Morgunblaðið - 19.04.1968, Blaðsíða 11

11
M'ORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 1968
Allaskipið Þorlákur kemur inn.
er sagt að hér sé venjan um 120
í tonninu. Ég held, að þetta sé
sjórinn, að hann sé of kaldur í
Breiðafirðinum núna.
— Hvenær komuð þið hingað
suður?
— Við lögðum fyrst á páska-
dag og fengum þá 40 tonn. Það
hækkaði brúnina heldur betur,
eins og þið getið ímyndað ykk-
ur, en síðan höfum við mest
verið að færa til og reyna fyrir
okkur.
— Þið byrjuðuð á línu, eða
hva'ð?
■— Já, í Breiðafirði og suður á
Tungum. Það var gott fiskirí, en
tíðin hreint afleit. 10. marz fór-
um við svo á netin og ég man
ekki eftir því lélegra í Breiða-
firðinum.
— En þú átt von á honum í
Breiðafijörð?
— Já, 10. til 15. maí kemur
hann þar, vona ég. Vorhrotan
hefur aldrei brugðizt.
Aflakóngurinn í Þorlákshöfn,
Pétur Friðriksson.
„Þetta er fínt“. Ríkarð Jónsson,
forstjóri Meitilsins hf., horfir á
aflann.
— Þið leggið ekki upp hér?
— Nei, aflinn fer allur suður,
segir þessi skipstjóri, sem fiskur-
inn hefur hraki’ð af heimaslóð-
um í ókunna höfn.
Hógvær aflakóngur
Þorlákur er kominn inn með
25 tonn. Hann missir ekki for-
ystuna í dag hann Pétur Frið-
riksson.
— Þú ert sagður aflakóngur
Þorlákshafnar, segjum við, þeg-
ar við erum komnir upp í brú.
— Ojæja, öllu má nú nafn
Aflanum landað.
gefa, segir skipstjórinn hógvaer.
— Hvað heldur þú í sambandi
við þennan þorsk?
— Ekki er ég nú neinn spá-
maður, en þetta er miklu
smærri fiskur, en við erum van-
ir.
— Hvað er langt stím á Bank-
ann?
— Þetta er svona tveir og
hálfur tími, við erum á hraun-
inu.
— Hvað er langt síðan gangan
kom?
— Það er um hálfur mánuður.
Þorskurinn hefur ekkert komfð
hér upp að landinu í vetur, eins
og venjulega, og reyndar gerði
hann það n ú ekki heldur í fyrra.
En það er mikið af honum þarna
núna
— Hefurðu aflað betur nú en
í fyrra?
-— Heldur betur! Á vertíðinni í
fyrra fékk ég 780 tonn og þá
byrjuðum við 2. janúar.
— Það er mikill floti á Bank-
anum núna.
— Já, heil ósköp. Þeir eru
þarna allt frá Breiðafirði og
austur undir Hornafjörð. Horn-
fir'ðingar halda sig enn fyrir
austan.
— Og hvað heldurðu nú að sá
guli stoppi lengi hjá ykkur?
— Það veit ég hreint ekki,
segir Péttír Friðríksson og hlær.
— En ég vona að hann stoppi
sem lengst.
Ríkharður Jónsson er kampa-
kátur, þegar við hittum hann á
bryggjunni. Þetta er góður dag-
ur fyrir Meitilinn, Þorlákur og
Dalaröstin með 25 tonn og
Draupnir með 17 tonn. Bátarnir
hans SLgurðar eru með rúm 40
tonn. Reynir hæstur heimabát-
anna með 27,5 tonn. Þeir þekkja
Bankann sjómennirnir frá Þor-
lákshöfn og það ver’ður nóg að
gera í fiskinum á morgun.
Pólyfónkórinn:
H - moll messa J. S. Bachs
ÞRHXJUDAGINN fyrir páska var
h-moll messa J. S. Bachs flufct að
mestu, í fyrsta sinn hér á landi
í Kristskirkju. Flytjendur voru
einsöngvarar, einleikarar, Pólý-
fónkórinn og kammerhljómsveit
rmdir stjórn Ingólfs Guðbrands-
sonar, og var flutningurinn síðan
endurtekinn á skírdag og föstu-
daginn langa í Þjóðleikhúsinu
Það má öllum vera mikið fagn-
aðanefni, að nú skuli vera
hægt að færa upp hvert stór-
virkið af öðru af alþjóðlegú tón-
bókmenntimum hér. Það skiptir
líka miklu máli, hvemig slíkt er
gert, og hvaða tími er valinn til
þess. Dymbilvikan er e.t.v. sá
sími sem sízt skyldi nota til a’ð
syngja svona messu. Það hefði
Bach sjálfur aldrei gert, hann
hefði a.m.k. sleppt Gloríu-þætt-
inum. Ef menn vilja hins vegar
líta á h-moll messuna sem ab-
strakt-listaverk úr öllu sam-
hengi við kirkjuárið, list fyrir
listina, þá verður hér í fámenn-
inu samt sem áður að taka tillit
til þess, að dagarnir um páska
eru sá tími sem nær allir hópar
áhugafólks nota til að skila af
sér vetrarstarfinu. Straumur
söngelskra Reykvíkinga í tón-
leikahús er þá bakkafullur læk-
ur. Bezt hefði verið, ef flutning-
ur h-moll messunnar, frumflutn-
ingur á íslandi, hefði beðið fram
yfir páska, þá hefði vonandi ver-
i'ð hægt að flytja hana alla og
ekki orðið að sleppa þremur
mikilsverðum hlutum hennar.
Annars var auðfundið, að öll-
um þátttakendum var mikið
alvörumál að bera fram þennan
mikla skáldskap Bachs. Guð-
finna D. Ólafsdóttir fór með
sópraneinsöng af miklum ágæt-
um. Hún sýndi, að hún er vax-
andi söngkona. í tvísöng með
ungri alt-söngkonu, Ann Collins,
sem kom gagngert tij flutnings-
ins frá Englandi í „Christe elei-
son“ og „Eet in unum Domin-
um . . “ í trúarj/tningunni, hélt
Guðfinna sínum hlut að fullu í
ströngum samanburði. Ann Coll-
ins flutti þrjár einsöngsaríur sín-
ar me'ð fagurri röddu, sem hún
beitti af mennt.
Friðbjöm G. Jónsson söng
Benedictus-arhma og tvísömg
með Guðfinnu í „Domine Deux,
rex coelestis". 1 tvísöngnum átti
hann erfitt að villast ekki iim á
laglínur Guðfinnu og ekki naut
hann sín heldur í aríunni. Hún
krefst líka þess, að söngvarinn
beití rödd sinni af sömu lipuirð
og meðfylgjandi fiðluleikari
fingrum sínum, Og má nærri
geta, að langa og stranga skólun
þartf til að gefca slíkt.
Halldör Viíhelmssön söng
bassaaríuna „Et in Spiritum
sanctum. . .. “ ' milt og hreint,
hélt sínu striki, þrátt fyrir „villu
ljós“ óbóanna, sem léku með.
Bassaaríunni í lok Gloríu-þátt-
arins var sleppt, og kom það dá-
lítið óþægilega við textann.
Einar G. Sveinbjörnsson lék
fiðlueinleikinn í messunni, ýms-
ar vandasamar tónfléfcfcur, ó-
skeikull. Anna’ð áberandi gott
framlag hljóðfæraleikara til
flutnings messunnar kom líka
frá útlöndum. Það var trompet-
leikur Bemards Brown frá Eng-
landi. Af leik hans var gullinn
bjarmi á risi smíðarkinar.
Pólýfónkórinn fór vel með
hlutverk sitt. Hann hefði mátt
vera djarfari á köflum, sýna
meiri stjrrkleikabreytingar,
sjmgja veikar stundum eða sterk
ar. Aldrei brugðust raddgæðin.
Kórinn og stjómandinn mega þvl
yfirleitt vel una, hve tii tókst
Hraðaval og styrkleika eru um-
deilanleg smekksatriði (ekki er
alltaf nauðsynlegt að hafa ritar-
dano í þáttalok), en hendinga-
mótun hefði mátt vera greini-
legri. Það er sérlega nauðsyn-
legt í bassanum í þessum stíl,
enda er bassinn áðalrödd. Bassa-
hljóðfærin og orgelið (því miður
rafmagnsorgel) voru ekki nógu
vel samtaka. Það var og mestur
tgalli í flutningi h-moll messunn-
ar, hve samspilið gekk stundum
erfiðlega, kórinn og hljómsveitin
svöniðu ekki samtímis hreyfing-
um stjórnandans. I kirkjunni
breiddi bergmálið mikið jrfir það
ósamræmi. Kórstjóm og hljóm-
sveitarstjóm fer ekki alltaf vel
saman, enda er það reynsla stór-
þjóðanna, sem oftast og bezt
flytja svona stórvirki á tónleik-
um eða hljómplötum. Þar esr
einn, sem æfir og þjálfar kórinn,
annar stýrir sjálfum flutningn-
um með einleik, einsöng, kór og
hljómsveit.
Síðast, þegar ég skrifaði um
Pólýfónkórinn í flutningi Jó-
hannesarpassíu Bachs, lét ég I
ljós, eftirsjá eftir þeim tima,
þegar kórinn flutti okkur þá
sönglist, sem engir aðrir hópar
áhugafólks eða atvinnufólks
sinntu: pólýfóníu 16. aldar eða
nútímaverk. Vonandi er þeim
kapítula ekki öllum lokið enn.
Fyrirferðarmiklu stórvirkin
mega vel bíða, þar til hægt er að
flytja þau öll, og eins vel og a
cappélla verkin áður.
Þorkell Sigurbjörasson.
Sigurvegararnir í keppninni frá vinstri: Símon Sigurjónsson, Dan íel Stefánsson, Jón Þór Ólafsson,
og Kristján R. Runólfsson.
Long - drink - keppni barþjóna
SÍÐASTLIÐINN miðvikudag fór
íram svonefnd Long-drink keppni
á vegum Barþjónaklúbbs íslands.
Var keppnin haldin að Hótel
Sögu í Súlnasal. Hófst hún kl. 18.
AlLs tóku 18 þjónar þátt í keppn-
inni. Um kvöldið var siðan úrslita
.eppni og þá komu velflestir þjón
ar borgarinnar saman og
skemmtu sér. Fjöldi gesta var
á þessari keppnishátíð og þá fyrst
og fremst umboðsmenn hinna
ýmsu vínfyrirtækja, sem selja
vöru sína hingað til lands.
Keppnin var bæði hörð og tví-
sýn, en mikill fjöldi dómnefnd-
armanna var til kvaddur af á-
horfendum til að dæma um
drykkina. Fór svo að lokum að
einn barþjónanna var hlutskarp-
astur, en þrír þeir næstu voru
allir jafnir að stigum. Víninn-
flytjendur höfðu gefið fallega
gripi til keppninnar sem verð-
laun. Þá var samhliða þessu
myndarlegt happdrætti og margt
góðra vinninga í því.
Úrslit keppninnar urðu sem hér
segir:
1. verðlaun:
2 cl Vodka (Wibarowa)
Framhald á bls. 12