Morgunblaðið - 25.06.1972, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. JÚNÍ 1972
m
/I nn. xí.rii. i >
ilur;1
22 0*22-
RAUÐARÁRSTÍG 31
14444S25555
mitiw
BÍLALEIGA-HVEFISGOTU 103 J
14444^25555
BfLAUUOAN
035329
BILALEIGA
CAR RENTAL
XX 21190 21188
Bilaleigan
SKULATUNI 4 SÍMI15808 (10937)
Einangrun
GóS plasteinarigrun hefur hita-
•eiönistaðal 0,028 til 0,030
Kcal/mh. °C, sem er verulega
minni hitaleiðrvi, en flest önn-
ur einangrunarefni hafa, þar á
meðal glerull, auk þess sem
plasteinangrun tekur nálega eng-
an raka eða vatn í sig. Vatns-
drægni margra annarra einangr.
unarefna gerir þau, ef svo ber
undir, að mjög lélegri einangrun.
Vér hófum fyrstir allra, hér á
landi, framleiðslu á einangrun
(ir plasti (Polystyrene) og fram-
leiðum góða vöru með hag-
stæðu verði.
REYPLAST HF.
Armúla 44. — Sími 30978.
Sr. ÞórirStephensen:
HUGVEKJA
Guð er trúr
PÁLL postuli skrifar í Fyrra Korintu-
bréfi orð, sem mér hefur alltaf þótt
vænt um: „Yfir yður hefur ekki komið
nema mannleg freisting, en Guð er trúr,
sem ekki mun leyfa, að þér freistist
um megn fram, heldur mun hann,
ásamt freistingunni, einnig sjá um,
að þér komizt út úr henni og fáið
staðizt."
Við höfum áður hugleitt, að orðið
freisting getur táknað erfiðleika og böl
mannlegs Hfs. Líf okkar þekkir mikið
af sliku. Margir meðbræður okkar líða,
af því að þessir hlutir hafa snert lxf
þeirra og sett sín merki þar á. Það er
þó misjafnt, hvað mennimir verða að
reyna af þessu hér á jörð. Við skiljum
oft ekki, hvernig á þeim mismun stend-
ur. Eins og lifið blasir við augum okk-
ar virðist það oft óréttlátt. En við vit-
um líka, að við sjáum hér ekki nema
örlítið brot af lífi einjstaklingsins. Það
heldur áfram, það vitum við kristnir
menin. Og við finnum lika, að án þess
er ekki mögulegt að finna réttlæti lífs-
ins, réttlæti, sem þó hlýtur að vera fyr-
ir hendi, þar sem við trúum því, að Guð
sé alvitur, almáttugur, réttlátur og
kærleiksrikur faðir okkar barna sinna.
Freistingar og erfiðleikar eru oft þess
eðlis, að óhugsandi er, að Guð sendi
slikt inn í líf barna sinna. Það er t. d.
ekki vilji hans, sem leggur hörmungar
styrjalda og annað slíkt yfir mennina.
Þær, og svo margt annað, eru ávöxtur
þeirra fræja, sem það hugarfar sáir,
sem Guði er andsnúið. Það, sem gerist
í kringum okkur, er því ekki alit Guðs
vilji. En hann leyfir það.
Hann veit því, að hann sendir hvert
mannsbam, sem hann skapar og gefur
lif, inn i heim, sem er þrunginn erfið-
leikum og freistingum, þjáningum og
þrautum. En hann skilur heldur ekki
við manninn við svo búið. Hann ætlar
honum ekki að berjast einn gegn því,
sem hrjáir lífið. Það stendur enginn
einn. Þess vegina er engin freisting
óyfirstígahleg. Þess vegna em engir
erfiðleikar ofurefli.
Þetta er það, sem við eigum að finna
í orðum Páls, þeim er ég vitnaði til hér
i upphafi. Hann nefnir að visu aðeins
freistingarnar, en eins og ég minnti á,
þá tákna þær oft einnig erfiðleika, og
þvi mætti líka þýða orð Páls þannig, að
Guð leggi aldrei erfiðari byrðar á nokk-
urn mann en hann er fær um að bera,
ekki öruðugri þraut en hann getur
leyst, — þ. e. a. s. með Guðs hjálp.
Páll talar oft um hjálp Guðs, náð hans.
„Allt megna ég fyrir hjálp hans, er
mig styrkan gjörir,“ voru Páli mikil
alvöruorð, en hann segir lika: „Þó ekki
ég, heldur náðin Guðs með mér.“
Boðskapur Páls er þvi mikill gleði-
boðskapur, og hann varðar okkur öll.
Erfiðleikarnir fylgja því að vera mað-
ur og lifa á þessari jörð. Þeir byrja
á ungum aldri i einhverri mynd. Þeir
fylgja skólagöngunni, atvinnulífinu,
heimilislifinu, jafnvel leikjum bam-
anna. Þeir geta orðið mjög þungbærir,
þegar sorgin ber að dyrum við ástvina-
missi eða heilsubrest. Þeir geta viða
mætt okkur, þótt við megum líka
þakka fyrir margar góðar stundir, þeg-
ar allt leikur í lyndi eins og við köll-
um það.
Guð ætlar okkur að berjast við erfið-
lelkana, já, berjast og sigra, og hver
sigur á að færa okkur nær honum. Og
Páll kemur með hvatningarorð sín um
þetta: Óttastu ekki erfiðleikana. Ef þú
treystir Guði, verða þeir þér aldrei um
megn. Guð leggur alltaf likn með
þraut. Hann sendir sína hjálp, réttir
fram sina styrku hönd. Þar, sem sorg-
ber að dyrum, er huggun hans komin
jafnframt. Hvar sem kvíðinn læðist að,
þar er l'ika hughreysting hans fyrir
hendi, ef við viljum eitthvað af henni
vitá. Kærleikur Guðs er svo mikUl, að
hann sleppir aldrei af okkur almáttugri
hendi sinni eða alsjáandi auga sinu.
Páll hefði sagt, að við skyldum aldrei
biðja Guð að sleppa okkúr við erfið-
leika Mfsins. Þá verður lífið lítils virði,
ef ekkert er við að glima. En biðjið
Guð af einiægum huga að hjálpa ykk-
ur til að yfirstiga erfiðleikana. Sú bæn
mun örugglega heyrð verða.
En hvaða sönnun hefur Páll fyrir
sliku? Fáir menn munu hafa reynt
befcur en hann óþrjótandi hjálp Guðs.
Hann varð að þola fangelsi, pyntingar
og að lokum píslarvættisdauða. En
hann bugaðist aldrei. Hann dó sem
sigurvegari, og orð hans gleymast
aldrei: „Lífið er mér Kristur og dauð-
inn ávinningur."
Ef við viljum finna eitthvað, sem er
okkur nær og meðal fólks af okkar
kynslóð, þá er þar lfka af nógu að taka.
Spyrjum þá, sem óbugaðir hafa um ára-
tugi strítt við veikindi og basl, hver hafi
gefið þeim kraftinn til að þreyja svo
vel. Syrjum þá, hvað hina vanti, sem
erfiðleikarnir hafa gert sára og bitra.
Spyrjum þá, sem fylgja nánustu ást-
vinum sínum til grafar, hver það sé,
sem geri það að verkum, að slíkar
stundir eru ekki óbærilegar með öllu,
að það er jafnvel hægt að brosa gegn-
um fcárin. — Ég er illa svikinn, ef svör-
in verða ekki öll á eina lund: Guð og
óendanlegur kærleikur hans.
Það hefur reynzt svo, að þegar neyð-
in er stærst, þá er hjálpin næst, sú
hjálp, sem Guð gefur okkur I Jesú
Kristi, honum, sem er hinn lifandi
'Drottinn, og hvergi jafn áþreifanlegur
I kærleiksrikum mætti sinium og þar
Sem mannlegur máttur er að bresta..
Þetta segja þvi ekki bara löngu
skrifuð orð, heldur öll trúarreynsla
kristninnar.
„Guð er trúr,“ það munum við einn-
ig reyna.
ORÐ I EYRA
Skeggræður gegnum dýrtíðina
ÞÁ er maður nú loksins kom-
inn heim eftir að hafa flat-
magað á Kanaríeyjum, spáss-
érað um búlivarðana í París
og kynnt landhelgismálið og
fálkaorðuna í Hamborg og
Tívóli. Og mikið er Jakob feg
inn. —- Þó fróðlegt væri og
geysihagstætt að kynnast lifs
viðhorfum og ótradisjónellri
litameðferð og myndbygg-
ingu sénísins kanariska, Idiot
a Holl Goma í Fálmaborg, var
þó stórum uppbyggilegra að
eiga umræðu við afmælis-
barn allra alda á leiðinni um
loftin blá og svo framvegis:
— Það er sko ja . . . þetta
með dýrtíðina . . . . já. Það
er kominn maður að vestan,
ef mann skyldi kalla ....
Um . . . . ha . . . Þar sem mann
líf byrjar i hnailþóru og end-
ar í frosti. Já . . . . Dýrtíðin
sko .... u .... u ... .
ha . . . . Þú keyptir rikiing í
gær, aftur á móti vætt af
prinspóló í dag. Pund sfcerf-
inig, takk . . . Er það kannski
dýrtíðin? Sko ég meina ....
já . . -
— En öllu máli skiptir að
skrifa góðan texta. Skiptir
minnstu, hvort grænisápu-
stykkið er þá fimm aurunum
dýrara eða öfugt . . . Já . . .
Tillögur og lagafruimvörp . . .
ha . . . og nótur og saungvis-
ur. Góður texti er alfa og
ómega gegnum dýrtíðina . . .
Ha . . .. já.
Mikið var nú Jakob hrifinn
af að vera samþota slíkum
höfuðsnillíngi máls og stíls.
Undur og býsn að okkur Is-
lendingum skuli hafa verið
gefið slí'kt úní'kuim í viðbót
við Heldu, Geysi og Grettis-
fang.
Við menningarvitar og séní
stöndum bara á öndinni og
biðurn og getum ekki stamað
upp orði, nema bera okkur í
munn góður texti og svo víð-
ara, sérhverju orði, sem fram
gengur af munni SniIIíngs
Vors.
Og svo lenti potan eins og
ekkert hefði i skorizt, þó hún
hefði okkur báða innanborðs.
Jakob.