi.
Einnig viljum við þakka
Iðnaðarmannafél. Blönduósi
fyrir vinsemd og góðfýsi er
það ávallt sýndi hinum látna.
Börn, tengdabörn, barna-
börn og barnabarnabörn.
lífinu er hann kvæntist eftirlif-
andi konu sinni Guðrúnu Jó-
hönnu Guðmundsdóttur frá Mels
húsum i Leiru .mikilhæfri at-
orku og gáfukonu, sem staðið
hefur traust og örugg við hlið
manns síns og stutt hann í hvi-
vetna með ráðum og dáð. Nú
síðast hjúkraði hún manni sín-
um í bar.alegunni af umhyggju
og nærgætni.
Þorsteinn og Guðrún hófu bú-
skap sinn að Neðra-Hrepp í sam-
býli við foreldra Þorsteins. Það-
au fluttust ungu hjónin að
tveimur árum liðnum að Litlu
Drageyri í Skorradal. Eftir
þriggja ára búskap þar fluttist
Þorsteinn aftur á föðurleifð sína,
Neðra-Hrepp og bjó þar, unz
hann keypti vorið 1925, jörðina
Efra-Hrepp og bjó þar alla tíð
síðan og nú hin síðustu ár í fé-
lagi við son ginn Guðmund.
Þorsteini og Guðrúnu var 4
barna auðið, sem öll komust upp
og eru mesta myndarfólk. Það
eru: Aðalheiður húsfreyja i
Reykjavík gift Þórði Ág. Þórðar
syni umsjónarmanni. Einar
skipa- og húsasmíðameistari i
Keflavík. kvæntur Sigrid Toft,
Guðmundur bóndi í Efra-Hrepp,
kvæntur Gyðu Bergþórsdóttur,
og Guðjón húsasmiður, kvæntur
Elsu B. Jósepsdóttur.
Eins og áður segir gerði Þor-
steinn starf bóndans að ævi-
starfi sínu og fetaði þar með
dyggilega í fótspor forfeðra
sinna. Og getur í rauninni nokk-
uð innihaldsríkra og göfugra
starf en ganga í lið með móður
náttúru og hlúa að ungu lífi og
örva tii vaxtar og þroska. Spak-
ur maður hefur sagt, að sá, sem
fær tvö korn til að vaxa og tvö
strá til að gróa, þar sem áður óx
aðeins eitt, sé þjóð sinni þarf-
ari en allir þeir, sem láta mest
á sér bera á vettvangi þjóðmál-
anna.
Þorsteinn var bóndi i þess
bezta orðs merkingu, ötull, hug-
kvæmur og framkvæmdasamur.
Hann lét ekki neinar nýjungar
eða það sem til bóta mátti horfa
í landbúnaði fram hjá sér fara.
Þegar Þorsteinn kom að Efra-
Hrepp mátti heita að þær væri
allt í niðurníðslu, jafnt jörð sem
húsakostur. Hann hófst þar
strax handa um ræktun, túnið
var lítið og mátti heita einn
Hjartanlega þakka ég öll-
um sem sýndu mér hlýjan
vinarhug á sjötugsafmæli
mínu með gjöfum, skeytum og
blómum. Ennfremur þakka ég
Jóhannesi Jónssyni vini mín-
um, sem orkti til mín Ijóð.
Guð blessi ykkur öll.
Betúel Jón Betúelsson,
Laugarnesvegi 106.