Morgunblaðið - 17.05.1968, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 1968.
t
Opið ■ kvöld klukkan 8-1
SEXTETT ÓLAFS GAIJKS
OG SVAIMHILDtlR SKEIHIHTA
SIGTIJIXI
____________________________
t:
N auðimga r u ppboð
sem auglýst var í 66., 68. og 71. tfbl. Lögbirt'ngablaðs
1967 á hluta í Barmahlið 33, þingl. _eign Margxétar
Gústafsdóttur, fer fram eftir kröfu Útvegsbanka ís-
lands, á eigninni sjálfri, þriðjudaginn 21. maí 1968,
kl. 16.00.
Borgarfógetaembættið í Reykjavik.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 66., 68. og 71. tbl. Lögbirtmgablaðs
1967 á hluta í Álftamýri 22, þingL eign Gunnars Guð-
mundssonar, fer fram eftir kröfu Jóns N. Sigurðssonar
hrl., á eigninni sjálfri, þriðjudaginn 21. maí n.k. kl.
15.00.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðuugaruppboð
sem auglýst var í 66., 68. og 71. tbl. Lögbirtingablaðs
1968 á hluta í Rauðalæk 73, þingl. eign Jóns Þ. Árna-
sonar, fer fram eftir kröfu Gunnars I. Hafsteinssonar
hdl., Hauks Jónssonar hrd., Guðjóns Styrkár&sonar hrl.,
Árna Guðjónssonar hrl., og Jóns Grétars Sigurðssonar
hdl., á eigninni sjálfri, þriðjudaginn 21. maá 1968, kl.
11 árdegis.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
ÚTBOÐ
Tilboð óskast í efni og vinnu við endurnýjun hita-
og neyziuvatnskerfis fjölbýlishúss við Faxabraut
og Sólvallagötu í Keflavík.
Útboðsgagna má vitja til Jóns Einars Jakobssonar
hdl., Tjarnargötu 3 3. hæð Keflavík gegn 2000 kr.
skilatryggingu.
Skilafrestur til 30. maí 1968.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK 3ARNANNA
3
Pétur flýtti sér áfram
upp að bænum, og þarna
í gegnum eldhúsglugg-
ann sá hann hvar kona
bóndans tók yndælis
köku út úr ofninum. Og
þegar hún opnaði stóra
skápinn, greip Pétur and
ann á lofti — skápurinn
var fullur af dýrindis
mat. Konan sleikti út
um, setti kökuna á efstu
hilluna, lokaði síðan
skápnum og læsti.
„Það er ég viss um, að
þessi góða kona gefur
mér bita af kökunni
sinni“, sagði Pétur við
sjálfan sig. Síðan bank-
aði hann að dyrum.
„Hvað vantar þig?“
spurði konan.
„Ég er á leið til borg-
arinnar, og ég er bæði
þreyttur og svangur",
sagði Pétur, auðmjúkur.
„Viltu ekki vera svo góð
að gefa mér matarbita og
ljá mér húsaskjól yfir
nóttina?“
Konan hvæsti á hann.
„Við erum of fátæk til
þess að geta fætt bein-
ingamenn".
Hún ætlaði að fara að
skella hurðinni á andlit
Péturs, þegar bóndinn
birtist í tröppunum.
„Við getum ekki rekið
neinn í burtu á þessum
tíma sólarhringsins",
sagði hann. Hann var í
góðu skapi eftir að hafa
talið gull sitt.
Og hann leiddi Pétur
inn og bauð honum sæti
við arininn.
„Komdu með bezta
matinn, sem við höfum“
sagði bóndinn við konu
sína.
„Nú verður veizla!“
hugsaði Pétur ánægður.
En kona bóndans opn-
aði ekki stóra skápinn,
þar sem allur góði mat-
urinn var geymdur. Hún
gekk að litlum skáp og
tók út harðan brauðhleif
og ostbita.
Pétur varð fyrir mikl-
um vonbrigðum. En
bóndinn braut bita af
brauðinu og rétti Pétri.
„Mér þykir leitt, að við
getum ekki boðið þér
betri mat“, sagði hann,
„en eins og konan mín
sagði, þá erum við blá-
fátæk“.
Pétur varð alveg stein-
hissa.
„Ég sá bóndann með
allt þetta gull og silfur
og konu hans með þenn-
an líka dýrindis mat“,
hugsaði hann. „Þau
verða aldrei hamingju-
söm á meðan þau fela
svona leyndarmál hvort
fyrir öðru“.
Pétur andvarpaði og
tók til við að borða
harða brauðið. Hann
setti hrosshúðina undir
borðið og hvíldi fæturna
á henni. Húðin var orðin
mjög þurr. Pétur vissi,
að ef hann þrýsti á hana
myndi heyrast í henni.
Og datt honum því gott
ráð í hug.
Eftir að hafa borðað
nokkra bita af brauðinu,
þrýsti hann með fætin-
um á pokann, og hávært
iskur heyrðist undan
borðinu.
„Hvað var þetta?“
spurði konan skelfingu
lostin.
„Ég er með töfrahúð í
pokanum minum, og hún
er að reyna að segja eitt-
hvað“.
Hann þrýsti á pokann
og ískrið heyrðist aftur.
„Hvað segir hún?“
spurði konan.
„Hún segist finna lykt
af nýbakaðri súkkulaði-
köku“.
Bóndinn hló og tók
annan bita af brauðinu.
„Við höfum aldrei
súkkulaðiköku hérna í
þessu húsi“.
Pétur þrýsti enn einu
sinni á pokann.
„Og hvað segir hún
núna?“ spurði bóndinn.
„Hún segir, að ef þið
kíkið inn í stóra skápinn
þarna, munið þið finna
nýja og gómsæta súkku-
laðiköku", sagði Pétur.
Bóndakonan varð dauð
hrædd.
„Jæja, kona, eftir
hverju ertu að bíða? Opn
aðu skápinn", sagði mað
ur hennar.
Svo að konan tók fram
lykilinn og opnaði skáp-
inn. Og reyndar, þarna
var súkkulaðikaka og
fullt af öðrum mat, sem
konan hafði haldið fyrir
sjálfa sig.
Augu bóndans stóðu
sem á stilkum, en hann
var of hissa til þess að
verða reiður.
„Hvers vegna sagðirðu
mér ekki, að þú gætir
bakað svona góðgæti?“
spurði hann.
Konan tók í annað
svuntuhornið og byrjaði
að kjökra.
„Þú hefur aldrei spurt
mig hvort ég gæti það.
Þú sagðist aðeins vilja fá
fábrotinn mat, svo að ég
bý til þessar kökur fyrir
mig af eggjapeningun-
um mínum“. Hún saug
upp í nefið og þurrkaði
tárin. „Þú ert nú líka dá
lítið nízkur, eins og þú
veizt".
Bóndinn klappaði
henni á öxlina. „Rvona,
svona, hættu nú að gráta.
Við skulum heldur fá
okkur eitthvað af þessu
góðgæti“.
Og það gerðu þau.
Bóndinn hafði ekki feng
ið jafn góðan mat síðan
þau giftu sig. — Pétur
borðaði með beztu lyst —
og kona bóndans þurrk-
aði tárin og át af hjart-
ans lyst .
„Ég verð að snúa mér
að bóndanum núna,“
hugsaði Pétur. „Hann
skal sko ekki sleppa."
Er þau höfðu lokið við
að borða, þrýsti Pétur aft
ur á pokann, og nú heyrð
ist jafnvel enn hærra
iskur.
núna?“ spurði bóndinn
ákafur.
Pétur beygði sig
áfram, lagði eyrað að
pokanum og ýtti á húð-
ina.
„Töfrahúðin segir, að
það sé fjársjóður í hest-
húsinu ykkar. Hún segir,
að ef þið lítið bak við
kassa í einu horninu,
munið þið finna hann“.
Bóndinn varð svo hissa,
að hann gat ekki sagt
orð.
„Jæja, eftir hverju
ertu að bíða?“ spurði
kona hans. „Við skulum
koma út í hesthús og at-
huga þetta“.
— Og þarna var poki
fullur af gull- og silfur-
peningum.
„Hvers vegna sagðirðu
mér ekki, að þú ættir allt
þetta gull og silfur?“
spurði konan.
Bóndanum leið hálf
illa.
„Ég hélt, að þú vildir
heldur lifa sparsömu lífi,
svo að ég hélt ríkidæmi
okkar leyndu", sagði
hann.
Þau litu hvort á annað
og hlógu — tókust svo í
hendur og hlógu alla leið
ina til baka að bænum.
Næsta morgun ætlaði
Pétur að halda áfram til
bæjarins, en bóndinn
stöðvaði hann.
SMÆLKI
Ella (við gest, sem er
að borða): — Ég veit
hvað þú heitir.
Gesturinn: Nú, hvað
heiti ég?
Ella: SlánL
Gestuinn: Sláni? Hvað
ertu að bulla?
Ella: Ég heyrði
mömmu segja við pabba
í eldhúsinu: „Þvi fórstu
að bjóða þessum slána að
borða hjá okkur?“ —
Faðirinn: „Þú ert allt-
af með þessar spurning-
ar, Eiríkur litlL Aldrei
var ég að ónáða foreldra
mína með svona spurn-
ingum, þegar ég var
lítill." ,
„Mig langar til þess að
kaupa af þér húðina",
sagði hann. „Hvað viltu
fá mikið fyrir hana?“
Pétur þagði andartak.
„Ég vil ekki neina pen
inga“, sagði hann svo.
„Ég væri ánægður, ef þú
vildir gefa mér tvo hesta
fyrir hana“.
Svo að bóndinn gaf
Pétri tvo af sínum beztu
hestum fyrir húðina.
„Kannski að það hafi
verið einhverjir töfrar í
húðinni eftir allt saman,"
hugsaði Pétur á leiðinni
heim til sín.
Eiríkur: „Þessu get ég
vel trúað, því ef þú hefð
ir gert það, þá gætir þú
nú svarað spurningum
minum.“
Kona (við blindan
betlara): „Eigið þér enga
ættingja, veslingur?"
Betlarinn: „Jú, ég á
einn bróður, sem er
blindur líka, en við sjá-
um sjaldan hvor annan“.
Kennarinn: „Þú held-
ur víst, að þú sért í leik-
fimi, Eiríkur litli?“
Eiríkur: „Hvers vegna
heldur þú það?“
Kennarinn: „Af því að
þú hleypur alltaf yfir
setningar .