Morgunblaðið - 06.08.1969, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. ÁGÚST 1969
ráð, en hvað gat Gass unnið með
því að koma upp um Capelli,
sem gat strokið strax til Suður-
Ameríku eða eitthvað annað. En
Gass hafði séð fyrir, að Tucker
mundi leggja þessa spurningu
fyrir sjálfan sig. Hann sagði:
— Ef Capelli sleppur frjáls, er
ég annað hvort þrælbundinn
honum, eða ég yfirgef hann. I
síðara tilvikinu verð ég að
tryggja mér, að hann sé ein-
hvers staðar þar sem hann nær
ekki til mín. Eins og til dæmis
í gröfinni.
— Hvað viljið þér, að ég geri?
— Komið þér heim til mín,
segjum klukkan tíu í kvöld.
Hafið Pont með yður. Það, sem
ég ætla að segja, verður að segja
í votta viðurvist. Það sem
ég ætla að sýna yður, krefst
meira en eins vitnis.
— Þér hljótið að halda mig
brjálaðan, Gass. Tucker stýrði
frá víkinni og stefndi norðar.
— Ég bjóst við, að þér mund-
uð segja þetta. En hugsið yður
vel um. Hvar sem ég set yður
stefnumót, þá haldið þér að uim
gildru sé að ræða svo það er
nokkurn veginn sama upp á
hverju ég sting. En eini öruggi
staðurinn og sá einasti, þar sem
Capelli mundi ekki detta í hug
að leita, er húsið mitt.
Þetta var satt, en leit alltof
trúlega út. — Ég skal hugsa
málið.
— Talið þér um þetta við Pont
og hringið svo til mín en ekki
seinna en klukkan níu. Mér er
full alvara, hr. Tucker. Ég er
fyrst og fremst að hugsa um
mitt eigið líf og ég sé enga aðra
leið til að varðveita það, svo að
gagni sé.
Tuoker lagði símann. Þetta var
grunsamlegt. Hugsanlegt samt.
Hann sneri nú huganum að sigl-
ingunni. Gass sjálfur hlaut að
hafa öll hugsanleg sambönd í
undirheimum Túnisborgar. Ef
Capelli hefði leitað liðsemdar
hjá þeim aðilum, eins og hlaut
að vera, og hefði þegar náð sam
bandi við miðstjórn þessa hóps,
þá yrði þeim óhugsandi að sýna
sig utan dyra.
Hann var órólegur, af því að
honum var svo mjög í mun að
aðvara Dendse, en reyndi fyrst
og fremst að hugsa skipulega.
Hann varð að geta náð í hana
og til þess varð hann nú að fara
varlega. Hann stefndi bátnum út
úr víkinni og dýpra út í Túnis-
flóann, og í norðaustur. Við La
Marsa-vitann, sneri hann til
norðvesturs og til Gamart-fjör-
unnar. Hann sigldi eins nærri
50
landi og hann þorði, stöðvaði
þá vélina og kastaði akkeri.
Þetta var hæfilega afskekktur
staður og nú stökk hann fyrir
borð og synti í land.
Fyrsta verk hans var að kom-
ast í símann og nú byfjaði hætt-
an fyrir alvöru. Hann var pen-
ingalaus og nú varð hann að
taka á þolinmæðinni meðan sól-
in þurrkaði föt hans nokkurn
veginn, því að hann var nægi-
lega áberandi, þótt ekki væri
hann rennvotur í þokkabót.
Hann komst á aðalgötuna og tók
að ganga berum fótum á heitri
^ ' 'x VAN DER GRINTEN
pC© LJÓSAFRITUNARVÉLAR
ERU traustar oc ódýrar
„OCÉ" 1100 electrostatic er eina Ijósafritunarvélin, sem skilar
fullkomlega þurrum afritum upp í stærð 29,7x42 cm (A-3).
Afritar allt letur, jafnvel með prentun beggja megin.
Verð kr. 46 215,00
„OCÉ" 1400 electrostatic Ijósafritunarvélin er alsjálfsvirk og
afritar af hvaða frumriti sem er, einnig úr bókum. „OCÉ" 1400
er sú eina, sem getur minnkað úr 29,7x42 cm (A-3) og í
21x29,7 cm (A-4) og þannig minnkað pappírskostnað jafnvel
um helming.
Verð kr. 145.700,00.
(océ)
ELECTROSTATIC-AFRIT DOFNA EKKI 0G
ERU ÓDÝR.
Sýnishorn fyrirliggjandi.
GEVAFOTO H.F.
Hafnarstræti 22. Sími 24204.
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Blandaðu ekki gleöi og gagni saman.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Reyndu að ljúka sem flestum verkum. Þú færð góða samvinnu.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Eldra fólk vili gjarnan gefa góð ráð. Fyrirhyggjan borgar sig.
Ivrabbinn, 21. júní — 22. júlí
Tilviljanirnar ráða mestu i dag. Gerðu þér mat úr þeim,
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Reyndu að byggja sjálfan þig upp að þori og þreki.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Jákvæð afstaða I>ín er þung á metunum.
Vogin, 23. september — 22. október.
Vertu nú einu sinni féiagslyndur og kumpánlcgur við félagana.
Sporðdrekinn, 23. október. — 21. nóvember.
Gamlir vinir skjóta upp kollinum. Unga fólkið er dálítið tímafrekt.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Athyglin beinist að þér. Unga fólkið kemur þér á óvart, og þú fréttir
einJiver leyndarmál.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Ef þú tekur kvörtunum og kveinstöfum með þolinmæði, færðu að
reyna eitthvað nýstárlegt. Þú kannt að verða einhvers vísari, ef þú
gerir dáiítið óvenjulegt um helgina.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Byrjaðu snemma og reyndu að haida jöfnum hraða. Það er margt að
vinna, og þú mátt ekki ofreyna þig.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Ailir í kringum þig eru kátir og fjörugir, og þú hefur yfir engu að
kvarta.
stéttinni. Þótt einkennilegt væri,
virtist enginn taka neitt sérstak-
lega eftir honum og hann stik-
aði þessar tvær mílur, til La
Marsa, þar sem hann gat búizt
við að finna eitthvert sæmilegt
gistihús eða matsöluhús. Enga
tilraun gerði hann til þess að
veifa neinum bíl, sem hann
rakst á.
Þegar hann loksins kom að
einu litlu gistihúsi, fór hann
beint í afgreiðsluna og bað um
að lofa sér að síma. Bátnum hans
hafði hvolft sagði hann og hann
yrði að ná sambandi við ein-
hvern í Túnis, sem mundi vilja
borga símtalið. Afgreiðslumaður
inn samþykkti þetta, þegar Tuck
er hafði lagt fast að honum.
Símtólinu var ýtt yfir afgreiðslu
borðið og hann fékk tortryggn-
ar augnagotur. Ef Capelli kæmi
boðum hingað með loforðum um \
verðlaun, mundi svona illa út- \
leikinn maður verða grunaður, \
því að hálfberir evrópskir flakk- /
arar voru hér ekki daglegir ;
gestir. \
Hann hringdi í númerið, sem í
hann hafði aftalað við Pont j
— það var lítið matsöluhús í í
Karþagó, og bað um að greiða 1
símtalið. Það urðu nokkrar um- i
ræður þegar gestgjafinn vildi í
ekki gera það, en Tucker hélt )
áfram að nauða, þangað til því \
var trúað, að Pont mundi sjá um i
reikminginn. Pont hafði lofað að
yfirgefa ekki staðinn næsta sól-
arhring, en það þýddi aftur, að
honum stafaði enn hætta af ár-
um Capellis. Loksins kom Pont
í símann og sagði: — Guð minn
góður! Ég hef verið skíthrædd-
ur um þig, vinur sæll!
Tucker hlýnaði, um hjartar-
ræturnar, er hann heyrði á-
hyggjuna, sem skein út úr mál-
rómi Ponts. — Ég var að velta
því fyrir mér, hvað þú mundir
þurfa til þess að tala frönsku ó-
sjálfrátt. Síðan skýrði hann Pont
frá því, hvar hann væri og flýtti
sér að bæta við: — Hringdu
strax í Denise. Hún tekur mark
á þér. Capelli er á eftir okkur
Fáðu hana og prófessorinn burt
frá rannsóknastöðinni. Það er
áríðandi því að hann ræðst að
okkur, hvenær og hvernig sem
hann getur. Komdu því þannig
fyrir, að við vitum, hvar við
getum nóð sambandi við hana.
Ég bíð þín svo hérna. Hann
reyndi að tala sem lægst, til þess
að afgreiðslumaðurinn heyrði
ekki til hans. Hann bætti við:
— Ef ég neyðist til að fara héð-
an, reyni ég að komast niður í
Gamart-fjöruna. Og færðu mér
einhver föt. Ég er orðinn sár-
fættur.
Tucker hefði heldur en ekki
viljað geta leigt sér þarna her-
bergi og hvílt sig almennilega,
en sá fram á það, að afgreiðslu-
maðurinn mundi aldrei vilja
taka hann að sér félausan. Hann
settist því í slitinn hægindastól
þarna í forsalnum og beið. Eftir
stundarkorn sofnaði hann, und-
ir ófriðlegu augnaráði afgreiðslu
mannsins.
Það leið meira en klukku-
stund áður en Pont kom. Hann
leit á Tucker, sem var svona
illa útleikinn og hristi hann loks
ins til. Tucker var nokkra stund
að vakna, en svo brölti hann á
fætur og Pont hjálpaði honum
upp í bílinn, sem beið fyrir utan.
Liðugir fingur Ponts fitluðu við
stýrið, meðan Tucker sagði hon-
um sögu sína, eftir að hafa feng-
ið fullvissu um, að Denise og
prófessorinn væru komin til ein-
hvers vinafólks í Hammamet.
Þegar þessu var lokið sagði Pont
í stuttu máli, hvað þeir skyldu
nú til bragðs taka.
— Capelli verður fljótuir
að ná sambandi við öll gisti-
hús. Þau eru ekki svo mörg.
Eina von okkar er nú í því fólg-
in að vera sífellt á ferð, eða
þá forða okkur burt úr Túnis,
en það verður bara ekki nema
stundarbót.
Hann sneri sér að Tucker, sem
var kúguppgefinn: — Hvernig
líður þér?
— O, ég er bara alveg upp-
gefinn. Mig verkjar fjandans ári
mikið í lappirnar og fingurnir
á mér eru helaumiir.
—Ég verð að koma þér eitt-
hvert þar sem þú getur hvílt
þig. En það eina, sem við gerum
áreiðanlega ekki, er að fara að
heimsækja hann Gass í kvöld.
— Það finnst mér nú samt, að
við ættum að gera. Tucker hafði
hallað sér aftur á bak í sæt-
inu, svo að hann gat hvílt höf-
uðið á stólbakinu. Það var rétt
svo, að hann gæti haldið sér
vakandi.
— Mig furðar, að þú skulir
segja þetta. Þetta er ekki annað
en ómerkilegt brellibragð hjá
honum.
— Af því að það er svo tor-
tryggilegt, gæti það einmitt ver-
ið ósvikið. Tucker rétti úr sér.
— Gass er sýnilega nógu ríkur
fyrir. En nú er hann með lífið
í lúkunum og vill sleppa út úr
þessu. Og þetta er eina leiðin
.lil þess, honum að hættulausu
— að koma Capelli úr leik
fyrir fullt og allt og fá vernd
tryggingarfélagsins. Og það mun
ekki standa á henni, býst ég við.
Pont kinkaði kolli, eins og í
vafa — Nei, sennilega mun ekki
standa á henni. Til þess að spara
sér hálfa milljón, mundi það
veita hana, og það án þess að
ná í Capelli. En svona menn
breyta ekki lífsvenjum sínum,
þótt þeir sér orðnir nógu ríkir.
Þeir fá aldrei nægju sína, Keith.
— Það er þeirra annað eðli. Ef
Gass vill vera raunverulega ör-
uggur, er bezta leiðin til þess
að ofurselja okkur í hendur Cap
ellis. Og það er einmitt það, sem
hann er nú að reyna að gera.
Tucker hugsaði sig um og beit
í skeggbroddana á neðrivörinni.
Nú var hann raunverulega vel
vakandi, og fann hjá sér kraft-
inn, vitandi, að hann hafði þeg-
ar náð nokkru taki á Capelli,
en vildi nú aðeins halda áfram
leiknum. — Við gætum í var-
úðar skyni látið þennan vin
þinn í lögreglunni vita um þetta.
Við munum aldrei fá annað eins
tækifæri til að safna upplýsing-
um. Ef við grípum efeki þetta
tækifæri, verðum við á flótta
það sem eftir er ævinnar.
— Það veit ég, sagði Pont
dauflega. En ef við færum þann-
ig að, held ég efeki, að við kom-
um til með að hafa neitt líf til að
forða á flótta. Hann setti vélina
í gang. — Jæja, við skulum nú
vita, hvað Khayar hefur til mál-
anna að leggja.
borðinu hjá Khayar. Eini stóri
glugginn var lokaður og þessum
tveimur Evrópumönnum fannst
hitinn þarna inni alveg óþolandi.
Khayar var snöggklæddur, en í
hvítu skyrtu-nni hans voru eng-
ir svitablettir og hálsbindið í
réttum stellinigum. Það var eims
og hitinn biti ekki á hann.
Tucker átti hins vegar bágt með
að halda sér vakandi en loks-
ins tókst hon-um það með þvi
að stand-a upp og fara að ganga
um gólf.
— Ég get sett verði á alla
leiðima yfekar, sagði Khayar,
— en samt m-undi ykkur ekki
verða óhætt. Hann sat á borð-
röndinni og dimglaði öðrum fæt-
imum, með mjóa reykjapípu milli
varanna.
— Við óskurn ekki eftir neinni
vernd, heldur bara eftir sam-
vinnu, sagði Pont.
Khayar veifaði pípunni. — Vit
anlega skal ég hjálpa ykkur. Og
eg skal vernda ykkur, hvermig
sem ég get og láta hafa auga
með hættunum nótt og dag. Það
vil ég, að þið vitið. En ég er
lögreglumaður, herrar mínir, og
með lögreglumanns hugarfax.
Hamn potaði pípunni í áttina til
þeirra og sagði: — Allir lög-
reglumienn um heim allan þekkja
hættuna, sem því er samfara að
heim-sækj-a erlenda höfðimgja, og
geysámiklar varúðarrúðstafaniir
eru viðhafðar til þess að vernda
menn. En við vitum hins vegar,
að einbeittur maður getur fram-
ið morð, þrátt fyrir allar varúð-
arráðstafanir. Og ykkar vanda-
mál, að ganga beint imn í Ijóns-
grenið, er ennþá flóknara. Húsið
er afsfeekkt en um leið opið fyr-
ir árásum og þama er erfitt að
fela sig í nágrernninu. Gasa er ó-
líklegur til að hafast neitt
að á staðmum, heldur er líklegra,
að hann láti sitja fyrir ykbur.
Og í þetta sinn murnduð þið ekki
sleppa undan þeim. Ég gæti lát-
ið menn elta ykkur, en þó ekki
óendanlega, svo að þeir þurfa
ekki annað en bíða tækifær-
is. Jú, ég skal gera það, sem ég
get, en þið verðið að muna, að
minn máttur er takmarkaður.
Pont sagði: Þessi viðbrögð
yðar gera ebki annað en san-n-
færa mig um þessa gildru, sem
é-g hef alltaf haft grun u-m.
— Vitanlega. Khayar yppti
öxlum, og leit íbygginn á Tuck
er, sem var enn á gangi um gólf-
ið. — Men-n eins og Gass breyta
sér ekki, til þess eru þeir búnir
Það var ekki nógu mikill kraft
ur í vindsnældunni í loftinu til j að vera of lengi i þessu. Hr.
þess að feykja til skjölunu-m á I Tucker þarna vill ganga beint