Morgunblaðið - 01.11.1969, Síða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR L NÓVEMBEiR 196©
ÞEGAR ekið er frá Hafnar-
firði að gatnamótum Keflavík
urvegar, gefur að líta staur
með spjaldi, sem lætur lítið
yfir sér. Á því stendur „Sæ-
Jóalkiims til að vita hvort hann
nálgist of milkið.
Og það eru íleiri en Jóakim,
sem vilja vekja á sér atlhygli.
Á miðari lóðinni er eteyptur
hún er af Soheflfer kyni og
virðist allóárennileg við
fyrstu sýn, en við nánari
kynni er hún hin elskulegasta
og vill fá sem flesta til að
leika við sig.
Þegar inn er komið verður
fyrst fyriir tjöm með steypt-
um vegg í kring, þar sem í
svamla 4 kópar og 2 selir. Þeir
stara upp til áhorfenda með
sínum barnslegu auguim og
bíða eftir því að þeim sé gef
ið eitthvert sæílgæti. Og það
verður heldur betur handa-
gangur í öskjunni, þegar vin-
ur þeirra, eftirlitemaðuriinn,
kemur með þeinra mesta sæl-
gæti, síldina. Og ótirúlegur er
suindhraði þeiirra.
Við hliðina á tjöirninni er
refabúr. í því eru nokkrar tóf
ur og yrðlingair. íbúar búrs-
ins virðast una sér illa, því
þeir eru á eiBfu iði í búirun-
um. Gefa sér kannski augna-
bli'ks túna til að bíta illiilega
í hráa íkjötið, sem er í búrun
um, en halda svo hlaupum
sínum, um búrin, áfram.
Krummamir eru affllprakk-
aralegir á svipinn, þar sem
þeir vappa um krunkandi í
búri &ínu, tilbúnir að ræna
öllu sem að þeim er rétt, jafn
vel fingrunum.
Og svo er gengið inn í sjálft
Mörgæsimar í Sædýrasafninu — Herramenn í kjól og hvítu.
stöpuffl. Á honum stendur
stoiklkaíkkeri, svipað því og
danskurinn hefur til minndng
ar um fallna sjófacrendur, við
það er hún Týra tjóðruð, en
dýrasafnið“. Og spjaldið vís-
ar veginn.
Þessi vegur liggiur í átt að
sjónum og þegair hann endar,
er komið að Sædýrasafni Hafn
firðinga.
Við innganginn er stanzað
til að borga sig inn, en aðgarag
ur er seldur úr göimlu stýris-
húisi, sem örugglega hefuir
fengið á sig mairgan brotsjó-
inn. Sá sem inn í stýriishús-
inu er, slakar glugganum nið
ur, til að tafca við greiðslunni.
En það eru ýmsir fleiri sem
vilja vekja athygii á sér, en
sá sem við greiðslunni tefcur,
því beint á móti stýrishúsinu
og á bak við þá, sem greiðisl-
una inna aif hendi, stendur
Jóakim von And, en það er
villigæs, sem nú hefur verið
vængstífð og vefcuir athygli
bamanna á sér með því að
narta í kálfa þeirra. Og Jóa-
kim tefcsrt svo sannarlega að
vekja á sér atbygli því sum
þeirra hrökkva óneitanlega
við og gjóta augum öðru
hvoru, eftir þetta, í átt til
Kópamir skima eftirvæntingarfullir eftir mat. — Augun svo
barnslega blíð.
. | Sædýnaisaifimið. Ekki er laust
* _ r við að maður hrölklkvi ósjálf-
. ^ rátt við, þegar inn er kcwnið
/tW; , °g við blasiir hinn svipljpti
HRfiH steinbítur, með símair hvös®u
' '*■ °2 skökku tennur. Hann star
® * 7 n- á móti áhorfandanum, sýn
.. ír ir tennurnar glottandi, eins og
'Hta| hann sé að mana áhonfandann
til að stinga hendinni inn í
•" ko' ió- svo hann geti sýnt hon-
um, hversu beittar tennurnar
e,u. Og þarna syndir ýsan svo
feit og pattaraleg, að munn-
H vatnið kemur fram hjá öllum
fkkiætum, sem á hana horfa.
. \V,‘ji ^ða hugsið ýkkur, laxveiði-
. . memn góðir, að sjá þessa stóru,
feitu laxa synda fyrir framan
nefið á ykkur, án þess að geta
nokfcuð aðhafzt. Þeir eru
stærri en nokikur laxveiði-
maður, hefur nokkurn tímann
''"V jfcin «- Tll gctað látið si^^ireyma um.
HHHHHBHHHHHHhRÍI — Það hlýtur að fara
Framhald á bls. 21

Refimir í búri sínu. — Grimmilegir á svipinn-

Hákon Bjarnason:
SKJÚL OG TRJÁGRÚÐUR
f VOR kom kunningi minn
til min og spurði: „Hefur þú
ekki komið upp í tuminn á
Hallgrímskirkju.” Ég kvað
nei við, en þá segir hann:
„Þú veizt víst ekki að Reykja
vfk er að hálíu leyti orðin
skógur.” Öllu má nú nafti
gerfa hulgsaiði óg en mlmnitisit
þó þess . að hafa horft yfir
bæinn úr lofti mörgum sinn-
um og tekið eftir því, að
möirg borgarhverfin eru að
hálfu leyti trjálundir, eink-
um hverfin frá árunum 1930
til 1950.
Svo var það síðari hluta
sumans, að ég lagði leið mína
upp í tum Hallgrímskiirkju
til að sjá hvað vinur minn
hafði séð. Og satt var það,
trjágróðurinn er víða þéttur
og mikill og hlífir mönnum
fyrir stormum og vindum.
í þetta sinn mæddi storm-
urinn svo á tuminum að illa
var stætt á irfóti' veðiri, en
niðri á götunum hafði ekki
verið nema strekkingsvindur.
Þá fór ég að velta því fyrir
mér, hvernig veðrin væru í
Reykjavíkurborg, ef öll tré
bæjarins hyrfu á einni nóttu.
Skyldi mönnum ekki bregða
í brún, og skyldu þeir ekki
þurfa að klæða sig betur á
eftir. Og mundi ekki upphit-
un margra húsa aukast við
það.
Vitaskuld gat ég ekki svar
að neinmi atf þessurn spunn-
ingum, enda engar mælingar
til á vindhraða á ýmsum stöð
um í borginni. Hins vegar ea*
það víst, að trén í görðum
bæjarbúa deyfa mjög alla
vinda. Virðist mér næsta mik
il nauðsyn á, að þetta atriði
væri rannsakað.
A síðari árum hafa menn
hneigzt til þess að planta
runnum og lágvöxnum gróðri
í garða sína fremur en há-
vöxnum trjám. Að nokkru
leyti er þetta tízkufyrirbrigði
fyrir áhrif garðaarkitekta.
Út af fyrir sig getur þetta
verið ágætt, einkum á litluim
lóðum, en þar sem lóðir eru
hæfilega stórar ættu garðeig
endur að athuga vel, hvar og
hvernig bezt megi koma fyrir
trjám, þannig að þau skýli
bæði húsi og íbúum þess fyr-
itr aðalvindáttunum. Þar sem
sambyggingar eru, svo ég tali
ekki um blokkimar, þar sem
þörfin er hvað mest, verða
eigendur að koma sér sam-
an um, hversu verki skuli
hagað. Við stóru blokkirnar
eru oftast stórir opnir fletir,
sem eru leikvangur storm-
sveipa, er þyrla ryki og möl
hátt upp um alla veggi og
inn um glugga.
Á nýafstaðinni ráðstefnu
arkitekta talaði Hanines Kr.
Daviðsson um þörfina á þvi,
að menn byggðu íbúðir sem
mannvistarverur en létu ekki
lögmál „kranans” ráða gerð
berbergjia. Ágrip af þeirri
ræðu birtist í Vísi sl. laugar-
dag og væri vel að sem flest-
ir læsu hana. En á sömu ráð-
stefnu flutti Skúli H. Norð-
dal einnig erindi um loftslag
í borgum og kom víða við.
M.a. ræddi hann um, hversu
deyfa mætti vinda og um
nauðsyn þess. Benti hann
meðal annars á þýðingu trjá-
gróðurs í þessu sambandi.
Væri óskandi að hann birti
erindi sitt á prenti þó að bað
sé nokkrum vandkvæðum
bundið vegna margra skýr-
ingamynda.
Þessi etrindi benda til þess,
að arkitektum okkar er um-
hugað um, að gera líf okbar
borgarbúa sem þægilegast og
við hæfi siðaðra manna.
Hér er því full þörf á, að
hinir vísu feður borgarinnar
láti enn athuga, á hvem hátt
Reykjavík geti orðið hlý og
skjólgóð borg er tímar líða.
En á meðan á þedrri rann-
sókn stendur er húseigendum
nauðsyn á að planta skjól-
gróöri í garða sína sem hing-
að til, en forðast að setja tré
niður, þar sem þau síðar
kunna að byrgja glugga fyr-
ir sól.
Sú tíð er liðin, að menn
töldu tilgangslaust að planta
trjám í garða í Reykjavík,
en hún er ekki ýkja langt
undan. Þegar Valtýr Stefáns
son ritstjórri byggði hús sitt
við Laufásveginn rétt fyrir
1930 skaut einhver góðborg-
ari því að honum, að' enda
þótt menn ræktuðu íalleg tré
við hús sín á Akureyri,
skyldi hann ekki búast við
því að í Reykjavík væri unnt
að gera hið sama. Valtýr
gerði sér því ekki miklair
vonir um trjáræktina í upp-
haffi, en löngu síðar sagði
hann mér frá þessu atviki og
bætti við: „Maðurinin hafði
auðvitað eklki hugmynd uim,
hvað hann var að fullyrða,
því að mér finnst trjáræktin
hjá mér hafa gengið miklu
betur en vanalegt er fyrir
norðan.” Þeir, sem líta nú í
garðinn við Laufásveg 69
munu eflaust furða sig á
þeim mikla trjávexti, sem þar |
er, og eru þó mörg trjánma
sett eftir 1944. f þessum garði
er nú svo mikið skjól fyrir
vindum, að þar er allt annað
verðurfar en úti á götunni.