Morgunblaðið - 27.01.1972, Blaðsíða 18

18
MORGUiNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. ÍANÖAR 1972
Bjarni Eyjólfsson,
ritstjóri — Minning
Fæddiir 14. ágúst 1913.
Dáinn 1. janúar 1972.
Kveðja frá Sambandi
íslenzkra kristni-
boðsfélaga
Bjarni Eyjólfsson er ekki
iengur á meðal okkar. Hann hef
ur nú verið kallaður heim til
þess Drottins, er hann gaf sig á
vald á unga aldri. Með honum
er horfinn sjónum okkar, einn
þeirra manna, er skilja eftir sig
siik spor í umhverfi sinu, er
seint eða jafnvel aldrei
verða að fullu burtu máð. Um
hann er hægt að segja, að hann
hafi verið sæll kristinn maður,
er hugleiddi lögmál Guðs. Hans
er þvi gott að minnast með orð-
um Biblíunnar; „Hann er sem
tré, gróðursett hjá vatnslækjum,
Eiginkona min,
Hólmfríður Jónsdóttir,
Löngubrekku 15A,
Kópavogi,
lézt í Landspítaianum 25.
janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd dætra, tengdasona
og barnabama,
Jónas Antonsson.
Systir okkar,
Katrín Þorsteinsdóttir,
saumakona,
andaðist að hjúkrunarheimil-
inu Grund 25. janúar.
Fórdís Þorsteinsdóttir,
Vigfús Þorsteinsson,
Vilhjálmur Þorstr-insson.
er ber ávöxt sinn á rétt-
um tíma“. Strax í barnæsku
gerði þráin eftir Guði vart við
sig hjá honum, og orð Guðs náði
þegar á æskuárum inn í innstu
fylgsni sálar hans og vann þar
sitt góða verk í hans
hjarta. Hann var ekki ríkur af
þessa hekns gæðum, en í orði
Guðs, sem auðfundið var, að
hafði náð sinum myndugleika yf
ir honum og sem hann hafði
beygt sig fyrir, var sá fjársjóð-
ur fólginn er fullnægði öllum
hans þörfum, og sem hann gat
ausið þrotlaust af, sjálfum sér
og öðrum til blessunar meðan
kraftar entust. 1 Guðs orði hafði
hann mætt Drottni sínum og
freisara Jesú Kristi, og í hon-
um hafði Guð tekið hann að sér
sem sitt barn. Jesús Kristur var
hans mikli fjársjóður. Þetta
varð sá vitnisburður er gekk
eins og rauður þráður i gegnum
allar hans ræður, er hann flutti
og sálma er hann orti. Hans per
sónulega játning var; „Ég má
Jesú hikiaust treysta, Jesú fela
allt mitt ráð. Einfaldlega og ör-
uggt trúa að hans blóð mér
tryggir náð.“ Þetta var grund-
völlur lífs hans og starfs í Guðs
ríki. Auðfundið var, hversu
mikla áherzlu hann lagði á það,
að Guðs vilja væri leitað í öllu
og því bað hann af innstu hjart-
ans þrá: „Kenn þú mér Guð að
þekkja vilja þinn. Þrá lát mitt
hjarta æ að sé hann minn."
Hversu varfærinn hann var I
öllum málum, átti vafalaust rót
sina að rekja til þess, að hann
vildi fyrst og fremst vita vilja
Guðs. Með þetta í huga, voru
viðbrögð hans svo eðlileg við
góðri lausn hinna margvíslegu
Helga Sigríður Jónsdóttir
frá Grímsstöðum,
Glerárhverfi,
andaðist í Eliiheimiii Akur-
eyrar föstudaginn 21. janúar.
Minningarathöfn verður í Ak-
ureyrarkirkju laugardaginn
29. janúar kl. 11 f.h.
Jarðsett verður frá Lögmanns
hliðarkirkju.
Bióm afþökkuð, en þeim, sem
viidu minnast hinnar látnu,
er bent á líknarstofnanir.
Börn hinnar látnu.
Útför systur okkar,
Sólveigar Jónsdóttur
frá Ljárskógum,
fer fram írá Fossvogskirkju
laugardaginn 29. janúar kl.
10.30 f.h.
Giiðmundur Jónsson,
Hallgrímur Jónsson,
Ingvi Jónsson,
Bogi Jónsson.
Þökkum auðsýnda samúð við
andlát og jarðarför
Önnu Jónsdóttur
frá Grafargerði.
Vandamenn.
■ AXEL MAGNÚSSON
vélsmiður frá Bíldudal,
andaðist í Borgarspitalanum í Reykjavík aðfaranótt miðviku-
dagsins 26. janúar.
Maria Jónasdóttir,
Edda Axelsdóttir,
Reynir Axelsson,
Hörður Jónsson.
Otför eiginkonu minnar
SVANHILDAR SIGURÐARDÓTTUR
fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 28. janúar kl. 3 e.h.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabama
Þorvaldur Jónsson.
mála, er til úriausnar bárust
„Þetta er Guðs handleiðsla'
sagði hann á þann sann-
færandi hátt, sem þeir einir geta
sagt, er reynt hafa, hversu trú-
festi Guðs er staðföst við þá er
honum treysta.
Áhrifa hans i þeim féiagssam
tökum er hann helgaði krafta
sina mun lengi gæta.
Sem ungur maður skipaði
hann sér i raðir „Kristilegs fé
lags ungra manna". 18 ára gam-
all, eða nánar tiltekið, þann 7.
september 1931 gekk hann
í kristniboðshreyfinguna og var
aðeins 26 ára er hann var val
inn til forustu í þeim samtök-
um. Það var árið 1939 og hafði
hann þvi gegnt því hlutverki,
nú er hann féll frá aðeins 58
ára gamall, í 33 ár. Hér sjáum
við hversu mikið traust honum
var sýnt svo ungum og að það
héizt til hinztu stundar. Og hann
var traustsins verður. Und-
ir hans forustu, á þessum árum
hóf Samband íslenzkra kristni-
boðsfélaga, sjálfstætt starf úti á
kristniboðsakrinum. Það var ár
ið 1954. Tíminn sem leið frá þvi
að hann tók við sem formaður
Kristniboðssambandsins og þar
til starfið í Konsó hófst var
erfiður tími. Heimsstyrjöldin
skall á og þrátt fyrir ótrúlegt
góðæri fyrir okkur íslendinga á
þeim árum, var gjaldeyrisum
sóknum vegna hinnar fyrirhug
uðu kristniboðsstöðvar, ' þrá-
íaldlega synjað. En með aðstoð
góðra manna hafðist þó málið í
gegn. Er formaðurinn hafði
fengið þetta dýrmæta leyfi í
hendur má segja að upp hafi
runnið nýr vordagur í íslenzkri
kristnisögu. Á því andar-
taki varð til hinn mikli þakkar
óður Bjarna, er hefst á þessum
orðum: „Upp sál min nú og hátt
lát hljóma til himins lof
og þakkargjörð". Guð hafði
svarað, trúfesti hans hafði ekki
brugðizt. Starfið úti í Konsó
hófst í fullu trausti til fyrir-
heita Guðs, er hafði heitið að
vera með i verki. Blessunarríka
ávexti þess starfs, sem þar hef-
ur verið unnið, á liðnum árum,
þakkaði Bjarni Guði. Gleði hans
yfir vexti Guðsríkis i hinu
heiðna umhverfi, var oft svo
hrífandi fögur. Á þeim stund-
um, varð manni ljóst, að hér var
um að ræða hans hjartans mál,
enda helgaði hann kristniboðs-
málefninu mikið rúm í blaðinu
Bjarma, sem um árabil hefur
undir hans ritstjórn verið mál-
svari lifandi kristindóms, sem
byggist á höfuðjátningum lút-
herskrar kirkju. Stjórnarmenn i
Sambandi ísienzkra kristniboðs-
félaga minnast hans sem hins
góða og trausta samverkamanns.
Hjá honum var gott að leita
ráða og með honum var gott að
vera. Kristniboðar okkar og
heimastarfsmenn áttu í honum
traustan vin, er bar umhyggju
fyrir þeim persónulega. Það
sama gilti einnig um þá norsku
vini er við höfum haft mest sam-
starf við á liðnum árum, úti á
kristniboðsakrinum. Á sameigin
legum ráðstefnum um kristni-
boðsmál, var á Bjarna hlustað,
með athygli, vegna hinnar víð-
tæku þekkingar hans og
reynslu á viðburðaríkri starfs-
ævi. Við fráfall hans skal þess-
um vinum þökkuð traust vin-
átta og hjálpsemi á liðnum ár-
um. 1 dag er þessa trúfasta for-
ustumanns saknað af mörgum,
en fyrir hann er lika þakkað af
þeim hinum sömu, sem fundu svo
vel hversu heilshugar og af Iwe
miklum kærleika og alúð hann
vann þau störf, er hann svo ung
ur hafði verið kallaður til að
vinna að. Guð blessi minningu
Bjama Eyjólfssonar á meðal
okkar.
Kveðja frá stjórn KFUM
í Reykjavík
Bjama Eyjólfssyni formanni
K.F.U.M. í Reykjavik látnum,
hæfa ekki langar lofræður. Svo
íjarri var það eðli hans.
Að auki væri að þeim lesnum og
, loknum jafnvel flest ósagt, er
máli skipti, að minnsta kosti það,
er skipti hann máli. Þakklætið
beinist því til Drottins, er gaf
oss hæfileika hans til þjónustu,
ósérhlífni og fúsleika, elju hans
og þrek, evangeliskan skilning
og skarpa hugsun.
Bjarni átti sæti í stjórn
K.F.U.M. 1 Reykjavík í áratugi,
lengst af sem ritari stjórnarinn
ar, en siðan í marz 1965, eftir
að síra Bjarni Jónsson, vígslu-
biskup lét af þeim störfum, var
hann formaður, valinn til þess
einróma af öðrum stjórnarmeð-
limum. Var það þá ekki erfitt
verk að taka við af síra Bjarna,
viðurkenndu andans stórmenni
með rúmlega hálfrar aldar
reynslu að baki í þessu sæti?
Það hefir það vafalaust verið,
en í huga vorum var aldrei
neinn samanburður. Þótti oss
ávallt Ijóst, að Bjarni Eyjólfs-
son var sendur til starfa af þeim
Drottni, er bæði gefur verkefn-
in og hæfileikana til þess að rísa
undir þeim. Drottinn sá honum
þá líka fyrir góðum skóla í þess
um efnum þar sem var margra
ára samstarf í stjórninni við
brautryðjendurna gömlu undir
forsæti síra Bjarna og náin vin-
átta við síra Friðrik. Þegar
Bjarni tók sæti í stjórninni var
hann lang yngstur þeirra er þar
sátu, rétt um eða innan við þrí-
tugt. Gefur það hugmynd um
hvers hann var metinn þá þeg-
ar.
Bjarni Eyjólfsson var ekki há
skólamenntaður guðfræðingur,
en varla hafa þeir verið margir,
er stóðu honum á sporði í þekk-
ingu í þeim efnum, og þá fyrst
og fremst í þekkingu á Guðs
orði. Munum vér margir, er
minnumst ævinlega biblíulestra
hans sem eins ágætasta veganest
is, er vér höfum fengið. Hvað
snertir lífshræringar í kristinni
kirkju fyrr og síðar, allt til
vorra tíma og frá degi til dags,
var hann hreinn hafsjór af fróð-
leik. Eðlilega, — því ekkert
var honum hugstæðara. Prédik
ari var hann traustur og af-
burða skýr, þótt sjáldur teldi
hann það eiginlega ekki sitt
svið. Þar hefir sennilega komið
til frekar, hvað honum var litt
um það gefið að láta á sér bera.
Marga kristilega söngva
þýddi Bjarni eða orti og munu
þeir á komandi árum verða hin
mesta uppspretta andlegrar
blessunar í starfinu og honum
óbrotgjarn minnisvarði. Starfs-
maður var Bjarni svo af bar og
lét einatt betur að leysa verk-
efni sjálfur en að marg biðja
aðra og bíða eftir lausn þeirra.
Hlóðst þvi næstum ótrúlega mik
ið á hann af störfum og verk-
efnum. Enginn einn getur leyst
þau að honum látnum.
Kemur nú að þvi er getið var í
upphafi máls, að þótt margt yrði
sagt Bjarna til lofs, þætti samt
sem fátt eitt væri, en flest ósagt.
Skal því láta lokið öllu slíku,
þótt reyndar sé ekki hægt
að telja það lof, sem hér hefir
verið sagt um hann látinn, held-
ur aðeins taldar staðreyndir.
Oss hefir þótt, vinum hans,
þungt að sjá á bak honum og
ýmsir hafa verið uggandi. En
vér viljum treysta því, að sá
Drottinn er sendi Bjarna
til starfs, muni sjálíur sjá fyrir
hag þess starfs, er hann hefir
annazt svo vel. Nofkkrum hanm-
andi vinum, hverjum i sínu lagi,
mætti sama orðið frá Drottni:
„Ekki mun ég skilja yður eítir
munaðarlausa..
Kveðjum vér því Bjarna vin
vorn og formann að sinni
I þakklátri vitund um orðið er
segir: „Sælir eru dánir, þeir sem
i Drottni deyja upp frá þessu.
Já, segir andinn, þeir skulu fá
hvild frá erfiði sínu, þvi að verk
þeirra fylgja þeim.“ (Opinb. 14,
13), en umfram allt vitandi, að
hann setti aila von sina og
traust á það verk, sem eitt varð
um sagt: „Það er fullkomnað."
— „Þess vegna eru þeir frammi
fyrir hásæti Guðs og þjóna hon
um dag og nótt i musteri hans“
. . . (Opinb. 7,9—17). Hversu
eðlilegt áframhald að loknu
slíku lifi.
Kveðja frá stjórn KFUK
í Reykjavík
Sálm. 92, L—2. vers: Gott er
að lofa Drottinn og lofsyngja
nafni þínu, þú hinn hæsti, að
kunngjöra miskunn þina að
morgni og trúfesti þína um næt-
ur.
Er við kveðjum Bjarna
Eyjójísson eru okkur efst í huga
þalkkir, fvrir mikia og ómetan-
lega aðstoð hans í starfi
K.F.U.K., þvi að í kristilega
starfinu var hann af lífi og sál.
Nú hefur Guð kallað hann heim
til sin. Burt frá þjáningunni,
heim, til hans, sem gaf honum
fullvissu um eilífa lifið. Yfir því
ber okkur að gleðjast, en ekki
hryggjast. Lífið var honum
Kristur, og dauðinn ávinningur.
Fram á síðasta dag, má segja,
var hann með í starfinu, af veik
burða kröftum, en þar
þráði hann að vera, á meðan
unnt væri. Við eigum margar
minningar frá liðnum árum, er
hann var með okkur, hélt biblíu
lestra, lauk upp fyrir okkur ritn
ingunum á einfaldan og lifandi
hátt, prédikaði Guðs orð kröft-
uglega og vekjandi, eða sá um
léttara efni á fundina til fróð-
leiks og skemmtunar. Einn-
ig dvaldist hann vikutíma, næst-
um á hverju sumri í Vindáshlíð,
er kvennaflokkurinn var þar,
og sá þar um dagskrá. Stund-
irnar þar verða þeim minnisstæð
ar, er þar dvöldust. Einnig var
hann fararstjóri í fjölmörgum
sumarferðalögum um landið.
Hann las mikið og var fróður
maður. Alltaf hafði hann tiltæk-
ar frásögur frá þeim stöðum, er
heimsóttir voru. Sálma orti
hann ótal marga, sem lýsa vel
trúarlífi hans. Þessir sálmar
hafa mikið verið sungnir og not
aðir í félögum okkar og viðar.
Einnig orti hann mörg tækifær-
isljóð við ýmis tækifæri. Ætíð
var hann hressilegur og skemmti
legur í umgengni, og áttu vel
við hann orðin í Filippíbr. 4,4,
þar sem stendur: „Verið ávallt
glaðir vegna samfélagsins við
Drottin." Líf hans var heigað
Kristi og starfinu í vingarði
hans. Á herðar hans hlóðust æ
fleiri störf, þvi alltaf var áhug-
inn vakandi. Aðrir munu rita
um æviferil Bjarna Eyjólfsson-
ar. Okkur í K.F.U.K. langar að-
eins að bera fram þakkir okk-
ar, fyrst og fremst til Guðs, fyr-
ir Bjarna, að hann hlýddi þeirri
köllun, sem hann ungur var kall
aður til. 1 sálmi 128, 1. versi
stendur: „Sæll er hver sá, er ótt
ast Drottin, er gengur á hans
vegum." Það á við um Bjama
Eyjólfsson. Hann þráði það heit
ast af öllu, að ganga á Guðs
vegi, og bera Drottni sin-
um vitni.
Blessuð sé minning hans.
1 dag kveðjum við leiðtoga
okkar og vin Bjarna Eyjólfsson,
formann K.F.U.M. Hann er einn
sá eftirminnilegasti maður, sem
ég hefi þekkt. Persónuleiki hans